Το πρόβλημα της Γαλλίας και της ΕΕ δεν είναι η «ακροδεξιά» αλλά ο σοσιαλισμός κι η ακροαριστερά
Οι ψηφοφόροι έχουν την επιλογή να αποφασίσουν μεταξύ κρατισμού, περισσότερου κρατισμού, ή καθαρού κομμουνισμού. Εξαιρετικά.
Άρθρο του οικονομολόγου Daniel Lacalle, δημοσιευμένο την 1/7/2024 από το Mises Institute.
Μετά τις ευρωεκλογές, τα swap του γαλλικού κράτους για το ενδεχόμενο πιστωτικής αθέτησης έχουν εκτοξευθεί κατά 39 μονάδες, τιμή-ρεκόρ μετά το 2020. Πολλοί σχολιαστές κατηγορούν την άνοδο του Εθνικού Μετώπου για την αναταραχή στην αγορά, η οποία οδήγησε όλα τα spreads στη ζώνη του ευρώ υψηλότερα. Ωστόσο, τίποτα από αυτά δεν θα είχε συμβεί εάν το χρέος της Γαλλίας ήταν χαμηλό, τα οικονομικά της ήταν ισχυρά και οι οικονομίες της ζώνης του ευρώ απολάμβαναν μια υγιή οικονομική ανάπτυξη.
Η Γαλλία είναι το παγκόσμιο πρότυπο του κρατισμού. Του ίδιου κρατισμού που κάποιοι πολιτικοί επιδιώκουν να επιβάλουν στις Ηνωμένες Πολιτείες έχει καταστρέψει οικονομικά τη Γαλλία, μια υπέροχη χώρα με εξαιρετικό ανθρώπινο κεφάλαιο και εξαιρετικούς επιχειρηματίες.
Η Γαλλία δεν είχε ποτέ λιτότητα. Έχει το μεγαλύτερο κράτος στον κόσμο σε σχέση με το μέγεθος της οικονομίας. Οι κρατικές δαπάνες έναντι του ΑΕΠ ξεπερνούν το 58%, το υψηλότερο στον κόσμο. Τα συνδικάτα είναι εξαιρετικά ισχυρά. Η ικανότητά τους να οργανώνουν παραλυτικές απεργίες τους δίνει ένα επίπεδο οικονομικής ισχύος που υπερβαίνει κατά πολύ την πραγματική τους εκπροσώπηση. Το κράτος της Γαλλίας είναι τόσο μεγάλο που ο δημόσιος τομέας απασχολεί 5,3 εκατομμύρια ανθρώπους (21,1% του ενεργού πληθυσμού), μια αναλογία δημοσίων υπαλλήλων προς κατοίκους 70,9/1.000, σύμφωνα με τη Eurostat. Η Γαλλία διαθέτει ένα από τα βαρύτερα φορολογικά συστήματα στον ΟΟΣΑ. Στη Γαλλία, ο φόρος εισοδήματος και οι εργοδοτικές εισφορές κοινωνικής ασφάλισης αντιπροσωπεύουν συνολικά το 82% της συνολικής φορολογικής επιβάρυνσης, σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ. Εξαιρετικά υψηλοί είναι και οι συντελεστές του εταιρικού φόρου στη Γαλλία, στο 26,5%, με τις εταιρείες με κέρδη άνω των 500.000 ευρώ να πληρώνουν συντελεστή 27,5%. Οι κανονισμοί της αγοράς εργασίας στη Γαλλία είναι τόσο περιοριστικοί, που ο αριθμός των εταιρειών με σαράντα εννέα εργαζομένους είναι 2,4 φορές υψηλότερος από εκείνους με πενήντα, κυρίως λόγω των σημαντικών επιβαρύνσεων που αντιμετωπίζουν οι επιχειρήσεις όταν φτάσουν το όριο των πενήντα εργαζομένων. Σύμφωνα με το Bloomberg, μια εταιρεία 50 εργαζομένων πρέπει να δημιουργήσει «τρία συμβούλια εργαζομένων, να εισαγάγει την κατανομή των κερδών της και να υποβάλει σχέδια αναδιάρθρωσης στα συμβούλια εάν η εταιρεία αποφασίσει να απολύσει εργαζομένους για οικονομικούς λόγους».
Αν είστε κεϋνσιανός κρατιστής, πρέπει να σας τρέχουν τα σάλια. Τα προαναφερθέντα χαρακτηριστικά δείχνουν μια τέλεια σοσιαλιστική κοινωνία, ένα τεράστιο κράτος, εξαιρετικά υψηλούς και προοδευτικούς φόρους και ένα τεράστιο κοινωνικό δίκτυο. Θα πρέπει να είναι η βέλτιστη οικονομία. Ή μήπως όχι;
Δείτε σχετικά:
Λοιπόν όχι. Η Γαλλία βρίσκεται σε οικονομική στασιμότητα εδώ και δεκαετίες, δεν έχει σημειώσει έναν ισοσκελισμένο προϋπολογισμό από τα τέλη της δεκαετίας του 1970 και η δυσαρέσκεια είναι πλέον ο κανόνας. Οι επιχειρήσεις και οι φορολογούμενοι έχουν κουραστεί από την εξάντληση των πόρων τους και το σύστημα επιδοτήσεων έχει δημιουργήσει μια ομάδα εξαρτημένων και οργισμένων πολιτών που αισθάνονται ότι έχουν μείνει πίσω και δυσκολεύονται να κατανοήσουν την κατάστασή τους. Το εξυμνούμενο κοινωνικό κράτος απέτυχε επειδή η τεράστια μηχανή επιδοτήσεων και δαπανών αγνόησε τους οικονομικούς υπολογισμούς, καθιστώντας τη χώρα εφιάλτη για τους δημιουργούς θέσεων εργασίας και πλούτου, καθώς και εφιάλτη για όσους αναζητούν ένα κοινωνικό δίκτυο που παρέχει ευκαιρίες. Η Γαλλία έχει δείξει ότι η υπόσχεση της σοσιαλιστικής αναδιανομής δημιουργεί μόνο στασιμότητα. Παρά τους ισχυρισμούς της για εξαιρετικά χαμηλή ανισότητα, με συντελεστή Gini 31,5%, είναι μια από τις ευρωπαϊκές χώρες με το υψηλότερο επίπεδο δυσαρέσκειας, ανασφάλειας και εδραιωμένης φτωχοποίησης μεταξύ των πολιτών που σαπίζουν στα γκέτο.
Ο σοσιαλισμός πάντα αγνοεί τους οικονομικούς υπολογισμούς και την ανάγκη προώθησης της ανάπτυξης και του πλούτου για να σημειωθεί πρόοδος. Όταν η διατήρηση ενός διογκωμένου κράτους και η αναδιανομή γίνονται οι μόνοι στόχοι, η οικονομία μένει στάσιμη και όλοι είναι θυμωμένοι.
Το πρόβλημα με τη Γαλλία εκτείνεται πέρα από αυτές τις εκλογές. Οι ψηφοφόροι έχουν την επιλογή να αποφασίσουν μεταξύ κρατισμού, περισσότερου κρατισμού, ή καθαρού κομμουνισμού. Συναρπαστικό.
Δεκαετίες αγωνιωδών αυξήσεων φόρων και λανθασμένων μεταναστευτικών πολιτικών, που έχουν αποξενώσει ακόμη και εκείνους που γίνονται δεκτοί στη χώρα, έχουν αφήσει τους φορολογούμενους εξουθενωμένους και τους νομοταγείς πολίτες τρομοκρατημένους. Η οικονομία βιώνει χαμηλή ή μηδενική ανάπτυξη και φθίνουσα αύξηση της παραγωγικότητας, με αποτέλεσμα την αποδυνάμωση της αύξησης των πραγματικών μισθών, την αυξημένη ανασφάλεια και την συντριπτική φορολόγηση. Τι διαβάζετε στα ΜΜΕ; «Η απειλή είναι η ακροδεξιά». Όχι. Η απειλή είναι ο κρατισμός.
