Είναι η Ουγγαρία ένα πρότυπο για την Δεξιά;
Η κυβέρνηση Όρμπαν κατέκτησε την εξουσία αναγνωρίζοντας τις ανησυχίες των απλών ανθρώπων κι επισημαίνοντας ποιοι είναι οι εχθροί:Οι αριστεροί, οι σοσιαλιστές, οι γραφειοκράτες της ΕΕ, οι ΜΚΟ του Σόρος
Άρθρο του Tamás Klein, δημοσιευμένο την 1/4/2024 από το Mises Institute.
Τα τελευταία χρόνια, η πατρίδα μου, η Ουγγαρία, μια μικρή χώρα στην Κεντρική-Ανατολική Ευρώπη, έχει προσελκύσει την προσοχή του αμερικανικού λαού, ιδιαίτερα της Δεξιάς. Με επικεφαλής τον Πρωθυπουργό Βίκτορ Όρμπαν, η κυβέρνηση της Ουγγαρίας έχει υπερασπιστεί ένα στυλ συντηρητισμού στο ύφος του Πατ Μπιουκάναν, με μεγάλη έμφαση στο να θέτει πρώτα τα συμφέροντα των ουγγρικών οικογενειών και να αντιστέκεται σε υπερεθνικές πολιτικές δυνάμεις, όπως οι φεντεραλιστές γραφειοκράτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι διεθνιστικές, μη κυβερνητικές οργανώσεις όπως το Open Society Foundation που υποστηρίζεται από τον George Soros, η μαζική μετανάστευση και άλλες απειλές για την εθνική κυριαρχία της. Ο θαρραλέος εναγκαλισμός της δεξιόστροφης εθνικής κυριαρχίας και της μη παρεμβατικής εξωτερικής πολιτικής από τον Βίκτορ Όρμπαν προσφέρει πολύτιμα μαθήματα και στοιχεία έμπνευσης για την αμερικανική Δεξιά. Ωστόσο, όπως όλα τα κράτη, η Ουγγαρία απέχει πολύ από το να είναι τέλειο πρότυπο. Ως εκ τούτου, οι Αμερικανοί θα πρέπει να είναι προσεκτικοί όταν προσπαθούν να διδαχτούν από αυτήν.
Αποσείοντας τις συκοφαντίες
Πρώτον, είναι δυστυχώς απαραίτητο να αντιμετωπίσουμε και να διαλύσουμε τουλάχιστον μερικές από τις πιο κοινές συκοφαντίες που διαιωνίζονται από τους αριστερούς στα κυρίαρχα δυτικά μέσα ενημέρωσης. Ο ηγέτης της Ουγγαρίας, Βίκτορ Όρμπαν, συχνά απεικονίζεται ως μαριονέτα του Ρώσου προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν, μια αφήγηση που παραβλέπει βολικά τη γεωπολιτική πραγματικότητα της περιοχής. Ενώ ο Όρμπαν διατηρεί καλές διπλωματικές σχέσεις με τη Ρωσία -όπως και πολλά άλλα έθνη- το να υπαινίσσεται κανείς ότι είναι υπό τον έλεγχο του Πούτιν είναι εξίσου αβάσιμο όπως ήταν η φάρσα περί ύποπτων σχέσεων Τραμπ-Ρωσίας.
Η πραγματικότητα είναι ότι υπάρχει μια ιστορική μειοψηφία περίπου 125.000 Ούγγρων που ζουν στα Υπερκαρπάθια, μια περιοχή που άδικα αποσπάστηκε από την Ουγγαρία μετά τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο και σήμερα καταλαμβάνεται από το ουκρανικό καθεστώς. Όπως θα αντιλαμβανόταν κάθε άνθρωπος με νηφάλια σκέψη, ο Όρμπαν φροντίζει εύλογα ώστε το ρωσικό πυροβολικό και η Πολεμική Αεροπορία να μην στοχεύουν τον λαό του. Επιπλέον, η Ουγγαρία εξαρτάται από το ρωσικό φυσικό αέριο από την κομμουνιστική εποχή, γεγονός που ο Orbán προσπαθεί να αλλάξει. Ο Όρμπαν, όντας ο ηγέτης της Ουγγαρίας, και όχι της Ουκρανίας ή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι πρωτίστως υπεύθυνος για την ευημερία του λαού του και έχει απόλυτα δίκιο όταν αρνείται να ικανοποιήσει τις παράλογες απαιτήσεις της Αριστεράς στην Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες να διακόψει πλήρως τις διπλωματικές της σχέσεις με τη Ρωσία.
