Χαμογελάστε, το Βασικό Εισόδημα για Όλους έρχεται!
Το τελικό στάδιο του καταστροφικού σχεδίου των κολλεκτιβιστών, μεταμφιεσμένο σαν δρόμος προς την ευημερία.
Ετικέτες: Μεγάλο Κράτος, Οικονομική πολιτική
Άρθρο του Ρόμαν Κιρέεφ, δημοσιευμένο στις 31/10/2025. Στο τέλος, παρατίθενται πέντε ακόμα μεταφρασμένα άρθρα του.
Μπορείτε να ακούσετε το παρακάτω κείμενο μέσω της εφαρμογής του Substack.
Η άνοδος του κρατικού συνταξιοδοτικού συστήματος συμπίπτει αναπόφευκτα με την καταστροφή των ειρηνικών, εθελοντικών και υπεύθυνων θεσμών της κοινωνίας των πολιτών. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Πολύ πριν εμφανιστούν αυτού του είδους τα σχέδια, η κρατική βία διάβρωνε σταθερά το κεφάλαιο μέσω της φορολογίας, του πληθωρισμού και της ρύθμισης. Όταν τα απομεινάρια της ελευθερίας αρχίζουν να ξεθωριάζουν, το κράτος αναδύεται ως αυτοαποκαλούμενος σωτήρας, προσφέροντας μια λύση ακριβώς στην κρίση που το ίδιο δημιούργησε.
Δεν είναι λοιπόν περίεργο που —μέσα σε ένα τέτοιο σύστημα— πολλοί ξεχνούν μια θεμελιώδη αλήθεια: η εγγύηση ενός σταθερού εισοδήματος δεν είναι προνόμιο που χορηγείται από το κράτος, αλλά σήμα κατατεθέν της ελευθερίας. Το αίσθημα της οικονομικής ασφάλειας —είτε με τη μορφή του τακτικού μισθού, είτε της σύνταξης— μπορεί να προκύψει μόνο σε μια κοινωνία όπου οι οικειοθελείς ανταλλαγές, η επιχειρηματική αξιολόγηση και η ιδιωτική αποταμίευση ήταν —και συνεχίζουν να είναι— εφικτές. Δεν είναι η φυσική κατάσταση του ανθρώπου, ούτε το προϊόν του κεντρικού σχεδιασμού· είναι ένα δώρο της ελευθερίας.
Ωστόσο, αυτή η ψευδαίσθηση σταθερότητας μπορεί να διαρκέσει μόνον εφόσον ο υποκείμενος φορέας του κινδύνου τα καταφέρνει. Η ανάθεση του κινδύνου σε κάποιον οργανισμό δεν εξαλείφει τον κίνδυνο. Απλώς τον μετατοπίζει. Και, αν αυτός που τον επωμίζεται αποτύχει - ή εμποδιστεί να προσαρμοστεί στις αδιάκοπες αλλαγές της ζωής - το σταθερό εισόδημα εξαφανίζεται.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η ελευθερία δεν αποτελεί μία πολιτική επιλογή ανάμεσα σε πολλές άλλες — είναι η μόνη εναλλακτική λύση στην καταστροφή. Διότι μόνο ένας άνθρωπος που είναι ελεύθερος να δρα εν μέσω αδιάκοπης αλλαγής μπορεί ποτέ να γνωρίσει την σταθερότητα, μια αλήθεια πουθενά πιο εμφανής από ό,τι σε ένα σύστημα συνταξιοδοτικών παροχών.
Σε μια κοινωνία που γεννήθηκε από την ελευθερία, το άτομο ή η εταιρεία που έχουν την ευθύνη για την διαχείριση των συνταξιοδοτικών ταμείων φέρει την άμεση ευθύνη για τα αποτελέσματα. Εάν η επένδυση είναι επισφαλής, εάν οι υποσχέσεις είναι πολύ μεγάλες, μόνοι τους υφίστανται τις συνέπειες. Το κεφάλαιό τους, η φήμη τους και ο βιοπορισμός τους στο μέλλον διακυβεύονται. Αυτό το γεγονός επιβάλλει την πειθαρχία· διασφαλίζει τη σύνεση.
Αντιθέτως, το κράτος δεν αντιμετωπίζει κανέναν παρόμοιο περιορισμό. Δεν ενεργεί με τους δικούς του πόρους, ούτε υπόκειται στην πειθαρχία του κέρδους και της ζημίας. Ανακηρύσσει με υπερηφάνεια τον εαυτό του υπεράνω τέτοιου είδους ανησυχιών, που αφορούν κοινούς θνητούς. Διαχειρίζεται κλεμμένα κεφάλαια, χωρίς καμία ευθύνη για την κακοδιαχείρισή τους, πόσο μάλλον για την κλοπή τους. Και, όταν αποτυγχάνει, δεν συνάπτει συμβάσεις ούτε χρεοκοπεί. Απλώς κλέβει περισσότερα. Το κράτος είναι δομικά αδιάφορο για την ορθότητα των προβλέψεών του. Δεν μπορεί να κάνει οικονομία, επειδή δεν κάνει οικονομικούς υπολογισμούς και δεν μπορεί να κάνει υπολογισμούς επειδή δεν είναι κάτοχος ιδιοκτησίας.
Αυτό που μπορεί να κάνει το κράτος, ωστόσο, είναι να αντικαθιστά προσωρινά την ειρηνική, εθελοντική, κερδοσκοπική και αποτελεσματική ανάληψη κινδύνου της αγοράς με την υπόσχεσή του να μεταθέτει δια της βίας την αβεβαιότητα στους άλλους. Το αποτέλεσμα είναι προβλέψιμο: η ανασφάλεια. Το βάρος που κάποτε κατανέμετο σε αμέτρητα άτομα, το καθένα με άμεσο συμφέρον για την προσωπική του επιτυχία, τώρα στοιβάζεται πάνω σε έναν μόνο, αποτυχημένο πύργο πολιτικών υποσχέσεων.
Το ερώτημα, λοιπόν, είναι τι θα αντικαταστήσει αυτόν τον γκρεμισμένο πύργο;
Μια ενιαία, απλοποιημένη πληρωμή: Το Καθολικό Βασικό Εισόδημα (Universal Basic Income / UBI).
Το UBI δεν θα λύσει το πρόβλημα του ανορθολογισμού του κράτους πρόνοιας. Θα το πολλαπλασιάσει. Θα μετατρέψει τις διάσπαρτες ατομικές εξαρτήσεις σε έναν ενιαίο, ομοιόμορφο μηχανισμό ελέγχου. Θα δημιουργήσει μια μόνιμη πελατειακή τάξη, όπου κάθε άτομο θα είναι άμεσα συνδεδεμένο με τη συνεχή ευεργεσία του κράτους.
Η δωροδοκία δεν χρειάζεται να είναι μεγάλη. Ακόμα και ένα μέτριο ποσό — ας πούμε, 800 νομισματικές μονάδες το μήνα — είναι αρκετό για να εξαγοράσει την μαζική πολιτική αφοσίωση ή τουλάχιστον να ακυρώσει τη διαφωνία των υφιστάμενων δικαιούχων. Άλλωστε, οι φτωχοί εξαρτώνται από αυτήν, η μεσαία τάξη τη δικαιούται, και το κράτος μπορεί να την προσαρμόσει κατά βούληση — μειώνοντάς την ως τιμωρία, αυξάνοντας την για άγρα ψήφων — με το πάτημα ενός κουμπιού.
Αυτός δεν είναι ο δρόμος προς την ευημερία. Είναι το τελικό στάδιο του καταστροφικού εγχειρήματος του κολλεκτιβισμού: η εδραίωση της εξουσίας και η υποβάθμιση του ενεργού ανθρώπου σε μια χειραγωγούμενη οντότητα, αποκομμένου από την οικογένεια, την κοινότητα και τον εαυτό του. Τι καλά που και τα τρία έχουν ήδη αποσυντεθεί!
[ Πηγή: Say Hi to UBI ]
Ο Ρομάν Κιρέεφ είναι ένας ερημίτης. Ένας εστέτ. Ένας συλλέκτης επικίνδυνων ιδεών. Κάποιοι τον θεωρούν απειλή για τη διεθνή σταθερότητα. Τα δοκίμιά του μεταφράζονται με προσοχή, υποσημειώνονται σε διπλωματικά τηλεγραφήματα και απαγορεύονται σε τουλάχιστον δύο κεντρικές τράπεζες.
Επισήμως σπούδασε στην Ευρώπη — αν και οι εκδοχές διίστανται. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι σπούδασε σημειολογία υπό την καθοδήγηση ενός αφορισμένου στρουκτουραλιστή στο Παρίσι. Άλλοι υποστηρίζουν ότι έδινε διαλέξεις για τα οικονομικά στην Αυστρία με ψευδώνυμο, προτού εξαφανιστεί για τρία χρόνια. Για να επανέλθει τελικά στην επιφάνεια με ένα χειρόγραφο τόσο εκρηκτικό, που τρεις εκδότες νοσηλεύτηκαν αφού το διάβασαν. Ο ένας άλλαξε μέσα του δια παντός.
Λέγεται ότι διαμένει σε ένα παλάτι που καταρρέει κοντά στη Βιτσέντζα, φωτισμένο από κηροπήγια, και το οποίο μοιράζεται με δύο πρώην τραγουδιστές όπερας από τη Βιέννη. Γράφει με μελάνι. Πίνει αψέντι. Και δεν έχει χρησιμοποιήσει ποτέ αριθμομηχανή.
Διαβάστε επίσης τα παρακάτω άρθρα από τον Ρόμαν Κιρέεφ:
