Η συκοφάντηση των Εβραίων από τους σοσιαλιστές, μέρος 1ο
Είναι γεγονός ότι η αντικαπιταλιστική προπαγάνδα έχει συντελέσει σημαντικά στη δημοτικότητα του αντισημιτισμού.
Ετικέτες: Πόλεμος, Ιστορία, Θρησκεία, Σοσιαλισμός
Άρθρο του Λούντβιχ φον Μίζες, δημοσιευμένο στις 31/3/2004 από το Mises Institute. Μπορείτε να ακούσετε στα ελληνικά αυτό το άρθρο, όπως και εκατοντάδες προηγούμενα, μέσω της εφαρμογής του Substack για κινητά.
[Το κείμενο γράφτηκε το 1944]
Ο ναζισμός θέλει να καταπολεμήσει την εβραϊκή νοοτροπία. Αλλά δεν έχει καταφέρει μέχρι στιγμής να ορίσει τα χαρακτηριστικά της. Η εβραϊκή νοοτροπία είναι εξίσου μυθική με την εβραϊκή φυλή.
Οι προγενέστεροι Γερμανοί εθνικιστές προσπάθησαν να αντιτάξουν στην εβραϊκή σκέψη την «χριστιανική-τευτονική» κοσμοθεωρία. Ο συνδυασμός χριστιανισμού και τευτονισμού είναι, ωστόσο, άτοπος. Κανένα ερμηνευτικό τέχνασμα δεν μπορεί να δικαιολογήσει τον ισχυρισμό περί μιας προτιμώμενης θέσης των Γερμανών μέσα στο βασίλειο του Χριστιανισμού. Τα Ευαγγέλια δεν αναφέρουν τους Γερμανούς. Θεωρούν όλους τους ανθρώπους ίσους ενώπιον του Θεού. Όποιος θέλει να κάνει διακρίσεις όχι μόνο εναντίον των Εβραίων, αλλά και εναντίον των χριστιανών απογόνων των Εβραίων, δεν θα βρει καμία χρησιμότητα στα Ευαγγέλια. Οι συνεπείς αντισημίτες πρέπει να απορρίψουν τον Χριστιανισμό.
Δεν χρειάζεται να αποφασίσουμε εδώ αν ο ίδιος ο Χριστιανισμός μπορεί να χαρακτηριστεί ως Εβραϊκός. Σε κάθε περίπτωση, ο Χριστιανισμός αναπτύχθηκε από το εβραϊκό δόγμα. Αναγνωρίζει τις Δέκα Εντολές ως αιώνιο νόμο και την Παλαιά Διαθήκη ως Αγία Γραφή. Οι Απόστολοι και τα μέλη της αρχαϊκής χριστιανικής κοινότητας ήταν Εβραίοι. Θα μπορούσε να αντιταχθεί ότι στις διδασκαλίες του ο Χριστός δεν συμφωνούσε με τους ραβίνους. Όμως τα γεγονότα παραμένουν ότι ο Θεός έστειλε τον Σωτήρα στους Εβραίους και όχι στους Βανδάλους, και ότι το Άγιο Πνεύμα ενέπνευσε βιβλία στα εβραϊκά και στα ελληνικά, αλλά όχι στα γερμανικά. Αν οι Ναζί ήταν διατεθειμένοι να πάρουν στα σοβαρά τους φυλετικούς τους μύθους και να δουν σε αυτούς κάτι περισσότερο από μια χρήσιμη ρητορική για τις συναντήσεις του κόμματός τους, θα έπρεπε να εξαλείψουν τον Χριστιανισμό με την ίδια βιαιότητα που μετέρχονται ενάντια στον φιλελευθερισμό και τον πασιφισμό. Απέτυχαν να ξεκινήσουν μια τέτοια επιχείρηση, όχι επειδή τη θεωρούσαν απέλπιδα, αλλά επειδή η πολιτική τους δεν είχε καθόλου να κάνει (στην πραγματικότητα) με τον ρατσισμό.
Είναι πράγματι παράξενο σε μια χώρα στην οποία οι αρχές προσβάλλουν επίσημα τους Εβραίους και τον Ιουδαϊσμό με χυδαίους όρους, η οποία έχει θέσει εκτός νόμου τους Εβραίους λόγω του Ιουδαϊσμού τους, και στην οποία τα μαθηματικά θεωρήματα, οι υποθέσεις της Φυσικής και οι θεραπευτικές διαδικασίες μποϊκοτάρονται, εάν οι συγγραφείς τους προκαλούν την υποψία ότι είναι «μη Άριοι», ότι οι ιερείς σε χιλιάδες εκκλησίες διαφόρων δογμάτων συνεχίζουν να επαινούν τις Δέκα Εντολές, που αποκαλύφθηκαν στον Εβραίο Μωυσή, ως το θεμέλιο του ηθικού νόμου. Είναι παράξενο ότι σε μια χώρα στην οποία καμιά λέξη Εβραίου συγγραφέα δεν πρέπει να τυπωθεί ή να διαβαστεί, ψάλλονται οι Ψαλμοί και οι γερμανικές μεταφράσεις, οι προσαρμογές και οι απομιμήσεις τους. Είναι παράξενο ότι οι γερμανικές στρατιές, οι οποίοι αγαλλιάζουν στην Ανατολική Ευρώπη σφαγιάζοντας δειλά χιλιάδες ανυπεράσπιστες Εβραίες γυναίκες και παιδιά, συνοδεύονται από στρατιωτικούς ιερείς με Βίβλους στα χέρια τους. Αλλά το Τρίτο Ράιχ είναι γεμάτο τέτοιες αντιφάσεις.
Φυσικά, οι Ναζί δεν συμμορφώνονται με τις ηθικές διδασκαλίες των Ευαγγελίων. Ούτε και οποιοσδήποτε άλλος κατακτητής και πολεμιστής. Ο Χριστιανισμός δεν επιτρέπεται να γίνει εμπόδιο στο δρόμο της ναζιστικής πολιτικής περισσότερο από όσο όταν ήταν στο δρόμο άλλων επιτιθέμενων.
Ο ναζισμός όχι μόνο αποτυγχάνει να απορρίψει ρητά τον Χριστιανισμό, αλλά αυτοανακηρύσσεται επίσημα ως χριστιανικό κόμμα. Το εικοστό τέταρτο σημείο του «αμετάβλητου προγράμματος του κόμματος» διακηρύσσει ότι το κόμμα υποστηρίζει τον θετικό Χριστιανισμό, χωρίς να συνδέεται με κάποια από τις διάφορες χριστιανικές εκκλησίες και δόγματα. Ο όρος «θετικός» σε αυτή τη σχέση σημαίνει ουδετερότητα σε σχέση με τους ανταγωνισμούς μεταξύ των διαφόρων εκκλησιών και αιρέσεων.
Πολλοί Ναζί συγγραφείς, είναι η αλήθεια, απολαμβάνουν το να καταγγέλλουν και να χλευάζουν τον Χριστιανισμό και να καταρτίζουν σχέδια για την εγκαθίδρυση μιας νέας γερμανικής θρησκείας. Το ναζιστικό κόμμα καθαυτό, ωστόσο, δεν αντιμάχεται τον Χριστιανισμό αλλά τις χριστιανικές εκκλησίες ως αυτόνομους θεσμούς και ανεξάρτητους οργανισμούς. Ο ολοκληρωτισμός του δεν μπορεί να ανεχθεί την ύπαρξη οποιουδήποτε θεσμού που δεν υπόκειται πλήρως στην κυριαρχία του Φύρερ. Σε κανέναν Γερμανό δεν παρέχεται το προνόμιο να αψηφά μια εντολή που εκδίδεται από το κράτος, επικαλούμενος μια ανεξάρτητη αρχή. Ο διαχωρισμός εκκλησίας και κράτους είναι αντίθετος με τις αρχές του ολοκληρωτισμού. Ο ναζισμός πρέπει κατά συνέπεια να στοχεύει στην επιστροφή στις συνθήκες που επικρατούσαν στις γερμανικές Λουθηρανικές εκκλησίες και ομοίως στην Πρωσική Ενωτική Εκκλησία πριν από το Σύνταγμα της Βαϊμάρης. Τότε η πολιτική εξουσία ήταν υπέρτατη και επί της εκκλησίας. Ο κυβερνήτης της χώρας γινόταν και ο ανώτατος επίσκοπος της Λουθηρανικής Εκκλησίας της επικράτειάς του. Δικό του ήταν το jus circa sacra. (σ.σ. το Δίκαιο που αφορά τα θρησκευτικά ζητήματα)
Η σύγκρουση με την Καθολική Εκκλησία είναι παρόμοιου χαρακτήρα. Οι Ναζί δεν θα ανεχθούν καμία σχέση μεταξύ Γερμανών πολιτών και αλλοδαπών, ή ξένων θεσμών. Διέλυσαν ακόμη και τις γερμανικές Λέσχες Ρόταρυ επειδή ήταν συνδεδεμένες με τη Διεθνή Ρόταρυ, της οποίας η έδρα βρίσκεται στο Σικάγο. Ένας Γερμανός πολίτης οφείλει πίστη μόνο στον Φύρερ και το έθνος του. Κάθε είδους διεθνισμός είναι κακός. Ο Χίτλερ θα μπορούσε να ανεχθεί τον Καθολικισμό μόνο αν ο Πάπας ήταν κάτοικος Γερμανίας και υποτελής στον κομματικό μηχανισμό.
Εκτός από τον Χριστιανισμό, οι Ναζί απορρίπτουν ως εβραϊκό οτιδήποτε προέρχεται από Εβραίους συγγραφείς. Αυτή η καταδίκη περιλαμβάνει τα γραπτά εκείνων των Εβραίων που, όπως οι Σταλ, Λασάλ, Γκουμπλόβιτς και Ράτεναου, έχουν συνεισφέρει πολλές ουσιαστικές ιδέες στο σύστημα του Ναζισμού. Όμως το εβραϊκό πνεύμα, όπως λένε οι Ναζί, δεν περιορίζεται μόνο στους Εβραίους και τους απογόνους τους. Πολλοί «Άριοι» έχουν εμποτιστεί με την εβραϊκή νοοτροπία - για παράδειγμα ο ποιητής, συγγραφέας και κριτικός Γκόθολντ Εφραίμ Λέσινγκ, ο σοσιαλιστής Φρίντριχ Ένγκελς, ο συνθέτης Γιοχάνες Μπραμς, ο συγγραφέας Τόμας Μαν και ο θεολόγος Καρλ Μπαρτ. Και αυτοί επίσης είναι καταδικαστέοι. Έπειτα, υπάρχουν ολόκληρες σχολές σκέψης, τέχνης και λογοτεχνίας που απορρίπτονται ως εβραϊκές. Ο διεθνισμός και ο πασιφισμός είναι εβραϊκές ιδέες, αλλά το ίδιο και ο μιλιταρισμός. Το ίδιο και ο φιλελευθερισμός και ο καπιταλισμός, καθώς και ο «ψεύτικος» σοσιαλισμός των Μαρξιστών και των Μπολσεβίκων. Τα επίθετα «εβραϊκός» και «δυτικός» χρησιμοποιούνται κακόβουλα για τις φιλοσοφίες του Ντεκάρτ και του Χιουμ, τον θετικισμό, τον υλισμό και την εμπειροκριτική, και τις οικονομικές θεωρίες τόσο των κλασικών όσο και του σύγχρονου υποκειμενισμού. Η ατονική μουσική, το ιταλικό οπερατικό ύφος, η οπερέτα και οι πίνακες του ιμπρεσιονισμού θεωρούνται επίσης πράγματα εβραϊκά. Εν ολίγοις, «εβραϊκό» είναι αυτό που αντιπαθεί κάθε Ναζί. Αν κάποιος συνδυάσει όλα όσα οι διάφοροι Ναζί έχουν στιγματίσει ως εβραϊκά, θα αποκτήσει την εντύπωση ότι ολόκληρος ο πολιτισμός μας είναι επίτευγμα μόνο των Εβραίων.
Από την άλλη πλευρά, πολλοί υποστηρικτές του γερμανικού ρατσισμού προσπάθησαν να αποδείξουν ότι όλοι οι επιφανείς άνδρες των μη γερμανικών εθνών ήταν Άριοι βορειο-ευρωπαίοι γερμανικής καταγωγής. Ο πρώην Μαρξιστής Βόλτμαν, για παράδειγμα, ανακάλυψε χαρακτηριστικά γερμανισμού στον Πετράρχη, τον Δάντη, τον Αριόστο, τον Ραφαήλ και τον Μιχαήλ Άγγελο, οι οποίοι κληρονόμησαν την ιδιοφυΐα τους από τους Τεύτονες προγόνους τους. Ο Βόλτμαν είναι απόλυτα πεπεισμένος πως απέδειξε ότι «ολόκληρος ο ευρωπαϊκός πολιτισμός, ακόμη και στις σλαβικές και λατινικές χώρες, είναι ένα επίτευγμα της γερμανικής φυλής».
Θα ήταν χάσιμο χρόνου να ασχοληθούμε με τέτοιες δηλώσεις. Αρκεί να παρατηρήσουμε ότι οι διάφοροι εκπρόσωποι του γερμανικού ρατσισμού αντιφάσκουν μεταξύ τους, τόσο στην καθιέρωση των φυλετικών χαρακτηριστικών της ευγενούς φυλής όσο και στην φυλετική ταξινόμηση των ίδιων ακριβώς ατόμων. Πολύ συχνά αντιφάσκουν ακόμη και με όσα οι ίδιοι έχουν πει αλλού. Ο μύθος της κυρίαρχης φυλής έχει φιλοτεχνηθεί πράγματι απρόσεκτα.
Όλοι οι υπέρμαχοι των Ναζί επιμένουν ξανά και ξανά ότι ο Μαρξισμός και ο Μπολσεβικισμός είναι η πεμπτουσία του εβραϊκού πνεύματος και ότι η μεγάλη ιστορική αποστολή του Ναζισμού είναι να ξεριζώσει αυτό το παράσιτο. Είναι αλήθεια ότι αυτή η στάση δεν εμπόδισε τους Γερμανούς εθνικιστές ούτε από το να συνεργαστούν με τους Γερμανούς κομμουνιστές στην υπονόμευση της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης, ούτε από το να εκπαιδεύσουν τους φρουρούς τους σε ρωσικά στρατόπεδα πυροβολικού και αεροπορίας κατά τα έτη 1923-1933, ούτε —κατά την περίοδο από τον Αύγουστο του 1939 έως τον Ιούνιο του 1941— από το να εισέλθουν σε στενή πολιτική και στρατιωτική συνενοχή με τη Σοβιετική Ρωσία. Παρόλα αυτά, η κοινή γνώμη υποστηρίζει την άποψη ότι ο Ναζισμός και ο Μπολσεβικισμός είναι κοσμοθεωρίες — Weltanschauungen — αδυσώπητα αντίθετες μεταξύ τους. Στην πραγματικότητα, τα τελευταία χρόνια υπήρξαν σε όλο τον κόσμο δύο κύρια πολιτικά κόμματα: οι αντιφασίστες, δηλαδή οι φίλοι της Ρωσίας (κομμουνιστές, συνοδοιπόροι, αυτοαποκαλούμενοι φιλελεύθεροι και προοδευτικοί), και οι αντικομμουνιστές, δηλαδή οι φίλοι της Γερμανίας (κόμματα με χιτώνες διαφορετικών χρωμάτων, που αποκαλούνται -όχι με ιδιαίτερη ακρίβεια- «Φασίστες» από τους αντιπάλους τους). Υπήρξαν ελάχιστοι γνήσιοι φιλελεύθεροι και δημοκράτες αυτά τα χρόνια. Οι περισσότεροι από αυτούς που αυτοαποκαλούνται έτσι ήταν έτοιμοι να υποστηρίξουν αυτά που είναι στην πραγματικότητα ολοκληρωτικά μέτρα, και πολλοί έχουν επαινέσει με ενθουσιασμό τις ρωσικές μεθόδους δικτατορίας.
Από μόνο του το γεγονός ότι αυτές οι δύο ομάδες πολεμούν η μία την άλλη δεν αποδεικνύει απαραίτητα ότι διαφέρουν στις φιλοσοφίες και τις βασικές τους αρχές. Πάντα υπήρχαν πόλεμοι μεταξύ ανθρώπων που προσκολλώνταν στα ίδια πιστεύω και φιλοσοφίες. Τα κόμματα της Αριστεράς και της Δεξιάς βρίσκονται σε σύγκρουση επειδή και τα δύο στοχεύουν στην υπέρτατη εξουσία. Ο Κάρολος Ε΄ έλεγε: «Εγώ και ο ξάδερφός μου, ο βασιλιάς της Γαλλίας, συμφωνούμε απόλυτα. Πολεμάμε ο ένας τον άλλον επειδή και οι δύο στοχεύουμε στον ίδιο σκοπό: το Μιλάνο». Ο Χίτλερ και ο Στάλιν στοχεύουν στον ίδιο σκοπό. Και οι δύο θέλουν να κυβερνήσουν στα κράτη της Βαλτικής, στην Πολωνία και στην Ουκρανία.