Επιπλέον, παρόλο που ο Όρμπαν θα μπορούσε να είχε αρνηθεί να δεχθεί πρόσφυγες από την Ουκρανία, μια χώρα που τρομοκρατεί την ουγγρική μειονότητα για δεκαετίες, αποφάσισε να προσφέρει καταφύγιο στους αθώους πολίτες που προσπαθούσαν να ξεφύγουν από αυτόν τον πόλεμο. Όμως, φυσικά, σχεδόν κανείς στη Δύση δεν του έδωσε τα εύσημα για τις ενέργειές του. Όπως πολύ σωστά τόνισε ο Paul Gottfried,
«Τα μέσα ενημέρωσης έχουν πει ελάχιστα για τη «μεγαλύτερη δημοκρατία» του κόσμου, την Ινδία, η οποία επίσης αγοράζει ενέργεια από τη Ρωσία και παραμένει εμφανώς ουδέτερη στη ρωσο-ουκρανική σύγκρουση. Υπάρχει ένας καλός λόγος για αυτή την έλλειψη αγανάκτησης. Δεδομένου ότι η Ινδία είναι κατά κύριο λόγο μη χριστιανική, βρίσκεται έξω από τη Δύση και έχει σχετικά μελαχρινό πληθυσμό, τα μέσα ενημέρωσης δεν πρόκειται να κρατήσουν αυτή τη χώρα στο ίδιο πρότυπο υπολογιστή με ένα δυτικό κράτος που εναντιώνεται στο woke φαινόμενο.»
Ωστόσο, ο Βίκτορ Όρμπαν, ως ηγέτης μιας λευκής χριστιανικής χώρας, αντιμετωπίζεται, φυσικά, με διαφορετικά κριτήρια. Τι είναι αυτά τα δύο μέτρα και σταθμά, αν όχι ρατσισμός κατά των λευκών;
Η επιτυχία του Όρμπαν
Η επιτυχία του Βίκτωρ Όρμπαν να κερδίσει τις εκλογές μέσω του (σ.σ. καλώς εννοούμενου) λαϊκισμού δεν μπορεί να αγνοηθεί. Η ικανότητά του να αξιοποιεί τις ανησυχίες και τις φιλοδοξίες των απλών ανθρώπων ήταν η κινητήριος δύναμη πίσω από την πολιτική του μακροημέρευση. Επιπλέον, αφ’ ότου κέρδισε τις εκλογές, μπόρεσε να θεσπίσει ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις.
Από τότε που ανέλαβε τα καθήκοντά του το 2010, ο Όρμπαν αποκατέστησε γρήγορα τη δημόσια τάξη από το χάος που δημιούργησαν οι σοσιαλδημοκράτες. Καθιέρωσε επίσης έναν πιο δίκαιο και λογικό ενιαίο φόρο από την προηγούμενη «προοδευτική» φορολογική πολιτική που τιμωρούσε την επιτυχία. Η κυβέρνηση του Όρμπαν ψήφισε επίσης μια φορολογική απαλλαγή για τους νέους κάτω των είκοσι πέντε ετών και φορολογικές ελαφρύνσεις που αυξάνονται ανάλογα με τον αριθμό των παιδιών που μεγαλώνει μια οικογένεια. Επιπλέον, έχτισε έναν φράχτη στα νότια σύνορα της χώρας για να κρατήσει έξω τις μάζες των εισβολέων που έρχονται από τη Μέση Ανατολή και την Αφρική. Αν και δέχεται μαζικές διεθνείς επιθέσεις γι' αυτό, ο Όρμπαν δεν απέφυγε να αντιμετωπίσει την ατζέντα ισχυρών προσωπικοτήτων όπως ο Τζορτζ Σόρος, του οποίου η χρηματοδότηση αριστερών ΜΚΟ αποτελούσε μια τοξική εισβολή στις εσωτερικές υποθέσεις της Ουγγαρίας. Ως προς το ζήτημα του πολέμου, ο Όρμπαν υποστήριξε κατά συνέπεια μια στάση τύπου «πρώτα η Ουγγαρία», υποστηρίζοντας την ειρήνη και παραμένοντας έξω από τη σύγκρουση Ουκρανίας-Ρωσίας, χωρίς να στέλνει στρατιώτες, όπλα ή πυρομαχικά. Επίσης, στο κοινοβούλιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η Ουγγαρία ασκεί συχνά το μοναδικό βέτο κατά των οικονομικών κυρώσεων που πλήττουν τον λαό της. Ο Όρμπαν απαγόρευσε επίσης την προπαγάνδα των ΛΟΑΤΚΙ στα σχολεία, δίνοντας τέλος στην «ώρα της αφήγησης παραμυθιών από drag queen» πριν καν αρχίσει πραγματικά.
Η κυβέρνηση του Όρμπαν έχει ουσιαστικά κατακτήσει την εξουσία αναγνωρίζοντας τις ανησυχίες των απλών ανθρώπων και επισημαίνοντας με τόλμη ποιοι είναι οι εχθροί: οι αριστεροί, οι σοσιαλιστές, οι γραφειοκράτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι μη κυβερνητικές οργανώσεις που υποστηρίζονται από τον Σόρος, οι πολεμοκάπηλοι και πολλοί άλλοι. Έτσι, μη φοβούμενος να χρησιμοποιήσει την πολιτική του ισχύ εναντίον της Αριστεράς, ο Όρμπαν μπόρεσε να εφαρμόσει πολιτικές που τον καθιστούν υπερασπιστή της εθνικής κυριαρχίας.
Προχωρήστε με επιφύλαξη
Μολονότι οι επιτυχίες της Ουγγαρίας υπό τον Όρμπαν δεν μπορούν να υποτιμηθούν, οι Αμερικανοί (σ.σ. και όχι μόνο) δεξιοί πρέπει να προχωρήσουν με επιφύλαξη πριν την ενστερνιστούν ως αψεγάδιαστο πρότυπο. Όπως κάθε έθνος, η Ουγγαρία έχει το μερίδιό της σε δυστοκίες και ατέλειες, πολλές από τις οποίες είναι κληρονομιά του κομμουνιστικού της παρελθόντος και των σοσιαλδημοκρατών που ήρθαν μετά από αυτήν και πριν από τον Όρμπαν. Επίσης, εφόσον ο Όρμπαν πρέπει να παίξει με τους κανόνες του παιχνιδιού -δηλαδή, της δημοκρατίας- πρέπει να απευθυνθεί σε έναν πληθυσμό που μεγάλωσε μέσα στον σοσιαλισμό. Έτσι, συχνά, παρ’ όλο που πιθανότατα κατανοεί το πώς ορισμένες από τις πολιτικές του είναι επιζήμιες για την οικονομία, είναι υποχρεωμένος να κερδίζει εκλογές για να κάνει οποιεσδήποτε μεταρρυθμίσεις, και έτσι πρέπει να υιοθετεί κακές οικονομικές πολιτικές για να ευχαριστεί τον ουγγρικό πληθυσμό. Ωστόσο, οι υψηλοί φόροι, οι τεράστιες γραφειοκρατίες, ο πληθωρισμός , οι οικονομικοί κανονισμοί, οι έλεγχοι των τιμών, οι επιδοτήσεις, οι προστατευτικές εμπορικές πολιτικές και η προώθηση της πράσινης ενέργειας, είναι όλα πράγματα που υπάρχουν υπό την κυβέρνηση Όρμπαν και παρεμποδίζουν σε μεγάλο βαθμό την οικονομική ευημερία.
Επίσης, οι ακραίοι κανονισμοί για την οπλοκατοχή και η ουσιαστική αδυναμία απόκτησης αδειών οπλοφορίας για αυτοάμυνα δεν είναι κάτι για το οποίο μπορούμε, εμείς οι Ούγγροι, να είμαστε περήφανοι. Επιπλέον, η κυβέρνηση του Όρμπαν δυστυχώς ψήφισε επίσης έναν νέο Νόμο για τη Δημόσια Εκπαίδευση που ρυθμίζει εκτενώς τα ιδιωτικά σχολεία, απαγορεύει ουσιαστικά την κατ’ οίκον εκπαίδευση και καθιστά υποχρεωτικό το νηπιαγωγείο από την ηλικία των τεσσάρων ετών.
Μαθαίνοντας ο ένας από τον άλλον
Θεωρώντας την Ουγγαρία ως πρότυπο, η Δεξιά θα πρέπει να αναγνωρίσει τόσο τα δυνατά όσο και τα αδύνατα σημεία της. Η στρατηγική προσέγγιση του Όρμπαν στην πολιτική και η ικανότητά του να εφαρμόζει ουσιαστικές πολιτικές που προστατεύουν την εθνική κυριαρχία και την ταυτότητα της Ουγγαρίας από την παγκόσμια αριστερή ηγεμονία προσφέρουν πολύτιμα μαθήματα. Ωστόσο, η άκριτη υιοθέτηση κάθε πτυχής της διακυβέρνησης της Ουγγαρίας θα ήταν κοντόφθαλμη. Οι Αμερικανοί θα πρέπει να είναι επιλεκτικοί, να εμπνέονται από τις επιτυχίες του Όρμπαν, παραμένοντας σε επαγρύπνηση απέναντι σε πολιτικές που υπονομεύουν την ελευθερία και την ευημερία.
Επιπλέον, η Ουγγαρία θα μπορούσε να επωφεληθεί παρατηρώντας την αμερικανική Δεξιά, ιδιαίτερα τους συντηρητικούς φιλελεύθερους (paleo-libertarians), ιδιαίτερα σε τομείς όπως η οικονομία της ελεύθερης αγοράς, το υγιές νόμισμα, η σημασία του δικαιώματος στην οπλοφορία και το πρωτείο των γονέων στην εκπαίδευση των παιδιών τους. Μαθαίνοντας ο ένας από τον άλλον, τόσο η Ουγγαρία όσο και η αμερικανική Δεξιά θα μπορούσαν να ωφεληθούν πολύ. Για να εξασφαλιστεί ότι και οι δύο πλευρές διδάσκονται η μία από την άλλη μόνο τα θετικά και όχι τα αρνητικά, είναι ζωτικής σημασίας να έχουμε κατά νου τα λόγια του Αγίου Βασιλείου του Μεγάλου στην «Έκκληση προς τους νέους για τη σωστή χρήση της (αρχαιο)ελληνικής βιβλιογραφίας». Σε αυτήν, ο Άγιος Βασίλειος ο Μέγας της Καισαρείας συμβούλευε την χριστιανική νεολαία για το αν έπρεπε να διαβάζει βιβλία από παγανιστικές πηγές, όπως οι μεγάλοι Έλληνες φιλόσοφοι. Ο Άγιος Βασίλειος τους έδωσε την εντολή να το κάνουν αλλά με προσοχή, παίρνοντας μόνο τα θετικά και παραλείποντας τα αρνητικά:
«Τώρα, λοιπόν, πρέπει να χρησιμοποιήσουμε αυτά τα γραπτά εντελώς αντίστοιχα με τον τρόπο των μελισσών, γιατί οι μέλισσες δεν επισκέπτονται όλα τα λουλούδια χωρίς διακρίσεις, ούτε επιδιώκουν, στην πραγματικότητα, να πάρουν μαζί τους ολόκληρα τα άνθη πάνω στα οποία κάθονται, αλλά αντίθετα, έχοντας πάρει τόσα όσα είναι απαραίτητα για τις ανάγκες τους, αφήνουν τα υπόλοιπα ανέγγιχτα. Έτσι κι εμείς, αν είμαστε σοφοί, θα πάρουμε από τα ειδωλολατρικά βιβλία ό,τι μας αρμόζει και είναι σύμμαχος της αλήθειας και θα προσπεράσουμε τα υπόλοιπα. Και όπως όταν κόβουμε τα τριαντάφυλλα αποφεύγουμε τα αγκάθια, έτσι και από τέτοια γραπτά θα συλλέξουμε κάθε τι χρήσιμο και θα φυλαχθούμε από κάθε τι επιβλαβές.»
Συμπερασματικά, η Ουγγαρία υπό τον Βίκτορ Όρμπαν παρουσιάζει μια συναρπαστική μελέτη περίπτωσης (case study) για την αμερικανική Δεξιά, επιδεικνύοντας τη δύναμη του δεξιού λαϊκισμού για την εθνική κυριαρχία. Ωστόσο, είναι απαραίτητο να προσεγγίσουμε το ουγγρικό μοντέλο με σύνεση. Η σχέση μεταξύ της Ουγγαρίας και της αμερικανικής Δεξιάς πρέπει να αντικατοπτρίζει τη σοφία της συμβουλής του Αγίου Βασιλείου για τη χρήση της ελληνικής βιβλιογραφίας. Ακριβώς όπως οι μέλισσες μαζεύουν επιλεκτικά το νέκταρ από τα λουλούδια, οι Αμερικανοί θα πρέπει να υιοθετήσουν επιλεκτικά στοιχεία από το μοντέλο της Ουγγαρίας που ευθυγραμμίζονται με τις αρχές και τους στόχους τους, ενώ παράλληλα θα πρέπει να αποφύγουν εκείνα που μπορεί να είναι επιζήμια. Και εμείς, ως εκπρόσωποι της Αυστριακής Σχολής και παλαιο-φιλελεύθεροι (συντηρητικοί κλασσικοί φιλελεύθεροι), πρέπει να είμαστε έτοιμοι να επισημάνουμε το πότε οι ομοϊδεάτες δεξιοί κινδυνεύουν να καταναλώσουν «δηλητήριο μαζί με το μέλι». Με αυτόν τον τρόπο, η αμερικανική Δεξιά μπορεί να συνεχίσει να προωθεί το όραμά της για ένα καλύτερο μέλλον, με γνώμονα τη σύνεση και τη διάκριση.