Πρέπει να αντιμετωπίσουμε το κράτος, όπως αντιμετωπίσαμε την δουλοκτησία
Υπάρχουν δύο αναμφισβήτητες τάσεις που λειτουργούν υπέρ της ελευθερίας: το τεράστιο δημόσιο χρέος και η εκθετικά εξελισσόμενη τεχνολογία.
Άρθρο του George Ford Smith, δημοσιευμένο στις 22/04/2024 από το Mises Institute.
Αυτό το άρθρο βασίζεται στο κεφάλαιο 8 του βιβλίου μου, Do Not Consent: Think OUTSIDE the Voting Booth («Μην Συναινείτε: Σκεφτείτε ΕΞΩ από το εκλογικό κουτί»)
Εάν κάποιος σας ζητούσε να ορίσετε την «ελεύθερη αγορά», θα μπορούσατε; Θα μπορούσατε να το κάνετε επί τόπου χωρίς να καταφύγετε σε λεξικά ή άλλα δεκανίκια;
Ο όρος «οικονομία laissez-faire» θα μπορούσε να είναι μια πρώτη απάντηση. Τι σημαίνει όμως; Στο βιβλίο Καπιταλισμός: Το Άγνωστο Ιδεώδες, η Ayn Rand εξηγεί :
«Ο Colbert, επικεφαλής σύμβουλος του Λουδοβίκου του 14ου, ήταν ένας από τους πρώτους σύγχρονους κρατιστές. Πίστευε ότι οι κυβερνητικοί κανονισμοί μπορούν να δημιουργήσουν εθνική ευημερία και ότι υψηλότερα φορολογικά έσοδα μπορούν να προέλθουν μόνο από την «οικονομική ανάπτυξη» της χώρας. Έτσι, αφοσιώθηκε στην αναζήτηση «μιας γενικής αύξησης του πλούτου με την ενθάρρυνση της βιομηχανίας». Η «ενθάρρυνση» συνίστατο στην επιβολή αμέτρητων κυβερνητικών ελέγχων και λεπτομερών κανονισμών, που έπνιγαν την επιχειρηματική δραστηριότητα. Το αποτέλεσμα ήταν μια τραγική αποτυχία.
Ο Colbert δεν ήταν εχθρός των επιχειρήσεων. όχι περισσότερο από ό,τι είναι η σημερινή μας κυβέρνηση. Ο Colbert ήταν πρόθυμος να βοηθήσει στην «πάχυνση» των προς θυσία θυμάτων - και σε μια ιστορική περίσταση, ρώτησε μια ομάδα βιομηχάνων τι μπορούσε να κάνει για τον κλάδο τους. Ένας βιομήχανος ονόματι Legendre απάντησε: "Laissez-nous faire!" (Αφήστε μας ήσυχους!). »
Ωστόσο, ο Adrien-Marie Legendre δεν ήταν καθόλου ο πρώτος που εξέφρασε μια τέτοια ιδέα. Στο βιβλίο του An Austrian Perspective on the History of Economic Thought, ο Murray Rothbard μας λέει για τον Chuang Tzu (369–286 π.Χ.):
«Υπήρξαν πράγματα που άφησαν την ανθρωπότητα ήσυχη. Δεν υπήρξε όμως ποτέ κάτι που να κυβέρνησε την ανθρωπότητα με επιτυχία». Ο Chuang Tzu ήταν επίσης ο πρώτος που επεξεργάστηκε την ιδέα της «αυθόρμητης τάξης», που ανακαλύφθηκε ανεξάρτητα από τον Προυντόν τον δέκατο ένατο αιώνα και αναπτύχθηκε από τον Φ.Α. φον Χάγιεκ της Αυστριακής Σχολής τον εικοστό. Έτσι, Chuang Tzu: «Η ευταξία προκύπτει αυθόρμητα όταν τα πράγματα αφήνονται στην ησυχία τους».
Σε ένα απόσπασμα του Human Action, ο Ludwig von Mises όρισε ως ‘‘laissez-faire’’ την οικονομία που δεν εμποδίζεται από την κρατική παρέμβαση. Σημαίνει διατήρηση «της διακριτικής ευχέρειας των ατόμων να επιλέγουν και να ενεργούν».
Οι περισσότεροι φιλελεύθεροι θα συμφωνούσαν με αυτή την ευρύτερη ερμηνεία. Το πρόβλημα είναι ότι κάθε κράτος που θα ακολουθούσε μια πολιτική χειραφέτησης της οικονομίας δεν θα ήταν κράτος. Τα κράτη είναι, εκ φύσεως, αρπακτικά και παρασιτικά. Υπάρχουν για το σκοπό της συγκέντρωσης ισχύος και πελατείας. Τα φιλελεύθερα οράματα εξημέρωσης του κράτους είναι φαντασιώσεις.
Εκτός αυτού, τα κράτη έχουν κερδίσει την εύνοια ορισμένων ανθρώπων - τα κράτη δίνουν την δυνατότητα στους πολιτικούς να εξαγοράζουν ψήφους -και όποια άλλη υποστήριξη απαιτείται- για να συντηρείται η κρατική κλίκα. Όσο για τους ψηφοφόρους, ποιος χρειάζεται την ελευθερία όταν μπορεί να εισπράττει δωρεάν επιδόματα; Μολονότι οι πολίτες διαμαρτύρονται για τους φόρους και τους διεφθαρμένους πολιτικούς, έχουν συνηθίσει.
Οι πολίτες συναινούν με την πρόθεση του κράτους να αναλάβει ευθύνες που εκείνοι αρνούνται να αποδεχτούν. Θέλουν το κράτος να τους ασφαλτοστρώνει τους δρόμους και να εκπαιδεύει τα παιδιά τους. Θέλουν το κράτος να πληρώνει για την υγεία τους. Θέλουν το κράτος να πληρώνει τα «δίχτυα ασφαλείας» της ζωής. Ποιος είναι καταλληλότερος για να πληρώσει από το κράτος, το οποίο με τη σύγχρονη νομισματική θεωρία («ΜΜΤ») δεν θα ξεμείνει ποτέ από χρήματα; Ακόμη και ένα αποτυχημένο κράτος, όπως η σοσιαλιστική Βενεζουέλα, δεν έχει ακόμη καταρρεύσει, λόγω του ελέγχου της εξουσίας και της προπαγάνδας, ακόμη και όταν οι υπήκοοί του κατέφυγαν στον κανιβαλισμό και την πορνεία για να επιβιώσουν.
Από πού προήλθαν τα κράτη;
Στο έργο του Common Sense, ο Thomas Paine, γράφοντας για τη «φυλή των βασιλιάδων», κάθε άλλο παρά τιμητικής καταγωγής, θεώρησε τον πρώτο από αυτούς «τίποτα καλύτερο από τον αρχι-μαφιόζο μιας συμμορίας» που είχε σκοπό να λεηλατεί τους ανυπεράσπιστους.
Τελικά, όπως μας λέει ο Rothbard, οι συμμορίες συνειδητοποίησαν ότι «το χρονικό διάστημα της λεηλασίας θα ήταν μεγαλύτερο και πιο ασφαλές, και η κατάσταση πιο ευχάριστη αν επιτρεπόταν στην κατακτημένη φυλή να ζήσει και να παράγει, με τους κατακτητές να εγκαθίστανται ανάμεσά τους ως ηγεμόνες που απαιτούσαν σταθερό ετήσιο φόρο υποτέλειας.»
Αν οι κατακτημένοι άνθρωποι είναι το έδαφος από τον οποίο περιμένουμε να αναπτυχθούν οι ελεύθερες αγορές, αυταπατόμαστε. Όπως μας έχει διδάξει η οδυνηρή εμπειρία, η προσπάθεια δέσμευσης ενός κράτους στους όρους ενός συντάγματος είναι μια ακόμα άσκηση στην ανοησία. Τα κράτη έχουν ως συμμάχους τους ίδιους τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης, τους διανοούμενους. Οι διανοούμενοι, σε αντάλλαγμα για «μια ασφαλή και μόνιμη αγκυροβόληση στον κρατικό μηχανισμό», όπως σημειώνει ο Rothbard, θα παράσχουν την απαραίτητη δικαιολόγηση για τις ληστείες του κράτους.
Έτσι, για να συλλέξουμε κάποια τυχαία παραδείγματα, έχουμε «ιστορικούς της αυλής», και άλλους, που παρέχουν την απαραίτητη κάλυψη για το λουτρό αίματος που είναι γνωστό ως Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, έναν διάσημο Κεϋνσιανό που μας λέει ότι η έκρηξη του χρέους του Β' Παγκοσμίου Πολέμου τερμάτισε την Μεγάλη Ύφεση, και το χονδροειδές ψέμα που χαρακτηρίζει τις εθνικές εκλογές.
Τα περισσότερα κράτη, όντας παρασιτικοί οργανισμοί, έμαθαν να τοποθετούν τις λεηλασίες τους κάπου μεταξύ ελευθερίας και δεσποτισμού. Ο Thomas Paine το αναγνώρισε αυτό όταν έγραψε στο Rights of Man,
«Το μερίδιο της ελευθερίας που απολαμβάνουν στην Αγγλία, είναι ακριβώς αρκετό, ώστε να υποδουλώνει μια χώρα πιο παραγωγικά απ’ ό,τι ο δεσποτισμός. Και, καθώς το πραγματικό ζητούμενο κάθε δεσποτισμού είναι οι πρόσοδοι, μια κυβέρνηση που σχηματισμένη κατ’ αυτόν τον τρόπο αποκτά περισσότερα από όσα θα μπορούσε να αποκτήσει είτε με ευθύ δεσποτισμό είτε με πλήρη ελευθερία, και επομένως, λόγω συμφέροντος, είναι αντίθετη και στα δύο.»
Σε «πλήρη ελευθερία» δεν θα υπήρχε κυβέρνηση «σχηματισμένη κατ’ αυτόν τον τρόπο».
Πώς τελειώνουμε το κράτος;
Υπάρχουν δύο αναμφισβήτητες τάσεις που λειτουργούν υπέρ της ελευθερίας: το τεράστιο δημόσιο χρέος και η εκθετικά εξελισσόμενη τεχνολογία. Δεν θα πιστέψετε αυτόν τον ισχυρισμό αν δεν διαβάσετε το θεμελιώδες έργο του Ray Kurzweil «The Law of Accelerating Returns». Θα βοηθούσε επίσης να κατανοήσετε το ακρωνύμιο TANSTAAFL (There Ain't No Such Thing as a Free Lunch) καθώς και να κατανοήσετε τα θεμελιώδη νομισματικά δεδομένα.
Όπως έγραψα σ’ ένα παλαιότερο δοκίμιο,
«Η τεχνολογία ανοίγει μια τρύπα στον συγκεντρωτικό κοινωνικό έλεγχο και στα κεϋνσιανά του ερείσματα, προσφέροντας ισχύ και ελευθερία στα άτομα, σε όλον τον κόσμο.
Τόσο ο κεϋνσιανισμός όσο και η τεχνολογία βρίσκονται σε οριακό σημείο. Ο κεϋνσιανισμός είναι στον δρόμο προς την κατάρρευση, ενώ η τεχνολογία είναι έτοιμη να ανεβάσει ταχύτητα […]
[Με δημοσιονομικό κενό που ξεπερνά τα 200 τρισεκατομμύρια δολάρια στις ΗΠΑ] οι κυβερνητικές υποσχέσεις θα αθετηθούν. Ο λογαριασμός για το κεϋνσιανό «δωρεάν γεύμα» θα λήξει και οι κρατικές επιταγές θα βρεθούν χωρίς αντίκρισμα.
Πού θα μας οδηγήσει αυτό; Με ένα αποδυναμωμένο και απαξιωμένο κράτος και τις ψεύτικες κεϋνσιανές ιδέες που το υποστήριξαν, θα είναι αναπόφευκτο το να γίνουμε πιο αυτοδύναμοι. Η κραυγή «Κάντε κάτι!» προς στο κράτος θα απαντηθεί με έναν αντίλαλο. Οι ελεύθερες αγορές θα αναδυθούν εκεί όπου τώρα καταστέλλονται, επειδή μεγάλο μέρος του κράτους θα είναι αναποτελεσματικό ή δεν θα υπάρχει πλέον. Μια ελεύθερη αγορά σε συνδυασμό με μια επανάσταση στην τεχνολογία θα αναδιαμορφώσει τον κόσμο μας.»
Πρέπει να κάνουμε με το κράτος ό,τι κάναμε με τη δουλοκτησία. Μπορούμε να αυτοκυβερνηθούμε μας χωρίς έναν βίαιο επικυρίαρχο. Αναπόφευκτα, οι ελεύθερες αγορές θα αναδυθούν όταν φύγει από τη μέση το κράτος.
Δείτε επίσης:
