Οι εθνικοσοσιαλιστές ήταν εχθροί της Δύσης, όπως οι κομμουνιστές, όχι υπερασπιστές της από εκείνους
Οι εθνικοσοσιαλιστές δεν ήταν ποτέ τίποτα καλύτερο από «χρήσιμοι ηλίθιοι» εκείνων που προσπάθησαν να καταστρέψουν τη Δύση.
Άρθρο του Ryan McMaken, δημοσιευμένο στις 05/09/2024 από το Mises Institute.
Αν κάποιος έχει την υπομονή ή την περιέργεια να πάει κάτω, σε ορισμένες συντηρητικές «υπόγειες στοές» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, θα συναντήσει μια μικρή γωνιά του κινήματος στην οποία θα βρει μια λανθάνουσα ή ρητή επιθυμία να αποκαταστήσουν με κάποιο τρόπο τον Αδόλφο Χίτλερ και τους εθνικοσοσιαλιστές (δηλ. τους «Ναζί»).
Αυτό απαντάται συχνά με τη μορφή σχολίων ή μιμιδίων (memes) που παίρνουν τη θέση ότι οι εθνικοσοσιαλιστές ήταν οι υπερασπιστές της «Δύσης» ενάντια σε μια μαχητική Αριστερά, που τότε αναπτυσσόταν στην Ευρώπη. Για παράδειγμα, σημειώστε το παρακάτω μιμίδιο με τη φράση «Προσπάθησα να σας σώσω» πάνω από το πρόσωπο του Χίτλερ. Αυτή η εικόνα -και παρόμοιες εικόνες γενικά- συνοδεύονται από σχόλια, σύμφωνα με τα οποία η Δυτική Ευρώπη θα ήταν κατά κάποιο τρόπο καλύτερη σήμερα, εάν οι εθνικοσοσιαλιστές είχαν καταφέρει να εφαρμόσουν τον τύπο του καθεστώτος που προτιμούσαν σε ολόκληρη την Ευρώπη. Το γενικό μήνυμα είναι ότι ο Χίτλερ ήταν ένα είδος Ζοζέφ Ντε Μάιστρ (*) του εικοστού αιώνα που προσπαθούσε να υπερασπιστεί την Ευρώπη από τον καταστροφικό οδοστρωτήρα των επαναστατών της Αριστεράς.
[ * Ο Κόμης Ζοζέφ ντε Μαιστρ ήταν ένας γαλλόφωνος φιλόσοφος, συγγραφέας, δικηγόρος και διπλωμάτης της Σαβοΐας, ο οποίος υποστήριζε την κοινωνική ιεραρχία και μοναρχία κατά την περίοδο αμέσως μετά τη Γαλλική Επανάσταση. Πηγή: Βικιπαίδεια. ]
Ωστόσο, έχω κάποια άσχημα νέα για αυτούς τους αυτοαποκαλούμενους υπερασπιστές της «παράδοσης». Οι εθνικοσοσιαλιστές δεν ήταν υπέρ των παραδοσιακών δυτικών θεσμών. Μακράν του να αποτελούν εχθρούς της επαναστατικής Αριστεράς, οι εθνικοσοσιαλιστές ήταν η Αριστερά, απλά προσηλωμένοι σε έναν ελαφρώς διαφορετικό τύπο ολοκληρωτισμού από ό,τι η λενινιστική Αριστερά.
Οι εθνικοσοσιαλιστές ήταν —όπως θα υπέθετε κανείς από το όνομά τους— σοσιαλιστές. Επιπλέον, ήταν ολοκληρωτικοί σοσιαλιστές και το θεσμικό τους πρότυπο ήταν ο σοβιετικός ολοκληρωτισμός.
