Ο Milei εκθέτει την κομμουνισμένη Δύση στο Νταβός (+video)
Άρθρο του κορυφαίου οικονομολόγου Daniel Lacalle, δημοσιευμένο στις 21/1/2024. Χρόνος ανάγνωσης 6'.
Ο μέσος πολίτης έχει οδηγηθεί να πιστεύει ότι το μαζικό τύπωμα χρήματος, οι σωροί νέων κανονισμών και νόμων, το αυξανόμενο δημόσιο χρέος και οι συνεχείς παρεμβάσεις στα επιτόκια είναι «καπιταλιστικές» ή «νεοφιλελεύθερες» πολιτικές, ενώ αποτελούν εργαλεία του κρατισμού για την επιτάχυνση της αύξησης του μεγέθους του κράτους στην οικονομία
Οι ηγέτες του κόσμου και οι μεγάλες εταιρείες υιοθετούν και υποτάσσονται στον αυξανόμενο κρατικό παρεμβατισμό και την επέλαση του σοσιαλισμού, επειδή, για τους πολιτικούς, είναι ένας εξαιρετικός τρόπος διαιώνισης της εξουσίας και του ελέγχου τους επί των πολιτών, ενώ οι πολυεθνικές εταιρείες τον ανέχονται επειδή έχουν αρκετή οικονομική ισχύ και μέγεθος για να απορροφήσουν τις ολέθριες επιπτώσεις της μαζικής αύξησης του δημόσιου χρέους και των νομισματικών ανισορροπιών, των δημόσιων δαπανών, των φόρων και των εμποδίων στο εμπόριο και την πρόοδο. Όλοι γνωρίζουν ότι το βάρος του κρατικού παρεμβατισμού πέφτει εξ ολοκλήρου στις μικρές επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά, καταστρέφοντας τη μεσαία τάξη. Οι πλούσιοι μπορούν να ξεφύγουν από τις αρνητικές επιπτώσεις της νομισματικής υποτίμησης και των δημευτικών φόρων. Οι μισθωτοί και οι μικροί επιχειρηματίες δεν μπορούν.
Ποιος υφίσταται τη συνεχή διάβρωση του πραγματικού διαθέσιμου εισοδήματος από αυτά τα γιγαντιαία και λανθασμένα αποκαλούμενα κρατικά «πακέτα τόνωσης», που ποτέ δεν τονώνουν τίποτα άλλο παρά μόνο τη γραφειοκρατία, αφήνοντας ένα τεράστιο βάρος χρέους και εξαθλίωσης που προκαλείται από τον αυξημένο πληθωρισμό και τους συνεχώς αυξανόμενους φόρους; Οι μεσαίες τάξεις και οι μικρές επιχειρήσεις.
Γιατί οι ηγέτες του κόσμου αποδέχονται την αυξανόμενη τάση προς καταστροφικές πολιτικές που γνωρίζουν ότι θα αποτύχουν; Υπάρχει ένα στρεβλό κίνητρο. Οι ηγέτες των επιχειρήσεων, που λογικά θα έπρεπε να εκτιμούν την επιτυχία των παραγωγικών επενδύσεων και των ελεύθερων αγορών, φοβούνται ότι το παρεμβατικό πλήθος της «κουλτούρας της ακύρωσης» θα τους επιτεθεί και, ως εκ τούτου, προτιμούν να κάνουν πως δεν βλέπουν, ή ακόμη και να χρηματοδοτούν την προώθηση ιδεών κατά της ελευθερίας, με την ελπίδα ότι ο όχλος θα τους αφήσει στην ησυχία τους να εργαστούν και να επενδύσουν.
Κάποιοι άλλοι πιστεύουν ότι μπορεί να διατηρήσουν το μερίδιο αγοράς τους και να αποφύγουν την απειλή του ανταγωνισμού, αν στέκονται στο πλάι των πολιτικών δυνάμεων. Αυτό δεν λειτουργεί. Δεν τους αφήνουν στην ησυχία τους και οι ηγέτες χάνουν περισσότερα από όσα κερδίζουν όταν υποκύπτουν στην παρεοκρατική οικονομία (cronyism). Ο εξωραϊσμός του μαρξιστικού κολεκτιβισμού δεν τον σταματά. Δεν αποτελεί έκπληξη το ότι βλέπουμε αυτόν τον νεοκομμουνισμό, μεταμφιεσμένο σε κοινωνική δικαιοσύνη, να επιτίθεται με ακόμη μεγαλύτερη σκληρότητα στις εταιρείες και τους ηγέτες που ασπάζονται τα κίβδηλα μηνύματά του. Ακριβώς όπως ο «αφυπνισμός» (wokeism ή πολτική «ορθότητα») συχνά ακυρώνει και καταστρέφει τους πιο πιστούς υπερασπιστές του, ο νεομαρξισμός κάνει το ίδιο με τις εταιρείες και τους ιδιοκτήτες επιχειρήσεων, επειδή ο στόχος του είναι ο πλήρης έλεγχος.
Η Δύση κινδυνεύει, και ο Javier Milei το εξήγησε αυτό λεπτομερώς στο Νταβός, καταρρίπτοντας το ομόφωνο αφήγημα. «Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι ο σοσιαλισμός είναι πάντα και παντού ένα φαινόμενο που εξαθλιώνει και έχει αποτύχει σε όλες τις χώρες όπου δοκιμάστηκε. Έχει αποτύχει οικονομικά, κοινωνικά και πολιτιστικά, και έχει επίσης δολοφονήσει πάνω από 100 εκατομμύρια ανθρώπους», είπε. Ωστόσο, το πιο σημαντικό σημείο της ομιλίας του για μένα είναι ότι υπενθύμισε στους ανθρώπους τι είναι ο σοσιαλισμός:
«Ξέρω ότι σε πολλούς μπορεί να ακούγεται γελοίο το να υποστηρίζει κανείς ότι η Δύση έχει στραφεί στον σοσιαλισμό, ωστόσο είναι γελοίο μόνο αν περιοριστείτε στον παραδοσιακό οικονομικό ορισμό του σοσιαλισμού, που λέει ότι είναι ένα οικονομικό σύστημα όπου το κράτος κατέχει τα μέσα παραγωγής. Αυτός ο ορισμός, κατά την άποψή μου, θα πρέπει να επικαιροποιηθεί λαμβάνοντας υπόψη τις σημερινές συνθήκες. Σήμερα, τα κράτη δεν χρειάζεται να ελέγχουν άμεσα τα μέσα παραγωγής για να ελέγχουν κάθε πτυχή της ζωής των ατόμων. Με εργαλεία όπως η εκτύπωση χρήματος, το δημόσιο χρέος, οι επιδοτήσεις, ο έλεγχος των επιτοκίων, ο έλεγχος των τιμών και οι κανονισμοί για τη διόρθωση των υποτιθέμενων αποτυχιών της αγοράς, μπορούν να ελέγχουν τις ζωές και τις τύχες εκατομμυρίων ατόμων. Έτσι φτάσαμε στο σημείο όπου, χρησιμοποιώντας διαφορετικά ονόματα ή προσωπεία, ένα μεγάλο μέρος των γενικά αποδεκτών ιδεολογιών στις περισσότερες δυτικές χώρες είναι παραλλαγές του κολλεκτιβισμού, είτε διακηρύσσουν ότι είναι ανοιχτά κομμουνιστές, φασίστες, σοσιαλιστές, σοσιαλδημοκράτες, εθνικοσοσιαλιστές, χριστιανοδημοκράτες, νεοκεϋνσιανοί, προοδευτικοί, λαϊκιστές, εθνικιστές ή παγκοσμιοποιητές. Τελικά, δεν υπάρχουν σημαντικές διαφορές. Όλοι λένε ότι το κράτος πρέπει να κατευθύνει όλες τις πτυχές της ζωής των ατόμων. Όλοι υπερασπίζονται ένα μοντέλο αντίθετο με αυτό που οδήγησε την ανθρωπότητα στην πιο θεαματική πρόοδο της ιστορίας της».
Δείτε σχετικά: « «Αγαπητέ αριστερέ». Μια ανοιχτή επιστολή του πρώην κομμουνιστή Michael Rectenwald »
Αυτό το σημείο είναι κρίσιμο, γιατί ο μέσος πολίτης έχει οδηγηθεί να πιστεύει ότι το μαζικό τύπωμα χρήματος, οι σωροί νέων κανονισμών και νόμων, το αυξανόμενο δημόσιο χρέος και οι συνεχείς παρεμβάσεις στα επιτόκια είναι «καπιταλιστικές» ή «νεοφιλελεύθερες» πολιτικές, ενώ αποτελούν εργαλεία του κρατισμού για την επιτάχυνση της αύξησης του μεγέθους του κράτους στην οικονομία.
Δείτε σχετικά: «Τι είναι τελικά o νεοφιλελευθερισμός και πώς προέκυψε;»
Ο σοσιαλισμός δεν επιδιώκει την πρόοδο- επιδιώκει τον έλεγχο. Οι μεγάλες εταιρείες που πέφτουν στην παγίδα της συμπόρευσης με τον σοσιαλισμό υφίστανται την ίδια επίθεση και υποβαθμίζουν περαιτέρω την ικανότητά τους να δημιουργούν αξία και πλούτο.
Ο Milei συνέτριψε όλους τους μύθους της εποχής μας σε μια του ομιλία στο Νταβός, και εκατομμύρια άνθρωποι τον παρακολούθησαν με δέος, επειδή ήταν προφανές ότι έλεγε την αλήθεια. Και ότι, προερχόμενος από την (σ.σ. τσακισμένη από δεκατίες σοσιαλισμού) Αργεντινή, ξέρει για τι πράγμα μιλάει. Κι όταν μιλάει κανείς με πολίτες της Αργεντινής, συχνά υπενθυμίζουν σε όλους μας ότι «προέρχονται από το μέλλον» (σ.σ. της υπόλοιπης Δύσης, εάν δεν αλλάξει νοοτροπία).
Το παράδειγμα της Αργεντινής είναι πρόδηλο. Μεταξύ του 2007 και του Δεκεμβρίου του 2023, η υφήλιος έστρεφε το κεφάλι από την άλλη πλευρά, μπροστά στη μαζική αύξηση της φτώχειας και του πληθωρισμού. Είχαν μάλιστα το θράσος να διατυπώνουν την δικαιολογία ότι ο πληθωρισμός οφειλόταν σε εξωγενείς παράγοντες και όχι στο μαζικό τύπωμα χρήματος και ότι η φτώχεια υπολογιζόταν με εσφαλμένο τρόπο, απαλλάσσοντας τις σοσιαλιστικές κυβερνήσεις από κάθε ευθύνη.
Η συγκλονιστική σιωπή της Αριστεράς μπροστά στις ανθρωπιστικές και οικολογικές καταστροφές που δημιούργησαν οι κυβερνήσεις του Σοσιαλισμού του 21ου αιώνα στη Βενεζουέλα, τη Νικαράγουα, την Αργεντινή και άλλες χώρες, δείχνει ότι δεν νοιάζονται καθόλου για την ευημερία των πολιτών ή την προστασία του περιβάλλοντος, αλλά χρησιμοποιούν ακίνδυνες, όπως φαίνεται, αιτίες για να πάρουν την εξουσία και να καταστρέψουν την οικονομία. Γιατί; Επειδή ο στόχος κάθε σοσιαλιστή ηγέτη είναι να δημιουργήσει φτωχούς πελάτες-ομήρους που θα εξαρτώνται από ένα κράτος, στο οποίο οι εν λόγω ηγέτες θα γίνονται αισχρά πλούσιοι καθώς η χώρα θα καταρρέει. Μην γελιέστε -ο κρατισμός δεν επιδιώκει την αναδιανομή του πλούτου από τους πλούσιους στους φτωχούς, αλλά τη συσσώρευση του πλούτου ενός έθνους στα χέρια λίγων πολιτικών.
Ευτυχώς, το Davos για τον Milei ήταν μια αδιαμφισβήτητη επιτυχία και αυτό δείχνει ότι δεν έχουν χαθεί τα πάντα. Σύμφωνα με τη ιστοσελίδα του World Economic Forum, δέκα φορές περισσότεροι άνθρωποι παρακολούθησαν την ομιλία του Milei από ό,τι όλων των άλλων ηγετών μαζί. Σοσιαλιστές ηγέτες όπως ο Ισπανός Σάντσεθ είχαν λιγότερες από 5.000 προβολές.
Όχι, οι επιχειρήσεις δεν εξαρτώνται από το κράτος. Δεν υπάρχει κράτος πρόνοιας χωρίς ισχυρές και παραγωγικές επιχειρήσεις και δεν υπάρχουν δημόσιες υπηρεσίες αν δεν δημιουργείται ιδιωτικός πλούτος. Δεν υπάρχει δημόσιος τομέας χωρίς έναν ακμάζοντα ιδιωτικό τομέα. Η πρόοδος δεν εξαρτάται από ένα πελατειακό, παρασιτικό και δημευτικό κράτος, αλλά από μια ισχυρή κοινωνία των πολιτών που αποτελείται από ελεύθερα άτομα, με ανεξάρτητους θεσμούς που λειτουργούν ως αντίβαρο στην πολιτική εξουσία. Η σταθερότητα του νομικού πλαισίου και η προσέλκυση των επενδυτών ή ο σεβασμός του διεθνούς δικαίου δεν συμβαίνουν χάρη στη γενναιοδωρία των πολιτικών ηγετών, αλλά χάρη στις ελεύθερες αγορές και τους ανεξάρτητους θεσμούς που περιορίζουν την πολιτική εξουσία. Ο κόσμος δεν προοδεύει χάρη στο μεγάλο κράτος, αλλά κόντρα στα εμπόδια που θέτει το κράτος.
Ο Milei έκανε πάταγο λέγοντας την αλήθεια. Αυτοί που παρέμεναν σιωπηλοί για χρόνια σχετικά με την οικονομική καταστροφή της Αργεντινής τώρα τον φοβούνται.
Ο σοσιαλισμός είναι ένα σύστημα φτωχοποίησης που έχει αποτύχει και που κανείς δεν πρέπει να το υπερασπίζεται υπό τον φόβο αντιποίνων.
Ο Milei υπενθύμισε στις εταιρείες ότι είναι οι ήρωες της μείωσης της φτώχειας και της προόδου και ότι η Αριστερά απλά χρησιμοποιεί προσχήματα περιβαλλοντισμού και «έμφυλων» ζητημάτων, για να επιβάλει τον ολοκληρωτισμό.
Δείτε επίσης: «Η ατζέντα πίσω από την καταστροφολογία περί κλιματικής αλλαγής»
Ο Milei υπενθύμισε σε όλους στο Davos ότι η καταστροφή της Αργεντινής δεν είναι μια σύμπτωση ή κάποιο παιχνίδι της μοίρας, αλλά το αποτέλεσμα της πολυετούς εφαρμογής των ίδιων ακριβώς παρεμβατικών πολιτικών, που πολλοί στο Davos υπερασπίζονται ή ανέχονται.
