Σοσιαλισμός: επιστήμη ή δηλητήριο;
Ακόμη και ο ιδρυτής της σύγχρονης κομμουνιστικής ιδεολογίας, ο Καρλ Μαρξ, υποστήριζε την ακραία βία ως απαραίτητο συστατικό της.
Ετικέτες: Σοσιαλισμός
Με αφορμή την σημερινή επέτειο της έναρξης των Δεκεμβριανών (3/12/1944), ένα άρθρο του Lawrence Reed, δημοσιευμένο στις 26/11/2024 από το Foundation for Economic Education. Σημείωση του συντάκτη: Η Marianna Davidovich, επικεφαλής δημοσίων σχέσεων στο FEE, δημοσίευσε πρόσφατα ένα μικρό βιβλίο με τίτλο The Buried Stories of Communism & Socialism (Οι θαμμένες ιστορίες του κομμουνισμού και του σοσιαλισμού), διαθέσιμο στο Amazon.
Το ακόλουθο δοκίμιο του επίτιμου προέδρου του FEE, Lawrence W. Reed, εμφανίζεται σε αυτό το βιβλίο ως επίμετρο.
Σε αυτό το βιβλίο, η Marianna Davidovich αφηγείται ζωντανά τις απαίσιες εμπειρίες του κόσμου από την φαυλότητα του κομμουνισμού. Είναι ένας φρικτός απολογισμός, γεμάτος με τα πτώματα εκατό εκατομμυρίων θυμάτων και τις χαμένες ελευθερίες εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων ακόμη. Κανείς δεν θα έπρεπε ποτέ να περίμενε κάτι διαφορετικό. Ακόμη και ο ιδρυτής της σύγχρονης κομμουνιστικής ιδεολογίας, ο Καρλ Μαρξ, υποστήριζε την ακραία βία ως απαραίτητο συστατικό της κομμουνιστικής φόρμουλας.
Αυτό που ο κόσμος αναφέρει ως «κομμουνιστικές» χώρες -όπως η Σοβιετική Ένωση του Λένιν και του Στάλιν, η Καμπότζη του Πολ Ποτ, η Κίνα του Μάο, η Κούβα του Κάστρο και άλλες που αναφέρει η Μαριάννα- δεν θα χαρακτηρίζονταν ως κομμουνιστικές από τον ίδιο τον Καρλ Μαρξ. Ο Μαρξ υπέθετε πως ο κομμουνισμός θα ήταν το τελικό στάδιο όλης της ιστορίας και θα χαρακτηριζόταν από το κράτος που «ξεθωριάζει», μετά από μια περίοδο σοσιαλισμού και μια βάναυση «δικτατορία του προλεταριάτου».
Έτσι, αυτές που ευρέως αποκαλούμε κομμουνιστικές χώρες είναι, τόσο κατά τον Μαρξ όσο και σύμφωνα με τις κυβερνήσεις αυτών των ίδιων των χωρών, σοσιαλιστικές. Κανένας από αυτούς δεν αυτοαποκαλείτο κομμουνιστής. Όλοι τους υιοθέτησαν περήφανα τη σοσιαλιστική ετικέτα. Το πλήρες όνομα της παλιάς Σοβιετικής Ένωσης, για παράδειγμα, ήταν Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών.
Η πρόβλεψη του Μαρξ ότι οι σοσιαλιστικές δικτατορίες θα διαλύονταν τελικά σε κομμουνιστικές ουτοπίες χωρίς κράτος, υιοθετήθηκε από τους ψευδο-διανοούμενους ως κάποιο είδος μεσσιανικής προφητείας. Πώς θα μπορούσε όμως ο Μαρξ να γνωρίζει το μέλλον της χώρας του, πόσο μάλλον των άλλων χωρών; Ήταν χειρομάντης; Χρησιμοποιούσε άραγε κάρτες ταρώ, ή την κρυστάλλινη σφαίρα; Ή μήπως ο Θεός (στον οποίο δεν πίστευε) του χάρισε απλόχερα οραματικές δυνάμεις που κανείς άλλος δεν διέθετε;
Φυσικά, τίποτα από αυτά δεν ισχύει εδώ. Ο Μαρξ δεν ήταν μάντης. Ήταν ένας τσαρλατάνος, ένας θυμωμένος και ατάλαντος γραφιάς με άθλιες, ρατσιστικές και αντισημιτικές τάσεις. Απομυζούσε τους γύρω του σε όλη του τη ζωή. Όπως εξήγησε ο Βρετανός ιστορικός Πολ Τζόνσον στο βιβλίο του Διανοούμενοι, ο Μαρξ ήταν σκληρός με την οικογένειά του. Λαχταρούσε τη βία που θα προκαλούσαν οι σοσιαλιστικές δικτατορίες που προέβλεψε. Σχεδόν κανένας δεν εμφανίστηκε στην κηδεία του.
