Η μαρξιστική-σοσιαλιστική προέλευση του φασισμού
Ο σοσιαλιστής Μουσολίνι, υπήρξε αρχισυντάκτης της εβδομαδιαίας εφημερίδας La Lotta di Classe (Η πάλη των τάξεων) και του σοσιαλιστικού περιοδικού Avanti!
Ετικέτες: Σοσιαλισμός, Ιστορία
Κείμενο του «Ιωσήφ Φουσέ», δημοσιευμένο στο Twitter/X στις 28/5/2025.
Ο αόρατος εχθρός... Η αριστερά για να ζήσει πρέπει να έχει απέναντί της εχθρούς. Αν δεν υπάρχουν, θα τους κατασκευάσει. Αν οι εχθροί αυτοί δεν είναι απέναντί της, θα τους αναζητήσει εντός της. Αναθεωρητές, ρεβιζιονιστές, οπορτουνιστές και κ.λπ κ.λπ... Σήμερα ο εχθρός της αριστεράς είναι «ο φασισμός». Για την ακρίβεια, όχι μόνο υπάρχει ακόμα φασισμός και φασίστες, αλλά όλοι - πλην αριστερών - είναι φασίστες.
Οι περισσότεροι αναγνώστες, κάποια στιγμή θα έχουν χαρακτηριστεί από σύντροφο, ως φασίστες. Για τους ενσυνείδητους πονηρίδηδες αριστερούς, αυτό είναι μια επικοινωνιακή τακτική. Για τους ασυνείδητους, αναλφάβητους συντρόφους, είναι δείγμα του πόσο ανιστόρητοι είναι.
Ο φασισμός, προέρχεται από το λατινικό fascis, το αρχαίο ρωμαϊκό έμβλημα εξουσίας που απεικόνιζε ράβδους δεμένες γύρω από έναν πέλεκυ, ένα κολλεκτιβιστικό σύμβολο του τύπου «η ισχύς εν τη ενώσει»...
Ποιος ήταν ο θεωρητικός του φασισμού; Κάποιοι θα πουν ο Μουσολίνι. Λάθος. Ο σοσιαλιστής Μουσολίνι, αρχισυντάκτης της εβδομαδιαίας εφημερίδας La Lotta di Classe (Η πάλη των τάξεων) και μετά του σοσιαλιστικού περιοδικού Avanti! , ήταν ο πολιτικός εκφραστής.
Ο ιδεολογικός εκφραστής ήταν νεο-εγελιανός φιλόσοφος Τζιοβάνι Τζεντίλε, θεμελιωτής του πραξιακού ιδεαλισμού. Υπέρμαχος του μαρξισμού, στενός συνεργάτης του Μαρξιστή φιλοσόφου Benedetto Croce, με τον οποίον εξέδιδαν μαζί το περιοδικό «Κριτική». Κατά τον Τζεντίλε, «ο φασισμός είναι μια μορφή σοσιαλισμού, και μάλιστα η πιο βιώσιμη μορφή του» («Προέλευση και δόγμα του φασισμού», σελίδα 45). Διετέλεσε υπουργός παιδείας του Μουσολίνι, παραμένοντας πιστός στο φασισμό, ακόμα και την περίοδο της Δημοκρατίας του Σαλό και μέχρι τη δολοφονία του το 1944.
Μια βασική πτυχή της λογικής του Τζεντίλε ήταν πως η φιλελεύθερη δημοκρατία είναι επιβλαβής καθώς εστιάζει στο άτομο, γεγονός που οδηγεί στην ιδιοτέλεια. Υπερασπιζόταν την «πραγματική δημοκρατία», υπό την οποία το άτομο θα υποτάσσεται στο κράτος. Με την έννοια αυτή, προέτασσε τις κεντρικά σχεδιασμένες οικονομίες, όπου το κράτος είναι αυτό που καθορίζει τι, πόσο και πώς θα παραχθεί. Η κορπορατική οικονομία του φασισμού, δεν καταργούσε την ατομική ιδιοκτησία, την ήλεγχε. Οι επιχειρήσεις ανήκαν σε ιδιώτες, όμως το κράτος ήταν αυτό που αποφάσιζε για το μέγεθος της παραγωγής, της κατανάλωσης, τις τιμές προϊόντων και υπηρεσιών, στα πλαίσια μιας προστατευόμενης οικονομίας που απαγόρευε ουσία τις εισαγωγές. Φόροι τεράστιοι που έφταναν και στο 100% για πάνω από ένα επίπεδο κέρδους. Ο Μπενίτο Μουσολίνι μάλιστα το 1943 πρότεινε την «κοινωνικοποίηση της οικονομίας», γνωστή και ως φασιστική κοινωνικοποίηση. Για να το πετύχει αυτό, ζήτησε τις συμβουλές του ιδρυτή του Ιταλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, Νικόλα Μπομπάτσι.
Λίγες μέρες πριν συλληφθεί και εκτελεστεί, ο Μουσολίνι θα δηλώσει:
«...είμαστε η εργατική τάξη σε μια μάχη ζωής και θανάτου εναντίον του καπιταλισμού. Το πραγματικό σκιάχτρο, ο πραγματικός κίνδυνος, η απειλή εναντίον της οποίας πολεμούμε αμείλικτα, προέρχεται από τη Δεξιά. Δεν είναι καθόλου προς το συμφέρον μας να έχουμε ως σύμμαχο την καπιταλιστική μπουρζουαζία έναντι της απειλής του ερυθρού κινδύνου...»
