Η πολεμική ιαχή του Milei κατά των διεθνιστών τυράννων
Άρθρο του Robert Malone, που δημοσιεύτηκε στις 21/11/2023 από το Brownstone Institute. Χρόνος ανάγνωσης 14'
Όπως αποτυπώνεται και στον όρκο του καθηγητή Milei («να δώσω ένα τέλος στην παρασιτική και άχρηστη πολιτική κάστα που καταστρέφει αυτή τη χώρα»), στον πυρήνα της ανάλυσης του Rothbard βρίσκεται η θέση ότι το κράτος είναι ένα ακόρεστο οικονομικό παράσιτο, που συνεχώς αναπτύσσεται τρεφόμενο από το πλεόνασμα της παραγωγικής εργασίας εκείνων των ελεύθερων, κυρίαρχων ατόμων επί των οποίων διεκδικεί το δικαίωμα να κυβερνά. Η εκ διαμέτρου αντίθετη εναλλακτική στον διεθνιστικό τεχνοφασισμό της «παγκόσμιας διακυβέρνησης» είναι ο αναρχοκαπιταλισμός
«Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για το κράτος είναι η κριτική από ανεξάρτητους στοχαστές. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να καταπνίξει αυτή την κριτική από το να επιτεθεί σε οποιαδήποτε απομονωμένη φωνή, σε κάθε άτομο που εγείρει νέες αμφιβολίες, ως βέβηλο παραβάτη της σοφίας των προγόνων του. Μια άλλη ισχυρή ιδεολογική δύναμη είναι η υποτίμηση του ατόμου και η εξύψωση της συλλογικότητας της κοινωνίας. Αφού οποιοσδήποτε δεδομένος κανόνας συνεπάγεται την αποδοχή της πλειοψηφίας, τότε οποιοσδήποτε ιδεολογικός κίνδυνος για αυτόν τον κανόνα μπορεί να ξεκινήσει μόνο από ένα, ή μερικά, ανεξάρτητα σκεπτόμενα άτομα. Η νέα ιδέα, πολύ περισσότερο η νέα επικριτική ιδέα, πρέπει να ξεκινήσει ως μια μικρή μειοψηφική γνώμη. Ως εκ τούτου, το κράτος πρέπει να σβήσει την άποψη εν τη γενέσει της, γελοιοποιώντας κάθε άποψη που αψηφά τις απόψεις της μάζας. Το «άκου μόνο τους αδελφούς σου» ή «προσαρμόσου στην κοινωνία» γίνονται έτσι τα ιδεολογικά όπλα για τη συντριβή της ατομικής διαφωνίας. Με τέτοια μέτρα, οι μάζες δεν θα μάθουν ποτέ για την ανυπαρξία των ρούχων του γυμνού Αυτοκράτορα». ~ Murray N. Rothbard
Ωπ, το ξανάκαναν.
Πρώτα η Τζόρτζια Μελόνι εξελέγη πρωθυπουργός της Ιταλίας. Κι αυτό παρά τις αντιρρήσεις και τις συκοφαντίες του σοβαροφανούς και φαινομενικά παντοδύναμου αμερικανικού Βαθέως Κράτους και των παπαγάλων του Τύπου , που κατά την προεκλογική περίοδο στην Ιταλία την είχε χαρακτηρίσει ως τη δεύτερη έλευση του Μπενίτο Μουσολίνι. Δεν τους απασχόλησε που οι πολιτικές του κορπορατιστικού Βαθέως Κράτους είναι πολύ πιο κοντά στο φασιστικό όραμα του Μουσολίνι από εκείνες της Μελόνι, η οποία στον «πραγματικό κόσμο» κυβερνά ρεαλιστικά από την κεντροδεξιά – προς μεγάλη απογοήτευση πολλών και στις δύο πλευρές του πολιτικού φάσματος.
Στην τρέχουσα εκδοχή του πολιτικού φάσματος που εγκρίνουν τα κατεστημένα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης, οι πολιτικοί όροι δολοφονίας χαρακτήρων «Τραμπικός», «εναλλακτικός δεξιός», «ακροδεξιός», φασίστας, ελευθεριακός, νεοναζί και ριζοσπαστικός είναι όλοι ομαδοποιημένοι σαν συνώνυμα, και εκτοξεύονται εναλλασσόμενα και αντανακλαστικά προς οποιονδήποτε του οποίου οι πολιτικές πεποιθήσεις είναι στα δεξιά των σύγχρονων εκδοχών του σοσιαλισμού των Μαρξ και Ένγκελς, οι οποίες συλλογικά αναφέρονται ως «woke» κουλτούρα .
Κάθε εναλλάξιμος όρος «οπλίζεται» και εκτοξεύεται επανειλημμένα σαν ένα μπαράζ επιθέσεων με πυραύλους Qassam (σ.σ. αναφορά στην Χαμάς) εναντίον ανεξάρτητων στοχαστών, συγγραφέων, πολιτικών, επιστημόνων ή γιατρών, που αρνούνται να παραμορφώσουν τα λόγια τους, ώστε να ταιριάζουν με τα εγκεκριμένα αφηγήματα, τις αμέτρητες αντωνυμίες φύλου και την παλαβή λογική της διεθνιστικής ολιγαρχίας.
Δυστυχώς για τους θεματοφύλακες του γλωσσαριού με τους εγκεκριμένους ευφημισμούς της «υπερασπιστικής δημοσιογραφίας», η λέξη «αντισημίτης» έχει γίνει πρόσφατα τόσο άβολη όσο και πολύ περίπλοκη, γεγονός που καθιστά απαραίτητο να αφαιρεθεί επί του παρόντος από το εγκεκριμένο λεξικό της δολοφονίας χαρακτήρων.
Μετά από δεκαετίες εναλλασσόμενης διεφθαρμένης κακοδιαχείρισης από τα δύο εδραιωμένα παραδοσιακά κόμματα της Αργεντινής (Περονιστές εναντίον Ριζοσπαστών), ένας ακαδημαϊκός οικονομολόγος της αυστριακής σχολής, ονόματι Χαβιέρ Μιλέι, εξελέγη Πρόεδρος της Αργεντινής, προσθέτοντας αλάτι στις πληγές των συνηγόρων των εγκεκριμένων αφηγημάτων. Και για άλλη μια φορά, όπως ήταν αναμενόμενο, τα παπαγαλάκια των μέσων ενημέρωσης του Βαθέως Κράτους μας χαρίζουν τον συνηθισμένο χείμαρο από δολοφονίες χαρακτήρων και ρητορική μίσους. Θεέ μου, πόσο λατρεύουν το τραγούδι τα παπαγαλάκια.
Όπως και με την εκλογή της Meloni, μας κέρασαν μια ακόμη κλεφτή ματιά στον Μάγο πίσω από την αυλαία που παίζει το Mighty Wurlitzer του (σ.σ. μια μεταφορά που χρησιμοποίησε ο αξιωματούχος της CIA, Frank Wisner, για να περιγράψει την επιρροή της Υπηρεσίας στην κοινή γνώμη μέσω διαφόρων οργανώσεων-βιτρίνα). Το να χαρακτηρίζεις τον Javier Milei σαν τηλεπερσόνα —ένα κοινότυπο τροπάριο τόσο στα εγχώρια όσο και στα διεθνή μέσα ενημέρωσης του κατεστημένου— είναι μια κατάφωρη διαστρέβλωση της πραγματικότητας.
Τι σχέση έχει η εκπαίδευση του Milei στην Αυστριακή Σχολή οικονομικών ; Γιατί η οικονομική λογική της Αυστριακής Σχολής βασίζεται στην αυστηρή αφοσίωση στην ιδέα ότι τα κοινωνικά φαινόμενα προκύπτουν αποκλειστικά από τα κίνητρα και τις πράξεις των ατόμων. Οι θεωρητικοί της αυστριακής σχολής υποστηρίζουν ότι η οικονομική θεωρία πρέπει να προέρχεται αποκλειστικά από τις βασικές αρχές της ανθρώπινης δράσης.
Με άλλα λόγια, η ανάπτυξη στον «πλούτο των εθνών» είναι συνέπεια πράξεων των ατόμων που δημιουργούν αξία και πλούτο. Η Αυστριακή Σχολή τονίζει τη σημασία των ελεύθερων αγορών, του ατομικισμού και της ελάχιστης κρατικής παρέμβασης. Δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η Ayn Rand συνέστησε ιδιαίτερα τα οικονομικά κείμενα της αυστριακής σχολής, ιδιαίτερα αυτά του Ludwig von Mises. Μήπως αρχίζει να βγαίνει ένα νόημα τώρα;
Στη λογοτεχνική μεταφορά της Ayn Rand της πόλης Galt’s Gulch, οι παραγωγοί του πλούτου έχουν φύγει και έχουν σχηματίσει τη δική τους κοινότητα, όπου κυριαρχούν οι αρχές της ελεύθερης αγοράς και όσοι ασχολούνται με το επιχειρείν πετυχαίνουν χωρίς την ανάγκη κυβερνητικών ρυθμίσεων.
«Δεν είμαστε ένα κράτος εδώ, ούτε μια κοινωνία οποιουδήποτε είδους – είμαστε απλώς μια οικειοθελής ένωση ανθρώπων, που τους ενώνει μόνο το συμφέρον κάθε ανθρώπου. Είμαι ο κάτοχος της κοιλάδας και πουλάω τη γη σε άλλους, όταν το θέλουν. Ο δικαστής Narragansett θα ενεργεί ως διαμεσολαβητής μας, σε περίπτωση διαφωνιών. Δεν χρειάστηκε να κληθεί ακόμη. Λένε ότι είναι δύσκολο για τους ανθρώπους να συμφωνούν. Θα εκπλαγείτε από το πόσο εύκολο είναι – όταν και τα δύο μέρη θεωρούν ως απόλυτη ηθική ότι κανένας δεν υπάρχει για χάρη του άλλου και ότι ο ορθός λόγος είναι το μοναδικό τους μέσο συναλλαγής».
(Rand, 2007, σελ. 748)
Ο καθηγητής Milei είναι βασικά ένας διανοούμενος ακαδημαϊκός που έγινε πολεμιστής υπέρ της αλήθειας, αντιδρώντας στη ζημιά που είδε να γίνεται στη χώρα του από ένα παρασιτικό κράτος. Με άλλα λόγια, είναι ένας ακόμη διανοούμενος επικριτής του κράτους, που είναι εξοργισμένος όσο δεν πάει, και δεν σκοπεύει να κάνει κι άλλη υπομονή.
Αποφοίτησε με πτυχίο στα οικονομικά από το Πανεπιστήμιο του Belgrano και συνέχισε αποκτώντας μεταπτυχιακό και διδακτορικό στα οικονομικά από το Instituto de Desarrollo Economico y Social και το Πανεπιστήμιο Torcuato di Tella. Για περισσότερα από είκοσι χρόνια δίδαξε στο πανεπιστήμιο μαθήματα μακροοικονομίας, οικονομικής ανάπτυξης, μικροοικονομίας και μαθηματικών για οικονομολόγους και έγραψε πολλά βιβλία για την οικονομία και την πολιτική.
Η χαρακτηριστική του προεδρική προεκλογική κραυγή ήταν «Ζήτω η ελευθερία, γαμώτο!» σε συνδυασμό με την κριτική για την «κλεπτοκρατική και διεφθαρμένη πολιτική τάξη» της Αργεντινής. Η λογική της αυστριακής σχολής διατυπωμένη με λαϊκό τρόπο για τις μάζες. Το να χαρακτηρίζεται ο Milei ως Τραμπικός είναι ξεκάθαρα μια κατάφωρη υπεραπλούστευση.
Δείτε σχετικά: « Για να καταλάβετε τον αναρχοκαπιταλιστή Javier Milei, αγνοήστε την σύγκριση με τον Trump »
Στο κλασικό του βιβλίο από το 1973 The Machinery of Freedom, ο David Friedman σκιαγραφεί το όραμά του για μια αναρχική κοινωνία. Οι αναρχοκαπιταλιστές απορρίπτουν σθεναρά τον πατερναλισμό, δηλαδή την άποψη ότι οι άνθρωποι πρέπει να προστατεύονται δια της βίας από τον εαυτό τους. Η μόνη εκτελεστέα αξίωση που έχουν οι άνθρωποι έναντι των άλλων είναι να τους αφήνουν ήσυχους. Όπως όλοι οι αναρχικοί, ο Friedman αντιτίθεται στην ύπαρξη του κράτους, το οποίο λέει ότι διαφέρει από μια εγκληματική συμμορία μόνο εξαιτίας του ψυχολογικού γεγονότος ότι «οι περισσότεροι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τον κυβερνητικό εξαναγκασμό ως φυσιολογικό και σωστό».
Μην κλαις για την Αργεντινή, ένα άλλοτε κόσμημα της υφηλίου και τη δεύτερη μεγαλύτερη χώρα της Νότιας Αμερικής, η οποία είναι προικισμένη με έναν τέτοιο πλούτο φυσικών πόρων που προκαλεί δέος. Μια Αργεντινή της οποίας τα περιουσιακά στοιχεία τα κακοδιαχειρίστηκε για δεκαετίες ένα παρασιτικό και δυσλειτουργικό κράτος, με αποτέλεσμα την εκτεταμένη οικονομική καταστροφή. Κατά τον 19ο αιώνα η χώρα γνώρισε μια σχεδόν απαράμιλλη άνοδο στην ευημερία της, με αποτέλεσμα η Αργεντινή στις αρχές του 20ου αιώνα να γίνει το έβδομο πλουσιότερο έθνος στον κόσμο. Το 1896, το κατά κεφαλήν ΑΕΠ της Αργεντινής ξεπερνούσε αυτό των Ηνωμένων Πολιτειών και η χώρα βρισκόταν σταθερά στην πρώτη δεκάδα της παγκόσμιας οικονομίας μέχρι τουλάχιστον το 1920.
Η Αργεντινή παρέμεινε μεταξύ των 15 πλουσιότερων χωρών μέχρι τη μετεωρική άνοδο -στα μέσα του αιώνα- στην Προεδρία ενός μέχρι τότε άγνωστου, χαμηλόβαθμου στρατιωτικού ηγέτη, ονόματι Χουάν Περόν. Αυτόν τον πολιτικό σεισμό ακολούθησε ένας καταρράκτης κακοδιαχείρισης, πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών αναταραχών, παρέμβασης του USG και ένας διαβόητος «βρώμικος πόλεμος» του κράτους εναντίον αντιφρονούντων πολιτών.
Τώρα, μετά από δεκαετίες υψηλών κρατικών δαπανών και οικονομικής στασιμότητας, παρά τους άφθονους φυσικούς της πόρους, η Αργεντινή έχει γίνει μια από τις φτωχότερες χώρες στον κόσμο. Μια περίπτωση μελέτης για το πώς μια ευημερούσα σύγχρονη οικονομία μπορεί να στραγγαλιστεί από μια αυταρχική και διεφθαρμένη κρατική γραφειοκρατία. Σας θυμίζει κάτι μήπως;
Ο καθηγητής Javier Milei ηγείται του συνασπισμού «La Libertad Avanza» (Η Ελευθερία Προχωρά) και έχει ορκιστεί να «βάλει τέλος στην παρασιτική και άχρηστη πολιτική κάστα που καταστρέφει αυτή τη χώρα». Η εκστρατεία των κομμάτων του συνασπισμού του έχει σπάσει το καλούπι της παραδοσιακής πολιτικής της Αργεντινής, εστιάζοντας σε μεγάλο βαθμό στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ιδιαίτερα στο TikTok και στο YouTube, όπου απέκτησε ισχυρούς οπαδούς στην νεολαία.
«Σήμερα ξεκινά η ανοικοδόμηση της Αργεντινής» υποστήριξε με σιγουριά, καθώς τα ιστορικά αποτελέσματα των εκλογών γίνονταν γνωστά. «Η κατάσταση της Αργεντινής είναι κρίσιμη. Οι αλλαγές που χρειάζεται η χώρα μας είναι δραστικές. Δεν υπάρχει χώρος για σταδιακούς ρυθμούς, δεν υπάρχει χώρος για χλιαρά μέτρα». «Η Αργεντινή θα επιστρέψει στη θέση του κόσμου, την οποία δεν θα έπρεπε ποτέ να είχε χάσει».
Δεν προκαλεί έκπληξη που το αμερικανικό Βαθύ Κράτος και τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ θέλουν να κάνουν αυτόν τον χαρισματικό, φιλολαϊκό οικονομολόγο να ματώσει. Αυτόν που τολμά να συνδυάζει την εναλλακτική παρουσία στα social media με επιθέσεις εναντίον μιας παρασιτικής και άχρηστης πολιτικής κάστας. Τα επίλεκτα μέλη του Ατλαντικού Συμβουλίου και του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων πρέπει να έχουν κατουρηθεί πάνω τους. Καιρός να αφήσουν λυτά τα σκυλιά της λογοκρισίας και να παρακολουθήσουμε να ξεκινά η χειραγώγηση της κατηγοριοποίησής του στην Wikipedia και την Google. Μην ξεχάσετε να πάρετε το ποπ κορν σας.
Η αλήθεια είναι ότι θα έπρεπε να τρέξουν να στοκάρουν τις πάνες τους. Γιατί ο «αυστριακός» οικονομολόγος Milei αυτοπροσδιορίζεται ως αναρχοκαπιταλιστής. Όχι ως «Τραμπικός», «εναλλακτικός δεξιός», «ακροδεξιός», φασίστας, ελευθεριακός, νεοναζί, ριζοσπάστης. Ως εκ τούτου, ο Milei τυγχάνει να βρίσκεται στην αιχμή ενός αυξανόμενου αντιθετικού πνευματικού κινήματος, που αμφισβητεί άμεσα τη νομιμότητα του κράτους. Ενός κινήματος που έχει φτάσει πλέον σε σημείο που δεν μπορεί πλέον να απορριφθεί ως «μια μικρή μειοψηφική γνώμη» και έχει εκτιναχθεί στην παγκόσμια σκηνή από ένα ανεξάρτητο λατινοαμερικανικό έθνος που δεν έχει τίποτα να χάσει και τα πάντα να κερδίσει.
Συνέχισα να διαβάζω και να ακούω τον όρο «αναρχοκαπιταλισμός» να εμφανίζεται σε έντονες συζητήσεις με τους διάφορους διαμορφωτές της σκέψης, που συναντώ στην καθημερινή μου τυχαία βόλτα στην κοινότητα των υποστηρικτών της ελευθερίας και της αυτοδιάθεσης. Δοκιμάζοντας το πόσο εκφράζει διάφορους ελεύθερους επενδυτές, τους άκουγα επανειλημμένα να λένε «Ναι, νομίζω ότι αυτός ο όρος ταιριάζει με τον τρόπο που σκέφτομαι τα πράγματα». Έτσι, έχοντας μάθει εδώ και πολύ καιρό να μην εμπιστεύομαι τη Wikipedia για απόψεις σχετικά με οποιαδήποτε ελεύθερη σκέψη, άρχισα να στέλνω μηνύματα σε άλλους στον κύκλο μου. Και χτύπησα φλέβα χρυσού με τον Jeffrey Tucker του Brownstone Institute.
Δείτε σχετικά: « Τι είναι ο αναρχοκαπιταλισμός; », του Jeffrey Tucker
Ρώτησα τον Jeffrey «Λοιπόν, είσαι αναρχοκαπιταλιστής;» Εκείνος απάντησε αμέσως «Δεν έχω αποκαλέσει ποτέ τον εαυτό μου έτσι. Υπερβολικά ορθολογιστικός και φορμαλιστικός όρος για τα γούστα μου. Απλώς προτιμώ την ελευθερία γενικά, αν και ο δάσκαλός μου ήταν ο δημιουργός αυτού του όρου».
Μπίνγκο. Απάντησα: «Ενδιαφέρον. Ποιος είναι;» Εκείνος απάντησε απλά «Ο Murray Rothbard». Επέστρεψα με «ΟΚ, οπότε τώρα πρέπει να τον ψάξω. Συνιστώμενα αναγνώσματα;»
«Ω Θεέ μου, είναι όλα τόσα πολλά», απάντησε (μπορώ εύκολα να φανταστώ τη φωνή του) « Tα περισσότερα από αυτά τα βαριά ιδεολογικά συγγράμματα με απωθούν αυτή την εποχή, αλλά άσε με να το σκεφτώ λίγο».
Και μετά μου άνοιξε μια νέα πόρτα «σκέψης» για να περάσω. «Εδώ είναι η άποψη του Ρόθμπαρντ για το κράτος ως θεσμό», έγραψε, ακολουθούμενο από ένα αντίγραφο PDF του δοκιμίου «Ανατομία του Κράτους». Έστειλα ένα αντίγραφο στην Τζιλ, καθώς επιβιβαζόμασταν σε άλλη μια πτήση κατά μήκος του Ατλαντικού, και αρχίσαμε και οι δύο να απολαμβάνουμε αυτό το μικρό διαμάντι των 58 σελίδων που δημοσιεύτηκε από το Mises Institute. Μείναμε έκπληκτοι από τις ιδέες που ρέουν από τις σελίδες. Και ξαφνικά όλα απέκτησαν νόημα. Ο χώρος ιδεών που ψηλαφίζαμε κατά μόνας, όπως οι τυφλοί που προσπαθούν να περιγράψουν έναν ελέφαντα, ξαφνικά φωτίστηκαν και οι πτυχές των ενεργειών και της ατζέντας των Διεθνιστών απέκτησαν νέο νόημα.
«Οι αναρχικοί αντιτίθενται στο κράτος επειδή βασίζει την ύπαρξή του στην επιθετικότητα, δηλαδή στην απαλλοτρίωση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας μέσω της φορολογίας, στον αναγκαστικό αποκλεισμό άλλων παρόχων αμυντικών υπηρεσιών από την επικράτειά του, και σε όλες τις υπόλοιπες λεηλασίες και τους καταναγκασμούς που βασίζονται σ’ αυτές τις δίδυμες εστίες παραβιάσεων των ατομικών δικαιωμάτων».
(Rothbard, 2016)
Πράγματι, όπως αποτυπώνεται και στον όρκο του καθηγητή Milei να «δώσει ένα τέλος στην παρασιτική και άχρηστη πολιτική κάστα που καταστρέφει αυτή τη χώρα», στον πυρήνα της ανάλυσης του Rothbard βρίσκεται η θέση ότι το κράτος είναι ένα ακόρεστο οικονομικό παράσιτο, που συνεχώς αναπτύσσεται τρεφόμενο από το πλεόνασμα της παραγωγικής εργασίας εκείνων των ελεύθερων, κυρίαρχων ατόμων επί των οποίων διεκδικεί το δικαίωμα να κυβερνά.
Αν κάποιος επιζητούσε να αναπτύξει μια εκ διαμέτρου αντίθετη εναλλακτική στον διεθνιστικό τεχνοφασισμό της «παγκόσμιας διακυβέρνησης», ο αναρχοκαπιταλισμός θα ήταν ένας αρκετά καλός υποψήφιος, κατά τη γνώμη μου.
Στον σύγχρονο Γενναίο, Νέο Κόσμο, που ωθείται με βία προς ενός είδους «Dark Aeon» μετα-ανθρωπιστικό μέλλον με ιλιγγιώδη ταχύτητα, η παγκόσμια οικονομική και πολιτική ελίτ βρίσκει στην αποκεντρωμένη ποικιλομορφία των πολιτισμών και στα ανεξάρτητα εθνικά κράτη μια άβολη πηγή συστημικής «τριβής», μια αναποτελεσματικότητα στην πλοήγηση και την επίτευξη του οικονομικά βελτιστοποιημένου ωφελιμιστικού, Μαλθουσιανού, ομογενοποιημένου μετα-ανθρώπινου μέλλοντος, που αναζητά στην ατέρμονη αναζήτησή της για την μέγιστη απόδοση της επενδύσεών της.
Τι πρέπει λοιπόν να κάνει ένας ψυχοπαθής ολιγάρχης που λαχταράει τη νιρβάνα και την αθανασία, στην προσπάθειά του να διατηρήσει για πάντα τον πλούτο και την παγκόσμια κυριαρχία; Να αντικαταστήσει τα έθνη με μια ενιαία «εναρμονισμένη» παγκόσμια κυβέρνηση, ώστε να επιλύσει το ακατάστατο χάος της ανθρώπινης πολιτιστικής και πολιτικής ποικιλομορφίας. Να αντικαταστήσει ένα περίπλοκο μείγμα διαφορετικών μικρών παρασίτων με ένα μεγάλο για να τα εξουσιάζει όλα. Το πρόβλημά του λύθηκε. Όσοι από εμάς υφιστάμεθα την παρασιτική τους εκμετάλλευση δεν θα κατέχουμε τίποτα, θα είμαστε ευτυχισμένοι, δεν θα έχουμε πού να πάμε και δεν θα έχουμε τρόπο να ξεφύγουμε από την καταπίεση αυτής της Νέας Παγκόσμιας Τάξης. Τι θα μπορούσε ενδεχομένως να πάει στραβά;
Υποστηρίζω ότι έχουμε ήδη ζήσει μια κινηματογραφική έκδοση β’ διαλογής αυτού του μέλλοντος, κατά τη διάρκεια της κρίσης του κορωνοϊού των τελευταίων τεσσάρων ετών. Ρωτάτε τι θα μπορούσε να πάει στραβά με μια άνωθεν, συγκεντρωτική, δικτατορική αντίδραση στην καθημερινή διαχείριση ενός παγκοσμιοποιημένου κοινωνικοοικονομικού συστήματος; Εάν δεν εντοπίζετε αμέσως την απάντηση, τότε υποφέρετε σαφώς από (ψύχωση) σχηματισμού μαζών [*] και καλή τύχη αν θέλετε να προσαρμοστείτε στο μέλλον που έρχεται καταπάνω σας σαν φορτηγό τρένο.
[*] Δείτε σχετικά: « Mattias Desmet on the Totalitarianism of Mass Panic »
Κρίνοντας από το πολιτικό αδιέξοδο και το εκρηκτικό χρέος, που είναι τα καθοριστικά χαρακτηριστικά του σημερινού ιμπεριαλιστικού κράτους των ΗΠΑ, μπορεί να είναι ήδη πολύ αργά για να σταματήσει η εκτός ελέγχου εμπορευματική αμαξοστοιχία που πορεύεται προς την Ουάσιγκτον.
Όπως επισημαίνει ο Rothbard, τα χρέη οποιουδήποτε κράτους ακυρώνονται σε περίπτωση είτε επανάστασης είτε κατάληψης από ξένους μετά από έναν χαμένο (πολιτικό ή οικονομικό) πόλεμο. Και οι συνθήκες δεν είναι συμβόλαια. Το χρέος και η κατάρρευση της βρετανικής βασιλικής οικογένειας Tudor, ως συνέπεια ενός αποτυχημένου εμφυλίου πολέμου, κατέστρεψε την ιταλική τραπεζική αυτοκρατορία των Μεδίκων. Αυτοί που ζουν με το σπαθί συχνά πεθαίνουν από το σπαθί. Ποια μοίρα περιμένει τα mega-fund της BlackRock τηςVanguard και της State Street, εάν είτε οι ΗΠΑ είτε η κομμουνιστική Κίνα χρεοκοπήσουν;
Αλλά εν τω μεταξύ (πίσω στο ράντσο), παρακολουθώντας αυτό το οικονομικό και πολιτικό πείραμα μιας κυβέρνησης επηρεασμένης από την αναρχοκαπιταλιστική κοινωνικοοικονομική θεωρία, καθώς αυτή διαγράφει την πορεία της στην Αργεντινή, μπορεί να αντιμετωπίσουμε μια προεπισκόπηση του μέλλοντος, το οποίο μια Δύση μετά το νόμισμα των BRICS ενδέχεται να συναντήσει σύντομα. Ο χωρισμός από ένα εδραιωμένο fiat νόμισμα θα είναι δύσκολος. Υποψιάζομαι ότι η άμβλυνση του πλήγματος είναι ένα κίνητρο που ωθεί τους παγκοσμιοποιητές να συνηγορούν υπέρ των ψηφιακών νομισμάτων των κεντρικών τραπεζών (CBDC).
Δείτε σχετικά: « Δεν είναι ποτέ πολύ αργά για να εξεγερθούμε εναντίον των Κρατικών Ψηφιακών Νομισμάτων (CBDC) »
Ίσως τα παπαγαλάκια να μην τραγουδήσουν αρκετά δυνατά, ενόσω η θορυβώδης εδαφική τους άμυνα καθιστά πιο δύσκολο για τους λάτρεις της ελευθερίας να πάρουν τα απαραίτητα μαθήματα από αυτό το νέο οικονομικό πείραμα της Αργεντινής. Αρκεί να πούμε ότι οι επενδυτικές ευκαιρίες αφθονούν για όσους είναι ξύπνιοι και σε εγρήγορση.
Αλλά δεν έχω καμία αμφιβολία ότι, σε πεισματική άρνηση συμμόρφωσης με τις προβλέψεις των Μαλθουσιανών, τόσο η ελπίδα όσο και η καινοτομία θα συνεχίσουν να πηγάζουν αιώνια από τις καρδιές των ανθρώπων.
Η Ιστορία ως αγώνας μεταξύ κρατικής εξουσίας και κοινωνικής εξουσίας
«Όπως οι δύο βασικές και αμοιβαία αποκλειόμενες αλληλεπιδράσεις μεταξύ των ανθρώπων είναι η ειρηνική συνεργασία ή η καταναγκαστική εκμετάλλευση, η παραγωγή ή η αρπαγή, έτσι και η ιστορία της ανθρωπότητας, ιδιαίτερα η οικονομική της ιστορία, μπορεί να θεωρηθεί ως μια διαμάχη μεταξύ αυτών των δύο αρχών. Από τη μία πλευρά, υπάρχει η δημιουργική παραγωγικότητα, οι ειρηνικές ανταλλαγές και η συνεργασία. Από την άλλη, η καταναγκαστική υπαγόρευση και η λεηλασία επί αυτών των κοινωνικών σχέσεων. Ο Άλμπερτ Τζέι Νοκ ονόμασε εύστοχα αυτές τις αντιμαχόμενες δυνάμεις: «η κοινωνική ισχύς» και «η κρατική ισχύς».
Η κοινωνική ισχύς είναι η ισχύς του ανθρώπου πάνω στη φύση, ο συνεργατικός μετασχηματισμός των πόρων της φύσης και η ενόραση στους νόμους της φύσης, προς όφελος όλων των συμμετεχόντων ατόμων. Η κοινωνική ισχύς είναι η εξουσία πάνω στη φύση, το βιοτικό επίπεδο που επιτυγχάνεται από τους ανθρώπους μέσω αμοιβαίων ανταλλαγών. Η κρατική εξουσία, όπως είδαμε, είναι η καταναγκαστική και παρασιτική κατάσχεση αυτής της παραγωγής - μια αποστράγγιση των καρπών της κοινωνίας προς όφελος των μη παραγωγικών (στην πραγματικότητα αντιπαραγωγικών) κυβερνώντων.
Ενώ η κοινωνική εξουσία είναι πάνω στη φύση, η κρατική εξουσία είναι εξουσία πάνω στον άνθρωπο. Μέσα από την ιστορία, οι παραγωγικές και δημιουργικές δυνάμεις του ανθρώπου έχουν, ξανά και ξανά, χαράξει νέους τρόπους μεταμόρφωσης της φύσης προς όφελος του ανθρώπου. Αυτές ήταν οι στιγμές που η κοινωνική εξουσία ξεπέρασε την κρατική εξουσία και που ο βαθμός της κρατικής καταπάτησης της κοινωνίας μειώθηκε σημαντικά.
Πάντα όμως, μετά από μεγαλύτερη ή μικρότερη χρονική υστέρηση, το Κράτος απλώθηκε σε αυτούς τους νέους τομείς, για να παραλύσει και να δημεύσει την κοινωνική εξουσία για άλλη μια φορά. Αν ο δέκατος έβδομος έως τον δέκατο ένατο αιώνα ήταν, σε πολλές χώρες της Δύσης, εποχές επιτάχυνσης της κοινωνικής ισχύος και συνακόλουθης αύξησης της ελευθερίας, της ειρήνης και της υλικής ευημερίας, ο εικοστός αιώνας ήταν κατά κύριο λόγο μια εποχή κατά την οποία η κρατική εξουσία την έφτασε—με επακόλουθη επαναφορά στη δουλεία, τον πόλεμο και την καταστροφή. Σε αυτόν τον αιώνα, το ανθρώπινο γένος αντιμετωπίζει, για άλλη μια φορά, τη βίαιη βασιλεία του Κράτους - του Κράτους που είναι πλέον οπλισμένο με τους καρπούς των δημιουργικών δυνάμεων του ανθρώπου, δημευμένων και στρεβλωμένων για τους δικούς του σκοπούς.
Οι τελευταίοι αιώνες ήταν εποχές που οι άνθρωποι προσπάθησαν να θέσουν συνταγματικά και άλλα όρια στο κράτος, μόνο για να διαπιστώσουν ότι τέτοια όρια, όπως και όλες οι άλλες προσπάθειες, απέτυχαν. Από όλες τις πολυάριθμες μορφές που έχουν λάβει τα κράτη ανά τους αιώνες, από όλες τις έννοιες και τους θεσμούς που δοκιμάστηκαν, τίποτα δεν κατάφερε να κρατήσει το κράτος υπό έλεγχο. Το πρόβλημα του Κράτους είναι προφανώς τόσο μακριά από τη λύση του, όσο ήταν πάντα. Ίσως πρέπει να εξερευνήσουμε νέους δρόμους διερεύνησης, για να επιτευχθεί κάποτε η επιτυχής, οριστική λύση του ζητήματος του Κράτους.»
«Anatomy of the State», Murray N. Rothbard
Ο Robert W. Malone είναι γιατρός και βιοχημικός. Το έργο του επικεντρώνεται στην τεχνολογία mRNA, τα φαρμακευτικά προϊόντα και την έρευνα επαναχρησιμοποίησης φαρμάκων. Μπορείτε να τον βρείτε στο Substack και στο Gettr