Η αντίληψη του Μαρξ ότι υπό τον κομμουνισμό, το κράτος θα «ξεθώριαζε» ήταν πάντα μια ανόητη υπόθεση. Ποτέ του δεν εξήγησε πώς ή γιατί θα συνέβαινε αυτό. Τι θα μπορούσε να ωθήσει τους δικτάτορες με απόλυτη εξουσία ξαφνικά, μια μέρα, να την εγκαταλείψουν; Μοιάζει περισσότερο με ανόητο παραμύθι, παρά με προφητεία.
Τώρα που η Marianna μας παραθέτει πλέον τις φρικτές λεπτομέρειες του θανάτου και της καταστροφής, στις χώρες που επηρεάστηκαν από τις διδαχές του Μαρξ, το μεγάλο ερώτημα που απομένει είναι ΓΙΑΤΙ; Γιατί ο σοσιαλισμός προξενεί τόσο απαρέγκλιτα το βίαιο χάος σε μαζική κλίμακα;
«Περίμενε λίγο», θα πείτε. «Τι έχεις να πεις για τον ειρηνικό, «δημοκρατικό σοσιαλισμό» της Σκανδιναβίας;»
Οι Σκανδιναβικές χώρες δεν είναι σοσιαλιστικές. Δεν έχουν νόμους για τον κατώτατο μισθό, σχεδόν καμία παρέμβαση στις τιμές και τις δυνάμεις της αγοράς της προσφοράς και της ζήτησης. Έχουν χαμηλότερους φόρους στις επιχειρήσεις και περισσότερες σχολικές επιλογές από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Προωθούν τις παγκοσμιοποιημένες οικονομίες τους, που βασίζονται στο εμπόριο και έχουν ελάχιστους, ή καθόλου, κρατικοποιημένους κλάδους.
Ο πρωθυπουργός της Δανίας δήλωσε πρόσφατα: «Γνωρίζω ότι μερικοί άνθρωποι στις ΗΠΑ συνδέουν το σκανδιναβικό μοντέλο με κάποιο είδος σοσιαλισμού. Επομένως, θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ένα πράγμα. Η Δανία απέχει πολύ από μια σοσιαλιστική σχεδιασμένη οικονομία. Η Δανία είναι μια οικονομία της αγοράς». Ο Δείκτης Οικονομικής Ελευθερίας κατατάσσει τη Δανία, τη Νορβηγία και τη Σουηδία ως μεταξύ των πιο ελεύθερων (πιο καπιταλιστικών) χωρών στον κόσμο.
Είναι αλήθεια ότι μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, οι Σκανδιναβικές χώρες σκόνταψαν στα γαλαντόμα «κράτη πρόνοιας», αλλά το να έχεις απλά ένα κράτος πρόνοιας δεν αποτελεί από μόνο του τον λεξικογραφικό ορισμό του σοσιαλισμού. Πιο συγκεκριμένα, αυτά τα κράτη τελικά απομάκρυναν ακόμη και αυτό το χαρακτηριστικό - με περικοπές φόρων και δαπανών και αναζωογόνηση της επιχειρηματικότητας του ιδιωτικού τομέα. Η Μάργκαρετ Θάτσερ επέβαλε τις ίδιες αλλαγές στη Βρετανία όταν, στα τέλη της δεκαετίας του 1970, το κράτος πρόνοιας της χώρας της είχε μετατρέψει τη Βρετανία στον «μεγάλο ασθενή της Ευρώπης».
Όταν οι χώρες υιοθετούν ένα μείγμα σοσιαλισμού και καπιταλισμού —μια φόρμουλα που κάποτε ονομαζόταν «η μέση οδός»— οι σοσιαλιστές διεκδικούν τα εύσημα για την πραγματική -ή φανταστική- πρόοδο. Όμως, κατ’ επανάληψη, τέτοιου είδους καταστάσεις αποκαλύπτουν ότι η περισσότερη, αν όχι όλη, η «πρόοδος» που επιτυγχάνουν αυτές οι χώρες δεν οφείλεται στον σοσιαλισμό που έχουν υιοθετήσει, αλλά στον καπιταλισμό που δεν έχουν ακόμη καταστρέψει. Ο καπιταλισμός παράγει πλούτο (ακόμη και ο Μαρξ το παραδεχόταν), ενώ ο σοσιαλισμός και οι σοσιαλιστές απλώς τον κατάσχουν και τον αναδιανέμουν.
Επιστροφή στο κεντρικό ερώτημα: Γιατί ο σοσιαλισμός προξενεί τόσο απαρέγκλιτα το βίαιο χάος σε μαζική κλίμακα;
Ένας πολύ μεγάλος λόγος είναι η συσσώρευση και ο συγκεντρωτισμός της εξουσίας, το πιο τοξικό κίνητρο στην ανθρώπινη ιστορία. Η επιθυμία να κυριαρχείς και να ελέγχεις, να σχεδιάζεις τις ζωές των άλλων, να διαφεντεύεις τους άλλους και να αρπάζεις τα πράγματά τους, να μονοπωλείς το ένα τμήμα της κοινωνίας μετά το άλλο — όλα αυτά τα στοιχεία μιας «μέθης από εξουσία» αποτελούν μέρος του σοσιαλιστικού οράματος.
Όμως ο σοσιαλισμός υπόσχεται να βοηθήσει τους φτωχούς και τους άπορους, λέτε! Λοιπόν, φυσικά, το υπόσχεται. Πόσο μακριά θα έφτανε αν οι υποστηρικτές του έλεγαν την αλήθεια; Ο Λένιν, ο Στάλιν, ο Μάο, ο Κάστρο, ο Πολ Ποτ κ.λπ. όλοι διακήρυξαν την «αλληλεγγύη με τον λαό», ειδικά τους φτωχούς. Ποτέ δεν δήλωσαν με ειλικρίνεια: «Δώστε μας εξουσία, και θα συντρίψουμε τους αντιφρονούντες και αν εναντιωθείτε στα σχέδιά μας, θα σας ρίξουμε στα σκυλιά!»
Ο σοσιαλισμός ορθώς και ευρέως εκλαμβάνεται ως εκ διαμέτρου αντίθετος από τον καπιταλισμό. Έτσι, δεν μπορεί να οριστεί σαν «πράξεις φροντίδας, μοιράσματος, προσφοράς και συμπόνιας προς τους άπορους». Υπάρχει αποδεδειγμένα περισσότερη φροντίδα, μοίρασμα, προσφορά και συμπόνια προς τους άπορους στον καπιταλισμό!
Ακόμη και όταν μιλάμε για την οικονομική βοήθεια προς το εξωτερικό, οι καπιταλιστικές χώρες είναι οι δωρητές και οι σοσιαλιστικές χώρες είναι οι αποδέκτες. Δεν μπορείς να την χαρίσεις ή να την μοιραστείς με κανέναν αν δεν την δημιουργήσεις πρώτα, και ο σοσιαλισμός δεν προσφέρει καμία απολύτως θεωρία δημιουργίας πλούτου, παρά μόνο δήμευση και κατανάλωση πλούτου.
Σημειώστε ότι οι σοσιαλιστές δεν υποστηρίζουν ότι θα επιτύχουν τους στόχους τους μέσω αμοιβαίας συναίνεσης. Δεν υποστηρίζουν τη συγκέντρωση χρημάτων για τα σχέδιά τους πουλώντας χειροποίητα εδέσματα ή οργανώνοντας φιλανθρωπικές εκδηλώσεις. Η συμμετοχή σας δεν είναι εθελοντική. Από την αρχή μέχρι το τέλος, το καθοριστικό χαρακτηριστικό του σοσιαλισμού δεν είναι τόσο οι υποσχέσεις που έχουν σαν σκοπό τους το να εξαπατήσουν, αλλά, αντίθετα, η μέθοδος με την οποία εφαρμόζει την ατζέντα του - η ΒΙΑ. Αν κάτι είναι οικειοθελές, τότε δεν είναι σοσιαλισμός. Είναι τόσο απλό.
Στη θεωρία, στην πράξη και στις συνέπειές του, ο σοσιαλισμός είναι βαθιά αντικοινωνικός. Να γιατί:
Τα σχέδια των σοσιαλιστών είναι πιο σημαντικά από τα δικά σας. Γιατί; Γιατί έτσι λένε. Δεν είναι αρκετός αυτός ο λόγος; «Όσο περισσότερα σχεδιάζει το κράτος», έγραψε ο Αυστριακός οικονομολόγος Φ.Α. Χάγιεκ, «τόσο πιο δύσκολος γίνεται ο σχεδιασμός για το άτομο». Όμως οι σοσιαλιστές δεν ενδιαφέρονται για αυτό, επειδή αυτό που έχουν στο μυαλό τους είναι σίγουρα πιο ευγενές από οτιδήποτε σκεφτόμαστε εμείς οι πτωχοί. Ο σοσιαλισμός είναι βαθιά κατά του ατόμου γιατί επιδιώκει να ομογενοποιήσει τους ανθρώπους σε ένα γιγάντιο, κολεκτιβιστικό μπλέντερ.
Οι σοσιαλιστές είναι ξερόλες και άσχετοι ταυτόχρονα. Αυτό είναι ένα αξιοσημείωτο επίτευγμα, ίσως η μοναδική συνεισφορά του σοσιαλισμού στην κοινωνιολογία. Ακόμα κι αν η ζωή ενός σοσιαλιστή είναι ένα χάος, αυτός εξακολουθεί να ξέρει πώς να διευθύνει τις ζωές όλων των άλλων. Ακόμα κι αν δεν πιστεύει ότι υπάρχει Θεός, πιστεύει ότι το κράτος μπορεί να είναι ένας Θεός. Ο Χάγιεκ το επισήμανε αυτό όταν έγραψε: «Το παράξενο καθήκον της οικονομολογίας είναι να πείσει τους ανθρώπους για το πόσο λίγα γνωρίζουν σχετικά με το τι φαντάζονται ότι μπορούν να σχεδιάσουν».
Ο σοσιαλισμός απορρίπτει τη βιολογική επιστήμη. Oι σοσιαλιστές ισχυρίζονται ότι αν υπάρχει ανθρώπινη φύση, μπορούν να την καταργήσουν και να την επανεφεύρουν. Οι άνθρωποι είναι μοναδικά άτομα, χωρίς να υπάρχουν έστω δύο όμοιοι από κάθε άποψη, αλλά οι σοσιαλιστές πιστεύουν ότι μπορούν να μας ομογενοποιήσουν και να μας κολλεκτιβοποιήσουν σε μια υπάκουη μάζα. Δεν τους ενοχλεί να τιμωρούν την ατομική επιτυχία και το ατομικό επίτευγμα, ακόμα κι αν το αποτέλεσμα είναι η ισότιμη για όλους εξαθλίωση. Πιστεύουν ότι τα ανθρώπινα όντα θα δουλέψουν πιο σκληρά και πιο έξυπνα για το κράτος παρά για τον εαυτό τους ή τις οικογένειές τους. Αυτό βρίσκεται πολύ πιο κοντά στη μαγεία παρά στην επιστήμη.
Οι σοσιαλιστές καλούν τους αστυνομικούς για καθετί. Έχετε ποτέ παρατηρήσει ότι η σοσιαλιστική ατζέντα δεν είναι μια σελίδα με χρήσιμες προτάσεις ή μια λίστα με συμβουλές για καλύτερη διαβίωση; Όταν εκείνοι κάνουν κουμάντο, δεν μπορείς να πεις «όχι, ευχαριστώ». Ελευθερία επιλογής; Όχι κύριε! Οι σοσιαλιστικές ιδέες είναι τόσο καλές, λέει το παλιό ρητό, που πρέπει να είναι υποχρεωτικές, και οι αντίθετες απόψεις πρέπει να λογοκρίνονται. Βαθιά μέσα σε κάθε σοσιαλιστή, ακόμα και στους αφελείς αλλά καλοπροαίρετους, ένας πνεύμα ολοκληρωτισμού παλεύει να βγει προς τα έξω. Αυτό κάνουν τελικά οι σοσιαλιστές με μια τέτοια μονότονη κανονικότητα που μπορείς να βασιστείς απολύτως σε αυτήν.
Ο σοσιαλισμός είναι κάτι περισσότερο από αντικαπιταλισμός. Είναι κατά του κεφαλαίου. Στο αξιοσημείωτο βιβλίο του, Διανοούμενοι, ο Βρετανός ιστορικός Πολ Τζόνσον έγραψε ένα συγκλονιστικό κεφάλαιο για τον Καρλ Μαρξ. Ο Τζόνσον αναφέρει τη διάσημη παρατήρηση της ίδιας της μητέρας του Μαρξ, ότι ευχόταν ο γιος της Καρλ «να συσσωρεύσει λίγο κεφάλαιο, αντί απλώς να γράφει γι' αυτό». Η κυρία Μαρξ είχε καταλάβει κάτι. Ο Καρλ και οι συνεργάτες του, στον ένα ή τον άλλο βαθμό, διεξάγουν πόλεμο κατά του πιο ισχυρού παράγοντα δημιουργίας του υλικού πλούτου, που βελτιώνει τη ζωή των ανθρώπων—δηλαδή, κατά της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και της συσσώρευσής της από ιδιώτες, από άτομα με σκοπό το κέρδος που επενδύουν, δημιουργούν και απασχολούν ανθρώπους. Οπουδήποτε αποκτήσει εξουσία μια τέτοια παραφροσύνη, οδηγεί τους υπηκόους της προς τα πίσω, στη Λίθινη Εποχή.
Η σύγκρουση είναι ο Θεός τους. Από τον Μαρξ μέχρι τους σοσιαλιστές του σήμερα, η σύγκρουση είναι το παν. Αν δεν υπάρχει, θα την εφεύρουν. Άλλωστε οι πάντες είναι είτε θύματα είτε θύτες, είτε καταπιεστές είτε καταπιεσμένοι. Η σύγκρουση είναι ο τρόπος που ξετυλίγεται η ιστορία, έτσι μας λένε. Και, σαν τους χειρομάντεις και τους επαγγελματίες των καρτών ταρώ, μας δηλώνουν ότι το μέλλον είναι με το μέρος τους. Αυτή η πάντα θυμωμένη προοπτική αποκλείει ένα πνεύμα ευγνωμοσύνης, ειδικά προς τους καπιταλιστές. Οι σοσιαλιστές δεν εμφανίζονται ποτέ σε μια επιχείρηση οποιουδήποτε μεγέθους με πλακάτ που αναφωνούν «Σας ευχαριστώ που ρισκάρετε, παρέχετε προϊόντα και απασχολείτε ανθρώπους».
Ένας από τους μεγαλύτερους οικονομολόγους όλων των εποχών, ο Λούντβιχ φον Μίζες, έγραψε αυτή την εύγλωττη σύνοψη:
Ένας άνθρωπος που επιλέγει να πιει ένα ποτήρι με γάλα ή ένα ποτήρι με διάλυμα κυανιούχου καλίου δεν επιλέγει ανάμεσα σε δύο ροφήματα. Επιλέγει μεταξύ της ζωής και του θανάτου. Μια κοινωνία που επιλέγει μεταξύ του καπιταλισμού και του σοσιαλισμού δεν επιλέγει μεταξύ δύο κοινωνικών συστημάτων. Επιλέγει μεταξύ της κοινωνικής συνεργασίας και της αποσύνθεσης της κοινωνίας. Ο σοσιαλισμός δεν είναι η εναλλακτική στον καπιταλισμό, είναι μια εναλλακτική σε οποιοδήποτε σύστημα υπό το οποίο οι άνθρωποι μπορούν να ζήσουν ως ανθρώπινα όντα.
Ο κομμουνισμός όπως τον οραματίστηκε ο διανοούμενος πατέρας του, Καρλ Μαρξ, είναι ένα ανέφικτο και ανεπιθύμητο φαντασιοκόπημα. Στον πραγματικό κόσμο, οι προσπάθειες να πραγματοποιηθούν οι αυταπάτες του Μαρξ είναι απλώς ο πλήρης, ανόθευτος σοσιαλισμός. Και αυτό ακριβώς είναι το υδροκυάνιο, για το οποίο μας προειδοποιούν τόσο ο Mises όσο και η Marianna.
Δείτε επίσης:
Ο Lawrence W. Reed είναι Επίτιμος Πρόεδρος της FEE, έχοντας προηγουμένως υπηρετήσει για σχεδόν 11 χρόνια ως πρόεδρος της FEE (2008-2019). Είναι επίσης ανώτερος συνεργάτης της οικογένειας Humphreys και Ron Manners Global Ambassador for Liberty της FEE. Η σελίδα του στο Facebook είναι εδώ και η προσωπική του ιστοσελίδα είναι lawrencewreed.com .