Σύμφωνα με το Bloomberg, καμία από τις τρεις πιθανές εναλλακτικές λύσεις για την κυβέρνηση δεν θα μειώσει το χρέος, ούτε θα περιορίσει το έλλειμμα. Κανένας από αυτούς δεν θα αντιμετωπίσει το διογκωμένο μέγεθος του κράτους. Οι δύο θέλουν ακόμη περισσότερο κρατικό έλεγχο της οικονομίας, ενώ ο ένας θέλει χαμηλότερους φόρους ως τη μόνη εμφανή πολιτική υπέρ της ανάπτυξης. Ωστόσο, αυτές οι φορολογικές περικοπές είναι απίθανο να προσελκύσουν πολλή δραστηριότητα, όταν τα διοικητικά και γραφειοκρατικά βάρη θα συνεχίσουν να επιβαρύνουν την οικονομία.
Η Γαλλία έχει τη δυνατότητα να είναι παγκόσμιος οικονομικός ηγέτης. Διαθέτει το ταλέντο, το επιχειρηματικό πνεύμα και την επιχειρηματική τεχνογνωσία για να δημιουργήσει παγκόσμιους ηγέτες. Ωστόσο, το σύστημα απλώς τους διώχνει από τη χώρα. Πολλοί από τους λαμπρότερους της Γαλλίας έχουν μεταναστεύσει σε άλλα κράτη, όπου μπορούν να ευδοκιμήσουν. Δυστυχώς, η πολιτική ελίτ είναι εξαιρετικά ικανοποιημένη να κρατά τις λεγόμενες «ηγετικές» κρατικές επιχειρήσεις γεμάτες με πολιτικά στελέχη και μια μικρή ομάδα κρατικά διαπλεκόμενων τομέων που φοβούνται πολύ να υψώσουν τις φωνές τους ενάντια στο διογκωμένο κράτος, γιατί θα μπορούσαν να υποστούν την οργή της κυβέρνησης. Μια επίλεκτη κάστα διανοουμένων και γενναίων επιχειρηματιών προσπαθούν να αλλάξουν το σύστημα εκ των έσω, και δυστυχώς, αποτυγχάνουν.
Το δίδαγμα που μπορούμε να πάρουμε από τη Γαλλία είναι ότι η απόπειρα εφαρμογής του σοσιαλισμού δεν λειτουργεί ποτέ και, όταν τα καταστροφικά αποτελέσματα είναι εμφανή, είναι σχεδόν αδύνατο να διορθωθεί το πρόβλημα. Η Γαλλία είναι ένα τεράστιο πρόβλημα στην ευρωζώνη και η ΕΚΤ (σ.σ. ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα) δεν μπορεί να το συγκαλύψει. Μην νομίζετε όμως ότι αυτό είναι το μοναδικό παράδειγμα. Η Γαλλία βρίσκεται απλά στην κορυφή του παγόβουνου. Το καταστροφικό Ταμείο ‘‘Next Generation’’ της ΕΕ και μια Ευρωπαϊκή Επιτροπή που κωφεύει καλύπτουν επί του παρόντος τα πολύ χειρότερα διαρθρωτικά ζητήματα στην Ισπανία και σε άλλα κράτη της ζώνης του ευρώ.
Η Γαλλία δείχνει γιατί κανείς δεν πρέπει να δοκιμάζει τον σοσιαλισμό. Η ευρωζώνη καταδεικνύει γιατί κανείς δεν πρέπει να μιμείται το κρατικιστικό μοντέλο που επιβάλλουν οι Γάλλοι πολιτικοί.
Δείτε επίσης:
