H ελεύθερη αγορά τροφοδοτεί την αλληλεγγύη, όχι ο σοσιαλισμός
Όταν οι σοσιαλιστές επικαλούνται την «αλληλεγγύη», στην πραγματικότητα επιδιώκουν τον βίαιο εξαναγκασμό, και ο εξαναγκασμός δεν μπορεί ποτέ να οδηγήσει στην αλληλεγγύη αλλά στον κοινωνικό διχασμό.
Άρθρο του George Maggs , δημοσιευμένο στις 25/2/2018 από το FEE. Χρόνος ανάγνωσης 3’.
Ο Τζέρεμι Κόρμπιν λατρεύει να μιλάει για την αλληλεγγύη. Σε ένα μήνυμα προς το βρετανικό έθνος πέρυσι, ο ηγέτης των Εργατικών είπε τα εξής: «Η ουσία του σοσιαλισμού μου συνοψίζεται στη λέξη «αλληλεγγύη». Η έννοια της αλληλεγγύης αφορά την ενότητά μας — πετυχαίνουμε ή αποτυγχάνουμε μαζί. Ωστόσο, πολύ συχνά γίνονται προσπάθειες να μας διχάσουν και να καταστήσουν αποδιοπομπαίους τράγους, αντί να βοηθήσουν, όσους έχουν ανάγκη».
Αυτό αρχικά ακούγεται σαν μια αβλαβής δήλωση που λίγοι θα μπορούσαν να αμφισβητήσουν. Ωστόσο, αυτό που πραγματικά εννοεί ο κ. Κόρμπιν με τη λέξη «αλληλεγγύη» είναι πολύ πιο απαίσιο. Αυτό που πραγματικά εννοεί είναι «εξαναγκασμός».
Ο καπιταλισμός ενθαρρύνει την πραγματική αλληλεγγύη
Η οικονομία της ελεύθερης αγοράς αποτελεί την επιτομή της παραδοσιακής έννοιας της αλληλεγγύης. Κανένα σύστημα που επινοήθηκε ποτέ δεν ήταν τόσο ευνοϊκό για την ειρήνη, την ευημερία και την αποδόμηση των κοινωνικών και πολιτιστικών φραγμών, όσο ο καπιταλισμός. Εάν επρόκειτο να πάτε για ψώνια σε ένα μέσο βρετανικό σούπερ μάρκετ, το τυπικό καλάθι σας πιθανότατα θα περιέχει εμπορεύματα από όλο τον κόσμο. Χωρίς να το καταλάβετε, οι αγορές σας βοηθούν να στηρίξετε οικογένειες από σχεδόν όλες τις χώρες της γης, από μια ολόκληρη σειρά πολιτισμών—που μπορεί να λατρεύουν πολλούς Θεούς ή κανέναν— όλοι μαζί συνεργάζονται για να μας παρέχουν τα αγαθά που θέλουμε να αγοράσουμε.
Ο καπιταλισμός ενθαρρύνει τη συνεργασία και την αλληλεξάρτηση σε μια κλίμακα που κανένας κεντρικός σχεδιαστής δεν θα μπορούσε ποτέ να ονειρευτεί. Και, αυτό είναι το κρίσιμο σημείο, κάθε άτομο συμμετέχει κατ’ επιλογή. Επειδή, σε εκείνη τη χρονική στιγμή, σε εκείνο το στάδιο της ζωής του, εκείνο το άτομο ένιωθε ότι η καλύτερη και πιο παραγωγική χρήση του χρόνου του ήταν να βοηθήσει να φτιάξει το χαρτόνι, να φτιάξει τα κουτιά που περιέχουν τα δημητριακά που ήθελες. Αυτό, ωστόσο, δεν είναι αυτό που υποψιάζομαι ότι είχε ο κ. Κόρμπιν στο μυαλό του απευθυνόμενος στους πολίτες.
Ο εξαναγκασμός δεν είναι αλληλεγγύη
Η ερμηνεία της αλληλεγγύης από τον κ. Κόρμπιν είναι πολύ διαφορετική. Περιλαμβάνει μερικά άτομα στην κορυφή (που διατηρούν την ελεύθερη βούλησή τους) να παίρνουν αποφάσεις και να επιβάλλουν τις επιθυμίες τους σε εμάς τους υπόλοιπους (που δεν τη διατηρούμε).
Περιλαμβάνει την κυβέρνηση να αποφασίζει πόσα θα πρέπει να πληρώσουμε για την ενέργεια, τις μεταφορές, τα ταχυδρομικά τέλη και οτιδήποτε άλλο μπορεί να επιθυμεί να εθνικοποιήσει ή να ρυθμίσει. Περιλαμβάνει την κυβέρνηση (ίσως σε συναναστροφές με μια χούφτα «εκλεκτών» εργατοπατέρων των συνδικαλιστικών οργανώσεων) να αποφασίζει πόσο θα πρέπει να αμειβόμαστε. Και συνεπάγεται τεράστιες αυξήσεις στη φορολογία, με την κυβέρνηση να αποφασίζει πώς και σε τι πρέπει να δαπανηθούν τα έσοδα.
Αυτό δεν είναι αλληλεγγύη. Η αλληλεγγύη μπορεί να προκύψει μόνο εθελοντικά. Εξελίσσεται φυσικά μέσα από αμοιβαία επωφελείς σχέσεις. Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας όταν κάνουμε μια φιλανθρωπία, όταν γινόμαστε μέλος ενός συλλόγου, όταν γινόμαστε πελάτες σε ένα κατάστημα, παμπ ή εστιατόριο, όταν βοηθάμε τους φίλους, τους συγγενείς μας, ή έναν άγνωστο στο δρόμο. Εκφράζουμε αλληλεγγύη με όλα αυτά τα πράγματα. Όχι όμως όταν αναγκαζόμαστε να το κάνουμε δια της κρατικής βίας.
Η αλληλεγγύη δεν μπορεί να προέλθει μέσω καταναγκασμού
Πράγματι, εάν η αλληλεγγύη πρέπει να έχει οποιαδήποτε ηθική δύναμη, δεν μπορεί να προκύπτει μέσω καταναγκασμού. Η φορολογία μειώνει την ικανότητά μας να εκφράζουμε αλληλεγγύη, μειώνοντας τις ελευθερίες μας. Οι κρατικές δαπάνες μας κάνουν λιγότερο συνειδητοποιούν τις κοινωνικές μας ευθύνες και λιγότερο πρόθυμους, καθώς και λιγότερο ικανούς, να προσφέρουμε στη φιλανθρωπία. Επομένως, η αλληλεγγύη και η φορολογία αποτελούν ανάθεμα η μία για την άλλη.
Ωστόσο, στον σοσιαλισμό η έννοια της λέξης αλληλεγγύη μετατρέπεται εντελώς από μια αμοιβαία επωφελή, οικειοθελή αλληλεξάρτηση μεταξύ μας, σε μια υποχρεωτική και απόλυτη εξάρτηση από το κράτος και από εκείνους από πάνω μας που λαμβάνουν αποφάσεις για λογαριασμό μας.
Έτσι, την επόμενη φορά που θα ακούσετε κάποιον να εκφράζει την επιθυμία του για «αλληλεγγύη», σκεφτείτε. Αναφέρεται σε μια πράξη αμοιβαίας καλοσύνης που προσφέρεται ελεύθερα στον συνάνθρωπό μας; Ή μήπως εννοεί «καταναγκασμό», αναγκάζοντας τους άλλους να ακολουθούν τυφλά τον ίδιο ηθικό κώδικα με εκείνους που ασκούν εξουσία; Μπορώ σχεδόν να εγγυηθώ ότι θα ζητήσει το δεύτερο.
Ο George Maggs είναι Κοινοτικός Συντονιστής στο Bristol North West και τελειόφοιτος Ph.D. ερευνητής.