«Ρατσιστής»: Η λέξη που επινόησε ο Τρότσκι για την επιβολή της σοσιαλιστικής ατζέντας
Άρθρο του Dustin Stanley, που δημοσιεύτηκε στις 7/1/2010 από το blog ''The Unpopular Truth''
Πριν ξεθωριάσει στις σελίδες της ιστορίας, ο Λέον Τρότσκι θα έκανε ένα τελευταίο πράγμα το 1930 που θα προκαλούσε αναμφισβήτητα περισσότερη ζημιά στη Δύση από ό,τι θα μπορούσε ποτέ να κάνει ο Στάλιν και ολόκληρο το σοβιετικό πυρηνικό οπλοστάσιο των διαδόχων του: Θα επινοούσε μια λέξη που ουσιαστικά θα εξουσιοδοτούσε τις πιο σάπιες, προδοτικές νυφίτσες της Δύσης να επαναπροσδιορίσουν όσους είναι πιστοί στο λαό τους, τις πολιτιστικές τους παραδόσεις και τον τρόπο ζωής τους σαν το χειρότερο κακό
Η λέξη «ρατσιστής» είναι εδώ και πολύ καιρό η πιο αποτελεσματική λέξη εκφοβισμού στο αριστερό οπλοστάσιο. Για δεκαετίες, την χρησιμοποιούν με επιτυχία στην πολιτική αρένα για να συκοφαντούν τους συντηρητικούς, να κλείνουν τη συζήτηση, και για να κάνουν τους αντιπάλους τους να τρέχουν για να κρυφτούν. Στον κοινωνικό στίβο, έχουν προκαλέσει ακόμη μεγαλύτερη ζημιά χρησιμοποιώντας την για να κάνουν πλύση εγκεφάλου στις ευαίσθητες παιδικες ηλικίες και τους νεαρούς φοιτητές και για να διδάσκουν στους ανθρώπους να μισούν το έθνος τους, τις πολιτιστικές τους παραδόσεις και, το χειρότερο, τον ίδιο τους τον εαυτό .
Αυτό που παραδόξως παραμένει σχεδόν εντελώς ανεξέταστο, ακόμη και από τη σκληροπυρηνική παραδοσιακή Δεξιά, είναι η προέλευση της λέξης. Προήλθε άραγε από κάποιον σοσιαλιστή κοινωνιολόγο; Από κάποιον μαρξιστή καθηγητή πανεπιστημίου της δεκαετίας του '60; Ίσως κάποιο πολιτικό του Δημοκρατικού Κόμματος; Όχι. Αποδεικνύεται ότι η λέξη δεν επινοήθηκε από κανέναν άλλον, από τον έναν από τους κύριους αρχιτέκτονες του 74χρονου σοβιετικού εφιάλτη, τον ιδρυτή και πρώτο ηγέτη του διαβόητου Κόκκινου Στρατού, τον Λέον Τρότσκι.
.Ρίξτε μια ματιά σε αυτό το έγγραφο αν θέλετε, αγαπητέ αναγνώστη.
Славянофильство, мессианизм отсталости, строило свою философию на том, что русский народ и его церковь насквозь демократичны, а официальная Россия -- это немецкая бюрократия, насажденная Петром. Маркс заметил по этому поводу: "Ведь точно так же и тевтонские ослы сваливают деспотизм Фридриха II и т. д. на французов, как будто отсталые рабы не нуждаются всегда в цивилизованных рабах, чтобы пройти нужную выучку". Это краткое замечание исчерпывает до дна не только старую философию славянофилов, но и новейшие откровения "расистов".
Είναι απόσπασμα από το βιβλίο του Λέον Τρότσκι του 1930, «Η Ιστορία της Ρωσικής Επανάστασης». Η τελευταία λέξη σε αυτό το απόσπασμα είναι «ρατσιστές».
Οι πιο δύσπιστοι αναγνώστες μου μπορούν να ελέγξουν στο διαδίκτυο, στην τοπική τους βιβλιοθήκη, καθώς και στα πολυάριθμα βιβλία που είναι τοποθετημένα στα ράφια εκεί, αλλά δεν θα βρουν ποτέ προηγούμενη χρήση της λέξης «ρατσιστής» πριν από την επινόηση της λέξης από τον Τρότσκι εδώ.
Το επόμενο λογικό ερώτημα λοιπόν είναι ποιος ήταν ο σκοπός του Λέον Τρότσκι με την επινόηση αυτής της λέξης; Για να το μάθετε, ας δούμε μια πλήρη μετάφραση της παραγράφου που εξετάσαμε πριν.
« Η σλαβοφιλία, αυτός ο μεσσιανισμός της οπισθοδρόμησης, έχει βασίσει τη φιλοσοφία της στην υπόθεση ότι ο ρωσικός λαός και η εκκλησία του είναι ολωσδιόλου δημοκρατικοί, ενώ η επίσημη Ρωσία είναι μια γερμανική γραφειοκρατία που τους επιβλήθηκε από τον Μεγάλο Πέτρο. Ο Μαρξ παρατήρησε σε αυτό το θέμα: " Με τον ίδιο τρόπο οι Τεύτονες ανόητοι κατηγόρησαν τους Γάλλους για τον δεσποτισμό του Φρειδερίκου του Β', λες και οι καθυστερημένοι σκλάβοι δεν χρειάζονταν πάντα πολιτισμένους σκλάβους για να τους εκπαιδεύσουν." Αυτό το σύντομο σχόλιο τερματίζει εντελώς όχι μόνο την παλιά φιλοσοφία των σλαβόφιλων αλλά και τις τελευταίες αποκαλύψεις των «ρατσιστών». »
Οι «σλαβόφιλοι» στους οποίους αναφερόταν ο Τρότσκι ήταν ιστορικά μια ομάδα παραδοσιακών Σλάβων που εκτιμούσαν πολύ τον ιθαγενή πολιτισμό τους και τον τρόπο ζωής τους και ήθελαν να τα προστατεύσουν. Ο Τρότσκι, από την άλλη πλευρά, τους έβλεπε -όπως και άλλους σαν αυτούς- ως εμπόδιο στα διεθνιστικά, κομμουνιστικά σχέδιά του για τον κόσμο. Αυτός ο άνθρωπος δεν νοιαζόταν ούτε κατ’ ελάχιστο για τους σλάβους Ρώσους, τους οποίους υποτίθεται ότι υπηρετούσε. Για αυτόν, οι «σλαβόφιλοι», δηλαδή οι Σλάβοι που διέπρατταν το «έγκλημα» να αγαπούν τους συμπατριώτες τους και να προσπαθούν να προστατεύσουν τα παραδοσιακά τους ήθη, ήταν απλώς «οπισθοδρομικοί», και οι άλλοι σαν αυτούς ήταν απλώς «ρατσιστές».
Η πραγματικότητα της προέλευσης της λέξης απέχει πράγματι πολύ από την αριστερή-προοδευτική εκδοχή της ιστορίας: ότι η λέξη επινοήθηκε καλόπιστα για να προσδιορίζει ανθρώπους που ήταν απλά φανατισμένοι εναντίον ορισμένων φυλετικών ομάδων και ως μια κραυγή-σύνθημα για τους καλούς αριστερούς, ώστε να προστατεύσουν τις φυλετικές μειονότητες από τους μεγαλομανείς. Αντίθετα, η πραγματική ιδέα πίσω από τη λέξη - ότι η εθνοκεντρική «οπισθοδρόμηση» πρέπει να παραχωρήσει τη θέση της στον «πεφωτισμένο» διεθνισμό - χρησιμοποιήθηκε συχνά από τον Κομισάριο του Στρατού και του Ναυτικού, Τρότσκι, ως μια κραυγή-σύνθημα για τους καλούς κομμουνιστές του Κόκκινου Στρατού, ώστε να ξεκινήσουν τις δολοφονικές βιαιοπραγίες εναντίον των λαών που αντιστέκονταν στο να σαρωθεί και να αντικατασταθεί ο παραδοσιακός τρόπος ζωής τους από ένα αλλότριο σύστημα. [1]
Κάνοντας ένα άλμα στο σήμερα, οι μόνες αλλαγές στη λέξη και στην υποκείμενη έννοιά της από το 1930 (εκτός από τους μαρξιστές που τελειοποίησαν την τέχνη του να πετυχαίνεις το ίδιο πράγμα με λιγότερο αίμα αλλά όχι λιγότερη δυστυχία) είναι ότι οι στόχοι της λέξης έχουν διευρυνθεί: από τους Σλάβους που απλά δεν ήθελαν υποταχθούν στο διεθνιστικό σχέδιο των μαρξιστών να ξεριζώσουν και να καταστρέψουν τον πολιτισμό και τον παραδοσιακό τρόπο ζωής τους, σε όλους τους λευκούς -Σλάβους ή άλλους- που δεν θέλουν υποταχθούν στο ίδιο βδελυρό μαρξιστικό σχέδιο. Επίσης, αυτοί που εργαλειοποιούν τη λέξη έχουν επαυξηθεί, από μια χούφτα κομμουνιστές, σε ολόκληρο το αριστερό και το νεοσυντηρητικό κατεστημένο (βλ. σημερινή Νέα Δημοκρατία) στα έθνη όλου του κόσμου.
Ο Λέον Τρότσκι, αφού βοήθησε τον Λένιν να δημιουργήσει την σοβιετική μηχανή δολοφονιών, με την οποία ο ίδιος και ο Τρότσκι σκότωσαν από 1 έως 4 εκατομμύρια ανθρώπους [2], απομακρύνθηκε από την εξουσία και εκδιώχθηκε από τη Σοβιετική Ένωση το έτος 1929, αφού έχασε από τον Ιωσήφ Στάλιν τη μάχη για την εξουσία, για να γίνει ο διάδοχος του Λένιν . Ωστόσο, πριν ξεθωριάσει στις σελίδες της ιστορίας, ο Λέον Τρότσκι θα έκανε ένα τελευταίο πράγμα το 1930 που θα προκαλούσε αναμφισβήτητα περισσότερη ζημιά στη Δύση από ό,τι θα μπορούσε ποτέ να κάνει ο Στάλιν και ολόκληρο το σοβιετικό πυρηνικό οπλοστάσιο των διαδόχων του. Θα επινοούσε μια λέξη που θα εξουσιοδοτούσε ουσιαστικά τις πιο σάπιες, προδοτικές νυφίτσες στη Δύση να επαναπροσδιορίσουν όσους είναι πιστοί στο λαό τους, τις πολιτιστικές τους παραδόσεις και τον τρόπο ζωής τους σαν το χειρότερο κακό, και να ωθήσουν τους ανθρώπους στο κράτος, στο εκπαιδευτικό σύστημα και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης σε μια απόλυτη σταυροφορία, μέχρι να το πιστέψουν οι ίδιοι και σχεδόν όλοι οι άλλοι γύρω τους. Και αυτό το ανίερο κατασκεύασμα θα επαναλαμβανόταν ξανά και ξανά, ενισχυμένο πια από την αναθεωρημένη ιστορία από τις ίδιες σάπιες νυφίτσες, που θα απεικόνιζε ψευδώς τον λευκό άνθρωπο ως τον μοναδικό δράστη της σκλαβιάς και της γενοκτονίας στον κόσμο , και αυτό θα συνεχιζόταν έως ότου η Δύση να υποκύψει, μέσω της αποθάρρυνσης, σε ολόκληρη την τροτσκιστική διεθνιστική ατζέντα χωρίς να πέσει ούτε μια τουφεκιά. Μπορούμε να δούμε τα τελικά στάδια αυτού του σχεδίου αυτή τη στιγμή, με τα φυλετικά διπλά μέτρα και σταθμά που έχουν δημιουργηθεί εδώ στην Αμερική (σε βάρος των λευκών Αμερικανών, φυσικά), με την κατασκευή των αδικημάτων του «ρατσισμού» και της «ρητορικής μίσους» στην Ευρώπη (στοχεύοντας μόνο τον ιθαγενή πληθυσμό, φυσικά), με τις κυβερνήσεις του Καναδά και της Αυστραλίας να εφαρμόζουν την «πολυπολιτισμικότητα» ως επίσημη κρατική πολιτική (σε βάρος της προϋπάρχουσας καναδικής και αυστραλιανής κουλτούρας) και κυρίως με το τεράστιο κύμα της τριτοκοσμικής μετανάστευσης στη Δύση, που υποστηρίζεται από όλες τις δυτικές κυβερνήσεις (διαφορετικά δεν θα συνέβαινε), η οποία αλλάζει ριζικά τη σύνθεση και την κουλτούρα αυτών των χωρών και απειλεί τους αρχικούς πληθυσμούς τους να γίνουν μειονότητα μέσα στην ίδια τους της χώρα, εντός λίγων μόνο δεκαετιών.
Ειδικά λόγω της ενεργού ανάμειξης του Τρότσκι στη δολοφονία εκατομμυρίων ανθρώπων υπό το καθεστώς του Λένιν, καθώς και της συνεχιζόμενης παγκόσμιας ύφεσης, που ανάγκασε πολλούς ουδετερόφιλους να επιλέξουν πλευρά σε αυτές τις υποθέσεις, οι Δεξιοί έχουν μια πραγματική ευκαιρία να «τελειώσουν» αυτή τη λέξη μια για πάντα, λέγοντας απλώς την αλήθεια για το ποιος επινόησε τη λέξη και ποιος ήταν (και είναι) ο σκοπός της. Είναι μια ευκαιρία που δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάσουμε. Δύσκολα μπορεί κανείς να φανταστεί ένα αληθινό ευρωπαϊκό εθνικιστικό κίνημα, όπου οι περισσότεροι άνθρωποι σε αυτό πιστεύουν ότι είναι «ρατσιστές» που τόλμησαν να ξεκινήσουν ένα τέτοιο σχέδιο, όπως θα μας ήθελε να πιστεύουμε το καθεστώς που κυριαρχεί σήμερα.
[ Δείτε επίσης το μεταφρασμένο άρθρο «H κομμουνιστική προέλευση της πολιτικής ορθότητας» ]
—————————————————————————————
[1] Υπάρχει μια τρομερή έλλειψη καλού υλικού διαθέσιμου στο διαδίκτυο σχετικά με την πρόσθετη τραγωδία της καταστολής των κινημάτων περιφερειακής αυτοδιάθεσης μετά την κατάρρευση του Τσάρου στη Ρωσία από τον Κόκκινο Στρατό του Τρότσκι. Ένα από τα καλύτερα πράγματα που θα βρείτε στο διαδίκτυο σχετικά με αυτό το θέμα είναι η συνέντευξη της Nina Turmarkin, η οποία είναι το τελευταίο πράγμα που συνέδεσα στην παράγραφο που οριοθετείται από αυτήν την υποσημείωση, και βρίσκεται εδώ:
( http://www.pbs.org/ heaveno nearth/interviews_tumarkin .html). Η κ. Τουρμάρκιν πραγματεύεται την αισιοδοξία που υπήρχε μετά την Επανάσταση του Φλεβάρη που ανέτρεψε τον Τσάρο, για χωριά που διακήρυξαν την ανεξαρτησία τους από το καθεστώς και έραψαν τις δικές τους σημαίες, κ.λπ. αλλά αν γνωρίζετε την ιστορία, ξέρετε φυσικά ότι αναγκάστηκαν να επιστρέψουν στο μαντρί, ακόμα χειρότερο από ό,τι επί Τσάρου, υπό την απειλή μιας ξιφολόγχης του Κόκκινου Στρατού που κρατούσε ένας στρατιώτης που διοικούσε ο Τρότσκι, και εκείνοι που αρνήθηκαν να πάνε πίσω σε αυτό το χειρότερο μαντρί, φυσικά σκοτώθηκαν. Εν πάσει περιπτώσει, ειλικρινά θα πρότεινα στον ενδιαφερόμενο αναγνώστη για αυτό το θέμα να αποκτήσει πηγές βιβλίων για περαιτέρω ανάγνωση, γιατί δυστυχώς αυτό που υπάρχει εκεί έξω στο διαδίκτυο είναι απλά ο πάτος του βαρελιού.
[2] Η υψηλότερη εκτίμηση της κρατικής δολοφονίας (4 εκατομμύρια) υπό το καθεστώς Λένιν/Τρότσκι είναι αυτή του πολιτικού επιστήμονα RJ Rummel στο βιβλίο του Lethal Politics: Something Genocide and Mass Murder From 1917, που βρίσκεται εδώ: (http://www . hawaii.edu/powe rkills/NOTE4.HTM). Εγώ ο ίδιος διδάχτηκα μια χαμηλότερη εκτίμηση, των 1-2 εκατομμυρίων, κατά τα σχολικά μου χρόνια. Οι κύριοι παράγοντες για τους θανάτους ήταν οι εκτελέσεις αντιφρονούντων, η βάναυση καταστολή των κινημάτων αυτοδιάθεσης που προέκυψαν μετά την πτώση του Τσάρου και ως αντίδραση στο πρώιμο σοβιετικό αστυνομικό κράτος, και ο ρωσικός λιμός του 1921. Η νέα σοβιετική κυβέρνηση ήταν σίγουρα υπεύθυνη για τα δύο πρώτα. Ήταν τουλάχιστον κάπως υπεύθυνοι για το τρίτο, αλλά το πόσο υπεύθυνοι είναι ακριβώς ένα θέμα συζήτησης που δεν εμπίπτει στο πεδίο αυτού του άρθρου. Είτε έτσι είτε αλλιώς, είτε 1-2 εκατομμύρια, είτε 4 εκατομμύρια, ή κάπου ενδιάμεσα, είναι απολύτως φρικτό αυτό που συνέβη υπό αυτό το καθεστώς.