Ο πολιτισμικός μαρξισμός είναι η κύρια αιτία της σύγχυσης της εποχής μας—και εξαπλώνεται
Παρ' ό,τι ο μαρξισμός έχει σε μεγάλο βαθμό εξαφανιστεί από το εργατικό κίνημα, η μαρξιστική θεωρία ανθεί σήμερα στους πολιτιστικούς θεσμούς, στον ακαδημαϊκό κόσμο και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Άρθρο του Antony Mueller, δημοσιευμένο στις 10/10/2018 από το Mises Institute.
Ένα άλλο όνομα για τον, αυξανόμενης δημοτικότητας, νεομαρξισμό στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι «πολιτισμικός μαρξισμός». Αυτή η θεωρία υποστηρίζει ότι η κινητήρια δύναμη πίσω από τη σοσιαλιστική επανάσταση δεν είναι το προλεταριάτο — αλλά οι διανοούμενοι. Ενώ ο μαρξισμός έχει σε μεγάλο βαθμό εξαφανιστεί από το εργατικό κίνημα, η μαρξιστική θεωρία ανθεί σήμερα στους πολιτισμικούς θεσμούς, στον ακαδημαϊκό κόσμο και στα μέσα μαζικής ενημέρωσης.
Αυτός ο «πολιτιστικός μαρξισμός» ανάγεται στον Αντόνιο Γκράμσι (1891-1937) και στη Σχολή της Φρανκφούρτης. Οι θεωρητικοί του μαρξισμού αναγνώρισαν ότι το προλεταριάτο δεν θα έπαιζε τον αναμενόμενο ιστορικό του ρόλο ως «επαναστατικό υποκείμενο». Επομένως, για να συμβεί η επανάσταση, το κίνημα έπρεπε να εξαρτηθεί από τους πολιτισμικούς ηγέτες, για να καταστρέψουν την υπάρχουσα, κυρίως χριστιανική, κουλτούρα και ηθική και στη συνέχεια να οδηγήσουν τις αποπροσανατολισμένες μάζες στον κομμουνισμό ως το νέο δόγμα τους. Στόχος αυτού του κινήματος είναι να δημιουργήσει μια παγκόσμια κυβέρνηση, στην οποία οι μαρξιστές διανοούμενοι έχουν τον τελευταίο λόγο. Υπό αυτή την έννοια, οι πολιτισμικοί μαρξιστές είναι η συνέχεια αυτού που ξεκίνησε με τη ρωσική επανάσταση.
Ο Λένιν και οι Σοβιετικοί
Με επικεφαλής τον Λένιν, οι δράστες της «επανάστασης» θεώρησαν τη νίκη τους στη Ρωσία ως μόνο το πρώτο βήμα προς την παγκόσμια επανάσταση. Η Ρωσική Επανάσταση δεν ήταν ούτε ρωσική ούτε προλεταριακή. Το 1917, οι βιομηχανικοί εργάτες στη Ρωσία αντιπροσώπευαν μόνο ένα μικρό μέρος του εργατικού δυναμικού, το οποίο αποτελούνταν κυρίως από την αγροτιά. Η Ρωσική Επανάσταση δεν ήταν το αποτέλεσμα ενός εργατικού κινήματος, αλλά μιας ομάδας επαγγελματιών επαναστατών. Μια πιο προσεκτική ματιά στη σύνθεση του κόμματος των Μπολσεβίκων και των πρώτων κυβερνήσεων του σοβιετικού κράτους και του κατασταλτικού μηχανισμού του αποκαλύπτει τον πραγματικό χαρακτήρα της σοβιετικής επανάστασης, ως ενός σχεδίου που δεν στόχευε στην απελευθέρωση του ρωσικού λαού από τον τσαρικό ζυγό, αλλά αντίθετα, επρόκειτο να χρησιμεύσει ως σημείο εκτόξευσης για την παγκόσμια επανάσταση.
Η εμπειρία του Α' Παγκοσμίου Πολέμου και τα επακόλουθά του έδειξαν ότι η μαρξιστική αντίληψη του «προλεταριάτου» ως επαναστατικής δύναμης ήταν μια ψευδαίσθηση. Στο παράδειγμα της Σοβιετικής Ένωσης, μπορούσε κανείς επίσης να δει ότι ο σοσιαλισμός δεν θα μπορούσε να λειτουργήσει χωρίς δικτατορία. Αυτές οι σκέψεις έφεραν τους κορυφαίους μαρξιστές στοχαστές στο συμπέρασμα ότι θα απαιτείτο μια διαφορετική στρατηγική για την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού. Οι κομμουνιστές συγγραφείς διέδωσαν την αντίληψη ότι η σοσιαλιστική δικτατορία πρέπει να μεταμφιεστεί. Προτού μπορέσει ο σοσιαλισμός να πετύχει, η υπάρχουσα κουλτούρα έπρεπε να αλλάξει. Ο έλεγχος του πολιτισμού έπρεπε να προηγηθεί του πολιτικού ελέγχου.
Ο πολιτισμικός έλεγχος αυξάνεται παράλληλα με τον πολιτικό έλεγχο
Βοηθητικό για τους νεομαρξιστές ήταν το γεγονός ότι πολλές από τις προσπάθειές τους να πάρουν τον έλεγχο του πολιτισμού έγιναν παράλληλα με την καταπάτηση των ατομικών ελευθεριών από το κράτος. Τις τελευταίες δεκαετίες, παράλληλα, η λεγόμενη «πολιτική ορθότητα» βρίσκεται σε άνοδο και η αμερικανική κυβέρνηση έχει αποκτήσει ένα τεράστιο οπλοστάσιο κατασταλτικών μέσων.
Λίγοι Αμερικανοί φαίνεται να γνωρίζουν ότι οι ΗΠΑ εξακολουθούν να υπόκεινται στον νόμο έκτακτης ανάγκης, που ισχύει από τότε που ο Τζορτζ Μπους χρησιμοποίησε το εκτελεστικό προνόμιο για να κηρύξει κατάσταση έκτακτης ανάγκης το 2001. Την ίδια χρονιά, η 11η Σεπτεμβρίου άνοιξε επίσης το δρόμο για την προώθηση του Πατριωτικού Νόμου. Από μια βαθμολογία περίπου 95 μονάδων, ο «Συνολικός Δείκτης Ελευθερίας» του Freedom House των Ηνωμένων Πολιτειών είχει πέσει στις 86 μονάδες το 2018.
Ηθική Διαφθορά
Ο δρόμος των πολιτισμικών μαρξιστών προς την κυριαρχία είναι η ηθική διαφθορά του λαού. Για να επιτευχθεί αυτό, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και η δημόσια εκπαίδευση δεν πρέπει να διαφωτίζουν, αλλά να μπερδεύουν και να παραπλανούν. Τα μέσα ενημέρωσης και το εκπαιδευτικό κατεστημένο εργάζονται για να τοποθετήσουν το ένα μέρος της κοινωνίας εναντίον του άλλου. Ενώ οι ομαδικές ταυτότητες γίνονται πιο συγκεκριμένες, ο κατάλογος της θυματοποίησης και της ιστορίας της καταπίεσης γίνεται πιο λεπτομερής. Η μετατροπή σε αναγνωρισμένο θύμα καταπίεσης είναι ο τρόπος για να αποκτήσετε κοινωνική θέση και να αποκτήσετε το δικαίωμα σε ειδική βοήθεια, σεβασμό και κοινωνική ένταξη.
Η απαίτηση για κοινωνική δικαιοσύνη δημιουργεί μια ατελείωτη ροή δαπανών που θεωρούνται απαραίτητες—για την υγεία, την εκπαίδευση, τα γηρατειά και για όλους εκείνους τους ανθρώπους που είναι «άποροι», «διωκόμενοι» και «καταπιεσμένοι», είτε πραγματικά είτε κατά φαντασίαν. Η πλημμύρα των ατελείωτων δαπανών σε αυτούς τους τομείς φθείρει τα οικονομικά του κράτους και παράγει δημοσιονομικές κρίσεις. Αυτό βοηθά τους Νεομαρξιστές να κατηγορήσουν τον «καπιταλισμό» για όλα τα δεινά όταν, στην πραγματικότητα, το ρυθμιστικό κράτος είναι που προκαλεί τις συστημικές κρίσεις, και είναι το πλεόνασμα του δημόσιου χρέους που προκαλεί την οικονομική ευθραυστότητα.
Η πολιτική, τα μέσα ενημέρωσης και η δικαιοσύνη δεν σταματούν ποτέ να διεξάγουν τους νέους ατελείωτους πολέμους τους: τον πόλεμο κατά των ναρκωτικών ή κατά της υπέρτασης, ή τις εκστρατείες που διεκδικούν τον ατελείωτο πόλεμο ενάντια στο λίπος και την παχυσαρκία. Ο κατάλογος των εχθρών μεγαλώνει καθημερινά, είτε είναι ο ρατσισμός, είτε η ξενοφοβία, είτε ο αντι-ισλαμισμός. Η επιτομή αυτού του κινήματος είναι η πολιτική ορθότητα, ο πόλεμος ενάντια στο να έχει κανείς το δικαίωμα στη γνώμη του. Ενώ ο πληθυσμός ανέχεται αποκρουστικές συμπεριφορές, ιδιαίτερα υπό το πρόσχημα των τεχνών, ο κατάλογος των απαγορευμένων λέξεων και απόψεων αυξάνεται καθημερινά. Η κοινή γνώμη δεν πρέπει να υπερβαίνει τις λίγες αποδεκτές θέσεις. Ωστόσο, ενώ ο δημόσιος διάλογος είναι φτωχός, η ποικιλομορφία των ριζοσπαστικών απόψεων ανθίζει πίσω από κλειστές πόρτες.
Οι πολιτιστικοί μαρξιστές οδηγούν την κοινωνία ηθικά σε κρίση ταυτότητας μέσω των ψευδών προτύπων της υποκριτικής τους ηθικής. Ο στόχος δεν είναι πλέον η «δικτατορία του προλεταριάτου» -γιατί αυτό το εγχείρημα απέτυχε- αλλά η «δικτατορία της πολιτικής ορθότητας», της οποίας η ανώτατη εξουσία βρίσκεται στα χέρια των πολιτισμικών μαρξιστών. Ως νέα τάξη ιερέων, οι φύλακες της νέας ορθής πίστης κυβερνούν τους θεσμούς, των οποίων την εξουσία προσπαθούν να επεκτείνουν σε όλα τα τμήματα της κοινωνίας. Η ηθική καταστροφή του ατόμου είναι απαραίτητο βήμα για την επίτευξη της τελικής νίκης.
Το όπιο των διανοουμένων
Οι πιστοί του νεομαρξισμού είναι κυρίως διανοούμενοι. Οι εργαζόμενοι, άλλωστε, αποτελούν μέρος της οικονομικής πραγματικότητας της παραγωγικής διαδικασίας και γνωρίζουν ότι οι σοσιαλιστικές υποσχέσεις είναι σκουπίδια. Πουθενά δεν καθιερώθηκε ο σοσιαλισμός ως αποτέλεσμα ενός εργατικού κινήματος. Οι εργαζόμενοι δεν υπήρξαν ποτέ θύτες του σοσιαλισμού αλλά είναι πάντα τα θύματά του. Οι ηγέτες της επανάστασης ήταν διανοούμενοι πολιτικοί του κόμματος και στρατιωτικοί. Εναπόκειτο στους συγγραφείς και τους καλλιτέχνες να αποκρύψουν τη βαρβαρότητα των σοσιαλιστικών καθεστώτων μέσω άρθρων, βιβλίων, ταινιών, μουσικής και ζωγραφικής και να δώσουν στο σοσιαλισμό μια επιστημονική-πνευματική, αισθητική και ηθική εμφάνιση. Στη σοσιαλιστική προπαγάνδα, το νέο σύστημα φαίνεται να είναι δίκαιο και παραγωγικό.
