Κορπορατισμός: το οικονομικό σύστημα που επιβλήθηκε εν αγνοία μας
Άρθρο του Jeffrey Tucker, που δημοσιεύτηκε στις 16/6/2023 από το Brownstone Institute
Σήμερα ο κορπορατισμός παίρνει μια διαφορετική μορφή. Αντί να είναι εθνικός, έχει παγκόσμια εμβέλεια. Εκτός από το κράτος και τις μεγάλες εταιρείες, ο σημερινός κορπορατισμός περιλαμβάνει ισχυρούς μη κυβερνητικούς οργανισμούς, μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς, και τεράστια ιδρύματα που χτίστηκαν από τεράστιες περιουσίες. Είναι τόσο ιδιωτικός όσο και δημόσιος. Ωστόσο δεν είναι λιγότερο διχαστικός, αδίστακτος και ηγεμονικός από ό,τι στο παρελθόν.
Δεν είναι καπιταλισμός. Δεν είναι σοσιαλισμός. Η νέα λέξη που ακούμε αυτές τις μέρες είναι η σωστή λέξη: κορπορατισμός. Αναφέρεται στη συγχώνευση βιομηχανίας και κράτους σε μια μονάδα με σκοπό την επίτευξη κάποιου μεγάλου οραματικού στόχου, κι η ελευθερία των ατόμων ας ριχτεί στον Καιάδα. Η ίδια η λέξη είναι πρωθύστερη του διαδόχου της, που είναι ο φασισμός. Η λέξη φασισμός όμως έχει γίνει εντελώς ακατανόητη και άχρηστη λόγω της κατάχρησής της, επομένως μπορούμε να κερδίσουμε σε σαφήνεια αναλύοντας τον παλαιότερο όρο.
Σκεφτείτε, ως ένα προφανές παράδειγμα, τις μεγάλες φαρμακευτικές εταιρείες (Big Pharma). Χρηματοδοτούν τις ρυθμιστικές αρχές. Διατηρούν μια περιστρεφόμενη πόρτα μεταξύ της εταιρικής διαχείρισης και του ρυθμιστικού ελέγχου. Η κυβέρνηση συχνά χρηματοδοτεί την ανάπτυξη φαρμάκων και δίνει μια σφραγίδα έγκρισης στα αποτελέσματα. Η κυβέρνηση, επιπλέον, χορηγεί και επιβάλλει τα διπλώματα ευρεσιτεχνίας. Τα εμβόλια απαλλάσσονται από κάθε ευθύνη για βλάβες στην υγεία. Όταν οι καταναλωτές αμφισβητούν τις διαρκείς ενέσεις, η κυβέρνηση επιβάλλει την υποχρεωτικότητα, όπως είδαμε. Επιπλέον, η big pharma πληρώνει έως και το 75 τοις εκατό των διαφημίσεων κατά τις ώρες της μεγάλης τηλεθέασης, κάτι που προφανώς αγοράζει τόσο την ευνοϊκή κάλυψη όσο και την σιωπή όσον αφορά τις παρενέργειες.
Αυτή είναι η ίδια η ουσία του κορπορατισμού. Ωστόσο δεν αφορά μόνο αυτόν τον κλάδο. Επηρεάζει όλο και περισσότερο την τεχνολογία, τα μέσα ενημέρωσης, την άμυνα, την εργασία, τα τρόφιμα, το περιβάλλον, τη δημόσια υγεία και οτιδήποτε άλλο. Οι μεγάλοι παίκτες έχουν συγχωνευθεί σε έναν μονόλιθο, στραγγίζοντας τη ζωτικότητα του δυναμισμού της αγοράς.
Το θέμα του κορπορατισμού σπάνια συζητείται με λεπτομέρειες. Οι άνθρωποι θα προτιμούσαν να συνεχίσουν τη συζήτηση για αφηρημένα ιδανικά που δεν είναι πραγματικά λειτουργικά στην πραγματική ζωή. Είναι αυτές οι ιδεατές τυπολογίες που χωρίζουν την δεξιά από την αριστερά. Εν τω μεταξύ οι πραγματικά υπάρχουσες απειλές προχωρούν κάτω από τα ραντάρ. Και αυτό είναι περίεργο, γιατί ο κορπορατισμός είναι μια πολύ πιο ζωντανή πραγματικότητα. Τον 20ο αιώνα σάρωσε ποικιλοτρόπως τις περισσότερες κοινωνίες ανά τον κόσμο και μας ταλαιπωρεί σήμερα όσο ποτέ άλλοτε.
Ο κορπορατισμός έχει μακρά ιδεολογική ιστορία που εκτείνεται δύο αιώνες πίσω. Ξεκίνησε ως μια θεμελιώδης επίθεση σε αυτό που τότε ήταν γνωστό ως φιλελευθερισμός. Ο φιλελευθερισμός ξεκίνησε αιώνες νωρίτερα, με το τέλος των θρησκευτικών πολέμων στην Ευρώπη και τη συνειδητοποίηση ότι το να επιτραπεί η θρησκευτική ελευθερία ήταν κάτι γενικά καλό για όλους: Μειώνει τη βία στην κοινωνία και εξακολουθεί να διατηρεί την ευκαιρία για σθεναρή άσκηση της πίστης. Αυτή η επίγνωση σταδιακά ξεδιπλώθηκε με τρόπους που αφορούσαν την έκφραση, τα ταξίδια και το εμπόριο γενικά.
Στις αρχές του 19ου αιώνα, μετά την Αμερικανική Επανάσταση, η ιδέα του φιλελευθερισμού σάρωσε την Ευρώπη. Η ιδέα ήταν ότι το κράτος δεν μπορούσε να κάνει κάτι καλύτερο για τις κοινωνίες υπό την κυριαρχία του, από το να τις αφήσει να αναπτυχθούν φυσικά και χωρίς ένα τελεοκρατικό τελικό κράτος. Μια τελεοκρατία χαρακτηρίζεται από μια συγκεντρωτική εξουσία που επιδιώκει να επιτύχει έναν συγκεκριμένο στόχο ή σκοπό, που συχνά θεωρείται ως το κοινό καλό ή ο κοινός σκοπός που δικαιολογεί τον περιορισμό των ατομικών ελευθεριών. Στη φιλελεύθερη άποψη, αντίθετα, η ελευθερία για όλους έγινε η μοναδική τελική κατάσταση.
Ενάντια στον παραδοσιακό φιλελευθερισμό ήταν ο Georg Wilhelm Friedrich Hegel (27 Αυγούστου 1770 – 14 Νοεμβρίου 1831), ο Γερμανός φιλόσοφος που εξήγησε την απώλεια εδάφους στο τέλος των Ναπολεόντειων πολέμων ως απλά μια προσωρινή οπισθοδρόμηση στο ιστορικό πεπρωμένο του γερμανικού έθνους. Στο όραμά του για την πολιτική, το έθνος στο σύνολό του χρειάζεται ένα πεπρωμένο που να είναι συνεπές με τους θεωρούμενους νόμους του για την ιστορία. Αυτή η ολιστική άποψη περιελάμβανε την εκκλησία, τη βιομηχανία, την οικογένεια και τα άτομα: όλοι πρέπει να βαδίσουν προς την ίδια κατεύθυνση.
Το σύνολο φτάνει στο αποκορύφωμά του μέσα στον θεσμό του κράτους, έγραψε στο Philosophy of Right , που «είναι η πραγματικότητα της ηθικής ιδέας», «ο ορθολογισμός του ηθικού συνόλου», η «θεϊκή ιδέα όπως υπάρχει στη γη» και ένα «έργο τέχνης στο οποίο η ελευθερία του ατόμου πραγματοποιείται και συμβιβάζεται με την ελευθερία του συνόλου».
Αν όλα αυτά σας ακούγονται σαν αρλούμπες, καλώς ήρθατε στο μυαλό του Χέγκελ, ο οποίος είχε εκπαιδευτεί στη θεολογία πρωτίστως και με κάποιο τρόπο έφτασε να κυριαρχεί για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα στη γερμανική πολιτική φιλοσοφία. Οι οπαδοί του χωρίστηκαν σε αριστερές και δεξιές εκδοχές του κρατικισμού του, με αποκορύφωμα τον Μαρξ και αναμφισβήτητα τον Χίτλερ, που συμφωνούν ότι το κράτος είναι το κέντρο της ζωής, ενώ διαφωνούν μόνο για το τι πρέπει αυτό να κάνει.
Ο κορπορατισμός ήταν μια εκδήλωση της «δεξιάς» εκδοχής του εγελιανισμού, που σημαίνει ότι δεν έφτασε στο σημείο να πει ότι η θρησκεία, η ιδιοκτησία και η οικογένεια έπρεπε να καταργηθούν, όπως πρότεινε αργότερα ο μαρξισμός. Αντίθετα, καθένας από αυτούς τους θεσμούς θα πρέπει να υπηρετεί το κράτος που αντιπροσωπεύει το σύνολο.
Το οικονομικό στοιχείο του κορπορατισμού ενισχύθηκε με το έργο του Friedrich List (6 Αυγούστου 1789 – 30 Νοεμβρίου 1846), ο οποίος εργάστηκε ως καθηγητής διοικητικής στο Πανεπιστήμιο του Tübingen, αλλά εκδιώχθηκε και πήγε στην Αμερική, όπου συμμετείχε στην ίδρυση των σιδηροδρόμων και υπερασπίστηκε ένα οικονομικό «Εθνικό Σύστημα» ή τον βιομηχανικό μερκαντιλισμό. Πιστεύοντας ότι παρακολουθούσε το έργο του Alexander Hamilton, ο List υποστήριξε την εθνική αυτάρκεια ως το σωστό διαχειριστικό πρότυπο για το εμπόριο. Σε αυτό, στάθηκε ενάντια σε ολόκληρη τη φιλελεύθερη παράδοση, που είχε από καιρό συσπειρωθεί γύρω από το έργο του Adam Smith και το δόγμα του ελεύθερου εμπορίου.
Στο Ηνωμένο Βασίλειο, το εγελιανό όραμα του κράτους υλοποιήθηκε στα γραπτά του Thomas Carlyle (4 Δεκεμβρίου 1795 – 5 Φεβρουαρίου 1881), ενός Σκωτσέζου φιλόσοφου που έγραψε βιβλία όπως On Heroes, Hero-Worship, The Heroic in History , και The French Revolution: A History . Ήταν υπερασπιστής της σκλαβιάς και της δικτατορίας και επινόησε τον όρο «η θλιβερή επιστήμη» για τα οικονομικά, ακριβώς επειδή η οικονομία όπως είχε αναπτυχθεί είχε εναντιωθεί με πάθος κατά της δουλείας.
Οι Τόρις μπήκαν στον χορό ακολουθώντας το έργο του John Ruskin (8 Φεβρουαρίου 1819 – 20 Ιανουαρίου 1900), ο οποίος ήταν ο κορυφαίος Άγγλος κριτικός τέχνης της βικτωριανής εποχής, φιλάνθρωπος και έγινε ο πρώτος καθηγητής Καλών Τεχνών στην Οξφόρδη. Ίδρυσε το Guild of Saint George, αντιτιθέμενος στον εμπορικό καπιταλισμό και τη μαζική παραγωγή για τον μέσο άνθρωπο. Στο έργο του, μπορούσαμε να δούμε πώς ο αντικαταναλωτισμός γενικά συνδυάζεται καλά με την αριστοκρατική λαχτάρα για μια ταξική κοινωνία που έδινε προτεραιότητα στον πλούτο για το μέλλον έναντι των προοδευτικών εξισωτικών παρορμήσεων.
Στην Αμερική, στο έργο του Κάρολου Δαρβίνου έγινε μια κατάχρηση, με τη μορφή της ευγονικής στη δεκαετία του 1880 και μετά, όπου ένα από τα καθήκοντα του κράτους έγινε η επιμέλεια της ποιότητας του πληθυσμού. Αυτό το κίνημα επικράτησε και στην Ευρώπη. Θεωρήθηκε ως απόλυτο χάος το να αφεθεί η ανθρώπινη τεκνοποίηση στις ιδιοτροπίες της ανθρώπινης βούλησης. Η Αμερικανική Οικονομική Ένωση μαζί με πολλές άλλες ακαδημαϊκές κοινωνίες μπήκαν στο εγχείρημα, σε σημείο που η ευγονική θεωρία έγινε μέρος του κυρίαρχου ακαδημαϊκού κόσμου. Αυτό ίσχυε μόλις πριν από 100 χρόνια.
Στην Ευρώπη μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο, μια νέα μορφή εγελιανισμού είχε αρχίσει να επικρατεί, που συνδύαζε την ευγονική, την αυταρχικότητα, τον εθνικισμό και τον ακατέργαστο κρατισμό σε ένα ενιαίο πακέτο. Ο Βρετανογερμανός φιλόσοφος Χιούστον Στιούαρτ Τσάμπερλεν (9 Σεπτεμβρίου 1855 – 9 Ιανουαρίου 1927) ταξίδεψε σε όλη την Ευρώπη και ερωτεύτηκε πολύ τον Βάγκνερ και τη γερμανική κουλτούρα και στη συνέχεια έγινε κορυφαίος υπέρμαχος του Χίτλερ. Υποστήριξε τον αιμοδιψή αντισημιτισμό και έγραψε το βιβλίο «Τα Θεμέλια του Δέκατου ένατου Αιώνα», που τόνιζε τις τευτονικές ρίζες της Ευρώπης.
Άλλοι αστέρες στη σύνθεση των κορπορατιστών περιελάμβαναν:
Werner Sombart (18 Ιανουαρίου 1863 – 18 Μαΐου 1941) Γερμανός ακαδημαϊκός, οικονομολόγος της ιστορικής σχολής και κοινωνιολόγος, ο οποίος μετεξελίχθηκε εύκολα από υπέρμαχος του κομμουνισμού σε κορυφαίος υπερασπιστής του ναζισμού.
Ο Φρέντερικ Χόφμαν (2 Μαΐου 1865 – 23 Φεβρουαρίου 1946) γεννήθηκε στη Γερμανία, έγινε στατιστικολόγος στην Αμερική και έγραψε το The Race Traits and Tendencies of the American Negro χαρακτηρίζοντας τους Αφροαμερικανούς ως κατώτερους από άλλες φυλές, και διακινώντας υποψίες για τους Εβραίους και τους μη Καυκάσιους.
Ο Madison Grant (19 Νοεμβρίου 1865 – 30 Μαΐου 1937) αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Yale και έλαβε πτυχίο νομικής από τη Νομική Σχολή της Κολούμπια, μετά το οποίο το ενδιαφέρον του για την ευγονική τον οδήγησε να μελετήσει τη «φυλετική ιστορία» της Ευρώπης και να γράψει το δημοφιλές βιβλίο του The Passing of the Great Race. Ήταν κορυφαίος περιβαλλοντολόγος και υπέρμαχος των εθνικοποιημένων δασών, για περίεργους ευγονικούς λόγους.
Ο Τσαρλς Ντάβενπορτ (1 Ιουνίου 1866 – 18 Φεβρουαρίου 1944) ήταν καθηγητής ζωολογίας στο Χάρβαρντ που ερεύνησε την ευγονική, έγραψε την Κληρονομικότητα σε Σχέση με την Ευγονική και ίδρυσε το Γραφείο Εγγραφής Ευγονικής και τη Διεθνή Ομοσπονδία Οργανισμών Ευγονικής. Ήταν σημαντικός παράγοντας στην οικοδόμηση του ευγονικού κράτους.
Ο Henry H. Goddard (14 Αυγούστου 1866 – 18 Ιουνίου 1957) ήταν ψυχολόγος, ευγονιστής και Διευθυντής Έρευνας στο Εκπαιδευτικό Σχολείο Vineland για Διανοητικά Αδύναμα Κορίτσια και Αγόρια. Δημοσίευσε μελέτες IQ και τις μετέτρεψε σε όπλο που χρησιμοποιεί το κράτος για να δημιουργήσει μια κεντρικά σχεδιασμένη κοινωνία, δημιουργώντας ιεραρχίες που καθορίζονται και επιβάλλονται από τους κρατικούς γραφειοκράτες.
Ο Edward A. Ross (12 Δεκεμβρίου 1866 – 22 Ιουλίου 1951) έλαβε Ph.D. από το Πανεπιστήμιο Johns Hopkins, ήταν μέλος της σχολής του Στάνφορντ και έγινε ιδρυτής της κοινωνιολογίας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Συγγραφέας του Sin and Society (1905). Προειδοποίησε για τις δυσγονικές συνέπειες του να επιτραπεί στις γυναίκες η ελευθερία επιλογής να συμμετέχουν σε επ' αμοιβή εργασία και πίεσε για την θέσπιση νόμων που απαγόρευαν την γυναικεία εργασία.
Ο Robert DeCourcy Ward (29 Νοεμβρίου 1867 – 12 Νοεμβρίου 1931) ήταν καθηγητής μετεωρολογίας και κλιματολογίας στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ και συνίδρυσε την Ένωση Περιορισμού της Μετανάστευσης, φοβούμενος τις δυσγονικές επιπτώσεις των σλαβικών, εβραϊκών και ιταλικών επιγαμιών. Η επιρροή του ήταν το κλειδί για το κλείσιμο των συνόρων το 1924, παγιδεύοντας εκατομμύρια ανθρώπους στην Ευρώπη, που σφαγιάστηκαν.
Ο Giovanni Gentile (30 Μαΐου 1875 – 15 Απριλίου 1944) ήταν Ιταλός νεοχεγκελιανός ιδεαλιστής φιλόσοφος, ο οποίος παρείχε μια πνευματική βάση για τον ιταλικό κορπορατισμό και τον φασισμό και βοήθησε στη συγγραφή του Δόγματος του Φασισμού με τον Μπενίτο Μουσολίνι . Ήταν πρόσκαιρα αγαπητός στον αμερικανικό Τύπο για τη διάνοια και το όραμά του.
Ο Lewis Terman (15 Ιανουαρίου 1877 – 21 Δεκεμβρίου 1956) ήταν ευγονιστής που επικεντρώθηκε στη μελέτη χαρισματικών παιδιών όπως μετρώνται με το IQ. Με Ph.D. από το Πανεπιστήμιο Κλαρκ, έγινε μέλος του φιλοευγονικού Human Betterment Foundation και ήταν πρόεδρος της Αμερικανικής Εταιρείας Ψυχολογίας. Προώθησε τον αυστηρό διαχωρισμό, την εξαναγκαστική στείρωση, τους ελέγχους της μετανάστευσης, τις άδειες τοκετού και γενικά μια κεντρικά σχεδιασμένη κοινωνία.
Ο Oswald Spengler (29 Μαΐου 1880 – 8 Μαΐου 1936) αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Halle στη Γερμανία, έγινε δάσκαλος και το 1918 έγραψε το Decline of the West σχετικά με ιστορικούς κύκλους και αλλαγές που προσπαθούσαν να εξηγήσουν την ήττα της Γερμανίας στον Μεγάλο Πόλεμο. Προέτρεψε έναν νέο Τευτονικό φυλετικό αυταρχισμό για την καταπολέμηση του φιλελεύθερου ατομικισμού.
Ο Έζρα Πάουντ (30 Οκτωβρίου 1885 - 1 Νοεμβρίου 1972) ήταν ένας εκπατρισμένος μοντερνιστής ποιητής από την Αμερική που ασπάστηκε τον εθνικοσοσιαλισμό, απέδωσε τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο στην τοκογλυφία και τον διεθνή καπιταλισμό, και υποστήριξε τον Μουσολίνι και τον Χίτλερ κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Ένας λαμπρός αλλά βαθιά βασανισμένος άνθρωπος, ο Πάουντ χρησιμοποίησε την ιδιοφυΐα του για να γράφει σε ναζιστικές εφημερίδες στην Αγγλία, πριν και κατά τη διάρκεια του πολέμου.
Ο Carl Schmitt (11 Ιουλίου 1888 – 7 Απριλίου 1985) ήταν Ναζί νομικός και πολιτικός θεωρητικός που έγραψε εκτενώς και με σφοδρότητα κατά του κλασικού φιλελευθερισμού και υπέρ της αδίστακτης άσκησης της εξουσίας ( The Concept of the Political ). Η άποψή του για τον ρόλο του κράτους είναι ολοκληρωτική. Θαύμαζε και επευφημούσε τον δεσποτισμό, τον πόλεμο και τον Χίτλερ.
Ο Τσαρλς Έντουαρντ Κάφλιν (25 Οκτωβρίου 1891 – 27 Οκτωβρίου 1979), ήταν ένας Καναδός-Αμερικανός ιερέας με τεράστια επιρροή, που παρουσίαζε μια ραδιοφωνική εκπομπή με 30 εκατομμύρια ακροατές τη δεκαετία του 1930. Περιφρονούσε τον καπιταλισμό, υποστήριξε το New Deal και βυθίστηκε στον σκληρό αντισημιτισμό και το ναζιστικό δόγμα, δημοσιεύοντας ομιλίες του Γκέμπελς με το όνομά του. Η εκπομπή του ενέπνευσε χιλιάδες να διαδηλώσουν στους δρόμους ενάντια στους Εβραίους πρόσφυγες.
Ο Julius Caesar Evola (19 Μαΐου 1898 – 11 Ιουνίου 1974) ήταν ένας ριζικά παραδοσιακός Ιταλός φιλόσοφος που επικεντρώθηκε στην ιστορία και τη θρησκεία και λάτρευε τη βία. Τον θαύμαζε ο Μουσολίνι και έγραψε λατρευτικές επιστολές στον Χίτλερ. Πέρασε μια ζωή υπερασπιζόμενος την υποταγή των γυναικών και το ολοκαύτωμα για τους Εβραίους.
Ο Francis Parker Yockey (18 Σεπτεμβρίου 1917 - 16 Ιουνίου 1960) ήταν Αμερικανός δικηγόρος και αφοσιωμένος Ναζί που έγραψε το Imperium: The Philosophy of History and Politics, το οποίο υποστηρίζει έναν πολιτισμικό, ολοκληρωτικό δρόμο για τη διατήρηση του δυτικού πολιτισμού ενάντια στην επιρροή των Εβραίων. Είπε ότι η πτώση του Τρίτου Ράιχ ήταν μια προσωρινή οπισθοδρόμηση. Αυτοκτόνησε στη φυλακή όπου κρατείτο για μια απάτη με διαβατήρια. Ήταν ο Yockey που είχε ισχυρή επιρροή στον Willis Carto (1926-2015), τον μεταπολεμικό υποστηρικτή της ναζιστικής θεωρίας.
Αυτή είναι μια σύντομη ματιά στις πνευματικές ρίζες και την εξέλιξη της κορπορατιστικής σκέψης, με τα πιο επιβλαβή ιδεολογικά της στοιχεία. Η εστίαση σε έναν τελεοκρατικό εθνικισμό, σε κάθε περίπτωση, έρχεται μέσω του διχασμού και της κατάκτησης του έθνους, συνήθως από έναν «σπουδαίο άνδρα», και επιτρέποντας στους «ειδικούς» να ποδοπατήσουν τις επιθυμίες των απλών ανθρώπων για ειρήνη και ευημερία.
Το κορπορατιστικό μοντέλο αναπτύχθηκε στις περισσότερες χώρες κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, το οποίο ήταν το μεγαλύτερο πείραμα στον κεντρικό σχεδιασμό σε συνεργασία με κατασκευαστές πυρομαχικών και άλλες μεγάλες εταιρείες. Αναπτύχθηκε σε συνδυασμό με τη επιστράτευση, την λογοκρισία, τον νομισματικό πληθωρισμό και μια μεγάλης κλίμακας μηχανή δολοφονιών. Ενέπνευσε μια ολόκληρη γενιά διανοουμένων και κρατικών μάνατζερ. Το New Deal των ΗΠΑ, με τους ελέγχους των τιμών και τα βιομηχανικά καρτέλ, διοικείτο σε μεγάλο βαθμό από ανθρώπους όπως ο Rexford Tugwell (1891-1979), ο οποίος εμπνεύστηκε να συνηγορήσει υπέρ του κορπορατισμού από την εμπειρία του σε εκείνον τον πόλεμο. Το ίδιο μοτίβο επαναλήφθηκε και στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Αυτή η σύντομη γενεαλογία μας μεταφέρει μόνο μέχρι τα μέσα του 20ού αιώνα. Σήμερα ο κορπορατισμός παίρνει μια διαφορετική μορφή. Αντί να είναι εθνικός, έχει παγκόσμια εμβέλεια. Εκτός από το κράτος και τις μεγάλες εταιρείες, ο σημερινός κορπορατισμός περιλαμβάνει ισχυρούς μη κυβερνητικούς οργανισμούς, μη κερδοσκοπικούς οργανισμούς, και τεράστια ιδρύματα που χτίστηκαν από τεράστιες περιουσίες. Είναι τόσο ιδιωτικός όσο και δημόσιος. Ωστόσο δεν είναι λιγότερο διχαστικός, αδίστακτος και ηγεμονικός από ό,τι στο παρελθόν.
Επίσης, έχει φροντίσει να εξαλείψει τις περισσότερες από τις εξωφρενικές (και ντροπιαστικές) διδαχές του, αφήνοντας στη θέση τους μόνο τα ιδανικά των παγκόσμιων κυβερνήσεων που συνεργάζονται απευθείας με τις μεγαλύτερες εταιρείες στον τομέα των μέσων ενημέρωσης και της τεχνολογίας, για να σφυρηλατήσουν ένα ενιαίο όραμα για μια πειθήνια ανθρωπότητα, όπως αυτό διατυπώνεται καθημερινά από το Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ. Μαζί μ' αυτό έρχεται η λογοκρισία και οι περιορισμοί στην εμπορική και την ατομική ελευθερία.
Αυτή είναι μόνο η αρχή των προβλημάτων. Ο κορπορατισμός καταργεί την ανταγωνιστική δυναμική της άμιλλας του καπιταλισμού και την αντικαθιστά με καρτέλ που διοικούνται από ολιγάρχες. Μειώνει την ανάπτυξη και την ευημερία. Είναι πάντοτε διεφθαρμένος. Υπόσχεται αποτελεσματικότητα αλλά αποδίδει μόνο παρασιτισμό. Διευρύνει το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών και δημιουργεί και περιχαρακώνει ένα βαθύ ρήγμα μεταξύ των κυβερνώντων και των κυβερνώμενων. Απαλείφει τον τοπικισμό, την θρησκευτική ιδιαιτερότητα, τα δικαιώματα των οικογενειών και την αισθητική παραδοσιοκρατία. Επίσης καταλήγει στη βία.
Ο κορπορατισμός κάθε άλλο παρά ριζοσπαστικός είναι. Η λέξη είναι μια τέλεια περιγραφή της πιο επιτυχημένης μορφής κρατισμού του 20ού αιώνα. Τον 21ο αιώνα, του δόθηκε νέα πνοή και μια φιλοδοξία παγκόσμιας εμβέλειας. Όμως όσον αφορά τα υψηλότερα αμερικανικά ιδεώδη και τις αξίες της ελευθερίας του διαφωτισμού για όλους, αντιπροσωπεύει στην πραγματικότητα το αντίθετο.
Είναι επίσης το πιο πιεστικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε σήμερα, μια πολύ περισσότερο συνεχιζόμενη πηγή ανησυχίας από τα παλιά αρχέτυπα του σοσιαλισμού και του καπιταλισμού. Επίσης στο αμερικανικό πλαίσιο, ο κορπορατισμός μπορεί να εμφανιστεί σε μορφές που μεταμφιέζονται τόσο σαν αριστερά όσο και σαν δεξιά. Ωστόσο μην γελιέστε: ο πραγματικός στόχος είναι πάντα η παραδοσιακά εννοούμενη ελευθερία.
(Για περισσότερα γραπτά μου σχετικά με αυτό το θέμα, βλέπε το Δεξιός Κολεκτιβισμός .)
Ο Jeffrey A. Tucker είναι ιδρυτής και πρόεδρος του Ινστιτούτου Brownstone. Είναι επίσης Senior Economics Columnist για την Epoch Times, συγγραφέας 10 βιβλίων, συμπεριλαμβανομένου του Liberty or Lockdown , και χιλιάδων άρθρων στον επιστημονικό και καθημερινό Τύπο. Μιλάει δημοσίως για θέματα οικονομίας, τεχνολογίας, κοινωνικής φιλοσοφίας και πολιτισμού.