Ήταν ο Χριστός ο πρώτος σοσιαλιστής;
Ο σοσιαλισμός δεν είναι οικειοθελής, όπως η ζωή των προσκόπων. Κεντρικό του χαρακτηριστικό είναι η συγκέντρωση της εξουσίας, ώστε να επιτευχθούν κάποιοι σκοποί δια της βίας.
Άρθρο του επίτιμου προέδρου του Foundation for Economic Education, Lawrence W. Reed, δημοσιευμένο στις 3/3/2015.
«Ανεξάρτητα από τις θρησκευτικές σας πεποιθήσεις, ο Λώρενς Ριντ αποδεικνύει ότι χρειάζεται ένα τεράστιο άλμα φαντασίας για να εκλάβει κανείς τον Ιησού σαν Προοδευτικό Σοσιαλιστή. Αυτό είναι ένα εξαιρετικά σημαντικό ζήτημα, γιατί οι κοσμικοί Προοδευτικοί θα ήθελαν να κυριαρχήσουν στο πεδίο της ηθικής ανωτερότητας αιχμαλωτίζοντας την θρησκεία, ώστε να υποστηρίξει την ελιτίστικη, κρατικιστική ιδεολογία τους, κάτι που θα τους επέτρεπε να κάνουν ακόμη μεγαλύτερη ζημιά στην πραγματική ανθρώπινη ευδοκίμηση». — John A. Allison, Πρώην Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος του Cato Institute, πρώην Πρόεδρος και Διευθύνων Σύμβουλος της BB&T Corporation
Διαβάστε σχετικά:
Στις 16 Ιουνίου, 1992, του Λονδίνου η Daily Telegraph δημοσίευσε την προκλητική δήλωση του πρώην ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης Μιχαήλ Γκορμπατσόφ: «Ο Ιησούς ήταν ο πρώτος σοσιαλιστής, ο πρώτος που αναζήτησε μια καλύτερη ζωή για την ανθρωπότητα»
Ίσως θα έπρεπε να δώσουμε ένα ελαφρυντικό στον Γκορμπατσόφ εδώ. Ένας άνθρωπος που αναρριχήθηκε στην κορυφή μιας αυστηρά άθεης αυτοκρατορίας με ένα θλιβερό ιστορικό σχετικά με τα ανθρώπινα δικαιώματα, πιθανότατα δεν υπήρξε μελετητής της Βίβλου. Από την άλλη όμως, σίγουρα ήξερε ότι αν ο σοσιαλισμός δεν είναι τίποτα περισσότερο από την διεκδίκηση «μιας καλύτερης ζωής για την ανθρωπότητα», τότε ο Ιησούς δεν θα μπορούσε να ήταν μόλις ο πρώτος υπέρμαχος αυτής της διεκδίκησης.
Δεν χρειάζεται να είστε Χριστιανός για να διαπιστώσετε το λάθος στην ρήση του Γκορμπατσόφ. Μπορεί να είστε ένα άτομο οποιασδήποτε πίστης -ή χωρίς καμία πίστη. Απλά, πρέπει να εκτιμάτε τα γεγονότα, την ιστορία και τη λογική. Μπορεί ακόμη και να είστε σοσιαλιστής - αλλά με ανοιχτό μυαλό - και να συνειδητοποιείτε ότι ο Ιησούς δεν ανήκε στο στρατόπεδό σας.
