Τα 20 καλύτερα σχόλια της Θάτσερ για τον σοσιαλισμό
Το 1979, η Σιδηρά Κυρία ανέλαβε την πρωθυπουργία μιας χώρας γεμάτης με εργασιακές διαμάχες, που πνιγόταν από τον στασιμοπληθωρισμό και είχε καταστραφεί από δεκαετίες πατερναλιστικών κυβερνήσεων.
Ετικέτες: Καπιταλισμός, Φιλελευθερισμός, Σοσιαλισμός, Πρόσωπα
Άρθρο του Lawrence Read, δημοσιευμένο στις 8/3/2020 από το FEE.
Αυτό το φθινόπωρο θα συμπληρωθούν 30 χρόνια από τότε που η Μάργκαρετ Θάτσερ αναχώρησε από την Ντάουνινγκ Στριτ 10 ως η πρώτη γυναίκα και η μακροβιότερη Βρετανίδα πρωθυπουργός του 20ού αιώνα. Μια καταπληκτική θητεία.
Ένα όραμα προσωπικής αυτονομίας
Το 1979, η Σιδηρά Κυρία ανέλαβε την πρωθυπουργία μιας χώρας γεμάτης με εργασιακές διαμάχες, που κατακλυζόταν από τον στασιμοπληθωρισμό και ήταν κατεστραμμένη από δεκαετίες πατερναλιστικών κυβερνήσεων. Η Βρετανία δυσκολευόταν σε όλα τα μέτωπα ως ο μεγάλος ασθενής της Ευρώπης. Ως επί το πλείστον, η Θάτσερ δεν πρότεινε να διορθωθούν τα μεγάλα προβλήματα μέσω κάποιων μικρών τροποποιήσεων, όπως πρότειναν άλλοι δειλοί -ή χωρίς αρχές- πολιτικοί. Ξεκίνησε, σύμφωνα με τα λόγια της, να «απωθήσει το μέτωπο του κράτους». Ήθελε να αναζωογονήσει τη χώρα της, αποκαθιστώντας την κουλτούρα της επιχειρηματικότητας και του σεβασμού της ιδιωτικής ιδιοκτησίας. Υπενθύμισε στο έθνος της αυτούς τους στόχους κατά τη δεύτερη από τις τρεις θητείες της, όταν δήλωσε:
Ήρθα στο αξίωμα αυτό με μια σκόπιμη πρόθεση: να μετατρέψω τη Βρετανία από μια εξαρτώμενη κοινωνία, σε μια αυτοδύναμη κοινωνία — από ένα έθνος του «δως μου», σε ένα έθνος του «φτιάξ’ το μόνος σου». Μια Βρετανία του «σήκω και πήγαινε», αντί για μια Βρετανία του «κάθισε πίσω και περίμενε».
Γυναίκα με ισχυρές πεποιθήσεις, πίστευε ότι όσοι δεν είχαν σαφείς αρχές στην κυβέρνηση άξιζαν να πέσουν, επειδή φοβούνταν πολύ να πάρουν θέση. Την ενδιέφερε περισσότερο να κάνει αυτό που θεωρούσε σωστό παρά αυτό που ήταν πολιτικά ευχάριστο, όπως αποδεικνύεται σε αυτή τη γνωστή παρατήρηση: «Για μένα, η συναίνεση φαίνεται να είναι η διαδικασία της εγκατάλειψης όλων των πεποιθήσεων, των αρχών, των αξιών και των πολιτικών, αναζητώντας κάτι στο οποίο κανείς δεν πιστεύει, αλλά στο οποίο κανείς δεν αντιτίθεται».
Σε μια πολιτική συνάντηση κάποτε, προκάλεσε αίσθηση όταν έβγαλε ένα αντίτυπο του βιβλίου «Το Σύνταγμα της Ελευθερίας» του FA Hayek από την τσάντα της, το χτύπησε στο τραπέζι και δήλωσε: «Σε αυτό πιστεύουμε!» Σε μιαν άλλη περίπτωση, παρατήρησε ότι:
Οι μαρξιστές σηκώνονται νωρίς το πρωί για να προωθήσουν τους σκοπούς τους. Πρέπει να σηκωνόμαστε ακόμη νωρίτερα για να υπερασπιστούμε την ελευθερία μας.
Αψήφησε τη συμβατική σοφία σχετικά με τη «γυάλινη οροφή» που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες στη βρετανική πολιτική. Και κατάλαβε τα ζητήματα που αντιμετώπιζαν οι απλοί άνθρωποι, σημειώνοντας σε μια συνέντευξη το 1971 ότι «ξεκίνησα τη ζωή με δύο μεγάλα πλεονεκτήματα: χωρίς χρήματα και με καλούς γονείς».
Απορρύθμιση και πρόοδος
Στην αρχή με οδυνηρό τρόπο, οι πολιτικές της οδήγησαν τη χώρα από την παρακμή, σε μια νέα εποχή προόδου και εμπιστοσύνης. Τα έντεκα χρόνια της στην κορυφαία πολιτική θέση της Βρετανίας απέδειξαν ότι ένα δυναμικό πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων, απορρύθμισης και μείωσης των φόρων είναι ένα αποτελεσματικό αντίδοτο στον καταστροφικό κολεκτιβισμό. Ήταν ολοένα και πιο δύσπιστη για την Ευρωπαϊκή Ένωση, εν μέρει λόγω της τάσης της Ε.Ε. για γραφειοκρατία και ρύθμιση και εν μέρει λόγω της προσπάθειάς της Ε.Ε. να ομογενοποιήσει τα χαρακτηριστικά που έκαναν κάθε χώρα ξεχωριστή.
Η Θάτσερ αποβίωσε το 2013, αλλά αν είχε ζήσει επτά χρόνια ακόμα, πιθανότατα θα επευφημούσε το Brexit, το οποίο τελικά συνέβη τον περασμένο μήνα. Είπε στη Βουλή των Κοινοτήτων το 1991: «Η εθνική μας κυριαρχία δεν προέρχεται από τις Βρυξέλλες – είναι δική μας, δικαιωματικά και κληρονομικά». Στο βιβλίο της το 2002, Statecraft: Strategies for a Changing World, αναφέρει:
Η «Ευρώπη», με οτιδήποτε άλλο εκτός από τη γεωγραφική έννοια, είναι μια εντελώς τεχνητή κατασκευή. Δεν έχει κανένα νόημα να συγκεντρώνουμε τον Μπετόβεν και τον Ντεμπυσσύ, τον Βολταίρο και τον Μπερκ, τον Βερμέερ και τον Πικάσο, την Παναγία των Παρισίων και τον ναο του Saint Paul, το βραστό μοσχάρι και την μπουγιαμπέσα και να τα παρουσιάζουμε ως στοιχεία μιας «ευρωπαϊκής» μουσικής, φιλοσοφικής, καλλιτεχνικής, αρχιτεκτονικής ή γαστρονομικής πραγματικότητας. Αν η Ευρώπη μας γοητεύει, όπως με γοητεύει τόσο συχνά, είναι ακριβώς λόγω των αντιθέσεων και των αντιφάσεων της και όχι λόγω της συνοχής και της συνέχειάς της.
Η Θάτσερ δεν ήταν τέλεια, φυσικά, και συμβιβάστηκε εκεί που ένιωθε ότι έπρεπε. Ωστόσο είχε δίκιο για τη μεγάλη εικόνα, ειδικά για τα δεινά του σοσιαλισμού και για τις αρετές της ελευθερίας. Όπως έγραψα σε αυτό το αφιέρωμα του 2013, την εποχή που αποβίωσε, με τίτλο «Ugliness from Ugly Ideas» :
Οι σοσιαλιστές την περιφρονούσαν επειδή ύψωσε το ανάστημά της μπροστά τους, αμφισβήτησε την ψεύτικη συμπόνια τους και τόλμησε να αποκαλύψει τον κρατισμό ως την παράλογη, απανθρωποποιητική ψευδοθρησκεία που όντως είναι. Έβγαλε -ρητορικά- το βελούδινο γάντι από τη σιδερογροθιά και μίλησε για τον σοσιαλισμό του κράτους πρόνοιας ως τον λύκο με προβειά αμνού. Αυτά είναι πράγματα που οι πιστοί του κράτους δεν μπορούν να αντέξουν.
Καθώς ξετυλίγεται αυτή η χρονιά των προεδρικών εκλογών στην Αμερική, δεν μπορώ παρά να αναρωτιέμαι τι θα σκεφτόταν η Μάργκαρετ Θάτσερ για τους πολιτικούς μας και τις υποσχέσεις τους. Αναμφίβολα θα καταδίκαζε τις φαύλες, διακομματικές συνήθειες της Ουάσιγκτον όσον αφορά τις δαπάνες και το χρέος. Νομίζω, ωστόσο, ότι θα επιφύλασσε μια ιδιαίτερη περιφρόνηση για εκείνους τους δημαγωγούς που εξαγοράζουν ψήφους, οι οποίοι διακινούν τον ταξικό πόλεμο και τον σοσιαλισμό κάθε απόχρωσης. Μπορώ εύκολα να την φανταστώ να επιπλήττει τον Μπέρνι Σάντερς (υποψήφιος των Democrats) με όρους όπως,
Έχουμε ήδη δοκιμάσει αυτό που πρεσβεύετε και απέτυχε παταγωδώς. Ωριμάστε, βρείτε μια πραγματική δουλειά, έτσι, για μια αλλαγή, και μάθετε κάτι περί ιστορίας και οικονομίας!
Οι σκέψεις της για τον σοσιαλισμό
Δεν χρειάζεται όμως να ακούτε αυτά που λέω εγώ. Παραθέτω εδώ μερικές από τις πιο ξεκάθαρες παρατηρήσεις της Μάργκαρετ Θάτσερ σχετικά με τον σοσιαλισμό, απ’ τον οποίο κάποιοι Αμερικανοί φαίνεται να ελκύονται αυτή την εποχή. Εκτείνονται χρονικά σε αρκετές δεκαετίες της δημόσιας ζωής της:
«Είναι καλό να θυμόμαστε το πώς αποκτήθηκε η ελευθερία μας σε αυτή τη χώρα—όχι με μεγάλες, αφηρημένες πολιτικές καμπάνιες, αλλά με τις αντιρρήσεις των απλών ανδρών και γυναικών στο ενδεχόμενο να τους αφαιρέσει τα χρήματά τους το κράτος. Εκείνη την εποχή, οι άνθρωποι συσπειρώθηκαν και είπαν στην τότε Κυβέρνηση, «Δεν θα πάρεις τα χρήματά μας προτού φροντίσεις τα παράπονά μας». Ήταν τα χρήματά τους, ο πλούτος τους, που ήταν η πηγή της ανεξαρτησίας τους έναντι της κυβέρνησης».
«Ο φιλοσοφικός λόγος για τον οποίο είμαστε κατά της εθνικοποίησης (κρατικοποίησης) και υπέρ της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας είναι επειδή πιστεύουμε ότι η οικονομική πρόοδος προέρχεται από την εφευρετικότητα, την ικανότητα, την αποφασιστικότητα και το πρωτοποριακό πνεύμα εξαιρετικών ανδρών και γυναικών. Εάν δεν μπορούν να ασκήσουν αυτό το πνεύμα εδώ, θα πάνε σε μιαν άλλη χώρα ελεύθερης επιχειρηματικότητας, η οποία στη συνέχεια θα σημειώσει μεγαλύτερη οικονομική πρόοδο από εμάς. Στην πραγματικότητα, θα έπρεπε να ενθαρρύνουμε τις μικρές επιχειρήσεις και τις μικρές εταιρείες, γιατί ο βαθμός στον οποίο η καινοτομία έρχεται μέσω αυτών των εταιρειών είναι τεράστιος».
«Δέχθηκα επίθεση επειδή αγωνίστηκα σε μια οπισθοφυλακή για την υπεράσπιση των «συμφερόντων της μεσαίας τάξης». Η διατήρηση αποτελεσματικών φραγμών ενάντια στην υπερβολική εξουσία του κράτους και η πίστη στην διεύρυνση της ατομικής ιδιωτικής περιουσίας, είναι σίγουρα αυτό που προσπαθώ να υπερασπιστώ. Αυτό δεν είναι αγώνας για «προνόμια», είναι ένας αγώνας για ελευθερία – ελευθερία για κάθε πολίτη».
«Η πρόκλησή μας είναι να δημιουργήσουμε το είδος του οικονομικού υπόβαθρου που επιτρέπει την άνθηση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και της ιδιωτικής επιχείρησης προς όφελος του καταναλωτή, του εργαζομένου, του συνταξιούχου και της κοινωνίας στο σύνολό της […] Πιστεύω ότι πρέπει να κρίνουμε τους ανθρώπους βάσει της αξίας τους και όχι του κοινωνικού τους υπόβαθρου. Πιστεύω ότι το άτομο που είναι έτοιμο να εργαστεί πιο σκληρά θα πρέπει να λαμβάνει τις μεγαλύτερες ανταμοιβές και να τις διατηρεί μετά τη φορολογία. Ότι πρέπει να υποστηρίξουμε τους εργάτες και όχι τους λουφαδόρους: ότι είναι όχι μόνο επιτρεπτό αλλά και αξιέπαινο να θέλεις να ωφελήσεις τη δική σου οικογένεια με τις δικές σου προσπάθειες».
«Έχω μια βαθιά πίστη – και μάλιστα ένθερμη πίστη – στις αρετές της αυτονομίας και της προσωπικής ανεξαρτησίας. Πάνω σε αυτές βασίζεται όλη η συνηγορία υπέρ της ελεύθερης κοινωνίας, υπέρ της διαβεβαίωσης ότι η ανθρώπινη πρόοδος επιτυγχάνεται καλύτερα με την προσφορά του -όσο το δυνατόν πιο ελεύθερου- πεδίου για την ανάπτυξη των ατομικών ταλέντων, που χαρακτηρίζονται μόνο από το σεβασμό για τις ιδιότητες και την ελευθερία των άλλων […] Για πολλα χρόνια υπήρχε μια ανεπαίσθητη διάβρωση των ουσιαστικών αρετών της ελεύθερης κοινωνίας. Η αυτοδυναμία απαξιώθηκε, σαν να ήταν μια παράλογη, αστική υποκρισία. Η λιτότητα υποτιμήθηκε, σαν να ήταν απληστία. Η επιθυμία των γονέων να επιλέγουν και να αγωνιστούν για αυτό που οι ίδιοι θεωρούσαν την καλύτερη δυνατή εκπαίδευση για τα παιδιά τους περιφρονήθηκε».
«Δεν πιστεύω, παρ' όλα αυτά, ότι οι άνθρωποι αυτής της χώρας έχουν εγκαταλείψει την πίστη τους στις ιδιότητες και τα χαρακτηριστικά που τον έκαναν σπουδαίο λαό. Ούτε κατ’ ελάχιστο. Είμαστε ακόμα οι ίδιοι άνθρωποι. Το μόνο που συνέβη είναι ότι έχουμε χάσει προσωρινά την εμπιστοσύνη στις δικές μας δυνάμεις. Έχουμε χάσει την οπτική επαφή με τα λάβαρα που μας καθοδηγούσαν. Οι σάλπιγγες ηχούν με ένα αβέβαιο σάλπισμα. Είναι το καθήκον μας, ο σκοπός μας, να σηκώσουμε αυτά τα λάβαρα ψηλά, ώστε να τα βλέπουν όλοι, να ηχήσουν οι σάλπιγγες καθαρά και με τόλμη, ώστε όλοι να μπορούν να τις ακούσουν. Τότε δεν θα χρειαστεί να προσηλυτίσουμε τους ανθρώπους στις αρχές μας. Απλώς θα συσπειρωθούν σε αυτές, που είναι πραγματικότητα δικές τους».
«Δεν θα σταματήσω ποτέ να αγωνίζομαι. Εννοώ γι’ αυτή τη χώρα, ώστε να επιβιώσει, να ευημερήσει και να είναι ελεύθερη […] Δεν πολέμησα τις καταστροφικές δυνάμεις του σοσιαλισμού για περισσότερα από είκοσι χρόνια για να σταματήσω τώρα, όταν η κρίσιμη φάση του αγώνα είναι μπροστά μας».
«Ποια είναι τα διδάγματα που έχουμε πάρει από τα τελευταία τριάντα χρόνια; Πρώτον, ότι η ίδια η επιδίωξη της ισότητας είναι μια χίμαιρα. Αυτό που είναι πιο επιθυμητό και πιο πρακτικό από την επιδίωξη της ισότητας είναι η επιδίωξη της ισότητας των ευκαιριών. Και η ευκαιρία δεν σημαίνει τίποτα, εκτός και αν περιλαμβάνει το δικαίωμα να είσαι μην είσαι ίσος με τους άλλους, και την ελευθερία να είσαι διαφορετικός. Ένας από τους λόγους που εκτιμούμε τα άτομα δεν είναι επειδή είναι όλοι ίδιοι, αλλά επειδή είναι όλοι διαφορετικοί. Πιστεύω ότι έχετε ένα ρητό στην μεσοδυτική Βρετανία: «Μην κόβετε τις ψηλές παπαρούνες. Αφήστε τις να ψηλώσουν κι άλλο». Θα έλεγα, αφήστε τα παιδιά μας να ψηλώσουν και κάποια να γίνουν πιο ψηλά από τα άλλα, αν έχουν την ικανότητα να το κάνουν. Γιατί πρέπει να οικοδομήσουμε μια κοινωνία στην οποία κάθε πολίτης μπορεί να αναπτύξει πλήρως τις δυνατότητές του, τόσο για το δικό του όφελος όσο και για την κοινότητα συνολικά, μια κοινωνία στην οποία η πρωτοτυπία, η ικανότητα, η ενέργεια και η οικονομία ανταμείβονται, στην οποία ενθαρρύνουμε -αντί να περιορίζουμε- την ποικιλομορφία και τον πλούτο της ανθρώπινης φύσης».
«Επιτρέψτε μου να σας πω το όραμά μου. Το δικαίωμα ενός ανθρώπου να εργάζεται όπως θέλει για να ξοδεύει όσα κερδίζει, να έχει ιδιοκτησία, να έχει το κράτος ως υπηρέτη και όχι ως αφέντη. Αυτή είναι η βρετανική κληρονομιά. Αυτή είναι η ουσία μιας ελεύθερης οικονομίας. Και από αυτή την ελευθερία εξαρτώνται όλες οι υπόλοιπες».
«Μερικοί σοσιαλιστές φαίνεται να πιστεύουν ότι οι άνθρωποι πρέπει να είναι απλά αριθμοί σ’ έναν κρατικό υπολογιστή. Πιστεύουμε ότι πρέπει να είναι άτομα. Είμαστε όλοι άνισοι. Κανείς, δόξα τω Θεώ, δεν μοιάζει με κανέναν άλλον, όσο κι αν οι σοσιαλιστές προσποιούνται το αντίθετο. Πιστεύουμε ότι όλοι έχουν το δικαίωμα να είναι άνισοι, αλλά για εμάς κάθε άνθρωπος είναι εξίσου σημαντικός».
«Οι σοσιαλιστές μας λένε ότι υπάρχουν τεράστια κέρδη σ’ έναν συγκεκριμένο κλάδο, και ότι δεν πρέπει να πηγαίνουν στους μετόχους - αλλά ότι ο λαός πρέπει να καρπωθεί τα οφέλη. Τα οφέλη; Ποια οφέλη; Όταν εκχωρείς στην δημόσια ιδιοκτησία μια κερδοφόρα βιομηχανία, τα κέρδη σύντομα εξαφανίζονται. Η χήνα που γεννάει τα χρυσά αυγά γίνεται στέρφα κλώσσα. Οι κρατικές χήνες δεν διακρίνονται για την γονιμότητά τους. Η χαλυβουργία κρατικοποιήθηκε πριν από μερικά χρόνια για το δημόσιο συμφέρον - ωστόσο το μόνο συμφέρον που έχει απομείνει τώρα στον λαό είναι να παρακολουθεί το θλιβερό θέαμα να πηγαίνουν τα χρήματά του στον υπόνομο, με ρυθμό ενός εκατομμυρίου λιρών την ημέρα».
«Υπάρχουν άλλοι που προειδοποιούν όχι μόνο για την έξωθεν απειλή, αλλά για κάτι πιο ύπουλο, που δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό, όχι πάντα εσκεμμένο, κάτι που συμβαίνει εδώ στην πατρίδα. Τι μας υποδεικνύουν; Υποδεικνύουν τη σταθερή και αδυσώπητη επέκταση του σοσιαλιστικού κράτους. Τώρα, κανείς από εμάς δεν θα ισχυριζόταν ότι η πλειοψηφία των σοσιαλιστών εμπνέεται από άλλα ιδανικά εκτός από ανθρωπιστικά και καλοπροαίρετα. Την ίδια στιγμή, λίγοι θα αρνούνταν, νομίζω, σήμερα ότι έχουν φτιάξει ένα τέρας που δεν μπορούν να ελέγξουν. Όλο και περισσότερο, αναπόφευκτα, το κράτος που δημιούργησαν οι σοσιαλιστές γίνεται πιο τυχαίο στην οικονομική και κοινωνική δικαιοσύνη που επιδιώκει να απονείμει, πιο ασφυκτικό στην επίδρασή του στις ανθρώπινες φιλοδοξίες και πρωτοβουλίες, πιο πολιτικά επιλεκτικό στην υπεράσπιση των δικαιωμάτων των πολιτών του, πιο γιγαντιαίο στην όρεξή του — και πιο καταστροφικά ανίκανο στην απόδοσή του. Πάνω απ' όλα, αποτελεί μια αυξανόμενη απειλή, όσο ακούσια κι αν είναι, για την ελευθερία αυτής της χώρας, γιατί δεν υπάρχει ελευθερία εκεί όπου το κράτος ελέγχει πλήρως την οικονομία. Η προσωπική ελευθερία και η οικονομική ελευθερία είναι αδιαίρετες. Δεν μπορείς να έχεις το ένα χωρίς το άλλο. Δεν μπορείς να χάσεις το ένα χωρίς να χάσεις το άλλο».
«Μία από τις κύριες και συνεχιζόμενες προτεραιότητές μας όταν επιστρέψουμε στην κυβέρνηση θα είναι η αποκατάσταση των ελευθεριών που έχουν σφετεριστεί οι Σοσιαλιστές. Ας μάθουν ότι δεν είναι καθήκον του Κράτους να κατέχει όσο το δυνατόν περισσότερα. Δεν είναι λειτούργημα του Κράτους να αρπάζει όσα μπορεί δίχως συνέπειες. Δεν είναι καθήκον του Κράτους να ενεργεί ως άρχοντας των δαχτυλιδιών, να κραδαίνει το μαστίγιο, να υπαγορεύει το φορτίο που πρέπει να κουβαλήσουμε όλοι μας ή να υπαγορεύει το πόσο ψηλά μπορούμε να ανέβουμε. Δεν είναι καθήκον του κράτους να διασφαλίζει ότι κανείς δεν θα ανεβαίνει ψηλότερα από οποιονδήποτε άλλον. Όλα αυτά είναι η φιλοσοφία του σοσιαλισμού. Την απορρίπτουμε εντελώς γιατί, όσο καλοπροαίρετη κι αν είναι, οδηγεί σε μία μόνο κατεύθυνση: στη διάβρωση και τελικά στην καταστροφή του δημοκρατικού τρόπου ζωής».
«Δεν υπάρχει «ασφαλής» σοσιαλισμός. Αν είναι ασφαλής, τότε δεν είναι σοσιαλισμός. Και αν είναι σοσιαλισμός, τότε δεν είναι ασφαλής. Οι πινακίδες του σοσιαλισμού δείχνουν προς τα κάτω, προς λιγότερη ελευθερία, λιγότερη ευημερία, προς τα κάτω, σε περισσότερη σύγχυση, περισσότερη αποτυχία. Αν τους ακολουθήσουμε στον προορισμό τους, θα οδηγήσουν αυτό το έθνος στη χρεοκοπία».
«Η οικονομική επιτυχία του δυτικού κόσμου είναι προϊόν της ηθικής φιλοσοφίας και της πρακτικής της. Τα οικονομικά αποτελέσματα είναι καλύτερα επειδή η ηθική φιλοσοφία είναι ανώτερη. Είναι ανώτερη γιατί ξεκινά από το άτομο, με τη μοναδικότητά του, την υπευθυνότητά του και την ικανότητά του να επιλέγει. Σίγουρα αυτό είναι απείρως προτιμότερο από τη σοσιαλιστική-κρατικιστική φιλοσοφία που δημιουργεί ένα συγκεντρωτικό οικονομικό σύστημα στο οποίο πρέπει να συμμορφώνεται το άτομο, το οποίο το υποτάσσει, το κατευθύνει και του στερεί το δικαίωμα στην ελεύθερη επιλογή. Η επιλογή είναι η ουσία της ηθικής: αν δεν υπήρχε επιλογή, δεν θα υπήρχε ούτε ηθική, ούτε καλό, ούτε κακό. Το καλό και το κακό έχουν νόημα μόνο στο βαθμό που ο άνθρωπος είναι ελεύθερος να επιλέξει».
«Στη φιλοσοφία μας ο σκοπός της ζωής του ατόμου δεν είναι να υπηρετεί το κράτος και τους στόχους του, αλλά να αξιοποιεί στο έπακρο τα ταλέντα και τις ιδιότητές του. Η αίσθηση της αυτοδυναμίας, του να παίζεις ρόλο μέσα στην οικογένεια, του να κατέχεις τη δική σου περιουσία, να πληρώνεις το κόστος της πορείας σου, είναι όλα μέρος του πνευματικού έρματος που διατηρεί την ιδιότητα του υπεύθυνου πολίτη και παρέχει την στέρεη βάση, από την οποία οι άνθρωποι μπορούν να κοιτάζουν γύρω τους και να βλέπουν τι περισσότερο θα μπορούσαν να κάνουν, για τους άλλους και για τον εαυτό τους. Αυτό εννοούμε με τον όρο ηθική κοινωνία. Όχι μια κοινωνία όπου το κράτος είναι υπεύθυνο για όλα και κανείς δεν είναι υπεύθυνος για το κράτος».
«Μόλις δώσεις στους ανθρώπους την αίσθηση ότι όλα αυτά μπορούν να γίνουν από το κράτος και ότι είναι κατά κάποιο τρόπο δεύτερη επιλογή, ή ακόμη και εξευτελιστικό, το να τα αφήνεις σε ιδιώτες […] τότε θα αρχίσεις να στερείς από τους ανθρώπους ένα από τα βασικά συστατικά της ανθρώπινης υπόστασης — την προσωπική ηθική ευθύνη. Στην ουσία θα στεγνώσεις μέσα τους τους χυμούς της ανθρώπινης καλοσύνης. Εάν επιτρέψετε στους ανθρώπους να παραδώσουν στο κράτος όλη την προσωπική τους ευθύνη, θα έρθει η στιγμή -και πράγματι είναι κοντά- που εκείνο που ο φορολογούμενος θα είναι πρόθυμος να προσφέρει για το καλό της ανθρωπότητας θα αποδειχθεί πολύ μικρότερο από αυτό που το άτομο ήταν πρόθυμο να δώσει από αγάπη προς τον πλησίον του. Μην μπείτε λοιπόν στον πειρασμό να ταυτίσετε την αρετή με τον κολεκτιβισμό. Αναρωτιέμαι αν οι κρατικές υπηρεσίες θα είχαν κάνει τόσα πολλά για τον άνθρωπο που έπεσε ανάμεσα στους κλέφτες, όσα έκανε ο Καλός Σαμαρείτης για αυτόν.»
«Ο λαϊκός καπιταλισμός, που είναι η οικονομική έκφραση της ελευθερίας, αποδεικνύεται ένα πολύ πιο ελκυστικό μέσο για τη διάχυση της εξουσίας στην κοινωνία μας. Οι σοσιαλιστές φωνάζουν «Εξουσία στον λαό» και σηκώνουν τη σφιγμένη τους γροθιά, καθώς το λένε. Όλοι ξέρουμε τι πραγματικά εννοούν — εξουσία επί του λαού, εξουσία στο κράτος. Για εμάς τους Συντηρητικούς, ο λαϊκός καπιταλισμός σημαίνει αυτό που λέει: εξουσία μέσω της ιδιοκτησίας στον μέσο άνδρα και την μέση γυναίκα, η οποία δίνεται με σιγουριά και με απλοχεριά».
«Πιστεύω ότι περάσαμε μια περίοδο που σε πάρα πολλά παιδιά και σε πολύ κόσμο δόθηκε να καταλάβουν «έχω ένα πρόβλημα, δουλειά της κυβέρνησης είναι να το αντιμετωπίσει!» ή «Έχω πρόβλημα, θα πάω να πάρω επιχορήγηση για να το αντιμετωπίσω!». «Είμαι άστεγος, η κυβέρνηση πρέπει να με στεγάσει!» και έτσι ρίχνουν τα προβλήματά τους στην κοινωνία. Και ποια είναι η κοινωνία; Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα! Υπάρχουν ξεχωριστοί άνδρες και γυναίκες και υπάρχουν οικογένειες και καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να κάνει τίποτα, παρά μόνο μέσω των ανθρώπων, και οι άνθρωποι κοιτάζουν πρώτα τον εαυτό τους. Είναι καθήκον μας να φροντίζουμε τον εαυτό μας και στη συνέχεια να βοηθάμε, να φροντίζουμε τον πλησίον μας, και η ζωή είναι μια αμοιβαία υπόθεση και οι άνθρωποι έχουν πάρα πολύ στο μυαλό τους τα δικαιώματα χωρίς τις υποχρεώσεις. Δεν υπάρχει τέτοιο πράγμα όπως η κοινωνία. Υπάρχει το ζωντανό μωσαϊκό ανδρών και γυναικών και ανθρώπων, και η ομορφιά αυτού του μωσαϊκού και η ποιότητα της ζωής μας θα εξαρτηθούν από το πόσο ο καθένας από εμάς είναι έτοιμος να αναλάβει την ευθύνη του εαυτού του, και από το πόσο ο καθένας από εμάς να είναι προετοιμασμένος να γυρίσει και να βοηθήσει με τις δικές του προσπάθειες εκείνους που υπήρξαν άτυχοι».
«Ξεκίνησα να ισοπεδώσω τον σοσιαλισμό, γιατί ένιωθα ότι ήταν σε αντίθεση με τον χαρακτήρα του λαού. Ήμασταν η πρώτη χώρα στον κόσμο που απώθησε το μέτωπο του σοσιαλισμού και κατόπιν προώθησε το μέτωπο της ελευθερίας. Ανακτήσαμε την κληρονομιά μας. Τώρα την ανανεώνουμε και την προσφέρουμε στην επόμενη γενιά».
Δείτε επίσης:
Ο Lawrence W. Reed είναι Επίτιμος Πρόεδρος της FEE, έχοντας προηγουμένως υπηρετήσει για σχεδόν 11 χρόνια ως πρόεδρος της FEE (2008-2019). Είναι επίσης ανώτερος συνεργάτης της οικογένειας Humphreys και Ron Manners Global Ambassador for Liberty της FEE. Η σελίδα του στο Facebook είναι εδώ και η προσωπική του ιστοσελίδα είναι lawrencewreed.com .
Τέλειο άρθρο
Συγχαρητήρια για την προσφορά σου !!