Το κατεστημένο απεχθάνεται τον Πούτιν γιατί δεν είναι πολιτικά «ορθός»;
Η απεικόνιση της Ρωσίας ως σοβαρής παγκόσμιας απειλής έγινε κυρίαρχη όταν ο Πούτιν κατέστησε σαφές ότι δεν συμβαδίζει με την κοινωνική ατζέντα της Αριστεράς.
Ετικέτες: Πολιτισμός
Άρθρο του Ryan McMaken, που δημοσιεύτηκε στις 4/2/2022 από το Mises Institue. Χρόνος ανάγνωσης 3'.
Έχουν περάσει μόλις δέκα χρόνια από τότε που ο Μπαράκ Ομπάμα ειρωνεύτηκε τον Μιτ Ρόμνεϊ όταν ο τελευταίος υποστήριξε ότι η Ρωσία είναι η μεγαλύτερη γεωπολιτική απειλή στον κόσμο. Τότε, όλοι μπορούσαν να δουν το προφανές: η Ρωσία είναι μια χώρα με μικρή οικονομία και έναν στρατό δεύτερης κατηγορίας. Ο μόνη αξίωσή της να χαρακτηρίζεται ως καθεστώς μεγάλης ισχύος προέρχεται από το ότι διαθέτει πυρηνικό οπλοστάσιο. Επιπλέον, η Ρωσία είναι εντελώς ανίκανη να προεκτείνει την ισχύ της σε οποιαδήποτε περιοχή όπου δεν υπάρχει σημαντική ρωσική μειονότητα ή πλειονότητα (δηλαδή, την Νότια Οσετία, την Κριμαία, την ανατολική Ουκρανία). Η Ρωσία δεν διαθέτει τους πόρους για να αντιμετωπίσει κάθε είδους σοβαρής εξέγερσης εκτός των συνόρων της. Έτσι, όταν ο Ρόμνεϊ προσπάθησε να κάνει το μίσος για τη Ρωσία ζήτημα της προεκλογικής εκστρατείας το 2012, ο Ομπάμα ορθώς χλεύασε αυτή την άποψη.
Αυτό ήταν κάτι σημαντικό, γιατί όσο μια αντι-ρωσική στάση παρέμενε απλώς μια εμμονή του συντηρητικού ρεπουμπλικανικού κατεστημένου, δεν μπορούσε στ’ αλήθεια να εξαπλωθεί. Αλλά μετά συνέβη κάτι που έκανε τους Δημοκρατικούς και τα όργανα του δικομματικού κατεστημένου να συμπορευτούν στο μίσος τους κατά της Ρωσίας. Δεν είναι ξεκάθαρο τι ακριβώς ήταν αυτό, αλλά συνέβη πριν από την de facto προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία το 2014 - μια προσάρτηση που έγινε δυνατή μόνο χάρη στο γεγονός ότι ο πληθυσμός της Κριμαίας ήταν κατά πλειοψηφία Ρώσοι.
Σε μια στήλη της 26ης Ιανουαρίου, ωστόσο, ο Richard Hanania παρουσιάζει μια θεωρία. Η απεικόνιση της Ρωσίας ως μεγάλης παγκόσμιας απειλής έγινε mainstream επειδή η Ρωσία κατέστησε σαφές ότι δεν συμβαδίζει με την κοινωνική ατζέντα της Αριστεράς. Συγκεκριμένα, η Ρωσία φάνηκε να μην ενδιαφέρεται να κανακέψει τις ομάδες συμφερόντων LGBT (λεσβίες, γκέι, αμφιφυλόφιλοι και τρανς). Ο Hanania γράφει:
«Το 2013, η Ρωσία ψήφισε νόμο που απαγορεύει την ομοφυλοφιλική προπαγάνδα προς ανηλίκους. Αυτό έγινε μετά τη σύλληψη το 2012 των μελών της Pussy Riot, μιας γυναικείας καλλιτεχνικής κολεκτίβας, για ιεροσυλία στον Καθεδρικό Ναό του Χριστού Σωτήρος στη Μόσχα. Τρία μέλη της ομάδας καταδικάστηκαν σε δύο χρόνια φυλάκιση η καθεμία...
Η αντίδραση των ΗΠΑ στα ΜΜΕ σχετικά με τις Pussy Riot και τον νόμο κατά των ομοφυλοφίλων ήταν απλά υστερική, και η δημοσιογραφική κάλυψη της Ρωσίας - μιας χώρας που προηγουμένως αντιμετωπιζόταν εν πολλοίς με αδιαφορία από τις αμερικανικές ελίτ - δεν ήταν ποτέ ξανά η ίδια. Η εντύπωσή μου είναι ότι ο νόμος για την ομοφυλοφιλική προπαγάνδα μπορεί να έχει λάβει περισσότερη κάλυψη από τον αμερικανικό Τύπο, από οποιοδήποτε άλλο γεγονός που συνέβη στη Ρωσία μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης.»
Φυσικά, η Ρωσία δεν είναι ιδιαίτερα «αντι-gay». Είναι πολύ πιο εύκολο -και πολύ πιο νόμιμο- να είναι κανείς ομοφυλόφιλος/η στη Ρωσία από ό,τι σε πολλές άλλες χώρες, οι οποίες θεωρούνται σημαντικοί σύμμαχοι των ΗΠΑ. Σκεφτείτε τη Σαουδική Αραβία, το Πακιστάν και την Τουρκία, χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ (Οργανισμός της Συμφωνίας του Βορείου Ατλαντικού). Οι ομοφυλόφιλοι/ες σε πολλά από αυτά τα μέρη αντιμετωπίζουν αυστηρές ποινικές κυρώσεις για τις ιδιωτικές τους σεξουαλικές επιλογές. Αυτό προφανώς δεν συμβαίνει στη Ρωσία. Όμως, όπως σημειώνει ο Hanania,
«Η ρωσική αντίθεση στα LGBT άτομα εκνευρίζει τις αμερικανικές ελίτ περισσότερο από τους νόμους και πρακτικές κατά των ομοφυλοφίλων αλλού, επειδή η Ρωσία είναι ένα έθνος λευκών, που δικαιολογεί τις πολιτικές της επικαλούμενη τις χριστιανικές αξίες. Και σε αντίθεση με μια χώρα όπως η Ουγγαρία, η Ρωσία έχει ουσιαστική σημασία για τη διεθνή πολιτική. Θυμηθείτε, μιλάμε για την ίδια ελίτ που μπορεί να εξοργιστεί με κάποιες τυχαίες επιθέσεις εναντίων Ασιατών, μόνο αν μπορεί να προσποιηθεί ότι είναι λευκοί εκείνοι που τις διέπραξαν, και δεν δείχνει να νοιάζεται ιδιαίτερα όταν οι μαύροι πυροβολούν ο ένας τον άλλον κάθε μέρα, αλλά θα δικαιολογήσει εκείνους που καίνε ολόκληρες πόλεις, ως αντίδραση σε έναν αστυνομικό που κατά τη διάρκεια μιας σύλληψης πυροβόλησε έναν εγκληματία. Οι ομοφοβικοί μουσουλμάνοι ή οι Αφρικανοί δεν θα εμπνεύσουν ποτέ τόση «δίκαιη οργή» σε αυτούς τους ανθρώπους. Το πρότυπο των «κακών λευκών συντηρητικών χριστιανών» είναι θεμελιώδες για την κοσμοθεωρία τους, κι αυτή τους οδηγεί όχι μόνο στο μίσος εναντίον του Πούτιν, αλλά και εναντίον χωρών όπως η Ουγγαρία και η Πολωνία, ακόμα κι αν οι δύο τελευταίες είναι απρόθυμα δεκτές σαν σύμμαχοι, αφού τις κηδεμονεύει πλέον το ΝΑΤΟ, η συμμαχία που βεβαίως στοχεύει εναντίον της Ρωσίας.»
Ενώ οι λαϊκιστές των μίντια, όπως ο Tucker Carlson και ο Sohrab Ahmari δεν ενδιαφέρονται να ανταγωνιστούμε τη Ρωσία, οι περισσότεροι Ρεπουμπλικάνοι στο Κογκρέσο και στις δεξαμενές σκέψης με τη μεγαλύτερη επιρροή, παραμένουν κολλημένοι στη δεκαετία του 1980. Οι Δημοκρατικοί θα υποστηρίξουν κάποιες φορές μια λιγότερο επιθετική στάση απέναντι στο Ιράν και την Κίνα, αλλά τους είναι πλέον αδύνατο να κρατήσουν μια παρόμοια στάση απέναντι στη Ρωσία, «το ομοφοβικό έθνος λευκών, που μας έφερε τον Τραμπ και κατέστρεψε τη δημοκρατία μας».
Τώρα πια, καμία κατηγορία για τα δεινά που φέρεται να προκαλεί ο Πούτιν δεν ακούγεται αρκετά εξωφρενική. Με την έναρξη της απεργίας των φορτηγατζήδων στον Καναδά, ένας αριστερός Καναδός ειδήμονας πρότεινε —χωρίς καμία απολύτως τεκμηρίωση— ότι πίσω από την απεργία ήταν «Ρώσοι πράκτορες».
Αναμφίβολα, πολλοί άλλοι παράγοντες θα παίζουν τον ρόλο τους, αλλά η θεωρία του Hanania είναι εύλογη, και η έλλειψη ενθουσιασμού που δείχνει το ρωσικό κατεστημένο για την πολιτική ορθότητα (‘’woke’’) σίγουρα πονάει την αμερικανική και την ευρωπαϊκή νομενκλατούρα. Όπως επισήμανε πρόσφατα ο José Niño, η πολιτική «ορθότητα» γίνεται ολοένα και περισσότερο μια βασική πτυχή της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ και της πολιτικής του Πενταγώνου. Εάν οι φαινομενικά αντισυστημικοί συντηρητικοί προσυπογράψουν την στάση των αντι-ρωσικών μέσων ενημέρωσης, αυτό θα μπορούσε να σηματοδοτήσει μια από τις μεγαλύτερες νίκες της Αριστεράς έναντι των συντηρητικών μπούφων τις τελευταίες δεκαετίες.