Ας προσδιορίσουμε πρώτα τον όρο «σοσιαλισμός», που το σχόλιο του Γκορμπατσόφ δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να συσκοτίζει ως έννοια. Ο σοσιαλισμός δεν είναι μόνο χαρούμενες σκέψεις, νεφελώδεις φαντασιώσεις, καλές προθέσεις, ή παιδιά που μοιράζονται τα ζαχαρωτά τους στις γιορτές. Σε ένα σύγχρονο πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό πλαίσιο, ο σοσιαλισμός δεν είναι οικειοθελής, όπως είναι η ζωή των προσκόπων. Κεντρικό του χαρακτηριστικό είναι η συγκέντρωση της εξουσίας για να επιτευχθούν δια της βίας ένας ή περισσότεροι (ή συνήθως όλοι) από τους εξής σκοπούς: κεντρικός σχεδιασμός της οικονομίας, κρατική ιδιοκτησία των ακινήτων, καθώς και αναδιανομή του πλούτου. Καμία ρητορική τύπου «τα κάνουμε όλα για σας» ή «αυτό είναι για το καλό σας» ή «βοηθάμε τους ανθρώπους έτσι» δεν μπορεί να διαγράψει την παραπάνω θέση. Αυτό που κάνει τον σοσιαλισμό σοσιαλισμό είναι το γεγονός ότι δεν μπορεί κανείς να τον αποφύγει, ένα σημείο που εξηγεί πολύ εύγλωττα παρακάτω ο David Boaz από το Ινστιτούτο Cato:
«Μια διαφορά μεταξύ Φιλελευθερισμού [μια προσωπική επιλογή βασισμένη σε ένα σύστημα ελευθερίας] και Σοσιαλισμού, είναι ότι μια σοσιαλιστική κοινωνία δεν μπορεί να ανεχθεί ομάδες των ανθρώπων που ασκούν την ελευθερία, αλλά μια φιλελεύθερη κοινωνία μπορεί άνετα να επιτρέψει στους ανθρώπους να επιλέξουν εθελοντικά τον σοσιαλισμό. Αν ένα σύνολο ανθρώπων - ακόμη και ένα πολύ μεγάλο σύνολο - ήθελαν να αγοράσουν γη και να την κατέχουν από κοινού, θα ήταν ελεύθεροι να το πράξουν. Η φιλελεύθερη έννομη τάξη θα απαιτούσε μόνο ότι κανείς δεν εξαναγκάστηκε να ενταχθεί, ή να αποποιηθεί την περιουσία του.»
Το κράτος, μικρό ή μεγάλο, είναι η μόνη οντότητα στην κοινωνία που διαθέτει το νομικό μονοπώλιο στη χρήση βίας. Όσο περισσότερη εξουσία ασκεί επί του λαού, τόσο περισσότερο περιορίζει τις επιλογές του, κρατώντας τον εξαρτημένο από τις ιδιοτροπίες των ηγετών του. Με λίγα λόγια, η κοινωνία γίνεται ακόμα πιο σοσιαλιστική και ανελεύθερη. Κάποιος αναγνώστης βέβαια, θα μπορούσε να αντιταχθεί στην περιγραφή αυτή, επιμένοντας ότι το να «κοινωνικοποιείται» κάτι σημαίνει απλά ότι «μοιράζεται» και παράλληλα «βοηθά τους ανθρώπους», όμως στην πραγματικότητα, αυτές είναι κουβέντες για μικρά παιδιά. Η ουσία βρίσκεται στο πώς ορίζει κάνεις το σύστημα. Αν γίνεται με τη χρήση βίας, τότε αυτό είναι Σοσιαλισμός. Αν γίνεται μέσω της πειθούς, της ελεύθερης βούλησης και με σεβασμό στα ιδιοκτησιακά δικαιώματα, τότε πρόκειται για κάτι εντελώς διαφορετικό.
Ήταν, λοιπόν, ο Ιησούς στ’ αλήθεια σοσιαλιστής; Επικεντρώνονταν όλες οι προσπάθειές του στην αναδιανομή του εισοδήματος, είτε για να τιμωρήσει τους πλούσιους, είτε για να βοηθήσει τους φτωχούς;
Άκουσα για πρώτη φορά τους ισχυρισμούς ότι «Ο Ιησούς ήταν ένας σοσιαλιστής» και ότι «ο Ιησούς ήταν ένας υπέρμαχος της αναδιανομής» περίπου σαράντα χρόνια πριν. Προβληματίστηκα. Είχα πάντα στον νου μου το μήνυμα του Ιησού, ότι η πιο σημαντική απόφαση που παίρνει ένα πρόσωπο στην επίγεια ζωή του είναι να τον αποδεχτεί ή να τον απορρίψει ως σωτήρα. Η απόφαση αυτή ήταν σαφώς μια πολύ προσωπική και εθελούσια επιλογή. Ο Ιησούς ενίσχυε την εσωτερική και πνευματική ανανέωση ως μία πολύ πιο κρίσιμη ποιοτική αξία από τα υλικά πράγματα. Αναρωτήθηκα, «Πώς θα μπορούσε ο ίδιος αυτός Ιησούς να υποστηρίζει τη χρήση βίας, για να αφαιρούνται τα υπάρχοντα κάποιων και να δίνονται σε άλλους;». Απλά δεν μπορούσα να τον φανταστώ να υποστηρίζει μία πολιτική καταναγκασμού, με πρόστιμο ή ποινή φυλάκισης για τους ανθρώπους που δεν θέλουν να παραδώσουν εκβιαστικά τα χρήματά τους σε επισιτιστικά προγράμματα.
«Στάσου λίγο!», θα πείτε. «Δεν αποκρίθηκε ο Ιησούς ‘‘Απόδοτε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού τω Θεώ’’, όταν οι Φαρισαίοι προσπάθησαν να τον παρασύρουν να καταγγείλει τους Ρωμαίους που επέβαλαν φόρο;» Ναι, πράγματι, αυτό ακριβώς αποκρίθηκε. Βρίσκουμε αυτήν την περίφημη ρήση για πρώτη φορά στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο, 22: 15-22, και αργότερα στο κατά Μάρκον Ευαγγέλιο, 12: 13-17. Παρατηρήστε, όμως, ότι τα πάντα εξαρτώνται από το τι ακριβώς ανήκε στον Καίσαρα και από το τι δεν του ανήκε, κάτι που αποτελεί μια αρκετά ισχυρή υποστήριξη των ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων. Ο Ιησούς δεν είπε ποτέ «Ανήκουν στον Καίσαρα, εάν έτσι λέει ο Καίσαρας, και δεν έχει καμία σημασία το πόσα θέλει, το πώς τα αποκτά, ή το πώς επιλέγει να τα ξοδέψει».
Το γεγονός είναι ότι, όσο και να χτενίσει κανείς τις Γραφές, δεν θα βρει ούτε μια λέξη του Ιησού που να υποστηρίζει τη βίαιη αναδιανομή του πλούτου από τις πολιτικές αρχές. Ούτε μία, τελεία και παύλα.
«Μα ο Ιησούς δεν είπε ότι ήρθε για να τηρήσει τον νόμο;» θα ρωτήσει κάποιος. Ναι, στο Κατά Ματθαίον [5: 17-20] δηλώνει «δεν έχω έρθει να καταργήσω τον Νόμο ή τους προφήτες. Δεν έχω έρθει να τους καταργήσω, αλλά για να τους εκπληρώσω». Στο Κατά Λουκάν [24:44], ο ίδιος το διευκρινίζει αυτό όταν λέει «Όλα όσα είναι γραμμένα για μένα στο νόμο του Μωυσή, στους Προφήτες και στους Ψαλμούς πρέπει να εκπληρωθούν». Δεν είπε, «Όποιοι νόμους κι αν περάσει η κυβέρνηση, εγώ είμαι υπέρ». Μιλούσε συγκεκριμένα για τον Μωσαϊκό νόμο (κυρίως για τις Δέκα Εντολές) και τις προφητείες για τον ερχομό του.
Εξετάστε την όγδοη από τις Δέκα Εντολές: «Ου κλέψεις». Σημειώστε την τελεία μετά τη λέξη «κλέψεις». Αυτή η προτροπή δεν λέει «δεν πρέπει να κλέβεις, εκτός αν ο άλλος έχει περισσότερα από εσένα», ούτε «δεν πρέπει να κλέβεις χρήματα αν δεν είσαι απόλυτα βέβαιος ότι μπορείς να τα ξοδέψεις καλύτερα από τον άνθρωπο που τα κέρδισε». Ούτε λέει, «δεν πρέπει να κλέβεις, αλλά είναι εντάξει να προσλάβεις κάποιον άλλο, όπως έναν πολιτικό, για να κλέβει για λογαριασμό σου».
Σε περίπτωση που οι άνθρωποι εξακολουθούσαν να μπαίνουν στον πειρασμό να κλέψουν, η 10η εντολή στόχευε στο να αποσοβήσει εν τη γενέσει του ένα από τα κύρια κίνητρα για κλοπή (και για αναδιανομή): «Ουκ επιθυμήσεις…όσα τώ πλησίον σου εστί». Με άλλα λόγια, αν κάτι δεν είναι δικό σου, κράτα τα χέρια σου μακριά απ’ αυτό.
Στο κατά Λουκάν [12:13–15], ο Ιησούς έρχεται αντιμέτωπος με ένα αίτημα αναδιανομής. Ένας άντρας με παράπονο τον πλησιάζει και απαιτεί: «Δάσκαλε, πες στον αδερφό μου να μοιραστεί την κληρονομιά μαζί μου». Ο Ιησούς απαντά ως εξής: «Άνθρωπε, ποιος με διόρισε δικαστή ή διαιτητή ανάμεσά σας; Πρόσεχε! Να είσαι σε επιφυλακή ενάντια σε κάθε είδους απληστία. Η ζωή δεν συνίσταται στην αφθονία των περιουσιακών στοιχείων». Εντυπωσιακό. Θα μπορούσε να εξομοιώσει τον πλούτο μεταξύ των δύο ανδρών με ένα νεύμα του χεριού του, αλλά, αντίθετα, επέλεξε να αποκηρύξει τον φθόνο.
«Τι γίνεται με την ιστορία του Καλού Σαμαρείτη; Θεωρείς ότι δεν αφορά τα κυβερνητικά προγράμματα κοινωνικής πρόνοιας ή αναδιανομής;» θα ρωτήσετε. Η απάντηση είναι ένα εμφατικό «Όχι!» Εξετάστε τις λεπτομέρειες της ιστορίας, όπως καταγράφεται στο Κατά Λουκάν [10: 29-37] : Ο Καλός Σαμαρείτης θέλει να βοηθήσει έναν άπορο, οικειοθελώς, από αγάπη και συμπόνια. Δεν υπάρχει καμία υπόνοια ότι «χρωστούσε» κάτι στον άνθρωπο που έχει ανάγκη, ή ότι ήταν το καθήκον ενός άσχετου πολιτικού να βοηθήσει με τα χρήματα άλλων ανθρώπων.
Επιπλέον, ο Ιησούς ποτέ δεν απαίτησε την ισότητα του υλικού πλούτου, πόσο μάλλον την χρήση πολιτικής βίας για να την πετύχουμε, ακόμα και σε περιπτώσεις μεγάλης ανάγκης. Στο βιβλίο του, «Τα Οικονομικά της Βίβλου», ο θεολόγος R.C. Sproul Jr. σημειώνει ότι ο Ιησούς «θέλει να βοηθηθούν οι φτωχοί», αλλά όχι υπό την απειλή όπλου, κάτι που αποτελεί, επί της ουσίας την εξουσία του κράτους:
«Είμαι πεπεισμένος ότι οι πολιτικές και οικονομικές πολιτικές που αφορούν την αναγκαστική αναδιανομή του πλούτου μέσω της κυβερνητικής παρέμβασης δεν είναι ούτε σωστές ούτε ασφαλείς. Τέτοιου είδους πολιτικές είναι τόσο ανήθικες όσο και αναποτελεσματικές [...] Επιφανειακά, φαίνεται ότι οι σοσιαλιστές είναι με το μέρος του Θεού. Δυστυχώς όμως, οι θέσεις τους και οι δυνατότητές τους ενθαρρύνουν την αύξηση της φτώχειας, ακόμη και αν οι καρδιές τους παραμένουν πιστές στην εξάλειψη της φτώχειας. Η τραγική πλάνη που υπεισέρχεται στη σοσιαλιστική σκέψη είναι ότι υπάρχει μια αναγκαία, αιτιώδης σχέση μεταξύ του πλούτου των πλουσίων και της φτώχειας των φτωχών. Κι αυτό γιατί οι σοσιαλιστές υποθέτουν ότι ο πλούτος ενός ανθρώπου βασίζεται στη φτώχεια ενός άλλου ανθρώπου! Ως εκ τούτου, για να σταματήσει η φτώχεια και να βοηθηθεί το φτωχό άτομο, πρέπει να έχουμε σοσιαλισμό…»
Στο σχόλιο του Sproul θα ήθελα να παραθέσω αυτήν την προσθήκη: μερικές φορές ένα άτομο γίνεται πλούσιο, λίγο πολύ, λόγω των πολιτικών του διασυνδέσεων. Εξασφαλίζει ειδικές χάρες ή επιχορηγήσεις από την κυβέρνηση, ή την χρησιμοποιεί για να αδρανοποιήσει τους ανταγωνιστές του. Κατά συνέπεια κάθε λογικός άνθρωπος που πιστεύει στην ελευθερία και στα ιδιοκτησιακά δικαιώματα -δεν έχει σημασία αν είναι χριστιανός ή όχι- δεν μπορεί να υποστηρίζει τέτοιες πρακτικές. Είναι ένα είδος κλοπής και εκπορεύεται από την πολιτική εξουσία, κάτι το οποίο οι «προοδευτικοί» και σοσιαλιστές μοιάζουν περισσότερο να υποστηρίζουν παρά να απορρίπτουν.
Ο νόμιμος πλούτος δημιουργείται οικειοθελώς. Προέρχεται από τη δημιουργία αξίας και τις, αμοιβαία επωφελείς, εθελούσιες συναλλαγές. Δεν πηγάζει από την πολιτική εξουσία που τον αναδιανέμει αντίστροφα, παίρνοντας από τους φτωχούς και δίνοντας στους πλούσιους. Οι επιχειρηματίες είναι όφελος για την κοινωνία. Oι πολιτικοί, από την άλλη, είναι ένα τελείως διαφορετικό «έμβιο είδος». Όλοι ωφελούμαστε όταν ένας Steve Jobs εφευρίσκει ένα iPhone. Όταν όμως, το Φεστιβάλ Ποίησης των Καουμπόϋδων της Νεβάδας εισπράττει μια ομοσπονδιακή επιχορήγηση χάρη στον γερουσιαστή Harry Reid ή όταν η Goldman Sachs εισπράττει ένα πλάνο διάσωσής της σε βάρος των φορολογουμένων, εκατομμύρια από εμάς βλάπτονται και υποχρεωνόμαστε να πληρώσουμε για αυτά.
Τι γίνεται επίσης με την αναφορά στο βιβλίο των Πράξεων, όπου οι πρώτοι Χριστιανοί πωλούν τα εγκόσμια αγαθά τους και μοιράζονται τα έσοδα; Αυτό ακούγεται σαν μια προοδευτική ουτοπία. Με μια προσεκτικότερη εξέταση, ωστόσο, αποδεικνύεται ότι οι πρώτοι Χριστιανοί δεν πωλούσαν ό,τι είχαν και δεν έπαιρναν εντολές για να το πράξουν. Συνέχισαν να συναντιούνται για παράδειγμα, στις δικές τους ιδιωτικές κατοικίες.
Στο συνεισφέρον κεφάλαιο του στο βιβλίο του 2014, For the Least of These: A Biblical Answer to Poverty, ο Art Lindsley του «Ινστιτούτου για την Πίστη, την Εργασία και την Οικονομία» γράφει:
Και πάλι, σε αυτό το απόσπασμα από τις Πράξεις των Αποστόλων, δεν γίνεται καμία αναφορά στο κράτος. Αυτοί οι πρώτοι πιστοί συνεισέφεραν τα αγαθά τους ελεύθερα, χωρίς εξαναγκασμό, εθελοντικά. Σε άλλο σημείο της Γραφής βλέπουμε ότι οι Χριστιανοί έχουν ακόμη και οδηγίες να προσφέρουν ακριβώς με αυτόν τον τρόπο, ελεύθερα, γιατί «ο Θεός αγαπά τον εύθυμο δότη» (προς Κορινθίους 9:7). Υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι τα δικαιώματα ιδιωτικής ιδιοκτησίας εξακολουθούσαν να ισχύουν. 5
Μπορεί να απογοητεύω τους «προοδευτικούς», αλλά πρέπει να μάθουν ότι τα λόγια και οι πράξεις του Ιησού τίμησαν επανειλημμένα κάποιες καπιταλιστικές αρετές, όπως το συμβόλαιο, το κέρδος, και η ιδιωτική περιουσία. Για παράδειγμα, σκεφτείτε την Παραβολή των Ταλάντων (Κατά Ματθαίον 25: 14-30). Αυτός που αποκτά χρήματά και τα θάβει, διαπράττει καταδικαστέα πράξη, ενώ αυτός που τα επενδύει και δημιουργεί την μεγαλύτερη επιστροφή πλούτου, χειροκροτείται και ανταμείβεται.
Αν και δεν έχει μεγάλη σημασία για την ιστορία, τα διδάγματα της προσφοράς και της ζήτησης, καθώς και η ιερότητα των συμβάσεων, είναι εμφανή στην Παραβολή του Ιησού και των εργατών στον αμπελώνα (Κατά Ματθαίον 20: 1-16). Ένας ιδιοκτήτης γης προσφέρει ένα μισθό για να προσελκύσει εργαζόμενους για μια μέρα επείγουσας εργασίας στη συγκομιδή σταφυλιών. Στο τέλος της ημέρας, συνειδητοποιεί ότι πρέπει να προσλάβει γρήγορα περισσότερους. Οπότε, αναγκάζεται να προσφέρει για μια ώρα εργασίας το ποσό που είχε προσφερθεί να πληρώσει στους πρώτους εργαζόμενους για μία ολόκληρη ημέρα. Όταν ένας από εκείνους που εργάστηκαν όλη την ημέρα παραπονέθηκε, ο γαιοκτήμονας του απάντησε, «δεν είμαι άδικος μαζί σας, φίλε μου. Δεν συμφωνείτε να εργαστείτε για ένα δηνάριο; Πάρτε την αμοιβή σας και φύγετε. Θέλω να δώσω σ΄ αυτούς που προσέλαβα στο τέλος από ανάγκη, το ίδιο ποσό που έδωσα και σε σας. Δεν έχω το δικαίωμα να κάνω ό,τι θέλω με τα δικά μου χρήματα; Ή μήπως ζηλεύετε επειδή είμαι γενναιόδωρος;»
Ο γνωστός «χρυσός κανόνας» προέρχεται από τα χείλη του ίδιου του Ιησού, στο Κατά Ματθαίον 7:12. «Να κάνεις στους άλλους αυτό που θα ήθελες να κάνουν σε σένα, όπως αναφέρουν οι Νόμοι και οι Προφήτες». Στο Κατά Ματθαίον 19:19, ο Ιησούς λέει «αγάπα τον πλησίον σου όπως τον εαυτό σου». Πουθενά δεν λέει ότι θα πρέπει να αρέσεις στον γείτονα, λόγω του πλούτου του ή να προσπαθήσεις να του πάρεις τον πλούτο. Εάν δεν θέλεις να σου κατάσχουν την ιδιοκτησία, τότε σαφέστατα δεν πρέπει να θέλεις να κατάσχεις εσύ την περιουσία κάποιου άλλου.
Το χριστιανικό δόγμα επίσης, προειδοποιεί ενάντια στην απληστία. Σ΄ αυτό ακριβώς, αναφέρεται ο οικονομολόγος Thomas Sowell: «Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί είναι απληστία για κάποιον το να θέλει να κρατήσει τα χρήματα που έχει κερδίσει, αλλά δεν είναι απληστία το να θέλει να πάρει τα χρήματα κάποιου άλλου». Δεν μου φαίνεται και τόσο αλτρουιστικό να χρησιμοποιείς τηn εξουσία του κράτους για να αρπάξεις την ιδιοκτησία κάποιου άλλου ανθρώπου. Ο Ιησούς ποτέ δεν είπε ότι η συσσώρευση του πλούτου μέσω του εμπορίου σε καιρό ειρήνης ήταν λάθος. Απλά εκλιπαρούσε τους ανθρώπους να μην επιτρέπουν στον πλούτο να διαφθείρει τον χαρακτήρα τους και να τους διαφεντεύει. Γι’ αυτό και ο πιο σημαντικός από όλους τους αποστόλους, ο Παύλος, δεν είπε ότι τα χρήματα ήταν πηγή κακών, στην περίφημη αναφορά στον Τιμόθεο, 6:10.
Ο Παύλος μιλούσε για τους πρώτους Χριστιανούς σε ένα περιβάλλον όπου κυριαρχούσε ένα αντι-ρωμαϊκό συναίσθημα. Ο απόστολος αναμφίβολα δεν ήθελε η ανάπτυξη του Χριστιανισμού να αποπροσανατολιστεί από τη βία ή άλλες προκλήσεις εναντίον των Ρωμαίων. Προσπαθούσε να καλλιεργήσει στην συνείδηση του λαού αυτό που είχε τη μεγαλύτερη σημασία για την πραγματικότητα της ζωής τους.
Οπωσδήποτε, αποτελεί μέγιστο λάθος να ερμηνεύουμε τα όσα είπε ο Παύλος για να δικαιολογήσουμε μια συγκεκριμένη άποψη για το ρόλο του κράτους, δηλαδή για μια «προοδευτική» ή «σοσιαλιστική» ταύτιση. Ας υποθέσουμε ότι οι «ανώτερες εξουσίες» διαμορφώνουν το σχήμα ενός ελάχιστου κράτους με συνταγματικές διεξόδους και την εγγύηση των προσωπικών ελευθεριών και της ιδιωτικής ιδιοκτησίας. Ας υποθέσουμε, επίσης, ότι οι κανόνες της εν λόγω διάταξης προσδιορίζουν με σαφήνεια τις βασικές αρχές «Σας προστατεύουμε από επιθέσεις ενάντια στα δικαιώματα και την περιουσία σας, αλλά εμείς δεν πρόκειται ποτέ να σας δώσουμε δωρεάν πράγματα διασφαλίζοντας το δικαίωμα να ελευθερίες σας. Μπορείτε βεβαίως, να συμμετάσχετε σε ιδιωτική ή εθελοντική φιλανθρωπία και να αναπτύξετε το εμπόριο. Μπορείτε γενικώς, να ζήσετε όπως θέλετε αλλά εμείς στην κυβέρνηση δεν θα ληστέψουμε τον Πέτρο για να πληρώσουμε τον Παύλο..!»
Στις διδασκαλίες του Ιησού και σε πολλά άλλα τμήματα της Καινής Διαθήκης, ο καλός Χριστιανός συνίσταται στο «γενναιόδωρο πνεύμα», στη φροντίδα για την οικογένειά του, στη βοήθεια για τους φτωχούς, τις χήρες, τα ορφανά, στην επίδειξη καλοσύνης και στο υψηλότερο επίπεδο του χαρακτήρα του. Το ότι όλα αυτά μετατρέπονται σε βρώμικη επιχείρηση καταναγκασμού, εξαγοράς ψήφων και πολιτικά οδηγούμαστε σε συστήματα αναδιανομής, είναι ένα πρόβλημα για τους στρεψόδικους με ύποπτη ατζέντα. Δεν είναι ένα πρόβλημα για τους σοβαρούς μελετητές της Αγίας Γραφής και την αντικειμενική ερμηνεία της.
Ψάξτε την συνείδησή σας. Εξετάστε τα στοιχεία. Δώστε προσοχή στα γεγονότα. Αναρωτηθείτε: Όταν πρόκειται να βοηθήσετε τους φτωχούς, ο Ιησούς θα προτιμούσε να δώσετε τα χρήματά σας ελεύθερα στον Στρατό της Σωτηρίας ή υπό την απειλή όπλων στο κρατικό τμήμα πρόνοιας;
Ο Ιησούς δεν ήταν αφελής. Δεν τον ενδιέφεραν οι δημόσιες διακηρύξεις περί φιλανθρωπίας, στις οποίες αρέσκονταν να επιδίδονται οι Γραμματείς και οι υποκριτές Φαρισαίοι. Απέρριψε τα ιδιοτελή, φτηνά τους λόγια. Ήξερε ότι ήταν συχνά ανειλικρινή και σπανίως ενδεικτικά του πώς διεξήγαγαν τις προσωπικές τους υποθέσεις, και πάντα ένα αδιέξοδο με πολλές παγίδες και αυταπάτες στην πορεία. Δεν θα είχε νόημα να υπερασπίζεται τους φτωχούς υποστηρίζοντας πολιτικές που υπονομεύουν τη διαδικασία δημιουργίας πλούτου, η οποία είναι απαραίτητη για να τους βοηθήσει. Σε τελική ανάλυση, δεν θα ενέκρινε ποτέ ένα σχέδιο που δεν λειτουργεί και που έχει τις ρίζες του στο φθόνο ή την κλοπή. Παρά τις προσπάθειες πολλών σύγχρονων προοδευτικών να τον εμφανίζουν σαν έναν συνήγορο του αναδιανεμητικού κράτους πρόνοιας, ο Ιησούς δεν ήταν τίποτα τέτοιο.
Δείτε επίσης:
Ο Lawrence W. Reed είναι ο πρόεδρος του Ιδρύματος Οικονομικής Εκπαίδευσης (Foundation for Economic Education) και ο συγγραφέας του βιβλίου, «Πραγματικοί ήρωες»(Real Heroes: Inspiring True Stories of Courage, Character and Conviction).