Αυτό έχει φανεί με κάθε λεπτομέρεια στο βιβλίο της Hannah Arendt The Origins of Totalitarianism (Η προέλευση του ολοκληρωτισμού). Η Arendt σημειώνει ότι ο Χίτλερ και οι Εθνικοσοσιαλιστές περιφρονούσαν γενικά τις φασιστικές δικτατορίες της Ευρώπης –δηλαδή, τα κράτη της Βαλτικής, την Ουγγαρία, την Ισπανία και άλλες– επειδή απείχαν πολύ από το ολοκληρωτικό μοντέλο. Αντίθετα, γράφει η Arendt, οι Εθνικοσοσιαλιστές εξέφραζαν «πραγματικό θαυμασμό για το καθεστώς των Μπολσεβίκων στη Ρωσία (και το Κομμουνιστικό Κόμμα στη Γερμανία)…»
Καταστρέφοντας τη Δύση για να τη σώσουν
Έτσι, δεν προκαλεί έκπληξη όταν η Arendt υποστηρίζει ότι «ο Χίτλερ δεν σκόπευε ποτέ να υπερασπιστεί τη «Δύση» ενάντια στον μπολσεβικισμό, αλλά παρέμενε πάντα έτοιμος να ενωθεί με τους «κόκκινους» για την καταστροφή της Δύσης, ακόμη και στη μέση του αγώνα ενάντια στη Σοβιετική Ρωσία. ”
Ο Χίτλερ, φυσικά, μισούσε όλους τους Δυτικούς που δεν προσυπέγραφαν την επαναστατική του ιδεολογία. Αυτός είναι ο άνθρωπος που διέταξε την ολοκληρωτική καταστροφή της πόλης του Παρισιού, όταν έγινε σαφές ότι η Βέρμαχτ θα εκδιώκονταν από τη βόρεια Γαλλία. Ο Χίτλερ είναι επίσης ο άνθρωπος που εξέδωσε το Διάταγμα του Νέρωνα, με το οποίο διέταξε να καταστραφεί όλη η υποδομή στη Γερμανία -συμπεριλαμβανομένης της απαραίτητης για τη διατροφή των αμάχων- σε μια προσπάθεια να επιβραδύνει τους Συμμάχους. Σύμφωνα με διάφορες μαρτυρίες από το επιτελείο του, ο Χίτλερ δεν ανησυχούσε για το γεγονός ότι αυτό θα υποβάθμιζε τον γερμανικό πληθυσμό σε μια κατάσταση απόλυτης πείνας. Για τον Χίτλερ, ο γερμανικός πολιτισμός δεν άξιζε να επιβιώσει, αφού είχε αποτύχει στον πόλεμό του εναντίον των Σλάβων και άλλων υποτιθέμενων κατώτερων φυλών της Ευρώπης.
Είναι ένας περίεργος «υπερασπιστής της Δύσης» που επιδιώκει να πεθάνουν από την πείνα εκατομμύρια Δυτικοί.
Πράγματι, αν ο Χίτλερ είχε πραγματικό ενδιαφέρον για τη προστασία των δυτικών θεσμών από τους Μπολσεβίκους, σίγουρα δεν θα είχε εισβάλει στην Πολωνία. Εξάλλου, μέχρι τη δεκαετία του 1930, ήταν οι Πολωνοί —όχι οι Γερμανοί— που είχαν γίνει το κύριο ανατολικό προπύργιο ενάντια στη δυτική εξάπλωση του σοβιετικού κομμουνισμού.
(Το γεγονός ότι οι Μπολσεβίκοι έλεγχαν τη Ρωσία, φυσικά, ήταν ένα ακόμη από τα «δώρα» της Γερμανίας στον κόσμο. Αν ο γερμανικός αυτοκρατορικός στρατός δεν είχε καταστρέψει τον στρατό του Τσάρου το 1918, ο Λένιν δεν θα μπορούσε ποτέ να πάρει τον έλεγχο του ρωσικού κράτους.)
Στα χρόνια που ακολούθησαν τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Πολωνοί ήταν αυτοί που αντέδρασαν εναντίον των Μπολσεβίκων, αφ’ ότου ο Λένιν ακύρωσε τη Συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ και ώθησε τα σοβιετικά σύνορα προς τα δυτικά το 1919. Ήταν οι Πολωνοί που σταμάτησαν ηρωικά τη σοβιετική προέλαση στην Μάχη της Βαρσοβίας το 1920, αναγκάζοντας τους Σοβιετικούς να κάνουν έκκληση για ειρήνη και να εγκαταλείψουν τα μεγαλεπήβολα σχέδια του Λένιν για κατακτήσεις των Μπολσεβίκων στην Ευρώπη.
Αν ο Χίτλερ ενδιαφερόταν για την αποδυνάμωση της σοβιετικής εξουσίας, θα είχε, τουλάχιστον, αναζητήσει μια ισχυρότερη Πολωνία ως ουδέτερο κράτος μεταξύ της κεντρικής Ευρώπης και της σοβιετικής ανατολής. Αντίθετα, ο Χίτλερ υπέγραψε μια συνθήκη με τους Σοβιετικούς που είχε σκοπό να καταστρέψει την Πολωνία και να παραδώσει την ανατολική Πολωνία στους Σοβιετικούς κομμουνιστές.
Στην πραγματικότητα, ο Χίτλερ δεν ασχολήθηκε σχεδόν καθόλου με την υπεράσπιση του δυτικού πολιτισμού, αλλά οδηγήθηκε από πολύ πιο τοπικές ανησυχίες, που επικεντρώνονταν στην επιστροφή του Ντάντσιγκ από τους Πολωνούς και στην υποταγή των «κατώτερων» Πολωνών Σλάβων. Η πολωνική φυλετική κατωτερότητα, φυσικά, ήταν ρητή στο ναζιστικό δίκαιο και στη ναζιστική ιδεολογία. Ο Χάινριχ Χίμλερ ήταν βέβαιο ότι δεν άφησε καμία αμφιβολία για αυτό, όταν είπε ότι η πολιτική ήταν να διασφαλιστεί πως «Όλοι οι Πολωνοί θα εξαφανιστούν από τον κόσμο […] ο μεγάλος γερμανικός λαός θα πρέπει να θεωρήσει ως το κύριο καθήκον του να καταστρέψει όλους τους Πολωνούς».
Αν οι εθνικοσοσιαλιστές ασχολούνταν τόσο πολύ με τη διατήρηση των παραδοσιακών δυτικών αξιών, είναι δύσκολο να δούμε πώς αυτό θα μπορούσε ενδεχομένως να είναι συμβατό με την εξόντωση των Πολωνών. Εξάλλου, η Πολωνία ήταν το πιο σημαντικό και αξιόπιστο προπύργιο του δυτικού πολιτισμού στην ανατολική Ευρώπη. Οι Πολωνοί ήταν από τους πιο ένθερμους υπερασπιστές του λατινικού χριστιανισμού. Οι Πολωνοί ήταν αυτοί που έβγαλαν τα κάστανα των Αψβούργων από τη φωτιά στην Πολιορκία της Βιέννης. Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, ήταν οι Πολωνοί που αποτελούσαν ένα αιώνιο αγκάθι για το σοβιετικό καθεστώς – σε αντίθεση με τους συγκριτικά εφησυχασμένους Ανατολικογερμανούς.
Οι εθνικοσοσιαλιστές ήταν αριστεροί
Το γεγονός ότι οι εθνικοσοσιαλιστές ένιωθαν περισσότερο οικεία με την επαναστατική Αριστερά διερευνάται περαιτέρω λεπτομερώς από τον μεγάλο Αυστριακό πολυμαθή Erik von Kuehnelt-Leddihn στο βιβλίο του Leftism: From de Sade and Marx to Hitler and Marcuse.
[ Μπορείτε να κατεβάσετε το βιβλίο σε μορφή pdf -στα αγγλικά- νόμιμα και δωρεάν σ’ αυτόν τον σύνδεσμο του Mises Institute ]
Ο Kuehnelt-Leddihn ήταν πολύ καλά ενημερωμένος, για να εξαπατηθεί από απλές θεωρίες σχετικά με τις υποτιθέμενες καλές προθέσεις ή την ευγενή αναζήτηση του Χίτλερ να σώσει τον Χριστιανικό κόσμο.
Αναφορικά με τον Χίτλερ ως έναν «βασικά μέτριο νευρωτικό», ο Kuehnelt-Leddihn σημειώνει ότι ο Χίτλερ «ασφαλώς προσυπέγραφε το σύνθημα ‘‘Όλα μέσα στο Κράτος, τίποτα έξω από το Κράτος, τίποτα ενάντια στο Κράτος’’ του Μουσολίνι», ένα σύνθημα εντελώς αντίθετο με την παραδοσιακή δυτική σκέψη. Ο Χίτλερ είχε επίσης «πιεί σχεδόν από τις ίδιες ιδεολογικές πηγές» με τους σοσιαλιστές όπως ο Μουσολίνι, ωστόσο αυτό τροποποιήθηκε από τον ενθουσιασμό του Χίτλερ για τους Τσέχους εθνικοσοσιαλιστές. Η ιδεολογία των Τσέχων εθνικοσοσιαλιστών δάνεισε στον Χίτλερ πολλές από τις βασικές, ουσιαστικά αριστερές, πεποιθήσεις του: «αντικληρικαλισμός, μια στενή σύνθεση μεταξύ εθνικισμού και σοσιαλισμού, εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη, την αγροτιά και την κατώτερη μεσαία τάξη, [και] αντιπολίτευση στην αριστοκρατία». Αυτή η ιδεολογία ήταν επίσης αντικαπιταλιστική και, συνεπώς, ενάντια στην αστική τάξη.
Η εθνικιστική συνιστώσα αυτής της ιδεολογίας οδήγησε στο ιστορικό ατύχημα της τοποθέτησης των εθνικοσοσιαλιστών στη «δεξιά» παρόλο που, όπως σημειώνει ο Kuehnelt-Leddihn, ο εθνικισμός δεν ήταν «συντηρητικός» στο ευρωπαϊκό πλαίσιο:
«Στη Γερμανία μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, δυστυχώς, οι εθνικοσοσιαλιστές κάθονταν στην άκρα δεξιά επειδή για τους απλοϊκούς ανθρώπους οι εθνικιστές ήταν δεξιοί, αν όχι συντηρητικοί - μια τραγική άποψη, όταν θυμηθεί κανείς πόσο αντι-εθνικιστής ήταν ο Μέτερνιχ, οι μοναρχικές οικογένειες και οι υπερσυντηρητικοί της Ευρώπης στο παρελθόν. Ο εθνικισμός, πράγματι, υπήρξε ένα υποπροϊόν της Γαλλικής Επανάστασης (όχι λιγότερο από τον μιλιταρισμό).»
Αλλά ακόμη και για όσους βρίσκουν τέτοιες αποχρώσεις σχετικά με τον εθνικισμό μη πειστικές, η εθνικοσοσιαλιστική αντίθεση στους παραδοσιακούς ευρωπαϊκούς θεσμούς μπορεί να φανεί στο ναζιστικό μίσος για τη μεγάλη συντηρητική δύναμη της Ευρώπης, την Καθολική Εκκλησία.
Ο Kuehnelt-Leddihn συνδέει τον αντι-καθολικισμό του Χίτλερ με τα πρώτα του χρόνια που ζούσε υπό το συντηρητικό αυστριακό καθεστώς, το οποίο ο Χίτλερ μισούσε. Μετά τον πόλεμο, όταν το αυστριακό κράτος απείλησε να συλλάβει τον Χίτλερ για λιποταξία, αυτό, σύμφωνα με τον Kuehnelt-Leddihn, «έδωσε περαιτέρω τροφή στο μίσος του Χίτλερ για την Καθολική Εκκλησία».
Η πραγματικότητα της εθνικοσοσιαλιστικής πολιτικής το αντικατοπτρίζει αυτό καλά, και το Κόμμα παρέμεινε σε δυσμένεια από τους Καθολικούς κατά την άνοδο του Τρίτου Ράιχ. Ο Kuehnelt-Leddihn γράφει:
«Μια μελέτη της αριθμητικής εξέλιξης των διαφορετικών κομμάτων στις τέσσερις εκλογές που προηγήθηκαν της έλευσης του Χίτλερ στην εξουσία είναι πολύ ενδιαφέρουσα. […] Χάρτες που έχω δημοσιεύσει αλλού δείχνουν ξεκάθαρα ότι η θρησκεία ήταν ο κύριος παράγοντας στην εδαφική ανάπτυξη του εθνικοσοσιαλισμού. […] Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι νίκες των Ναζί επιτεύχθηκαν κυρίως με τη βοήθεια των Προτεσταντών ή, για την ακρίβεια, των «προοδευτικών» μετα-προτεσταντικών περιοχών: Μια απλή ματιά στους στατιστικούς χάρτες το αποδεικνύει.»
Μόλις ανέβηκε στην εξουσία, το καθεστώς του Χίτλερ άρχισε να λειτουργεί δίνοντας στους Καθολικούς ακριβώς αυτό που φοβούνταν. Όπως και με τους Γάλλους Επαναστάτες και άλλους ολοκληρωτιστές, το εθνικοσοσιαλιστικό καθεστώς δεσμεύτηκε να αποχριστιανίσει τους πολίτες του. Αυτό απαιτούσε από το γερμανικό κράτος τον πλήρη έλεγχο των θρησκευτικών θεσμών. Οι εκκλησίες έγιναν de facto κρατική ιδιοκτησία και σίγουρα δεν υπήρχε ελευθερία του λόγου ή θρησκευτική πρακτική για τους χριστιανούς. Οι διαφωνούντες κληρικοί όλων των τύπων έγιναν στόχος του καθεστώτος του Χίτλερ, αλλά οι καθολικοί κληρικοί απειλούνταν ιδιαίτερα.
Για παράδειγμα, ο καταυλισμός των φυλακών του Νταχάου περιείχε έναν στρατώνα αφιερωμένο ειδικά στους κληρικούς, όπου φυλακίστηκαν περισσότεροι από 2700 κληρικοί. Σχεδόν το 95 τοις εκατό από αυτούς ήταν Καθολικοί κληρικοί. Περισσότεροι από χίλιοι καθολικοί ιερείς πέθαναν στο Νταχάου. Οι μη Γερμανοί κληρικοί τα πήγαν ακόμη χειρότερα από εκείνους στο Νταχάου. Ο Άγιος Μαξιμιλιανός Κόλμπε, πολωνός πολίτης, θανατώθηκε σκόπιμα από την πείνα στο Άουσβιτς για πολιτικά «εγκλήματα».
Οι εθνικοσοσιαλιστές ήταν περισσότερο από ευτυχείς με το να αντικαθιστούν τον χριστιανισμό με νέες θρησκευτικές πρακτικές, του είδους που θα περιμέναμε από οποιοδήποτε αριστερό κίνημα σήμερα. Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι πολλοί υψηλόβαθμοι αξιωματούχοι των Ναζί είχαν εμμονή με τον γερμανικό παγανισμό, τις αποκρυφιστικές τελετουργίες και μια πλειάδα από αυτά που θα μπορούσαμε να ονομάσουμε θρησκευτικές πεποιθήσεις της «νέας εποχής» (New Age).
Ωστόσο, παρ’ όλα τα στοιχεία, το μιμίδιο «Ο Χίτλερ προσπάθησε να σώσει την Ευρώπη» φαίνεται να αντέχει μεταξύ ορισμένων από εκείνους που φαντάζονται τους εαυτούς τους ως πολύ ψαγμένους ή αντισυστημικούς υπερασπιστές του «Χριστιανικού κόσμου» και της «Δύσης». Επιπλέον, συναινώντας με την άποψη πως ο Χίτλερ υπήρξε κάποιου είδους υπερασπιστής της Δύσης, εκείνοι που τάσσονται υπέρ της αποκατάστασης των εθνικοσοσιαλιστών προωθούν την προπαγανδιστική γραμμή της Αριστεράς ότι οι Ναζί ήταν συντηρητικοί, αντιδραστικοί, χριστιανοί ή κάποιο άλλο είδος ευρωπαίων παραδοσιοκρατών.
Φυσικά, αυτό δεν πρέπει να μας εκπλήσσει. Οι εθνικοσοσιαλιστές δεν ήταν ποτέ τίποτα καλύτερο από «χρήσιμοι ηλίθιοι» εκείνων που προσπάθησαν να καταστρέψουν τη Δύση. Οι σύγχρονοι υπερασπιστές του Χίτλερ δεν διαφέρουν.
Δείτε επίσης:
