Οι αντικρατικές ρίζες των Χριστουγέννων
Είναι λυπηρό το ότι οι περισσότεροι Χριστιανοί δεν καταφέρνουν να αναγνωρίσουν τα βαθιά αντικρατικά αισθήματα που προβάλλονται στη γέννηση του Χριστού.
Ετικέτες: Κράτος, Ιστορία, Πολιτισμός
Άρθρο του Jeffery L. Degner, δημοσιευμένο στις 24/12/2022.
Παρ’ ό,τι οι Χριστιανοί σε όλο τον κόσμο θεωρούν τον εορτασμό των Χριστουγέννων ως έναν τρόπο να θυμούνται την ενσάρκωση του Χριστού, ορισμένοι τον απορρίπτουν ως μια εκχριστιανισμένη εκδοχή των Σατουρναλίων της αρχαίας Ρώμης. Όποια άποψη κι αν έχει κανείς, προτείνω ταπεινά ότι ο εορτασμός αυτός πρέπει να χρησιμοποιείται, από Χριστιανούς και μη, ως αντανάκλαση μιας σύγκρουσης δύο βασιλείων και δύο μορφών διακυβέρνησης. Μιας, που ανοίγει το δρόμο για τη ζωή, και μιας άλλης, που οδηγεί στη δυστυχία, τα βάσανα και τον θάνατο.
Εάν ο εορτασμός των Χριστουγέννων είναι μια αναγνώριση του Παντοδύναμου που προσφέρει των ειρήνη και την καλή προαίρεση στους ανθρώπους απανταχού της γης, τότε πρέπει όλοι οι άνθρωποι να θυμούνται ποιος είναι αυτός που προσφέρει τους παγκόσμιους πολέμους και την κακή προαίρεση. Κανένας άλλος επίγειος θεσμός δεν έχει προσφέρει τόσο συστηματικά το δεύτερο, όσο το κράτος. Η ίδια η ιστορία της έλευσης του Χριστού στο δεύτερο κεφάλαιο του Ματθαίου μας υπενθυμίζει ότι ήταν ένας κρατικός παράγοντας, ο Ηρώδης, που είχε ως στόχο να καταπνίξει τον Πρίγκιπα της Ειρήνης στη βρεφική του ηλικία. Πραγματικά, το κράτος μισεί οποιονδήποτε αμφισβητεί τους ισχυρισμούς του περί της παντογνωσίας και της παντοδυναμίας του.
Στη Δύση, είναι ασφαλές να πούμε ότι οι περισσότερες χριστουγεννιάτικες συγκεντρώσεις δεν περιλαμβάνουν μια συνειδητή αναγνώριση της γέννησης του Ιησού. Ωστόσο, και αυτές θα μπορούσαν να χρησιμεύσουν τουλάχιστον ως υπενθυμίσεις της μη αναγκαιότητας του κράτους. Τα δίκτυα της οικογένειας, των φίλων και των συναδέλφων μας, που προσφέρουν λόγια και πράξεις γενναιοδωρίας, καλοσύνης και φιλοξενίας είναι εύλογες υπενθυμίσεις ότι οι εθελούσιες ενώσεις μας βρίσκονται στο επίκεντρο της καλής ζωής. Αυτές οι αλληλεπιδράσεις είναι πράγματι άναρχες, ακρατικές και απαλλαγμένες από απειλές βίας (εκτός αν ο θείος σας ο Χάρολντ πιει πολλά ποτήρια παραπάνω).
Όποια κι αν είναι η κοσμική εκδοχή μιας χριστουγεννιάτικης γιορτής, οι απλές πράξεις της ανταλλαγής δώρων, του μοιράσματος του φαγητού και του ποτού και της αίσθησης συγγένειας μπορεί να παράγουν –τουλάχιστον– μια αντανάκλαση της καλοσύνης της παραγωγικής δραστηριότητας που καθιστά εφικτή μια τέτοια απόλαυση. Αυτό το συναίσθημα εκπέμπεται μετ’ επιτάσεως στα σχόλια της Ayn Rand για τον αμερικανικό εορτασμό της Ημέρας των Ευχαριστιών ως «γιορτή της επιτυχημένης παραγωγής». Είναι εκείνη η εθελοντική πράξη του παραγωγικού επιχειρείν, που μας προσφέρει την ευκαιρία να χαρούμε βιώνοντας τα πλεονεκτήματα της παραγωγικής δραστηριότητας, παρά τις προσπάθειες του κράτους να την καταπνίξει ή τουλάχιστον να παρέμβει για να ευνοήσει κάποιους σε βάρος άλλων.
Όσο για εμένα και το σπίτι μου, θεωρήσαμε τους εορτασμούς των Χριστουγέννων ως μια συνειδητή παύση, για να σκεφτούμε τις διάφορες έννοιες της έλευσης του Χριστού. Ασφαλώς, σκεφτόμαστε μέσα από τα θέματα του ελέους, της χάριτος και της αγάπης που αφιερώνονται στα πλάσματα του Θεού μέσω του Λόγου που έγινε σάρκα. Ωστόσο, όπως συμβαίνει με κάθε αφήγηση των λόγων και των πράξεων που περιβάλλουν τη ζωή του Χριστού, υπάρχουν πολλά μαθήματα που μπορούν να αντλήσουν οι άνθρωποι με καλή προαίρεση. Είναι οι παραδόσεις και οι πρακτικές μας που μπορούν να χρησιμεύσουν για την εξαγωγή αυτών των μαθημάτων.
Έχοντας αυτό κατά νου, είναι μια θλιβερή κατάσταση πραγμάτων το να συνειδητοποιεί κανείς ότι οι περισσότεροι Χριστιανοί δεν καταφέρνουν να αναγνωρίσουν τα βαθιά αντικρατικά αισθήματα που προβάλλονται στη γέννηση του Χριστού. Δεν γνωρίζω αν είναι μια αποτυχία να αναγνωρίσουν τη βαθιά αντίθεση μεταξύ της βασιλείας του Χριστού και των βασιλείων των ανθρώπων, ή αν είναι μια αόριστη αίσθηση συναισθηματισμού που κυριεύει το μυαλό των πιστών. Η πεποίθησή μου είναι ότι οι συνήθειες του νου μπορούν, ωστόσο, να σφυρηλατηθούν μέσω των συνηθειών της δράσης. Αναγνωρίζοντας αυτό, έχουμε καλλιεργήσει αρκετές τακτικές πρακτικές που αναγνωρίζουν την αντικρατική φύση της αληθινής χριστιανικής λατρείας.
Βρίσκοντας τρόπους να θυμόμαστε πρακτικά το αντικρατικό νόημα γύρω από τη γέννηση του Χριστού, στο σπίτι μας έχουμε υιοθετήσει την παράδοση της αφήγησης των γεγονότων γύρω από τη Χριστουγεννιάτικη Εκεχειρία του 1914. Μερικά χρόνια περιλάμβαναν την προβολή της ταινίας του 2005, Joyeux Noel. Σε άλλες περιπτώσεις, θυμηθήκαμε την ανταλλαγή δώρων μεταξύ στρατιωτών στο δυτικό μέτωπο, κοιτώντας ένα πολύτιμο οικογενειακό αναμνηστικό, ένα ορειχάλκινο κουτί για δώρα από την πριγκίπισσα Μαρία στους στρατιώτες της βρετανικής αυτοκρατορίας. Μια ακόμα μορφή ανάμνησης είναι η απαγγελία ενός σύντομου αποσπάσματος από το Silent Night του Stanley Weintraub, καθώς συλλογιζόμαστε την απροθυμία των κοινών ανθρώπων να δολοφονήσουν ο ένας τον άλλον (τουλάχιστον για μια μέρα) στο όνομα του κράτους.
Ο σκοπός καθεμιάς από αυτές τις πρακτικές είναι να διερευνήσουμε το μυαλό και την καρδιά μας, προκειμένου να προσδιορίσουμε την απόλυτη πίστη μας. Θέτοντας αυτό το ερώτημα, έχω σκοπό να υπενθυμίσω στην οικογένειά μου ότι είναι καθήκον μας ως λάτρεις του Βασιλιά των Βασιλέων να αψηφούμε τους τυράννους της γης, όπως οι σοφοί στο κεφάλαιο 2 του Ματθαίου αψήφησαν ευθέως μια εντολή του Ηρώδη όταν κατάλαβαν την κακή του πρόθεση. Οι πράξεις τους ήταν σίγουρα μια εύστοχη απεικόνιση των λόγων του χριστιανού θεολόγου Francis Schaeffer, «Το να αντιστέκεσαι στην τυραννία σημαίνει να τιμάς τον Θεό».
Σίγουρα, τα τελευταία αρκετά χρόνια έχουν προσφέρει άφθονες ευκαιρίες στους Χριστιανούς στη Δύση να αψηφήσουν τους τυράννους και τα αυθαίρετα διατάγματά τους. Παρ’ ό,τι κάποιοι απέτυχαν να υποστηρίξουν το χριστιανικό τους καθήκον, άλλοι αψηφήσαμε πιστά τις διάφορες μορφές της κορωνοκρατίας, υψώσαμε τις φωνές μας καταδικάζοντας την πρόκληση πολέμων και το στρατιωτικό-βιομηχανικό σύμπλεγμα ή την αχαλίνωτη παρεοκρατία που χαρακτηρίζει την σύγχρονη οικονομία. Τελικά όλες αυτές οι μορφές αντίστασης και διαμαρτυρίας αποτελούν προσβολή για το κράτος, και ως τέτοιες, αποτελούν τιμή για τον Χριστό. Μακάρι αυτές οι προσπάθειες να προχωρήσουν με τόλμη.
Εξαιτίας αυτού του μικτού ιστορικού από χριστιανική δειλία και χριστιανικό θάρρος, προτείνω να δούμε ξανά τα Χριστούγεννα με μια νέα ματιά. Σε αυτήν την εποχή, δεν αρκεί να σκεφτόμαστε απλώς το πώς ο μεμονωμένος Χριστιανός μπορεί να δει την καλοσύνη του Θεού στον Χριστό για να αλλάξει τον εαυτό του, ή ο μη πιστός να επιδείξει μια ασαφή αίσθηση γενναιοδωρίας και καλοσύνης. Εύχομαι να περιλαμβάνει πάντα ένα κάλεσμα προς όλους για θάρρος, υπενθυμίζοντας ότι η κι πιο ταπεινή αντίσταση των ανθρώπων στη ισχύ του κράτους είναι μια πολύτιμη προσφορά στον Βασιλιά των Βασιλέων και ότι φέρνει μια καλύτερη ευκαιρία για την ανθρώπινη ευδοκίμηση. Επιπλέον, ας χρησιμεύσει ως υπενθύμιση ότι οι κυβερνώντες του κράτους μισούν πραγματικά και επιδιώκουν να καταστρέψουν όλα όσα προέρχονται από τον Πρίγκιπα της Ειρήνης.
Υιοθετώντας αυτή την προσέγγιση, τόσο οι Χριστιανοί όσο και οι μη πιστοί μπορούν να παρηγορηθούν γνωρίζοντας ότι οι δικές τους εθελούσιες ενώσεις (θρησκευτικές ή άλλες), η παραγωγική εργασία, οι εορτασμοί εν μέσω ανάπαυλας και οι καθημερινές πράξεις φιλανθρωπίας χρησιμεύουν ως θεμελιώδεις θεσμοί που αντιτίθενται στην φαύλη λεηλασία του κράτους. Μακάρι τέτοιες πρακτικές να γίνονται όλο και πιο δυνατές και μακάρι η απλή εκφορά της φράσης «Καλά Χριστούγεννα» να υπενθυμίζει στους πιστούς του κράτους ότι οι θεοί και οι παραδόσεις τους είναι στην πραγματικότητα σε αντίθεση με κάθε τι στην ανθρώπινη ζωή και ως εκ τούτου περιττεύουν εντελώς.
Δείτε επίσης:
