Τι σημαίνει Φιλελευθερισμός;
Ίσως το πιο διαφωτιστικό και ακριβές κείμενο που έχει γραφτεί ποτέ για το θέμα. Άρθρο του νομικού και συγγραφέα Stephan Kinsella, δημοσιευμένο στις 21/8/2009 από το Mises Institute
Οι φιλελεύθεροι (libertarians, ελευθεριστές) τείνουν να συμφωνούν σε ένα ευρύ φάσμα πολιτικών και αρχών. Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι εύκολη η ομοφωνία για το ποιο είναι το καθοριστικό χαρακτηριστικό του φιλελευθερισμού, ή για το τι τον διακρίνει από άλλες πολιτικές θεωρίες και συστήματα.Οι φιλελεύθεροι πιστεύουμε στην αυτοκτησία. Οι μη φιλελεύθεροι – οι κρατιστές – όλων των αποχρώσεων υποστηρίζουν κάποια μορφή δουλείας
Αυτό το άρθρο είναι προσαρμοσμένο από το "What Is Libertarianism", στον -υπό την επιμέλεια των Jörg Guido Hülsmann & Stephan Kinsella- συλλογικό τόμο Property, Freedom, and Society: Essays in Honor of Hans-Hermann Hoppe (Mises Institute, 2009). Μια συντομευμένη έκδοση αυτού του άρθρου ενσωματώθηκε στην ομιλία του συγγραφέα «Πνευματική ιδιοκτησία και ελευθερία», που παρουσιάστηκε στο Πανεπιστήμιο Mises 2009 (30 Ιουλίου 2009, ηχητικό αρχείο).
Ιδιοκτησία, Δικαιώματα και Ελευθερία
Οι φιλελεύθεροι (libertarians, ελευθεριστές) τείνουν να συμφωνούν σε ένα ευρύ φάσμα πολιτικών και αρχών. Παρ’ όλα αυτά, δεν είναι εύκολη η ομοφωνία για το ποιο είναι το καθοριστικό χαρακτηριστικό του φιλελευθερισμού, ή για το τι τον διακρίνει από άλλες πολιτικές θεωρίες και συστήματα.
Οι διάφορες διατυπώσεις αφθονούν. Λέγεται ότι ο φιλελευθερισμός έχει να κάνει με τα ατομικά δικαιώματα, τα δικαιώματα ιδιοκτησίας, [1] την ελεύθερη αγορά, τον καπιταλισμό, τη δικαιοσύνη, ή την αρχή της μη βίας. Ωστόσο, τίποτα από αυτά δεν επαρκεί. Ο καπιταλισμός και η ελεύθερη αγορά περιγράφουν τις καταλυτικές συνθήκες που προκύπτουν ή επιτρέπονται σε μια φιλελεύθερη κοινωνία, αλλά δεν περιλαμβάνουν άλλες πτυχές του φιλελευθερισμού. Και τα ατομικά δικαιώματα, η δικαιοσύνη και η επιθετικότητα συμπυκνώνονται στα ιδιοκτησιακά δικαιώματα. Όπως εξήγησε ο Μurray Rothbard, τα ατομικά δικαιώματα είναι ιδιοκτησιακά δικαιώματα. [2] Και δικαιοσύνη είναι να αποδίδεις σε κάποιον αυτό που του αξίζει, το οποίο εξαρτάται από το ποια είναι τα δικαιώματά του.[3]
Η αρχή της μη επιθετικότητας εξαρτάται επίσης από τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα, μιας και η επιθετικότητα εξαρτάται από τα (ιδιοκτησιακά) δικαιώματά μας. Αν με χτυπήσετε, αυτό είναι επιθετικότητα διότι έχω ένα ιδιοκτησιακό δικαίωμα στο σώμα μου. Αν σας πάρω ένα μήλο που σας ανήκει, αυτό είναι μια παράβαση - επιθετικότητα - μόνο και μόνο επειδή σας ανήκει το μήλο. Δεν μπορεί κανείς να προσδιορίσει μια πράξη επιθετικότητας χωρίς να εκχωρήσει υπόρρητα ένα αντίστοιχο ιδιοκτησιακό δικαίωμα στο θύμα.
Έτσι, ο καπιταλισμός και η ελεύθερη αγορά είναι πολύ στενές έννοιες, και η δικαιοσύνη, τα ατομικά δικαιώματα και η επιθετικότητα συνοψίζονται στα δικαιώματα ιδιοκτησίας ή καθορίζονται με όρους ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων. Τι γίνεται λοιπόν με τα δικαιώματα ιδιοκτησίας; Είναι αυτό που διαφοροποιεί τον φιλελευθερισμό από τις άλλες πολιτικές φιλοσοφίες - ότι εμείς προτιμούμε τα δικαιώματα ιδιοκτησίας, και όλοι οι άλλοι όχι;
Σίγουρα ένας τέτοιος ισχυρισμός είναι αβάσιμος.
Εξάλλου, το δικαίωμα της ιδιοκτησίας είναι απλώς το αποκλειστικό δικαίωμα ελέγχου ενός πεπερασμένου πόρου. [4] Τα δικαιώματα ιδιοκτησίας καθορίζουν ποια πρόσωπα κατέχουν - δηλαδή έχουν το δικαίωμα ελέγχου – διάφορων πεπερασμένων πόρων σε μια δεδομένη περιοχή ή νομική επικράτεια. Ωστόσο, όλοι οι άνθρωποι και όλες οι πολιτικές θεωρίες υποστηρίζουν κάποια θεωρία περί ιδιοκτησίας. Καμία από τις διάφορες μορφές κοινωνικής ιδιοκτησίας δεν αρνείται την ύπαρξη ιδιοκτησίας. κάθε εκδοχή τους καθορίζει έναν κάτοχο για κάθε πεπερασμένο πόρο. [5] Εάν το κράτος εθνικοποιήσει μια βιομηχανία, διεκδικεί την κυριότητα αυτού του μέσου παραγωγής. Εάν το κράτος σας φορολογεί, δηλώνει υπόρρητα πως έχει την κυριότητα των κεφαλαίων που έχει αποσπάσει. Εάν το οικόπεδό μου μεταβιβαστεί σε κάποια αναπτυξιακή εταιρεία μέσω κρατικής απαλλοτρίωσης, ο ανάδοχος του έργου είναι τώρα ο ιδιοκτήτης. Εάν ο νόμος επιτρέπει σε έναν αποδέκτη φυλετικών διακρίσεων να μηνύσει τον εργοδότη του απαιτώντας ένα χρηματικό ποσό, αυτός είναι ο ιδιοκτήτης των χρημάτων (του εργοδότη). [6]
Η προστασία και ο σεβασμός των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας δεν είναι επομένως συστατικό μονάχα του φιλελευθερισμού. Αυτό που ξεχωρίζει τον φιλελευθερισμό είναι οι συγκεκριμένοι κανόνες εκχώρησης ιδιοκτησίας : η προοπτική του σχετικά με το ποιος είναι ο ιδιοκτήτης κάθε αμφισβητούμενου πόρου και πώς το προσδιορίζει κανείς αυτό.
Ιδιοκτησία σωμάτων
Ένα σύστημα δικαιωμάτων ιδιοκτησίας εκχωρεί σε έναν συγκεκριμένο ιδιοκτήτη κάθε πεπερασμένο πόρο. Αυτοί οι πόροι περιλαμβάνουν προφανώς τους φυσικούς πόρους όπως η γη, οι καρποί των δέντρων κ.ο.κ. Ωστόσο, τα αντικείμενα που βρίσκονται στη φύση δεν είναι οι μόνοι πεπερασμένοι πόροι. Κάθε δρων άνθρωπος κατέχει, ελέγχει και ταυτίζεται με ένα μοναδικό ανθρώπινο σώμα, το οποίο είναι επίσης ένας πεπερασμένος πόρος. [7] Τόσο τα ανθρώπινα σώματα, όσο και οι μη ανθρώπινοι, πεπερασμένοι πόροι είναι επιθυμητοί για χρήση ως μέσα από δρώντα άτομα για την επιδίωξη διαφόρων στόχων.
Συνεπώς, κάθε πολιτική θεωρία ή σύστημα πρέπει να εκχωρεί δικαιώματα ιδιοκτησίας στα ανθρώπινα σώματα καθώς και στα εξωτερικά πράγματα. Ας εξετάσουμε πρώτα τους φιλελεύθερους κανόνες εκχώρησης ιδιοκτησίας σε σχέση με τα ανθρώπινα σώματα και την αντίστοιχη έννοια της επιθετικότητας, όπως αυτή αφορά τα σώματα. Οι φιλελεύθεροι συχνά υποστηρίζουν δυναμικά την «αρχή της μη επιθετικότητας». Όπως είπε η Ayn Rand, «εφ΄όσον οι άνθρωποι επιθυμούν να ζήσουν μαζί, κανένας δεν μπορεί να εκκινήσει - με ακούτε; κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να ξεκινήσει - τη χρήση σωματικής βίας εναντίον άλλων ανθρώπων».[8] Ή, όπως το έθεσε ο Rothbard:
«Η φιλελεύθερη φιλοσοφία βασίζεται σε ένα κεντρικό αξίωμα: ότι κανένας άνθρωπος ή ομάδα ανθρώπων δεν μπορεί να επιτεθεί κατά του προσώπου ή της περιουσίας κανενός άλλου. Αυτό μπορεί να ονομαστεί το «αξίωμα της μη επιθετικότητας». Ως «επιθετικότητα» ορίζεται η εκκίνηση της χρήσης, ή η απειλή χρήσης, σωματικής βίας κατά του προσώπου ή της περιουσίας οποιουδήποτε άλλου ατόμου. Η επιθετικότητα είναι λοιπόν συνώνυμη της εισβολής.» [9]
Με άλλα λόγια, οι φιλελεύθεροι υποστηρίζουν ότι ο μόνος τρόπος παραβίασης των δικαιωμάτων είναι η εκκίνηση βίας - δηλαδή η διάπραξη επιθετικότητας. (Ο φιλελευθερισμός υποστηρίζει επίσης ότι, ενώ η εκκίνηση βίας εναντίον του σώματος ενός άλλου ατόμου είναι ανεπίτρεπτη, η βία που χρησιμοποιείται ως αντίδραση στην επιθετικότητα - όπως αμυντική, επαναστατική ή ανταποδοτική/τιμωρητική βία - είναι δικαιολογημένη.) [10]
Τώρα, στην περίπτωση του σώματος, είναι σαφές τι είναι η επιθετικότητα: η εισβολή στα όρια του σώματος κάποιου, κοινώς αποκαλούμενη ξυλοδαρμός, ή, γενικότερα, η χρήση του σώματος ενός άλλου χωρίς τη συγκατάθεσή του . [11] Η ίδια η έννοια της διαπροσωπικής επιθετικότητας προϋποθέτει δικαιώματα ιδιοκτησίας στα σώματα - πιο συγκεκριμένα, ότι κάθε άτομο είναι, τουλάχιστον prima facie, ο ιδιοκτήτης του δικού του σώματος. [12]
Οι μη φιλελεύθερες πολιτικές φιλοσοφίες έχουν διαφορετική άποψη: Κάθε άτομο έχει ορισμένα περιορισμένα δικαιώματα στο σώμα του, αλλά όχι πλήρη ή αποκλειστικά δικαιώματα. Η κοινωνία - ή το κράτος, που υποτίθεται ότι είναι ο εκπρόσωπος της κοινωνίας - έχει επίσης ορισμένα δικαιώματα στο σώμα κάθε πολίτη. Αυτή η μερική σκλαβιά υπονοείται σε κρατικές ενέργειες και νόμους όπως η φορολογία, η στρατολόγηση και οι απαγορεύσεις ναρκωτικών.
Ο φιλελεύθερος υποστηρίζει ότι κάθε άτομο είναι ο πλήρης ιδιοκτήτης του σώματός του: έχει το δικαίωμα να ελέγχει το σώμα του, να αποφασίζει εάν θα πάρει ή όχι ναρκωτικά, αν θα καταταγεί στον στρατό κ.ο.κ. Ωστόσο, εκείνοι οι διάφοροι μη-φιλελεύθεροι που υποστηρίζουν τέτοιες κρατικές απαγορεύσεις, αναγκαστικά υποστηρίζουν ότι το κράτος, ή η κοινωνία, είναι τουλάχιστον ο εν μέρει ο ιδιοκτήτης του σώματος όσων υπόκεινται σε τέτοιους νόμους - ή ακόμη και ο πλήρης ιδιοκτήτης στην περίπτωση των στρατολογημένων ή των μη επιτεθέντων ισοβίως φυλακισμένων «εγκληματιών». Οι φιλελεύθεροι πιστεύουμε στην αυτο-κτησία. Οι μη φιλελεύθεροι – οι κρατιστές – όλων των αποχρώσεων υποστηρίζουν κάποια μορφή δουλείας.
Αυτοκτησία και αποφυγή συγκρούσεων
Χωρίς δικαιώματα ιδιοκτησίας, υπάρχει πάντα η πιθανότητα σύγκρουσης για διεκδικούμενους πεπερασμένους πόρους. Εκχωρώντας κάθε πόρο σε έναν κάτοχο, τα νομικά συστήματα καθιστούν δυνατή τη χρήση των πόρων χωρίς συγκρούσεις, καθορίζοντας ορατά όρια που οι μη ιδιοκτήτες μπορούν να αποφύγουν. Ο φιλελευθερισμός, ωστόσο, δεν εγκρίνει οποιονδήποτε κανόνα εκχώρησης ιδιοκτησίας. [13] Υποστηρίζει την αυτοκτησία έναντι της ετεροκτησίας (σκλαβιάς).
Ο φιλελεύθερος αποζητά τους κανόνες εκχώρησης ιδιοκτησίας διότι εκτιμά ή αποδέχεται κάποιες θεμελιώδεις αρχές όπως η δικαιοσύνη, η ειρήνη, η ευημερία, η συνεργασία, η αποφυγή συγκρούσεων, και ο πολιτισμός.[14]
Τους πολιτισμένους ανθρώπους... τους απασχολεί η δικαιολόγηση της τιμωρίας. Δεν έχουν αντίρρηση να τιμωρήσουν, αλλά θέλουν επίσης να γνωρίζουν ότι μια ορισμένη τιμωρία είναι δικαιολογημένη - θέλουν να μπορούν να τιμωρούν δικαιολογημένα... Οι θεωρίες τιμωρίας αφορούν τη δικαιολόγηση της τιμωρίας, προσφέροντας σε αξιοπρεπείς ανθρώπους που διστάζουν να ενεργήσουν ανήθικα έναν λόγο για τον οποίο μπορούν τιμωρήσουν κάποιους άλλους. Αυτό είναι βέβαια χρήσιμο για να προσφέρουμε στους ηθικούς ανθρώπους καθοδήγηση και διαβεβαίωση ότι μπορούν να αντιμετωπίσουν όπως τους πρέπει, εκείνους που επιδιώκουν να τους βλάψουν.
Η φιλελεύθερη άποψη είναι ότι η ιδιοκτησία είναι ο μόνος κανόνας καθορισμού της ιδιοκτησίας που είναι συμβατός με αυτές τις θεμελιώδεις αρχές. Υπονοείται από αυτές.
Όπως έχει δείξει ο καθηγητής Hans Hermann Hoppe, η εκχώρηση της ιδιοκτησίας ενός ορισμένου πόρου δεν πρέπει να είναι τυχαία, αυθαίρετη, περιπτωσιολογική, ή μεροληπτική, εάν πρόκειται να είναι στην πράξη ένας κανόνας ιδιοκτησίας που να μπορεί να εξυπηρετήσει τη λειτουργία της αποφυγής συγκρούσεων. [15] Ο τίτλος ιδιοκτησίας πρέπει να εκχωρηθεί σε έναν από τους ανταγωνιζόμενους διεκδικητές με βάση «την ύπαρξη αντικειμενικού, διυποκειμενικά επαληθεύσιμου δεσμού μεταξύ του ιδιοκτήτη και του πόρου που διεκδικείται». [16] Στην περίπτωση του ίδιου του σώματος, είναι η μοναδική σχέση μεταξύ ενός ατόμου και του σώματός του - ο ευθύς και άμεσος έλεγχός του πάνω από το σώμα του, και το γεγονός ότι, τουλάχιστον υπό κάποια έννοια, ένα σώμα είναι ένα συγκεκριμένο πρόσωπο και τανάπαλιν- που αποτελεί τον αντικειμενικό σύνδεσμο, που αρκεί για να δώσει σε αυτό το άτομο αξιώσεις στο σώμα του ανώτερες από εκείνες των υπολοίπων.
Επιπλέον, κάθε τρίτο μέρος που αξιώνει την ιδιοκτησία του σώματος ενός άλλου δεν μπορεί να αρνηθεί αυτόν τον αντικειμενικό σύνδεσμο και την ειδική του συνθήκη, αφού αυτός ο τρίτος προϋποθέτει επίσης απαραίτητα το ίδιο για τη δική του περίπτωση. Αυτό συμβαίνει γιατί, επιδιώκοντας την κυριαρχία πάνω στον άλλον και διεκδικώντας την κυριότητα του σώματος του άλλου, πρέπει να προϋποθέτει τη δική του κυριότητα στο σώμα του. Με αυτόν τον τρόπο, το τρίτο μέρος αποδεικνύει ότι όντως δίνει μια ορισμένη σημασία σε αυτόν τον σύνδεσμο, ακόμη και όταν (ταυτόχρονα) αγνοεί τη σημασία του δεσμού του άλλου με το ίδιο του το σώμα. [17]
Ο φιλελευθερισμός αναγνωρίζει ότι μόνο ο κανόνας της αυτοκτησίας μπορεί να είναι οικουμενικός και συμβατός με τους στόχους της ειρήνης, της συνεργασίας και της αποφυγής των συγκρούσεων. Αναγνωρίζουμε ότι κάθε άτομο είναι prima facie ο ιδιοκτήτης του σώματός του, επειδή, λόγω του μοναδικού δεσμού του και της σύνδεσής του με το ίδιο του το σώμα - τον ευθύ και άμεσο έλεγχο του - έχει μια ανώτερη αξίωση για αυτό, από οποιονδήποτε άλλο.
Ιδιοκτησία εξωτερικών πραγμάτων
Οι φιλελεύθεροι εφαρμόζουν ένα παρόμοιο σκεπτικό και στην περίπτωση άλλων πεπερασμένων πόρων - δηλαδή, εξωτερικά αντικείμενα στον κόσμο που, σε αντίθεση με τα σώματα, ήταν κάποια στιγμή άκτητα. Στην περίπτωση των σωμάτων, η άποψη πως η επιθετικότητα είναι απαράδεκτη συνεπάγεται αμέσως την αυτοκτησία. Στην περίπτωση των εξωτερικών αντικειμένων, ωστόσο, πρέπει να προσδιορίσουμε ποιος είναι ο ιδιοκτήτης τους, πριν μπορέσουμε να προσδιορίσουμε τι συνιστά επιθετικότητα.
Όπως και στην περίπτωση των σωμάτων, οι άνθρωποι πρέπει να είναι σε θέση να χρησιμοποιούν εξωτερικά αντικείμενα ως μέσα για να επιτύχουν διάφορους σκοπούς. Επειδή αυτά τα πράγματα είναι πεπερασμένα, υπάρχει επίσης η πιθανότητα σύγκρουσης. Και, όπως στην περίπτωση των σωμάτων, οι φιλελεύθεροι προτιμούν την εκχώρηση δικαιωμάτων ιδιοκτησίας έτσι ώστε να επιτρέπεται η ειρηνική, χωρίς συγκρούσεις, παραγωγική χρήση αυτών των πόρων. Έτσι, όπως και στην περίπτωση των σωμάτων, η ιδιοκτησία εκχωρείται στο άτομο με την καλύτερη αξίωση ή σύνδεση με έναν συγκεκριμένο πεπερασμένο πόρο -με το πρότυπο της «καλύτερης αξίωσης» να βασίζεται στους στόχους που επιτρέπουν την ειρηνική, χωρίς συγκρούσεις ανθρώπινη αλληλεπίδραση και χρήση των πόρων.
Σε αντίθεση με τα ανθρώπινα σώματα, ωστόσο, τα εξωτερικά αντικείμενα δεν αποτελούν μέρη της ταυτότητάς κάποιου, δεν ελέγχονται άμεσα από τη θέλησή του και - πολύ σημαντικό - είναι αρχικά άκτητα. [18] Εδώ, ο φιλελεύθερος συνειδητοποιεί ότι ο σχετικός αντικειμενικός σύνδεσμος είναι η ιδιοποίηση - ο μετασχηματισμός ή η ενσωμάτωση ενός προηγουμένως άκτητου στοιχείου. [19] Σύμφωνα με αυτήν την προσέγγιση, ο πρώτος (ο προγενέστερος) χρήστης ενός αντικειμένου που προηγουμένως δεν είχε ιδιοκτήτη έχει prima facie μια καλύτερη αξίωση από έναν δεύτερο (μεταγενέστερο), αποκλειστικά λόγω του ότι προηγήθηκε.
Γιατί είναι η ιδιοποίηση ο σχετικός σύνδεσμος για τον προσδιορισμό της ιδιοκτησίας; Πρώτον, λάβετε υπόψη ότι το ερώτημα σχετικά με αυτούς τους πεπερασμένους πόρους είναι: ποιος είναι ο ιδιοκτήτης του πόρου ; Υπενθυμίζεται ότι η ιδιοκτησία είναι το δικαίωμα ελέγχου, χρήσης ή κατοχής, [20] ενώ η κατοχή είναι πραγματικός έλεγχος - «η πραγματική εξουσία που ασκεί ένα άτομο πάνω σε ένα υλικό πράγμα». [21] Το ερώτημα δεν είναι ποιος έχει φυσική κατοχή, είναι το ποιος έχει την κυριότητα.
Έτσι, το ερώτημα του ποιος είναι ο κάτοχος ενός πόρου προϋποθέτει τη διάκριση μεταξύ ιδιοκτησίας και κατοχής - μεταξύ του δικαιώματος ελέγχου και του πραγματικού ελέγχου. Και η απάντηση πρέπει να λάβει υπόψη τη φύση των προηγουμένως άκτητων αντικειμένων - δηλαδή, ότι πρέπει κάποια στιγμή να ανήκουν σε έναν πρώτο ιδιοκτήτη.
Η απάντηση πρέπει επίσης να λαμβάνει υπόψη τους προαποφασισμένους στόχους όσων αναζητούν αυτήν την απάντηση: κανόνες που επιτρέπουν τη χρήση πόρων χωρίς συγκρούσεις. Για το λόγο αυτό, η απάντηση δεν μπορεί να είναι ότι όποιος έχει τον πόρο ή όποιος είναι σε θέση να τον χρησιμοποιήσει είναι ο κάτοχός του. Η υιοθέτηση μιας τέτοιας άποψης σημαίνει την υιοθέτηση του «δικαίου του ισχυροτέρου», όπου η ιδιοκτησία υποβαθμίζεται σε κατοχή λόγω έλλειψης τρόπου διάκρισης. [22] Ένα τέτοιο σύστημα, μακράν του να αποφεύγει τη σύγκρουση, την καθιστά αναπόφευκτη. [23]
Αντί της προσέγγισης του δικαίου του ισχυροτέρου, από τις ιδέες που αναφέρθηκαν πιο πάνω είναι προφανές ότι η ιδιοκτησία προϋποθέτει την διάκριση σε προηγούμενο και μεταγενέστερο: οποιοσδήποτε το σύστημα καθορίσει ως κάτοχο ενός πόρου, έχει καλύτερη αξίωση από ό,τι κάποιος μεταγενέστερος. [24] Εάν δεν την έχει, τότε δεν είναι ο ιδιοκτήτης, αλλά απλώς ο τρέχων χρήστης ή κάτοχος. Εάν υποτεθεί ότι είναι ο ιδιοκτήτης σύμφωνα με το δίκαιο του ισχυροτέρου, στο οποίο δεν υπάρχει ιδιοκτησία, αυτό έρχεται σε αντίθεση με τις προϋποθέσεις της ίδιας της αναζήτησής μας. Εάν ο πρώτος ιδιοκτήτης δεν έχει μια καλύτερη αξίωση από τους μεταγενέστερους, τότε δεν είναι ιδιοκτήτης, αλλά απλώς κάτοχος και δεν υπάρχει η έννοια της ιδιοκτησίας.
Γενικότερα, οι αξιώσεις των εμφανιζόμενων στο προσκήνιο αργότερα είναι κατώτερες από εκείνες των πρωθύστερων κατόχων ή διεκδικούντων, οι οποίοι είτε ήταν ιδιοκτήτες του πόρου είτε μπορούσαν να εντοπίσουν τον τίτλο ιδιοκτησίας τους στον πρώτο, ή σε κάποιον παλαιότερο, ιδιοκτήτη. [25] Η κρίσιμη σημασία της διάκρισης προγενέστερος-μεταγενέστερος στην φιλελεύθερη θεωρία είναι ο λόγος που ο καθηγητής Hoppe την υπογραμμίζει επανειλημμένα στα γραπτά του. [26]
Έτσι, η φιλελεύθερη θέση για τα δικαιώματα ιδιοκτησίας είναι πως, για να επιτραπεί η χωρίς συγκρούσεις, παραγωγική χρήση των πεπερασμένων πόρων, οι τίτλοι ιδιοκτησίας σε συγκεκριμένους πόρους αποδίδονται σε συγκεκριμένους ιδιοκτήτες. Όπως σημειώθηκε παραπάνω, ωστόσο, η εκχώρηση τίτλου δεν πρέπει να είναι τυχαία, αυθαίρετη ή περιπτωσιολογική. Αντ' αυτού, πρέπει να εκχωρηθεί με βάση «την ύπαρξη ενός αντικειμενικού, δι-υποκειμενικά επαληθεύσιμου συνδέσμου μεταξύ του ιδιοκτήτη» και του πόρου που διεκδικείται.[27] Όπως φαίνεται από τις σκέψεις που παρουσιάστηκαν πιο πάνω, ο σύνδεσμος αυτός είναι ο φυσικός μετασχηματισμός ή η περιχαράκωση του πόρου εκ μέρους του αρχικού ιδιοκτήτη, ή η ύπαρξη μιας αλληλουχίας ιδιοκτησιακών τίτλων που μπορεί να καταλήξει πίσω σε αυτόν. [28]
Συνέπεια και Αρχές
Δεν είναι μόνο οι φιλελεύθεροι πολιτισμένοι. Οι περισσότεροι άνθρωποι δίνουν κάποια βαρύτητα σε μερικές από τις παραπάνω σκέψεις. Στα μάτια τους, ένα άτομο είναι ο ιδιοκτήτης του δικού του σώματος - συνήθως. Ένας αρχικός ιδιοκτήτης (μέσω οικειοποίησης) κατέχει τον πόρο που οικειοποιείται - εκτός εάν το κράτος του τον πάρει «βάσει νόμου». [29] Αυτή είναι η κύρια διάκριση μεταξύ φιλελεύθερων και μη φιλελεύθερων: Οι φιλελεύθεροι είναι σταθερά αντίθετοι στην επιθετικότητα, που ορίζεται ως εισβολή εντός των ορίων της ιδιοκτησίας, όπου τα δικαιώματα ιδιοκτησίας εννοείται ότι εκχωρούνται βάσει της αυτοκτησίας, στην περίπτωση των σωμάτων. Και στην περίπτωση των άλλων πραγμάτων, τα δικαιώματα γίνονται αντιληπτά με βάση την προγενέστερη κατοχή ή την οικειοποίηση και την νόμιμη μεταβίβαση του τίτλου ιδιοκτησίας.
Αυτό το πλαίσιο για τα δικαιώματα έχει ως κίνητρο εκ μέρους των φιλελεύθερων τη συνεπή και βάσει αρχών εκτίμησή τους για την ειρηνική αλληλεπίδραση και την συνεργασία - εν ολίγοις, την πολιτισμένη συμπεριφορά. Ένας παραλληλισμός με την άποψη του Mises περί ανθρώπινης δράσης μπορεί να είναι διαφωτιστικός εδώ. Σύμφωνα με τον Mises, η ανθρώπινη δράση αποσκοπεί στην ανακούφιση από κάποια αισθητή ενόχληση. [30] Έτσι, χρησιμοποιούνται μέσα, σύμφωνα με την κατανόηση του δρώντος ατόμου για τους αιτιολογικούς νόμους, για την επίτευξη διαφόρων σκοπών - τελικά, την εξάλειψη της ενόχλησης.
Ο πολιτισμένος άνθρωπος νιώθει άβολα στην προοπτική βίαιων συγκρούσεων με άλλους. Από τη μία πλευρά, θέλει, για κάποιο πρακτικό λόγο, να ελέγχει έναν ορισμένο πεπερασμένο πόρο και να μπορεί να χρησιμοποιήσει βία κατά ενός άλλου ατόμου, εάν είναι απαραίτητο, για να επιτύχει αυτόν τον έλεγχο. Από την άλλη πλευρά, θέλει επίσης να αποφύγει μια λανθασμένη χρήση βίας. Ο πολιτισμένος άνθρωπος, για κάποιο λόγο, αισθάνεται απροθυμία κι ανησυχία στην προοπτική μιας βίαιης αλληλεπίδρασης με τον συνάνθρωπό του. Ίσως είναι απρόθυμος να συγκρουστεί βίαια με άλλους για ορισμένα αντικείμενα επειδή νιώθει ενσυναίσθηση για εκείνους. [31] Ίσως το ένστικτο της συνεργασίας να είναι αποτέλεσμα της κοινωνικής εξέλιξης. Όπως σημείωσε ο Μίζες,
«Υπάρχουν άνθρωποι των οποίων ο μόνος στόχος είναι να βελτιώσουν την κατάσταση του δικού τους εγώ. Υπάρχουν άλλοι άνθρωποι για τους οποίους η συνειδητοποίηση των προβλημάτων των συνανθρώπων τους, τους προκαλεί τόση έγνοια όσο -ή και περισσότερο- και οι δικές τους ανάγκες.» [32]
Όποιος κι αν είναι ο λόγος, εξαιτίας αυτής της έγνοιας, όταν υπάρχει η πιθανότητα βίαιης σύγκρουσης, ο πολιτισμένος άνθρωπος αναζητά την δικαιολόγηση για τον επιβαλλόμενο έλεγχο ενός πεπερασμένου πόρου που επιθυμεί, αλλά στον οποίο έλεγχο αντιτίθεται κάποιος άλλος. Η ενσυναίσθηση - ή ό, τι παρακινεί τον άνθρωπο να υιοθετήσει τις φιλελεύθερες θεμελιώδεις αρχές - προκαλεί μια ορισμένη μορφή έγνοιας, η οποία οδηγεί στην ηθική δράση .
Ως πολιτισμένος άνθρωπος μπορεί να οριστεί αυτός που αναζητά την αιτιολόγηση για τη χρήση διαπροσωπικής βίας. Όταν προκύψει η αναπόφευκτη ανάγκη να εμπλακούμε στη βία - για την υπεράσπιση της ζωής ή της περιουσίας μας - ο πολιτισμένος άνθρωπος αναζητά μια αιτιολογία. Φυσικά, δεδομένου ότι αυτή η αναζήτηση αιτιολογίας γίνεται από ανθρώπους που κλίνουν προς την λογική και την ειρήνη (η αιτιολόγηση είναι άλλωστε μια ειρηνική δραστηριότητα που εκ των πραγμάτων λαμβάνει χώρα κατά τη διάρκεια διαλόγου), [33] αυτό που επιδιώκουν είναι κανόνες δίκαιους, δυνητικά αποδεκτούς από όλους, βασισμένους στη φύση των πραγμάτων, καθολικοποιήσιμους, που επιτρέπουν τη χρήση των πόρων χωρίς συγκρούσεις.
Οι φιλελεύθερες αρχές για τα δικαιώματα ιδιοκτησίας αναδεικνύονται ως ο μόνος υποψήφιος που πληροί αυτά τα κριτήρια. Έτσι, εάν πολιτισμένος άνθρωπος είναι αυτός που αναζητά αιτιολογία για τη χρήση βίας, ο φιλελεύθερος είναι αυτός που ασχολείται σοβαρά με αυτό το εγχείρημα. Έχει μια βαθιά, βασει αρχών, έμφυτη αντίθεση στη βία και μια εξίσου βαθιά αφοσίωση στην ειρήνη και την συνεργασία.
Για τους προαναφερθέντες λόγους, ο φιλελευθερισμός μπορεί να ειπωθεί ότι είναι η πολιτική φιλοσοφία που υποστηρίζει με συνέπεια τους κοινωνικούς κανόνες που αποσκοπούν στην προώθηση της ειρήνης, της ευημερίας και της συνεργασίας. [34] Αναγνωρίζει ότι οι μόνοι κανόνες που ικανοποιούν τους θεμελιώδεις κανόνες του πολιτισμού είναι η αρχή της ιδιοκτησίας και η αρχή της οικειοποίησης του Lock, εφαρμοζόμενες με μια όσο το δυνατόν μεγαλύτερη συνέπεια.
Και όπως έχω υποστηρίξει σε άλλο μου κείμενο, επειδή το κράτος μετέρχεται αναπόφευκτα επιθετικότητας, ο συνεπής φιλελεύθερος, με το να αντιτίθεται στην επιθετικότητα, είναι επίσης ένας αναρχικός. [35]
[ Για περισσότερες πληροφορίες, δείτε το άρθρο «Τι σημαίνει το να είσαι αναρχοκαπιταλιστής» ]
———————————————————————
1.The term "private" property rights is sometimes used by libertarians, which I have always found odd, since property rights are necessarily public, not private, in the sense that the borders or boundaries of property must be publicly visible so that nonowners can avoid trespass. For more on this aspect of property borders, see Hans-Hermann Hoppe, A Theory of Socialism and Capitalism: Economics, Politics, and Ethics (Boston: Kluwer Academic Publishers, 1989), pp. 140–41; Stephan Kinsella, "A Libertarian Theory of Contract: Title Transfer, Binding Promises, and Inalienability," Journal of Libertarian Studies 17, no. 2 (Spring 2003): n. 32 and accompanying text; idem, Against Intellectual Property (Auburn, Ala.: Ludwig von Mises Institute, 2008), pp. 30–31, 49; also Randy E. Barnett, "A Consent Theory of Contract," Columbia Law Review 86 (1986): 303.
2.Murray N. Rothbard, "'Human Rights' As Property Rights," in The Ethics of Liberty (New York and London: New York University Press, 1998); idem, For A New Liberty: The Libertarian Manifesto (rev. ed.; New York: Libertarian Review Foundation, 1985), pp. 42 et pass.
3."Justice is the constant and perpetual wish to render every one his due… The maxims of law are these: to live honestly, to hurt no one, to give every one his due." The Institutes of Justinian: Text, Translation, and Commentary, trans. J.A.C. Thomas (Amsterdam: North-Holland, 1975)
4.As Professor Yiannopoulos explains:
Property may be definied as an exclusive right to control an economic good ...; it is the name of a concept that refers to the rights and obligations, privileges and restrictions that govern the relations of man with respect to things of value. People everywhere and at all tmes desire the possession of things that are necessary for survival or valuable by cultural definition and which, as a result of the demand placed upon them, become scarce. Laws enforced by organized society control the competition for, and guarantee the enjoyment of, these desired things. What is guaranteed to be one's own is property ... [Property rights] confer a direct and immediate authority over a thing.
A.N. Yiannopoulos, Louisiana Civil Law Treatise, Property (West Group, 4th ed. 2001), §§ 1, 2 (first emphasis in original; remaining emphasis added). See also Louisiana Civel Code, Art. 477 ("Ownership is the right that confers on a person direct, immiediate, and exclusive authority over a thing. The owner of a thing may use, enjoy, and dispose of it within the limits and under the conditions established by law").5.For a systematic analysis of various forms of socialism, from Socialism Russian-Style, Socialism Social-Democratic Style, the Socialism of Conservatism, the Socialism of Social Engineering, see Hoppe, A Theory of Socialism and Capitalism, chapters 3–6. Recognizing the common elements of various forms of socialism and their distinction from libertarianism (capitalism), Hoppe incisively defines socialism as "an institutionalized interference with or aggression against private property and private property claims." Ibid., p. 2. See also the quote from Hoppe in note 9, below.
6.Even the private thief, by taking your watch, is implicitly acting on the maxim that he has the right to control it — that he is its owner. He does not deny property rights — he simply differs from the libertarian as to who the owner is. In fact, as Adam Smith observed: "If there is any society among robbers and murderers, they must at least, according to the trite observation, abstain from robbing and murdering one another." Adam Smith, The Theory of Moral Sentiments (Indianapolis: Liberty Fund, [1759] 1982), II.II.3
7.As Hoppe observes, even in a paradise with a superabundance of goods, every person's physical body would still be a scarce resource and thus the need for the establishment of property rules, i.e., rules regarding people's bodies, would exist. One is not used to thinking of one's own body in terms of a scarce good, but in imagining the most ideal situation one could ever hope for, the Garden of Eden, it becomes possible to realize that one's body is indeed the prototype of a scarce good for the use of which property rights, i.e., rights of exclusive ownership, somehow have to be established, in order to avoid clashes.
Hoppe, A Theory of Socialism and Capitalism, pp. 8–9. See also Stephan Kinsella & Patrick Tinsley, "Causation and Aggression," Quarterly Journal of Austrian Economics 7, no. 4 (Winter 2004): 111–12 (discussing the use of other humans' bodies as means)8.Ayn Rand, "Galt's Speech," in For the New Intellectual, quoted in The Ayn Rand Lexicon, "Physical Force" entry. Ironically, Objectivists often excoriate libertarians for having a "context-less" concept of aggression — that is, that "aggression" or "rights" is meaningless unless these concepts are embedded in the larger philosophical framework of Objectivism — despite Galt's straightforward definition of aggression as the initiation of physical force against others.
9.Rothbard, For A New Liberty, p. 23. See also idem, The Ethics of Liberty: "The fundamental axiom of libertarian theory is that each person must be a self-owner, and that no one has the right to interfere with such self-ownership" (p. 60), and "What … aggressive violence means is that one man invades the property of another without the victim's consent. The invasion may be against a man's property in his person (as in the case of bodily assault), or against his property in tangible goods (as in robbery or trespass)" (p. 45). Hoppe writes:If … an action is performed that uninvitedly invades or changes the physical integrity of another person's body and puts this body to a use that is not to this very person's own liking, this action … is called aggression … Next to the concept of action, property is the most basic category in the social sciences. As a matter of fact, all other concepts to be introduced in this chapter — aggression, contract, capitalism and socialism — are definable in terms of property: aggression being aggression against property, contract being a nonaggressive relationship between property owners, socialism being an institutionalized policy of aggression against property, and capitalism being an institutionalized policy of the recognition of property and contractualism. Hoppe, A Theory of Socialism and Capitalism, pp. 12, 7.
10.See Stephan Kinsella, "A Libertarian Theory of Punishment and Rights," Loyola of Los Angeles Law Review 30 (1997): 607–45; idem, "Punishment and Proportionality: The Estoppel Approach," Journal of Libertarian Studies 12, no. 1 (Spring 1996): 51–73.
11.The following terms and formulations may be considered as roughly synonymous, depending on context: aggression; initiation of force; trespass; invasion; unconsented to (or uninvited) change in the physical integrity (or use, control or possession) of another person's body or property.
12."Prima facie," because some rights in one's body are arguably forfeited or lost in certain circumstances, e.g., when one commits a crime, thus authorizing the victim to at least use defensive force against the body of the aggressor (implying the aggressor is to that extent not the owner of his body). For more on this see Kinsella, "A Libertarian Theory of Contract," pp. 11–37; idem, "Inalienability and Punishment: A Reply to George Smith," 14, no. 1 Journal of Libertarian Studies (Winter 1998–99): 79–93; and idem, "Knowledge, Calculation, Conflict, and Law," Quarterly Journal of Austrian Economics 2, no. 4 (Winter 1999): n. 32.
13.On the importance of the concept of scarcity and the possibility of conflict for the emergence of property rules, see Hoppe, A Theory of Socialism and Capitalism, p. 134; and the discussion thereof in Stephan Kinsella, "Thoughts on the Latecomer and Homesteading Ideas; or, Why the Very Idea of 'Ownership' Implies that only Libertarian Principles are Justifiable," Mises Economics Blog (Aug. 15, 2007).
14."Grundnorm" was legal philosopher Hans Kelsen's term for the hypothetical basic norm or rule that serves as the basis or ultimate source for the legitimacy of a legal system. See Hans Kelsen, General Theory of Law and State, trans. Anders Wedberg (Cambridge, Mass.: Harvard University Press, 1949). I employ this term to refer to the fundamental norms presupposed by civilized people, e.g., in argumentative discourse, which in turn imply libertarian norms.
That the libertarian grundnorms are, in fact, necessarily presupposed by all civilized people to the extent they are civilized — during argumentative justification, that is — is shown by Hoppe in his argumentation-ethics defense of libertarian rights. On this, see Hoppe, A Theory of Socialism and Capitalism, chapter 7; Stephan Kinsella, "New Rationalist Directions in Libertarian Rights Theory," Journal of Libertarian Studies 12, no. 2 (Fall 1996): 313–26; idem, "Defending Argumentation Ethics," Anti-state.com (Sept. 19, 2002).
For discussion of why people (to one extent or the other) do value these underlying norms, see Stephan Kinsella, "The Division of Labor as the Source of Grundnorms and Rights," Mises Economics Blog (April 24, 2009), and idem, "Empathy and the Source of Rights," Mises Economics Blog (Sept. 6, 2006). See also idem, "Punishment and Proportionality," pp. 51 and 70:15.See Hoppe, A Theory of Socialism and Capitalism, pp. 131–38. See also Kinsella, "A Libertarian Theory of Punishment and Rights," pp. 617–25; idem, "Defending Argumentation Ethics."
16.Hoppe, A Theory of Socialism and Capitalism, p. 12.
17.For elaboration on this point, see Stephan Kinsella, "How We Come To Own Ourselves," Mises Daily (Sept. 7, 2006); idem, "Defending Argumentation Ethics"; Hoppe, A Theory of Socialism and Capitalism, chapters 1, 2, and 7. See also Hoppe, "The Idea of a Private Law Society," LewRockwell.com (August 1, 2006): "Outside of the Garden of Eden, in the realm of all-around scarcity, the solution [to the problem of social order—the need for rules to permit conflicts to be avoided] is provided by four interrelated rules. … First, every person is the proper owner of his own physical body. Who else, if not Crusoe, should be the owner of Crusoe's body? Otherwise, would it not constitute a case of slavery, and is slavery not unjust as well as uneconomical?"
18.For further discussion of the difference between bodies and things homesteaded for purposes of rights, see Kinsella, "A Libertarian Theory of Contract," pp. 29 et seq.; and idem, "How We Come To Own Ourselves."
19.On the nature of appropriation of unowned scarce resources, see Hoppe's and de Jasay's ideas quoted and discussed in Kinsella, "Thoughts on the Latecomer and Homesteading Ideas," and note 24, below. In particular, see Hoppe, A Theory of Socialism and Capitalism, pp. 13, 134–36, 142–44; and Anthony de Jasay, Against Politics: On Government, Anarchy, and Order (London & New York: Routledge, 1997), pp. 158 et seq., 171 et seq., et pass. De Jasay is also discussed extensively in my "Book Review of Anthony de Jasay, Against Politics: On Government, Anarchy, and Order," Quarterly Journal of Austrian Economics 1, no. 3 (Fall 1998): 85–93. De Jasay's argument presupposes the value of justice, efficiency, and order. Given these goals, he argues for three principles of politics: (1) if in doubt, abstain from political action (pp. 147 et seq.); (2) the feasible is presumed free (pp. 158 et seq.); and (3) let exclusion stand (pp. 171 et seq.). In connection with principle (3), "let exclusion stand," de Jasay offers insightful comments about the nature of homesteading or appropriation of unowned goods. De Jasay equates property with its owner's "excluding" others from using it, for example by enclosing or fencing in immovable property (land) or finding or creating (and keeping) movable property (corporeal, tangible objects). He concludes that since an appropriated thing has no other owner, prima facie no one is entitled to object to the first possessor claiming ownership. Thus, the principle means "let ownership stand," i.e., that claims to ownership of property appropriated from the state of nature or acquired ultimately through a chain of title tracing back to such an appropriation should be respected. This is consistent with Hoppe's defense of the "natural" theory of property. Hoppe, A Theory of Socialism and Capitalism , pp. 10–14 and chapter 7. For further discussion of the nature of appropriation, see Jörg Guido Hülsmann, "The A Priori Foundations of Property Economics," Quarterly Journal of Austrian Economics 7, no. 4 (Winter 2004): 51–57.
21.Yiannopoulos, Property, § 301 (emphasis added); see also Louisiana Civil Code, Art. 3421 ("Possession is the detention or enjoyment of a corporeal thing, movable or immovable, that one holds or exercises by himself or by another who keeps or exercises it in his name." [emphasis added])
22.See, in this connection, the quote from Adam Smith in note 6, above.
23.This is also, incidentally, the reason the mutualist "occupancy" position on land ownership is unlibertarian, as discussed in my post "A Critique of Mutualist Occupancy."
24.See Kinsella, "Thoughts on the Latecomer and Homesteading Ideas.
25.See Louisiana Code of Civil Procedure, Art. 3653, providing:
"To obtain a judgment recognizing his ownership of immovable property ... the plaintiff ... shall:
Prove that he has acquired ownership from a previous owner or by acquisitive prescription, if the court finds that the defendant is in possession there of; or Prove a better title thereto than the defendant, if the court finds that the latter is not in possession thereof."
When the titles of the parties are traced to a common author, he is presumed to be the previous owner.
See also Louisiana Civil Code, Arts. 526, 531–32. Yiannopoulos, Property, §§ 255–79 and 347 et pass.26.See, e.g., Hoppe, A Theory of Socialism and Capitalism, pp. 141–44; idem, The Economics and Ethics of Private Property: Studies in Political Economy and Philosophy (Boston: Kluwer, 1993), pp. 191–93; see also discussion of these and related matters in in Kinsella, "Thoughts on the Latecomer and Homesteading Ideas"; idem, "Defending Argumentation Ethics"; and idem, "How We Come To Own Ourselves." As Hoppe explains in "The Idea of a Private Law Society," "every person is the proper owner of all nature-given goods that he has perceived as scarce and put to use by means of his body, before any other person. Indeed, who else, if not the first user, should be their owner? The second or third one? Were this so, however, the first person would not perform his act of original appropriation, and so the second person would become the first, and so on and on. That is, no one would ever be permitted to perform an act of original appropriation and mankind would instantly die out. Alternatively, the first user together with all late-comers become part-owners of the goods in question. Then conflict will not be avoided, however, for what is one to do if the various part-owners have incompatible ideas about what to do with the goods in question? This solution would also be uneconomical because it would reduce the incentive to utilize goods perceived as scarce for the first time." See also, in this connection, Anthony de Jasay, Against Politics, further discussed and quoted in Kinsella, "Thoughts on the Latecomer and Homesteading Ideas," as well as in Kinsella, "Book Review of Anthony de Jasay, Against Politics." See also de Jasay's argument (note 19, above) that since an appropriated thing has no other owner, prima facie no one is entitled to object to the first possessor claiming ownership. De Jasay's "let exclusion stand" idea, along with the Hoppean emphasis on the prior-later distinction, sheds light on the nature of homesteading itself. Often the question is asked as to what types of acts constitute or are sufficient for homesteading (or "embordering" as Hoppe sometimes refers to it); what type of "labor" must be "mixed with" a thing; and to what property does the homesteading extend? What "counts" as "sufficient" homesteading? We can see that the answer to these questions is related to the issue of what is the thing in dispute. In other words, if B claims ownership of a thing possessed (or formerly possessed) by A, then the very framing of the dispute helps to identify what the thing is in dispute, and what counts as possession of it. If B claims ownership of a given resource, he wants the right to control it, to a certain extent, and according to its nature. Then the question becomes, did someone else previously control it (whatever is in dispute), according to its nature; i.e., did someone else already homestead it, so that B is only a latecomer? This ties in with de Jasay's "let exclusion stand" principle, which rests on the idea that if someone is actually able to control a resource such that others are excluded, then this exclusion should "stand." Of course, the physical nature of a given scarce resource and the way in which humans use such resources will determine the nature of actions needed to "control" it and exclude others. See also on this Rothbard's discussion of the "relevant technological unit" in Law, Property Rights, and Air Pollution; also B.K. Marcus, "The Spectrum Should Be Private Property: The Economics, History, and Future of Wireless Technology" and idem, "Radio Free Rothbard."
27.Hoppe, A Theory of Socialism and Capitalism, p. 12.
28.On the title transfer theory of contract, see Williamson M. Evers, "Toward a Reformulation of the Law of Contracts," Journal of Libertarian Studies1, no. 1 (Winter 1977): 3–13; Rothbard, "Property Rights and the Theory of Contracts," chapter 19 in idem, The Ethics of Liberty; Kinsella, "A Libertarian Theory of Contract."
29.State laws and constitutional provisions often pay lip service to the existence of various personal and property rights, but then take it back by recognizing the right of the state to regulate or infringe the right so long as it is "by law" or "not arbitrary." See, e.g., Constitution of Russia, Art. 25 ("The home shall be inviolable. No one shall have the right to get into a house against the will of those living there, except for the cases established by a federal law or by court decision") and Art. 34 ("Everyone shall have the right to freely use his or her abilities and property for entrepreneurial or any other economic activity not prohibited by the law"); Constitution of Estonia, Art. 31 ("Estonian citizens shall have the right to engage in commercial activities and to form profit-making associations and leagues. The law may determine conditions and procedures for the exercise of this right"); Universal Declaration of Human Rights, Art. 17 ("Everyone has the right to own property alone as well as in association with others… No one shall be arbitrarily deprived of his property"); Art. 29(2) ("In the exercise of his rights and freedoms, everyone shall be subject only to such limitations as are determined by law solely for the purpose of securing due recognition and respect for the rights and freedoms of others and of meeting the just requirements of morality, public order and the general welfare in a democratic society").
30.Ludwig von Mises, Human Action, 4th ed. (Irvington-on-Hudson, N.Y.: Foundation for Economic Education, 1996), pp. 13–14, et pass.
31.For further discussion of the role of empathy in the adoption of libertarian grundnorms, see note 14, above.
32.Mises, Human Action, p. 14.
33.As Hoppe explains, "Justification — proof, conjecture, refutation — is argumentative justification." Hoppe, The Economics and Ethics of Private Property, p. 384; also ibid, p. 413, and also Hoppe, A Theory of Socialism and Capitalism, p. 130 et pass.
34.For this reason Henry Hazlitt's proposed name "cooperatism" for the freedom philosophy, has some appeal. See Henry Hazlitt, Foundations of Morality, p. xii.
35.See Stephan Kinsella, "What It Means To Be an Anarcho-Capitalist," LewRockwell.com (Jan. 20, 2004); also Jan Narveson, "The Anarchist's Case," in Respecting Persons in Theory and Practice (Lanham, Md.: Rowman & Littlefield, 2002).