Οι πολιτισμικοί μαρξιστές πιστεύουν ότι κάποια μέρα θα είναι οι μοναδικοί κάτοχοι της εξουσίας και θα μπορούν να υπαγορεύουν στις μάζες πώς να ζουν και τι να σκέφτονται. Ωστόσο, οι νεομαρξιστές διανοούμενοι αντιμετωπίζουν μια έκπληξη. Όταν θα έρθει ο σοσιαλισμός, πράγματι, η «δικτατορία των διανοουμένων» θα είναι κάθε άλλο παρά καλοήθης – και όχι πολύ διαφορετική από ό,τι συνέβη μετά την ανάληψη της εξουσίας από τους Σοβιετικούς. Ανάμεσα στα θύματα θα είναι και οι ίδιοι οι διανοούμενοι. Αυτός ήταν, άλλωστε, ο τρόπος που εξελίχθηκαν τα πράγματα στη Γαλλική Επανάσταση, που ήταν η πρώτη απόπειρα επανάστασης από διανοούμενους. Πολλά από τα θύματα της γκιλοτίνας ήταν εξέχοντες διανοούμενοι που είχαν υποστηρίξει νωρίτερα την επανάσταση – μεταξύ αυτών και ο Ροβεσπιέρος.
Στο έργο του, Ο θάνατος του Danton, ο δραματουργός Georg Büchner είχε έναν χαρακτήρα που έλεγε: « Όπως ο Κρόνος, η επανάσταση καταβροχθίζει τα ίδια της τα παιδιά». Ακόμα πιο σωστά, θα έπρεπε να πει κανείς ότι η επανάσταση τρώει τους πνευματικούς της πατέρες. Οι ίδιοι διανοούμενοι που σήμερα προωθούν τον πολιτιστικό μαρξισμό θα είναι οι πρώτοι στη σειρά, εάν το κατακτητικό τους σχέδιο πετύχει.
Σύνoψη
Σε αντίθεση με ό,τι πίστευε ο Μαρξ, η ιστορία δεν είναι προκαθορισμένη. Η «πορεία μέσω των θεσμών» έχει προχωρήσει πολύ, αλλά δεν έχει γίνει ακόμη η πλήρης κατάληψή τους. Υπάρχει ακόμη χρόνος για αλλαγή πορείας. Για να αντιμετωπίσουμε το κίνημα αυτό, πρέπει να παρατηρήσουμε την εγγενή αδυναμία του πολιτισμικού μαρξισμού. Στο βαθμό που οι νεομαρξιστές άλλαξαν τον κλασικό μαρξισμό και εξάλειψαν τις βασικές αρχές του (εμβάθυνση προλεταριοποίησης, ιστορικός ντετερμινισμός, ολοκληρωτική κατάρρευση του καπιταλισμού), το κίνημα έχει γίνει ακόμη πιο ουτοπικό από ό,τι ήταν ποτέ ο προηγούμενος σοσιαλισμός.
Ως διάδοχοι της Νέας Αριστεράς, οι «δημοκρατικοί σοσιαλιστές» προπαγανδίζουν ένα σωρό αντιφατικών θέσεων. Λόγω του χαρακτήρα αυτού του κινήματος ως υποκινητή της ομαδικής σύγκρουσης, ο νεομαρξισμός είναι αναποτελεσματικός για να χρησιμεύσει ως όργανο απόκτησης συνεκτικής πολιτικής εξουσίας, όπως θα ήταν απαραίτητο για μια δικτατορία. Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ότι το νεομαρξιστικό κίνημα δεν έχει κανένα αντίκτυπο. Αντίθετα: λόγω των εγγενών της αντιφάσεων, η ιδεολογία του πολιτιστικού μαρξισμού είναι η κύρια πηγή της βαθιάς σύγχυσης που έχει καταλάβει σχεδόν κάθε τμήμα των σύγχρονων δυτικών κοινωνιών - και που πρόκειται να διογκωθεί σε ακόμη πιο επικίνδυνες διαστάσεις.
Δείτε επίσης:
