Ο Milei εκθέτει τη νεοσοσιαλιστική/woke παράνοια μπροστά στο άναυδο WEF [audio]
Το σενάριο των τελευταίων 40 χρόνων έχει τελειώσει, είναι ανάγκη να επιστρέψουμε στον φιλελευθερισμό. Καν' τε την Δύση σπουδαία ξανά!
Ετικέτες: Podcast, Αναρχοκαπιταλισμός, Καπιταλισμός, Πολιτισμός
Ολόκληρη η ιστορική ομιλία που απηύθυνε ο πρόεδρος της Αργεντινής, Javier Milei, στην σύνοδο του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ (WEF), στις 23/1/2025.
Εάν την βρείτε ενδιαφέρουσα, νιώστε ελεύθεροι να την μοιραστείτε ή να την κοινοποιήσετε.
Καλημέρα σε όλους. Πόσα άλλαξαν μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα… Πριν από ένα χρόνο, στάθηκα εδώ μπροστά σας, μόνος μου, και είπα μερικές αλήθειες για την κατάσταση του δυτικού κόσμου, που αντιμετωπίστηκαν με κάποια έκπληξη και σάστισμα από μεγάλο μέρος του πολιτικού, οικονομικού και μιντιακού κατεστημένου της Δύσης.
Και πρέπει να ομολογήσω ότι, κατά κάποιομ τρόπο, το κατανοώ. Ένας πρόεδρος από μια χώρα που, ως αποτέλεσμα της συστηματικής οικονομικής της αποτυχίας για περισσότερα από 100 χρόνια, της αδύναμης στάσης της σε μεγάλες παγκόσμιες συγκρούσεις και του αποκλεισμού μας από το διεθνές εμπόριο, είχε απωλέσει σχεδόν όλη την διεθνή της σημασία με την πάροδο των χρόνων.
Ένας πρόεδρος μιας τέτοιας χώρας στάθηκε σε αυτό εδώ το βήμα και είπε σε ολόκληρο τον κόσμο ότι έκανε λάθος, ότι όδευε προς την αποτυχία, ότι η Δύση είχε παραστρατήσει και ότι έπρεπε να επαναχαράξει την πορεία της.
Ο πρόεδρος αυτής της χώρας, της Αργεντινής, που δεν ήταν πολιτικός, που δεν είχε την (σ.σ. εγχώρια) νομοθετική υποστήριξη, καμία υποστήριξη από κυβερνώντες, ηγέτες επιχειρήσεων ή ομάδες μέσων ενημέρωσης. Σε εκείνη την ομιλία, εδώ μπροστά σας, σας είπα ότι ήταν η αρχή μιας νέας Αργεντινής, ότι η Αργεντινή είχε μολυνθεί από τον σοσιαλισμό για πάρα πολύ καιρό και ότι μαζί μας θα ασπαζόταν ξανά τις ιδέες της ελευθερίας – ένα μοντέλο που συνοψίζουμε ως υπεράσπιση της ζωής, της ελευθερίας και της ιδιωτικής ιδιοκτησίας.
Και σας είχα πει επίσης ότι κατά κάποιο τρόπο, η Αργεντινή ήταν το «πνεύμα των Χριστουγέννων που δεν έχει έρθει ακόμα», γιατί είχαμε ήδη βιώσει όλα όσα περνούσατε και ξέραμε ήδη το πώς θα κατέληγαν. Έναν χρόνο μετά, πρέπει να πω ότι δεν νιώθω πια τόσο μόνος.
Δεν νιώθω μόνος, γιατί ο κόσμος έχει ενστερνιστεί την Αργεντινή. Η Αργεντινή έχει γίνει ένα παγκόσμιο υπόδειγμα δημοσιονομικής ευθύνης, δέσμευσης για την τήρηση των υποχρεώσεών μας και, προφανώς, δέσμευσης για την επίλυση του προβλήματος του πληθωρισμού.
Επίσης, είμαστε ένα υπόδειγμα ενός νέου τρόπου άσκησης της πολιτικής, που είναι το να λέμε στους ανθρώπους την αλήθεια κατάματα και να πιστεύουμε ότι θα καταλάβουν.
Επίσης δεν νιώθω μόνος, γιατί κατά τη διάρκεια αυτής της χρονιάς, βρήκα συμμάχους σε αυτόν τον αγώνα για τις ιδέες της ελευθερίας σε κάθε γωνιά του κόσμου – από τον εκπληκτικό Έλον Μασκ μέχρι εκείνη την ατίθαση Ιταλίδα κυρία, την αγαπημένη μου Τζώρτζια Μελόνι, από το Μπουκέλε στο Ελ Σαλβαδόρ έως τον Βίκτορ Όρμπαν στην Ουγγαρία, από τον Μπέντζαμιν Νετανιάχου στο Ισραήλ έως τον Ντόναλντ Τραμπ στις Ηνωμένες Πολιτείες – σιγά σιγά σχηματίζεται μια διεθνής συμμαχία ανάμεσα σε όλα εκείνα τα έθνη που, όπως και το δικό μας, θέλουν να είναι ελεύθερα και να πιστεύουν στις ιδέες της ελευθερίας.
Και σιγά σιγά, αυτό που κάποτε φαινόταν σαν η απόλυτη παγκόσμια ηγεμονία της «αφυπνισμένης» (woke) αριστεράς στην πολιτική και στα εκπαιδευτικά ιδρύματα, στα μέσα ενημέρωσης, στους υπερεθνικούς οργανισμούς, ή ακόμα και σε φόρουμ όπως το Νταβός, άρχισε να καταρρέει. Και ευελπιστώ ότι οι ιδέες της ελευθερίας αρχίζουν να αναδύονται.
Σήμερα ήρθα εδώ για να σας πω ότι η μάχη μας δεν έχει κερδηθεί ακόμα. Και παρόλο που η ελπίδα έχει αναζωπυρωθεί, είναι ηθικό καθήκον και ιστορική μας ευθύνη να διαλύσουμε το ιδεολογικό οικοδόμημα του αρρωστημένου woke μετώπου, μέχρι να καταφέρουμε να ξαναχτίσουμε τον ιστορικό μας «καθεδρικό ναό», έως ότου διασφαλίσουμε ότι η πλειονότητα των δυτικών χωρών θα ενστερνιστεί ξανά τις ιδέες της ελευθερίας.
Μέχρι να γίνουν οι ιδέες μας ο κοινός τόπος σε αίθουσες εκδηλώσεων όπως αυτή, δεν μπορούμε να απογοητεύσουμε τον κόσμο. Διότι, πρέπει να πω, ότι φόρουμ σαν κι αυτό υπήρξαν πρωταγωνιστές και υποστηρικτές της απαίσιας ατζέντας της woke ιδεολογίας, που προξενεί τόση ζημιά στον δυτικό κόσμο.
Αν θέλουμε να αλλάξουμε, αν θέλουμε πραγματικά να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα των πολιτών, πρέπει πρώτα να ξεκινήσουμε λέγοντάς τους την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι ότι υπάρχει κάτι πολύ λάθος στις ιδέες που έχουν προωθηθεί μέσω κάποιων φόρουμ όπως αυτό. Και θα ήθελα να αφιερώσω λίγα λεπτά σήμερα για να αναλύσω ορισμένες από αυτές.
Σήμερα, ελάχιστοι θα αρνηθούν ότι πνέουν άνεμοι αλλαγής στη Δύση. Υπάρχουν εκείνοι που αντιστέκονται στην αλλαγή κι εκείνοι που την αποδέχονται απρόθυμα, αλλά την αποδέχονται παρ’ όλα αυτά. Υπάρχουν οι νεοπροσήλυτοι, που εμφανίζονται όταν το θεωρούν ως αναπόφευκτο. Και τέλος, υπάρχουμε εμείς, που παλέψαμε όλη μας τη ζωή για να έρθει η αλλαγή.
Ο καθένας από εσάς θα ξέρει σε ποια ομάδα ανήκει. Σίγουρα μπορεί να υπάρχει ένα κομμάτι από την κάθε ομάδα μέσα σε αυτό το αμφιθέατρο, αλλά όλοι σίγουρα θα αναγνωρίσετε ότι οι καιροί της αλλαγής χτυπούν τις πόρτες μας.
Οι ιστορικές στιγμές της αλλαγής έχουν ένα μοναδικό χαρακτηριστικό. Είναι οι εποχές στις οποίες οι φόρμουλες που υπάρχουν εδώ και δεκαετίες εξαντλούνται. Οι μέθοδοι, που κάποτε θεωρούνταν ο μόνος τρόπος για να γίνονται τα πράγματα, παύουν να έχουν νόημα και αυτά που για πολλούς φάνταζαν σαν αναμφισβήτητες αλήθειες τίθενται τελικά υπό αμφισβήτηση. Αυτή είναι μια εποχή που οι κανόνες ξαναγράφονται και επομένως είναι στιγμές που ανταμείβουν όσους έχουν το θάρρος να ρισκάρουν.
Όμως μεγάλο μέρος του ελεύθερου κόσμου εξακολουθεί να προτιμά την άνεση αυτού που του είναι οικείο, παρ’ όλο που μπορεί να είναι το λάθος μονοπάτι. Και θα επιμείνουν στην εφαρμογή των συνταγών της αποτυχίας. Και το μεγάλο βάρος, που είναι ο κοινός παρονομαστής μεταξύ των χωρών και των θεσμών που αποτυγχάνουν, είναι ο ψυχικός ιός της «αφυπνιστικής» (woke) ιδεολογίας.
Αυτή είναι η μεγάλη επιδημία της εποχής μας που πρέπει να θεραπευτεί. Αυτός είναι ο καρκίνος από τον οποίο πρέπει να απαλλαγούμε. Αυτή η ιδεολογία έχει «αποικίσει» τους πιο σημαντικούς θεσμούς του κόσμου – από τα πολιτικά κόμματα και τις κυβερνήσεις των κορυφαίων δυτικών εθνών, μέχρι τους οργανισμούς της παγκόσμιας διακυβέρνησης, ακόμη και τις ΜΚΟ, τα πανεπιστήμια και τα μέσα ενημέρωσης.
Έχει επίσης δώσει τον τόνο στον παγκόσμιο διάλογο τις τελευταίες δεκαετίες. Μέχρι να αφαιρέσουμε αυτήν την απεχθή ιδεολογία από τον πολιτισμό, τους θεσμούς και τους νόμους μας, ο δυτικός πολιτισμός –ακόμα και το ίδιο το ανθρώπινο είδος– δεν θα μπορέσει να επιστρέψει στον δρόμο της προόδου που απαιτεί το πρωτοποριακό μας πνεύμα.
Είναι απαραίτητο να σπάσουμε αυτές τις ιδεολογικές αλυσίδες, εάν θέλουμε να εισαγάγουμε μια νέα χρυσή εποχή. Γι' αυτό σήμερα θα ήθελα να αφιερώσω λίγα λεπτά για να σπάσω αυτές τις αλυσίδες.
Αλλά πρώτα, ας μιλήσουμε για ποια πράγματα αγωνιζόμαστε. Η Δύση αντιπροσωπεύει την κορυφή των ανθρώπινων επιτευγμάτων, πάνω στο γόνιμο έδαφος της ελληνορωμαϊκής κληρονομιάς και των ιουδαιοχριστιανικών αξιών της.
Οι σπόροι ενός πρωτοφανούς φαινομένου στην ιστορία σπάρθηκαν μετά την οριστική υπέρβαση της απολυταρχίας. Ο φιλελευθερισμός εγκαινίασε μια νέα εποχή στην ανθρώπινη ύπαρξη και μέσα στο νέο ηθικό και φιλοσοφικό πλαίσιο -που έθεσε την ατομική ελευθερία πάνω από τις ιδιοτροπίες των τυράννων- η Δύση μπόρεσε να απελευθερώσει την δημιουργική ικανότητα του ανθρώπου, εκκινώντας μια άνευ προηγουμένου διαδικασία παραγωγής πλούτου.
Τα δεδομένα μιλούν από μόνα τους. Μέχρι το έτος 1800, το παγκόσμιο κατά κεφαλήν ΑΕΠ παρέμενε ουσιαστικά σταθερό. Ωστόσο, από τον 19ο αιώνα και μετά, και χάρη στη Βιομηχανική Επανάσταση, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ πολλαπλασιάστηκε επί 20, βγάζοντας το 90% του παγκόσμιου πληθυσμού από τη φτώχεια, παρ’ όλο που ο ίδιος ο πληθυσμός οκταπλασιάστηκε.
Και αυτό κατέστη δυνατό μόνο χάρη στη σύγκλιση των θεμελιωδών αξιών του σεβασμού της ζωής, της ελευθερίας και της ιδιοκτησίας, που επέτρεψε το ελεύθερο εμπόριο, την ελευθερία του λόγου, την ανεξιθρησκεία και τους άλλους πυλώνες του δυτικού πολιτισμού. Επιπλέον, το εφευρετικό, «φαουστιανό», εξερευνητικό, πρωτοποριακό μας πνεύμα, που συνεχώς δοκιμάζει τα όρια του εφικτού, είναι κι αυτό ένα πρωτοποριακό πνεύμα που σήμερα αντιπροσωπεύει, μεταξύ άλλων, ο αγαπημένος μου φίλος, Elon Musk, που εξυβρίζεται άδικα από την woke ιδεολογία τις τελευταίες ημέρες για μια αθώα χειρονομία, που απλώς αντανακλά τον ενθουσιασμό και την ευγνωμοσύνη του προς τους ανθρώπους.
Συνοπτικά, επινοήσαμε τον καπιταλισμό με βάση την αποταμίευση, τις επενδύσεις, την εργασία, την επανεπένδυση και τη σκληρή δουλειά. Επιτρέψαμε σε κάθε εργαζόμενο να πολλαπλασιάσει στο δεκαπλάσιο ή στο εκατονταπλάσιο -ή, γιατί όχι και στο χιλιαπλάσιο; - την παραγωγικότητά του, ξεπερνώντας έτσι την Μαλθουσιανή παγίδα. Ωστόσο, κάποια στιγμή στον 20ο αιώνα, χάσαμε το δρόμο μας και προδόθηκαν οι φιλελεύθερες αρχές, που μας είχαν κάνει ελεύθερους και ευημερούντες.
Μια νέα πολιτική τάξη, που καθοδηγείται από κολεκτιβιστικές ιδεολογίες και εκμεταλλευόμενη τις περιόδους κρίσης, είδε την τέλεια ευκαιρία για να συσσωρεύσει εξουσία. Όλος ο πλούτος που είχε δημιουργήσει ο καπιταλισμός μέχρι τότε και στο μέλλον, επρόκειτο να «αναδιανεμηθεί», μέσω κάποιου σχεδίου συγκεντρωτικού σχεδιασμού, θέτοντας σε κίνηση μια διαδικασία, της οποίας τις καταστροφικές συνέπειες βιώνουμε σήμερα.
Προωθώντας μια σοσιαλιστική ατζέντα, ενώ λειτουργούσε ύπουλα μέσα στο φιλελεύθερο παράδειγμα, αυτή η νέα πολιτική τάξη παραμόρφωσε τις αξίες του φιλελευθερισμού και έτσι αντικατέστησε την ελευθερία με την «απελευθέρωση», χρησιμοποιώντας την κρατική ισχύ εξαναγκασμού, για να «αναδιανείμει» τον πλούτο που δημιούργησε ο καπιταλισμός.
Η δικαίωσή τους ήταν η απαίσια, άδικη και αποκρουστική ιδέα της «κοινωνικής» δικαιοσύνης, που συμπληρώθηκε από τα θεωρητικά μαρξιστικά πλαίσια που στόχευαν στην «απελευθέρωση» των ατόμων από τις ανάγκες τους. Και στον πυρήνα αυτού του νέου συστήματος αξιών βρίσκεται η θεμελιώδης προϋπόθεση ότι η ισότητα ενώπιον του νόμου δεν αρκεί, καθώς υπάρχουν «αθέατες συστημικές αδικίες που πρέπει να διορθωθούν», μια ιδέα που χρησιμεύει σαν χρυσωρυχείο για τους γραφειοκράτες που φιλοδοξούν να αποκτήσουν την παντοδυναμία.
Και αυτό είναι το θεμελιώδες νόημα της woke ατζέντας, το αποτέλεσμα της αντιστροφής των δυτικών αξιών. Κάθε ένας από τους πυλώνες του πολιτισμού μας έχει αντικατασταθεί από μια παραμορφωμένη εκδοχή του εαυτού του, μέσω διαφόρων μηχανισμών πολιτισμικής ανατροπής.
Τα αρνητικά δικαιώματα στη ζωή, την ελευθερία και την ιδιοκτησία μετατράπηκαν σε έναν τεχνητό και ατελείωτο κατάλογο θετικών «δικαιωμάτων». Πρώτα ήταν η εκπαίδευση, μετά η στέγαση και από εκεί και πέρα, οι παραλογισμοί όπως η πρόσβαση στο διαδίκτυο, στις τηλεοπτικές μεταδόσεις ποδοσφαίρου, στο θέατρο, σε αισθητικές πλαστικές επεμβάσεις και σε έναν ατελείωτο αριθμό άλλων επιθυμιών, που μετατράπηκαν σε «θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα».
Δικαιώματα για τα οποία, φυσικά, κάποιος πρέπει να πληρώσει, και τα οποία μπορούν να διασφαλιστούν μόνο μέσω της αέναης επέκτασης του απεχθούς κράτους. Με άλλα λόγια, περάσαμε από την έννοια της ελευθερίας ως θεμελιώδους προστασίας του ατόμου από την παρέμβαση του τυράννου, στην έννοια της απελευθέρωσης μέσω της κρατικής παρέμβασης.
Πάνω σε αυτό το θεμέλιο, οικοδομήθηκε ο «αφυπνισμός» (woke) – μια ιδεολογία μονολιθικής σκέψης που υποστηρίζεται από διάφορους θεσμούς, σκοπός των οποίων είναι να τιμωρούν τη διαφωνία: Από τον φεμινισμό, τη «διαφορετικότητα», τη «συμπερίληψη», την ισότητα, τη μετανάστευση, τις αμβλώσεις, τον περιβαλλοντισμό και την ιδεολογία του φύλου, μεταξύ άλλων. Όλα αυτά είναι τα διαφορετικά κεφάλια του ίδιου τέρατος, που στοχεύουν να δικαιολογήσουν την επέκταση του κράτους μέσω της οικειοποίησης και της διαστρέβλωσης κάποιων ευγενών σκοπών.
Ας δούμε μερικά από αυτά. Ο ριζοσπαστικός φεμινισμός είναι μια διαστρέβλωση της έννοιας της ισότητας. Ακόμη και στην πιο καλοπροαίρετη μορφή του, είναι περιττός – καθώς η ισότητα ενώπιον του νόμου υπάρχει ήδη στη Δύση. Όλα τα άλλα είναι μια αναζήτηση προνομίων, κάτι που στην πραγματικότητα επιδιώκει ο ριζοσπαστικός φεμινισμός, τοποθετώντας τον μισό πληθυσμό εναντίον του άλλου μισού, ενώ θα έπρεπε και οι δύο να βρίσκονται στην ίδια πλευρά.
Φτάσαμε μέχρι το σημείο να κανονικοποιούμε το γεγονός ότι σε πολλές υποτιθέμενα πολιτισμένες χώρες, αν σκοτώσεις μια γυναίκα, αυτό αποκαλείται «γυναικοκτονία». Και αυτό επιφέρει πιο σοβαρή τιμωρία από ό,τι αν σκοτώσεις έναν άνδρα, απλώς με βάση το φύλο του θύματος – κάνοντας νομικά τη ζωή μιας γυναίκας να αξίζει περισσότερο από εκείνη ενός άνδρα.
Και ότι υψώνουν το λάβαρο του «μισθολογικού χάσματος» με βάση το φύλο. Αλλά όταν κοιτάξει κανείς τα δεδομένα, είναι σαφές ότι δεν υπάρχει ανισότητα για την ίδια εργασία, αλλά αντιθέτως ότι οι περισσότεροι άνδρες τείνουν να επιλέγουν επαγγέλματα με καλύτερη αμοιβή από ό,τι οι περισσότερες γυναίκες.
Ωστόσο, οι woke δεν παραπονιούνται για το γεγονός ότι οι περισσότεροι κρατούμενοι στις φυλακές είναι άνδρες, ή ότι οι περισσότεροι υδραυλικοί είναι άνδρες, ή ότι τα περισσότερα θύματα ληστείας ή δολοφονίας είναι άνδρες – πόσο μάλλον για την πλειοψηφία των ανθρώπων που έχουν πεθάνει σε πολέμους.
Όμως αν θίξετε αυτά τα σημεία στα μέσα ενημέρωσης, ή ακόμα και σε αυτό το φόρουμ, θεωρείστε μισογύνης, απλώς επειδή υπερασπίζεστε μια στοιχειώδη αρχή της σύγχρονης δημοκρατίας και του κράτους δικαίου, που είναι η ισότητα ενώπιον του νόμου. Και φυσικά επειδή υπερασπίζεστε τα δεδομένα, επίσης.
Η woke ιδεολογία εκδηλώνεται επίσης με τον απαίσιο ριζοσπαστικό περιβαλλοντισμό και την ατζέντα της κλιματικής αλλαγής. Η διατήρηση του πλανήτη μας για τις μελλοντικές γενιές είναι θέμα κοινής λογικής. Κανείς δεν θέλει να ζήσει σε μια χωματερή.
Ωστόσο για άλλη μια φορά, ο «αφυπνισμός» κατάφερε να διαστρεβλώσει αυτή τη θεμελιώδη ιδέα. Από την διατήρηση του περιβάλλοντος για να το χαίρεται ο άνθρωπος, περάσαμε σε έναν φανατικό περιβαλλοντισμό, όπου εμείς οι άνθρωποι θεωρούμαστε ως καρκίνος που πρέπει να εξαλειφθεί, και η οικονομική ανάπτυξη θεωρείται κάτι σαν έγκλημα κατά της φύσης.
Κι όμως, όταν υποστηρίζουμε ότι η Γη έχει ήδη περάσει από πέντε κύκλους απότομης αλλαγής της θερμοκρασίας, και ότι, κατά τη διάρκεια των τεσσάρων από αυτούς, το ανθρώπινο είδος δεν βρισκόταν καν εκεί, μας αποκαλούν «οπαδούς της επίπεδης Γης» για να δυσφημίσουν τις ιδέες μας, παρ’ όλο που η επιστήμη και τα δεδομένα είναι με το μέρος μας.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι ίδιες αυτές ομάδες είναι οι κύριοι υποστηρικτές της αιματηρής, δολοφονικής ατζέντας υπέρ των αμβλώσεων, μιας ατζέντας που σχεδιάστηκε με βάση τη μαλθουσιανή υπόθεση ότι ο υπερπληθυσμός θα καταστρέψει τη Γη, και ότι πρέπει επομένως να εφαρμόσουμε κάποια μορφή πληθυσμιακού ελέγχου.
Στην πραγματικότητα, αυτό έχει φτάσει σ’ ένα τέτοιο άκρο, που σήμερα βλέπουμε τον ρυθμό αύξησης του πληθυσμού στη Γη να αρχίζει να εμφανίζεται σαν πρόβλημα και να μιλούν για ένα «έργο» που έχουν «προσφέρει», προωθώντας τις αμβλώσεις.
Και αυτά τα φόρουμ προωθούν την ΛΟΑΤΚΙ ατζέντα, επιχειρώντας να επιβάλουν την ιδέα ότι οι γυναίκες είναι άντρες κι οι άντρες είναι γυναίκες, με βάση απλώς την αυτο-εικόνα τους. Και δεν λένε τίποτα, όταν ένας άντρας ντύνεται γυναίκα και σκοτώνει την αντίπαλό του σ’ ένα ρινγκ του μποξ, ή όταν ένας τρόφιμος φυλακών ισχυρίζεται ότι είναι γυναίκα και καταλήγει να επιτίθεται σεξουαλικά σε γυναίκες στη φυλακή.
Μάλιστα, μόλις πριν από λίγες εβδομάδες, υπήρχαν πρωτοσέλιδα σε όλο τον κόσμο σχετικά με την περίπτωση δύο ομοφυλόφιλων Αμερικανών που υπερασπίζονταν τα λάβαρα της σεξουαλικής διαφορετικότητας και οι οποίοι καταδικάστηκαν σε 100 χρόνια φυλάκιση για κακοποίηση και βιντεοσκόπηση των υιοθετημένων παιδιών τους επί περισσότερα από δύο χρόνια.
Θέλω να είμαι σαφής όταν μιλάω για κακοποίηση, αυτό δεν είναι ευφημισμός, γιατί στις πιο ακραίες μορφές της, η ιδεολογία του φύλου είναι ξεκάθαρη κακοποίηση παιδιών. Είναι παιδόφιλοι. Θέλω λοιπόν να μάθω ποιος θα υποστήριζε αυτό το είδος συμπεριφοράς.
Τα υγιή παιδιά βλάπτονται ανεπανόρθωτα μέσω των ορμονικών θεραπειών και του ακρωτηριασμού τους («εγχειρήσεις φυλομετάβασης»), λες και ένα πεντάχρονο παιδί θα μπορούσε ενδεχομένως να συναινέσει σε τέτοια πράγματα. Και εάν η οικογένειά του δεν συναινέσει σ’ αυτό, θα υπάρχουν πάντα κρατικοί φορείς έτοιμοι να παρέμβουν υπέρ αυτού που ονομάζουν το «καλύτερο συμφέρον του παιδιού».
Και, πιστέψτε με, τα σκανδαλώδη πειράματα στο όνομα αυτής της εγκληματικής ιδεολογίας θα καταδικαστούν και θα παραλληλιστούν με εκείνα που διαπράχθηκαν στις πιο σκοτεινές περιόδους της ιστορίας μας. Και εκείνο που συγκαλύπτει αυτό το πλήθος των απεχθών πρακτικών είναι το αιώνιο αφήγημα της θυματοποίησης, πάντα έτοιμο να εκτοξεύσει κατηγορίες για ομοφοβία, τρανσφοβία και άλλους κατασκευασμένους όρους, των οποίων ο μοναδικός σκοπός είναι να φιμώσουν όσους από εμάς τολμάμε να αποκαλύψουμε το σκάνδαλο – ένα σκάνδαλο για το οποίο, τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο, οι επίσημες αρχές είναι συνένοχες.
Εν τω μεταξύ, στις επιχειρήσεις, στους δημόσιους θεσμούς και στα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα, η αξιοκρατία έχει παραμεριστεί υπέρ του δόγματος της διαφορετικότητας, που αντιπροσωπεύει μια οπισθοδρόμηση στα αριστοκρατικά συστήματα του παρελθόντος.
Επινοούνται ποσοστώσεις για κάθε είδους μειοψηφία που μπορούν να επινοήσουν οι πολιτικοί, κάτι που καταλήγει να υπονομεύει την αριστεία των θεσμών. Ο «αφυπνισμός» έχει επίσης διαστρεβλώσει το ζήτημα της μετανάστευσης. Η ελεύθερη κυκλοφορία αγαθών και ανθρώπων (σ.σ. που έχουν προσκληθεί από την χώρα υποδοχής) είναι θεμελιώδης πυλώνας του φιλελευθερισμού.
Το ξέρουμε καλά αυτό. Η Αργεντινή, οι Ηνωμένες Πολιτείες και πολλές άλλες χώρες έγιναν μεγάλες χάρη στους μετανάστες που εγκατέλειψαν τις πατρίδες τους αναζητώντας νέες ευκαιρίες. Ωστόσο, έχουμε μετατοπιστεί από την προσέλκυση ξένων ταλέντων για την προώθηση της ανάπτυξης, στο να υιοθετούμε τώρα τη μαζική μετανάστευση, που δεν καθοδηγείται από το εθνικό συμφέρον, αλλά από τις ενοχές.
Δεδομένου ότι η Δύση είναι, υποτίθεται, η βασική αιτία όλων των κακών του κόσμου στην ιστορία, οφείλει να «λυτρωθεί», ανοίγοντας τα σύνορά της σε όλους, κάτι που οδηγεί σε μια μορφή αντίστροφης της αποικιοκρατίας, που μοιάζει με συλλογική αυτοκτονία.
Έτσι, έτσι βλέπουμε τώρα εικόνες με ορδές μεταναστών που κακοποιούν, επιτίθενται ή ακόμη και σκοτώνουν Ευρωπαίους πολίτες, των οποίων η μόνη αμαρτία ήταν η μη προσήλωση σε μια συγκεκριμένη θρησκεία. Όμως όταν κάποιος αμφισβητεί αυτές τις καταστάσεις, χαρακτηρίζεται αμέσως ρατσιστής, ξενοφοβικός ή ακόμα και ναζιστής.
Η woke ιδεολογία έχει διεισδύσει τόσο βαθιά στις κοινωνίες μας, προωθούμενη από θεσμούς όπως αυτός (σ.σ. WEF), που οδήγησε ακόμη και στην αμφισβήτηση της ίδιας της έννοιας του βιολογικού φύλου, μέσω της καταστροφικής επιρροής της «ιδεολογίας του φύλου», η οποία είχε ως αποτέλεσμα μια ακόμη μεγαλύτερη κρατική παρέμβαση μέσω μιας παράλογης νομοθεσίας – όπως π.χ. όταν το κράτος είναι υποχρεωμένο να χρηματοδοτεί ακριβές ορμονικές θεραπείες και χειρουργικές επεμβάσεις, για να εκπληρώσει την αυτο-αντίληψη ορισμένων ατόμων.
Μόλις τώρα αρχίζουμε να βλέπουμε τα αποτελέσματα μιας ολόκληρης γενιάς που έχει ακρωτηριάσει το σώμα της, με την παρότρυνση μιας κουλτούρας σεξουαλικού σχετικισμού, και αυτοί οι άνθρωποι θα πρέπει να περάσουν ολόκληρη τη ζωή τους υπό ψυχιατρική θεραπεία, για να αντεπεξέλθουν σε αυτό που έκαναν στον εαυτό τους. Ωστόσο, κανείς δεν τολμά να μιλήσει για αυτά τα θέματα. Όχι μόνο αυτό, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία έχει επίσης υποστεί τις εσφαλμένες αυτοαντιλήψεις μιας ελάχιστης μειοψηφίας.
Και η ιδεολογία του «αφυπνισμού» επιδιώκει επίσης να θέσει υπό ομηρεία το μέλλον μας, γιατί κυριαρχώντας στις σχολές των πιο διάσημων πανεπιστημίων του κόσμου, διαμορφώνει τις ελίτ των χωρών μας, ώστε να απορρίπτουν και να αρνούνται τον πολιτισμό, τις ιδέες και τις αξίες που μας έκαναν σπουδαίους, βλάπτοντας περαιτέρω τον κοινωνικό μας ιστό.
Τι μέλλον έχουμε αν διδάσκουμε στους νέους μας να ντρέπονται για το παρελθόν μας; Όλα αυτά επωάστηκαν και αναπτύχθηκαν όλο και περισσότερο τις τελευταίες δεκαετίες, μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου.
Αρκετά παραδόξως, τα ελεύθερα έθνη άρχισαν να αυτοκαταστρέφονται όταν δεν είχαν πλέον αντιπάλους να πολεμήσουν. Η ειρήνη μας έκανε αδύναμους. Ηττηθήκαμε από τη δική μας αυταρέσκεια. Όλες αυτές και άλλες εκτροπές, που δεν μπορούμε να τις απαριθμήσουμε λόγω χρονικών περιορισμών, είναι οι απειλές που σήμερα θέτουν σε κίνδυνο τη Δύση.
Και δυστυχώς, αυτές είναι οι πεποιθήσεις που οι θεσμοί σαν αυτόν (το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ) προωθούν εδώ και 40 χρόνια, και κανείς εδώ δεν μπορεί να προσποιηθεί ότι είναι αθώος. Για δεκαετίες, υπάρχει η θρησκευτικού τύπου λατρεία μιας απαίσιας και δολοφονικής ιδεολογίας σαν να ήταν ιερή αγελάδα, που κινεί ουρανό και γη για να την επιβάλει στην ανθρωπότητα.
Και αυτός ο οργανισμός, μαζί με τους πιο σημαντικούς υπερεθνικούς φορείς, υπήρξαν οι ιδεολόγοι αυτής της βαρβαρότητας. Οι οργανισμοί δανεισμού υπήρξαν όργανα εκβιασμού, ενώ πολλές εθνικές κυβερνήσεις, και ιδιαίτερα η Ευρωπαϊκή Ένωση, έχουν λειτουργήσει ως ένοπλη πτέρυγά τους.
Δεν είναι άραγε αλήθεια ότι αυτή τη στιγμή που μιλάμε, στο Ηνωμένο Βασίλειο οι πολίτες φυλακίζονται για την αποκάλυψη φρικιαστικών εγκλημάτων που διέπραξαν μουσουλμάνοι μετανάστες, εγκλήματα που η κυβέρνηση επιδιώκει να αποκρύψει; Ή μήπως οι γραφειοκράτες στις Βρυξέλλες δεν ανέστειλαν τις εκλογές στη Ρουμανία, απλώς και μόνο επειδή δεν τους άρεσε το κόμμα που είχε κερδίσει;
Αντιμέτωποι με καθεμία από αυτές τις συζητήσεις, η πρώτη στρατηγική του woke κινήματος είναι να δυσφημήσει όσους από εμάς αμφισβητούν αυτά τα πράγματα, πρώτα βάζοντάς μας ταμπέλες και μετά φιμώνοντάς μας. Αν είσαι λευκός, πρέπει να είσαι ρατσιστής. Αν είσαι άντρας, πρέπει να είσαι μισογύνης ή μέλος της πατριαρχίας. Αν είσαι πλούσιος, πρέπει να είσαι σκληρός καπιταλιστής. Αν είσαι ετεροφυλόφιλος, πρέπει να είσαι ετεροκανονικός, ομοφοβικός ή τρανσφοβικός.
Για κάθε αμφισβήτηση, έχουν μια ταμπέλα και μετά προσπαθούν να σε καταστείλουν με τη βία ή με νομικά μέσα. Διότι αυτό που πραγματικά κρύβεται κάτω από τη ρητορική της διαφορετικότητας, της δημοκρατίας και της ανεκτικότητας, που τόσο συχνά διακηρύττουν, είναι η κραυγαλέα επιθυμία τους να εξαλείψουν τη διαφωνία, την κριτική και τελικά την ελευθερία, ώστε να μπορούν να συνεχίσουν να υποστηρίζουν ένα μοντέλο στο οποίο θα είναι οι κύριοι επωφελούμενοι.
Δεν ακούσαμε άραγε μόλις πρόσφατα το πώς ορισμένες ευρωπαϊκές κορυφαίες αρχές -και αρκετά αριστερίζουσες θα πρέπει να πω- έκαναν στην πραγματικότητα ανοιχτές εκκλήσεις υπέρ της λογοκρισίας; Στην πραγματικότητα, δεν υπάρχει τόσο λογοκρισία, όσο αυτή η ιδέα ότι πρέπει να φιμώσουν όσους δεν συμμερίζονται την woke ιδεολογία.
Και τι είδους κοινωνία μπορεί να δημιουργήσει η woke ιδεολογία; Μια κοινωνία που αντικατέστησε την ελεύθερη ανταλλαγή αγαθών και υπηρεσιών με την αυθαίρετη διανομή του πλούτου υπό την απειλή των όπλων. Αυτό που αντικατέστησε τις ελεύθερες κοινότητες με την αναγκαστική κολεκτιβοποίηση. Αυτό που αντικατέστησε το δημιουργικό χάος της αγοράς με την στείρα και αρτηριωσκληρωτική «τάξη» του σοσιαλισμού. Μια κοινωνία γεμάτη δυσαρέσκεια, όπου υπάρχουν μόνο δύο τύποι ανθρώπων – αυτοί που είναι καθαροί φορολογούμενοι, από τη μια, και αυτοί που είναι επωφελούμενοι του κράτους, από την άλλη.
Και με αυτό, δεν αναφέρομαι σ’ εκείνους που λαμβάνουν κοινωνική βοήθεια επειδή δεν έχουν να φάνε. Μιλάω για τις προνομιούχες εταιρείες, τους τραπεζίτες που διασώθηκαν κατά τη διάρκεια της κρίσης των subprime, την πλειονότητα των μέσων ενημέρωσης, τα κέντρα κατήχησης που καμουφλάρονται σαν πανεπιστήμια, την κρατική γραφειοκρατία, τα συνδικάτα, τις κοινωνικές οργανώσεις και τις κρατικοδίαιτες επιχειρήσεις, που ευδοκιμούν χάρη στους φόρους που πληρώνουν σκληρά εργαζόμενα άτομα και φορολογούμενοι.
Μιλάω για τον κόσμο που περιγράφει η Ayn Rand στο Atlas Shrugged (Ο Άτλας επαναστάτησε), που δυστυχώς έχει γίνει πραγματικότητα. Είναι ένα σύστημα όπου ο μεγάλος νικητής είναι η τάξη των πολιτικών, η οποία γίνεται ταυτόχρονα διαιτητής και μέτοχος σε αυτό το παιχνίδι ανακατανομής.
Το ξαναλέω, η πολιτική τάξη είναι διαιτητής και μέτοχος, άμεσα ενδιαφερόμενος σε αυτή την αναδιανομή. Φυσικά, αυτός που αναδιανέμει είναι αυτός που κρατά τη μερίδα του λέοντος. Και παρά τις επιφανειακές διαφορές μεταξύ των διαφόρων πολιτικών κομμάτων, έχουν κοινά συμφέροντα, εταίρους, συμφωνίες και μια ακλόνητη δέσμευση για τη διατήρηση του status quo.
Γι' αυτό τους αποκαλώ όλους «το κόμμα του κράτους», ένα σύστημα που κρύβεται πίσω από μια καλοπροαίρετη ρητορική, η οποία ισχυρίζεται ότι η αγορά αποτυγχάνει και ότι αυτοί είναι υπεύθυνοι για τη διόρθωση των αστοχιών μέσω κανονισμών, βίας και γραφειοκρατίας.
Ωστόσο, δεν υπάρχει αυτό το πράγμα που αποκαλείται αποτυχίες της αγοράς. Αποτυχίες της αγοράς, το ξαναλέω, δεν υπάρχουν. Δεδομένου ότι η αγορά είναι ένας μηχανισμός κοινωνικής συνεργασίας, όπου τα δικαιώματα ιδιοκτησίας ανταλλάσσονται εθελοντικά, η ίδια η έννοια των αποτυχιών της αγοράς είναι μια αντίφαση.
Το μόνο πράγμα που επιτυγχάνει μια τέτοια παρέμβαση είναι η δημιουργία νέων στρεβλώσεων στο σύστημα τιμών, που με τη σειρά τους εμποδίζουν τον οικονομικό υπολογισμό, την αποταμίευση και τις επενδύσεις – οδηγώντας τελικά σε ακόμη μεγαλύτερη φτώχεια στον απόηχο τους, ή σε ένα πλέγμα απεχθών κανονισμών, όπως συμβαίνει στην περίπτωση της Ευρώπης, που σκοτώνει την οικονομική ανάπτυξη.
Όπως λέω συχνά στις ομιλίες μου, εάν πιστεύετε ότι υπάρχει αποτυχία της αγοράς, πηγαίνετε να ελέγξετε αν δεν εμπλέκεται το κράτος. Και αν διαπιστώσετε ότι δεν εμπλέκεται, ελέγξτε ξανά, γιατί κάτι παρανοήσατε.
Για τον ίδιο λόγο, δεδομένου ότι ο «αφυπνισμός» (woke) δεν είναι τίποτα άλλο από ένα συστηματικό σχέδιο του κόμματος του κρατισμού, για να δικαιολογήσει την κρατική παρέμβαση και να αυξήσει τις δημόσιες δαπάνες, αυτό σημαίνει ότι η πρώτη και κύρια αποστολή μας – εάν θέλουμε πραγματικά να διεκδικήσουμε ξανά την πρόοδο της Δύσης και να οικοδομήσουμε μια νέα χρυσή εποχή – πρέπει να είναι η δραστική μείωση του μεγέθους του κράτους.
Όχι μόνο σε κάθε χώρα μας, αλλά και η δραστική μείωση όλων των υπερεθνικών οργανισμών, καθώς αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να ξεριζωθεί αυτό το στρεβλό σύστημα, περικόπτοντας τους πόρους του ώστε να επιστρέψει στους φορολογούμενους ό,τι τους ανήκει, και να μπει ένα τέλος στο ξεπούλημα κρατικών προνομίων. Δεν υπάρχει καλύτερη μέθοδος για να τερματιστεί η κρατική γραφειοκρατία από το να μην υπάρχει εξαρχής η ευκαιρία να πωλούνται τέτοιου είδους εύνοιες.
Οι λειτουργίες του κράτους πρέπει και πάλι να περιοριστούν στην υπεράσπιση του δικαιώματος στη ζωή, την ελευθερία και την ιδιοκτησία. Οποιαδήποτε άλλη λειτουργία αναλαμβάνει το κράτος θα αποβεί εις βάρος του θεμελιώδους του ρόλου και αναπόφευκτα θα οδηγήσει στον «πανταχού παρόντα Λεβιάθαν» από τον οποίο υποφέρουμε όλοι σήμερα.
Σήμερα γινόμαστε μάρτυρες της παγκόσμιας εξάντλησης αυτού του συστήματος που μας καταδυνάστευσε τις τελευταίες δεκαετίες. Όπως συνέβη στην Αργεντινή, ο υπόλοιπος κόσμος βλέπει την εμβάθυνση της μοναδικής πραγματικά σημαντικής σύγκρουσης αυτού του αιώνα, και όλων των προηγούμενων – της σύγκρουσης μεταξύ των ελεύθερων πολιτών και της πολιτικής κάστας, η οποία προσκολλάται στην κατεστημένη τάξη πραγμάτων, επαυξάνοντας τις προσπάθειές της με στόχο τη λογοκρισία, τις διώξεις και την καταστροφή.
Ευτυχώς, σε όλο τον ελεύθερο κόσμο, οργανώνεται μια σιωπηλή πλειοψηφία. Και σε κάθε γωνιά του ημισφαιρίου μας, αντηχεί η ηχώ αυτής της κραυγής ελευθερίας. Βρισκόμαστε μπροστά σε μια αλλαγή εποχής, μια κοπερνίκεια αλλαγή, την καταστροφή ενός παραδείγματος και την δημιουργία ενός άλλου.
Και αν θεσμοί με παγκόσμια επιρροή, όπως αυτός (σ.σ. το WEF) επιθυμούν να γυρίσουν μια νέα σελίδα και να συμμετάσχουν καλή τη πίστη σε αυτό το νέο παράδειγμα, θα πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη για τον ρόλο που διαδραμάτισαν τις τελευταίες δεκαετίες, ομολογώντας στην κοινωνία το Mea culpa που απαιτείται από αυτούς.
Ολοκληρώνοντας, θέλω να μιλήσω απευθείας στους ηγέτες του κόσμου, σε όλους εκείνους που ηγούνται των εθνικών κρατών, καθώς και των μεγάλων οικονομικών ομίλων αλλά και των διεθνών οργανισμών με επιρροή, είτε είναι παρόντες εδώ σήμερα είτε μας ακούνε από τα σπίτια τους.
Οι πολιτικές φόρμουλες των περασμένων δεκαετιών, στις οποίες αναφέρθηκα σε αυτήν την ομιλία, απέτυχαν και τώρα καταρρέουν υπό το βάρος τους. Αυτό σημαίνει ότι το να σκέφτεσαι όπως όλοι οι άλλοι, το να διαβάζεις αυτό που διαβάζουν όλοι οι άλλοι, και το να λες αυτό που λένε όλοι οι άλλοι, μπορεί να οδηγήσει μόνο σε πλάνη. Παρ’ όλο που πολλοί εξακολουθούν να επιμένουν να βαδίζουν προς τον γκρεμό.
Το σενάριο των τελευταίων 40 χρόνων έχει τελειώσει και όταν ένα σύστημα τελειώνει, η ιστορία είναι ανοιχτή. Γι' αυτό, σε όλους τους παγκόσμιους ηγέτες, λέω ότι είναι καιρός να απελευθερωθούμε από αυτό το σενάριο. Είναι καιρός να γίνουμε τολμηροί. Είναι καιρός να τολμήσουμε να σκεφτούμε και να τολμήσουμε να γράψουμε το δικό μας σενάριο.
Γιατί όταν οι ιδέες και οι αφηγήσεις του παρόντος λένε όλες το ίδιο πράγμα –και λένε τα λάθος πράγματα– το να είσαι γενναίος σημαίνει να στέκεσαι έξω από την τρέχουσα συγκυρία. Σημαίνει να κοιτάς προς τα πίσω, να μην σε θαμπώνει το παροδικό, να μην χάνεις από τα μάτια σου το οικουμενικό. Σημαίνει να διεκδικείς ξανά αλήθειες που ήταν προφανείς στους προγόνους μας και που αποτελούν τον πυρήνα της επιτυχίας του δυτικού πολιτισμού, αλλά τις οποίες το καθεστώς της μονολιθικής σκέψης των τελευταίων δεκαετιών καταδίωξε σαν να ήταν αιρέσεις.
Όπως είπε κάποτε ο Τσόρτσιλ, όσο πιο πίσω μπορείτε να κοιτάξετε, τόσο πιο μπροστά είναι πιθανό να δείτε. Πρέπει δηλαδή να επανασυνδεθούμε με τις ξεχασμένες αλήθειες του παρελθόντος μας, να ξεμπλέξουμε τους κόμπους του παρόντος και να κάνουμε ως πολιτισμός το επόμενο βήμα μπροστά προς το μέλλον.
Και τι βλέπω όταν κοιτάζω πίσω; Ότι πρέπει για άλλη μια φορά να ενστερνιστούμε την τελευταία ιστορικά δικαιωμένη άποψη για την οικονομική και κοινωνική επιτυχία. Αυτή είναι το μοντέλο της ελευθερίας, το να ασπαστούμε για άλλη μια φορά τις ιδέες της ελευθερίας. Να επιστρέψουμε στον φιλελευθερισμό.
Αυτό κάνουμε στην Αργεντινή. Αυτό πιστεύω ότι θα κάνει κι ο Πρόεδρος Τραμπ στην καινούργια Αμερική. Και αυτό είναι που καλούμε όλα τα μεγάλα έθνη του ελεύθερου κόσμου να κάνουν, εάν θέλουν να σταματήσουν εγκαίρως αυτό που είναι ξεκάθαρα ένα μονοπάτι που οδηγεί στην καταστροφή.
Τελικά, αυτό που προτείνω είναι να κάνουμε ξανά τη Δύση σπουδαία («Μake the West Great Again») σήμερα. Σήμερα, ακριβώς όπως πριν από 215 χρόνια, η Αργεντινή έσπασε τις αλυσίδες της και –όπως δηλώνει ο εθνικός μας ύμνος– καλεί όλους εμάς, τους θνητούς αυτού του κόσμου, να αφουγκραστούμε την ιερή κραυγή: «Ελευθερία, ελευθερία, ελευθερία! Είθε οι δυνάμεις του ουρανού να είναι μαζί μας».
Σας ευχαριστώ πολύ όλους και…ζήτω η ελευθερία, γαμώτο!
Δείτε επίσης:
