Βιβλίο: Murray Rothbard - «Ανατομία του Κράτους»
Ολόκληρο το βιβλίο του θεμελιωτή του αναρχικού φιλελευθερισμού, Murray Rothbard, που εκδόθηκε για πρώτη φορά στις ΗΠΑ, το 1974, με αφορμή την σημερινή Ημέρα του Βιβλίου. Προσβάσιμο μόνο σε συνδρομητές
«Ο μεγαλύτερος κίνδυνος για το Κράτος είναι η κριτική από ανεξάρτητους στοχαστές.»
—Murray N. Rothbard
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
1) Τι δεν είναι το κράτος …………………………………………………………………………..σελ. 9
2) Τι είναι το κράτος…………………………………………………………………………………...σελ. 13
3) Πώς αυτοσυντηρείται το κράτος…………………………………………………………..σελ. 18
4) Πώς το κράτος υπερβαίνει τα όριά του………………………………………………...σελ. 30
5) Τι φοβάται το κράτος …………………………………………………………………………….σελ. 44
6) Πώς σχετίζονται μεταξύ τους τα κράτη…………………………………………………σελ. 47
7) Η Ιστορία ως ένας αγώνας μεταξύ κρατικής και κοινωνικής ισχύος……σελ. 53
Ι. ΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ
Το Κράτος, σχεδόν παγκοσμίως, θεωρείται ως ένας θεσμός που υπηρετεί την κοινωνία. Πολλοί θεωρητικοί τιμούν το Κράτος σαν την αποθέωση της κοινωνίας· άλλοι το βλέπουν σαν έναν ευγενή, πλην συχνά αναποτελεσματικό, οργανισμό για την επίτευξη κοινωνικών σκοπών· όλοι όμως το θεωρούν ένα απαραίτητο μέσο για την επίτευξη στόχων την ανθρωπότητας, ένα όχημα που θα αντιπαραταχθεί στον «ιδιωτικό τομέα» και συχνά θα κερδίσει τον ανταγωνισμό για την εξασφάλιση των υλικών πόρων.
Με την ανάδυση της δημοκρατίας, η ταύτιση του Κράτους με την κοινωνία έχει ενταθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε είναι συχνό φαινόμενο να ακούς να εκφράζονται απόψεις που παραβιάζουν σχεδόν όλες τις αρχές του ορθολογισμού και της κοινής λογικής, όπως «εμείς είμαστε το κράτος». Ο συλλογικός όρος «εμείς» έχει καταστήσει εφικτό το να απλωθεί ένα ιδεολογικό καμουφλάζ πάνω στην πραγματικότητα της πολιτικής ζωής. Αν «εμείς είμαστε το κράτος», τότε οτιδήποτε κάνει το κράτος σε ένα άτομο δεν είναι μόνο δίκαιο και μη τυραννικό, αλλά επίσης «εθελοντικό» εκ μέρους του συγκεκριμένου ατόμου.
Αν το κράτος δημιουργήσει ένα τεράστιο «δημόσιο» χρέος το οποίο πρέπει να αποπληρωθεί φορολογώντας ένα σύνολο πολιτών προς όφελος ενός άλλου, η πραγματικότητα του βάρους αυτού συσκοτίζεται με τη φράση «εμείς οι ίδιοι το χρωστάμε στον εαυτό μας»· αν το κράτος στρατολογήσει έναν άνθρωπο, ή τον πετάξει στη φυλακή για τα φρονήματά του, τότε το «κάνει ο ίδιος στον εαυτό του» κι έτσι, τίποτα δυσάρεστο δε συνέβη. Με αυτή τη συλλογιστική, όλοι οι Εβραίοι που δολοφονήθηκαν από τη ναζιστική κυβέρνηση δεν δολοφονήθηκαν· αντίθετα, πρέπει να διέπραξαν αυτοκτονία, από τη στιγμή που αυτοί ήταν η κυβέρνηση (η οποία επιλέχθηκε δημοκρατικά), και, ως εκ τούτου, οτιδήποτε τους έκανε το κράτος ήταν εθελοντικό από μέρους τους.
Κάποιος δεν θα το θεωρούσε απαραίτητο να επιμείνει σε αυτό το ζήτημα, κι όμως η συντριπτική πλειοψηφία του κόσμου πιστεύει αυτό το λογικό σφάλμα, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό. Πρέπει, κατά συνέπεια, να τονίσουμε ότι «εμείς» δεν είμαστε το κράτος· το κράτος δεν είναι «εμείς». Το κράτος με καμία ακριβή έννοια της λέξης δεν «εκπροσωπεί» την πλειοψηφία του κόσμου.[1] Αλλά, ακόμη κι αν το έκανε, ακόμη κι αν το 70 τοις εκατό των ανθρώπων αποφάσιζε να δολοφονήσει το 30 τοις εκατό, αυτό θα εξακολουθούσε να είναι φόνος, και δεν θα ήταν κάποια εθελοντική αυτοκτονία της σφαγιασθείσας μειοψηφίας.[2] Δεν πρέπει να επιτρέψουμε καμία παρομοίωση του Κράτους μ' έναν φυσικό οργανισμό, καμία αυταπάτη που λέει ότι «είμαστε όλοι ένα κομμάτι του κάθε άλλου», να συσκοτίσει αυτό το βασικό γεγονός.
Αν, λοιπόν, το Κράτος δεν είμαστε «εμείς», αν δεν είναι «η ανθρώπινη οικογένεια» που συγκαλείται ώστε να αποφασίσει για τα κοινά προβλήματα, αν δεν είναι μια συγκέντρωση ενός συλλόγου, τότε τι είναι; Εν συντομία, το Κράτος είναι εκείνη η οργάνωση μέσα στην κοινωνία, η οποία αποπειράται να διατηρήσει το μονοπώλιο της χρήσης βίας σε ένα δεδομένο γεωγραφικό χώρο· συγκεκριμένα, είναι η μόνη οργάνωση της κοινωνίας που αποκτάει τα έσοδά της, όχι μέσω εθελοντικής συνεισφοράς ή πληρωμής για παρεχόμενες υπηρεσίες, αλλά μέσω εξαναγκασμού.
Ενώ τα άλλα άτομα και οι οργανισμοί αποκτούν το εισόδημά τους μέσω της παραγωγής αγαθών και υπηρεσιών και μέσω της ειρηνικής και εθελοντικής πώλησης αυτών των αγαθών και υπηρεσιών σε άλλους, το Κράτος αποκτά τα έσοδά του με τη χρήση εξαναγκασμού· δηλαδή με την απειλή της φυλακής και της ξιφολόγχης. [3] Έχοντας χρησιμοποιήσει βία για να αποκτήσει τα έσοδά του, το Κράτος εν γένει προχωράει ώστε να ρυθμίσει και να υπαγορεύσει τις υπόλοιπες ενέργειες των ιδιωτών υπηκόων του. Κάποιος θα σκεφτόταν ότι η απλή παρατήρηση όλων των Κρατών μέσα στην ιστορία και σε όλη την υφήλιο θα αποτελούσε επαρκή απόδειξη γι’ αυτόν τον ισχυρισμό· όμως το μίασμα του μύθου έχει επικαθίσει για τόσο πολύ καιρό πάνω στην κρατική δραστηριότητα, που μια εμβάθυνση είναι αναγκαία.
Αν θέλεις να δείξεις έμπρακτα την εκτίμησή σου για την δουλειά που κάνω και να μου δώσεις ώθηση να συνεχίσω, τώρα μπορείς είτε να κάνεις μια δωρεά χωρίς δέσμευση, είτε να γίνεις συνδρομητής-τρια με το ελάχιστο ποσό που επιτρέπει η πλατφόρμα του Substack: 5 ευρώ/μήνα ή 30 ευρώ/έτος.
Οι συνδρομητές αποκτούν πρόσβαση σε όλα τα κλειδωμένα άρθρα, στο παρόν βιβλίο, καθώς και στο σύντομο βιβλίο του Hans H. Hoppe «Τι πρέπει να κάνουμε», το πρώτο βιβλίο του Hoppe, που μεταφράστηκε στα ελληνικά.
—————————————————————