Covid: Αρχίζουν να ξαναγράφουν την ιστορία του, όπως έκαναν με το New Deal του Ρούσβελτ
Ένας από τους πιο επίμονους μύθους της παγκόσμιας Ιστορίας είναι ότι οι πολιτικές του Ρούσβελτ για το New Deal οδήγησαν στην οικονομική ανάκαμψη από τη Μεγάλη Ύφεση.
Ετικέτες: Ιστορία, Κορωνοϊός
Άρθρο του Jodhua Mawhorter, δημοσιευμένο στις 13/3/2025.
Ως καθηγητής ιστορίας και οικονομολόγος, δεν παύει ποτέ να με εκπλήσσει η επιτυχία ορισμένων ιστορικών μύθων (που, σε αυτήν την περίπτωση, ορίζονται ως επαληθεύσιμα ψευδείς πεποιθήσεις) οι οποίοι έχουν κυριαρχήσει στις απόψεις του κόσμου. Μοιάζει συχνά ότι καμία παρουσίαση των δεδομένων, που να έρχεται σε αντίθεση με τέτοιους μύθους, δεν αρκεί για να τους απομακρύνει.
Ίσως ένας από τους πιο επίμονους μύθους -και κάποιοι άλλοι μύθοι που σχετίζονται με αυτόν- είναι ότι οι πολιτικές του Ρούσβελτ για το New Deal έφεραν την οικονομική ανάκαμψη από τη Μεγάλη Ύφεση. (Άλλοι σχετικοί μύθοι θα ήταν ότι η Μεγάλη Ύφεση προκλήθηκε από τον άκρατο καπιταλισμό, τον οικονομικό μη παρεμβατισμό του Χούβερ, και ότι ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος έβγαλε την Αμερική από τη Μεγάλη Ύφεση, επειδή οι μεγάλες κρατικές πολεμικές δαπάνες τόνωσαν την οικονομία και έλυσαν το πρόβλημα της ανεργίας).
Απλώς εξετάζοντας μερικές οικονομικές παραμέτρους -ανεργία, ΑΕΠ, κατά κεφαλήν κατανάλωση και ιδιωτικές επενδύσεις- είναι προφανές ότι το New Deal απέτυχε, παρά τους αβάσιμους ισχυρισμούς ότι τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα χωρίς αυτό ή/και ότι το New Deal του Ρούσβελτ χάρισε την «ελπίδα».
Τα σχετικά δεδομένα σχετικά με την ανεργία, το ΑΕΠ, την κατά κεφαλήν κατανάλωση και τις ιδιωτικές επενδύσεις παρουσιάζονται παρακάτω (χάρη στο βιβλίο του καθηγητή DiLorenzo How Capitalism Saved America, σελ. 180-185):
Ανεργία:
ΑΕΠ:
Κατά κεφαλήν κατανάλωση:
Ιδιωτική επένδυση:
(Higgs, Regime Uncertainty, σελ. 566)
Αν και δεν αναφέρεται ότι ο Ρούσβελτ εξέφρασε ποτέ παρόμοια αυτοκριτική, ο Χένρι Μοργκεντάου - που διορίστηκε από τον Ρούσβελτ ως κυβερνήτης του Farm Board το 1933 και είχε λόγο σε πολλές από τις αποφάσεις του - τελικά αναγνώρισε ότι τα προγράμματα του New Deal δεν κατάφεραν ούτε να μειώσουν ούτε να τερματίσουν την Ύφεση. Ο Μοργκεντάου κατέθεσε τελικά ενώπιον των Δημοκρατικών συναδέλφων του στην επιτροπή House Ways and Means της Βουλής το 1939:
Προσπαθήσαμε να ξοδέψουμε χρήματα. Ξοδεύουμε περισσότερα από όσα έχουμε ξοδέψει ποτέ και αυτό δεν λειτουργεί. Και έχω μόνο ένα ενδιαφέρον, και αν κάνω λάθος...κάποιος άλλος μπορεί να πάρει την θέση μου. Θέλω να δω αυτή τη χώρα να ευημερεί. Θέλω να δω ανθρώπους να βρίσκουν δουλειά. Θέλω να δω τους ανθρώπους να τρώνε αρκετά. Ποτέ δεν τηρήσαμε τις υποσχέσεις μας... Λέω μετά από οκτώ χρόνια αυτής της Διοίκησης, έχουμε τόση ανεργία όπως όταν ξεκινήσαμε... Και ένα τεράστιο χρέος από πάνω!».
(Morgenthau, όπως αναφέρεται στο Vedder & Gallaway, Out of Work , σελ. 77)
Όσον αφορά την επίμονη ανεργία, το ακαθάριστο εθνικό προϊόν (ΑΕΠ), την κατά κεφαλήν κατανάλωση και τις ιδιωτικές επενδύσεις κατά τη διάρκεια του New Deal, δεν υπήρξε οικονομική ανάκαμψη από το New Deal του Roosevelt. Το ακριβώς αντίθετο!
Και όμως, αυτή η αποτυχία - που θα έπρεπε να είναι προφανής σε όλους - έχει επαναπροσδιοριστεί τόσο αποτελεσματικά που, αν οι άνθρωποι «ξέρουν» κάτι για αυτήν την εποχή, είναι ότι το New Deal του FDR «έσωσε» τον Αμερικανό από τη Μεγάλη Ύφεση, έφερε οικονομική ανάκαμψη, αποκατέστησε την πίστη στους θεσμούς και έδωσε στην Αμερική ελπίδα. Οι λεγόμενοι συντηρητικοί - αρκετά έξυπνοι για να επικροτούν τον Ρούσβελτ - πιστεύουν ότι αποφεύγουν να πιστέψουν τέτοιους μύθους, όταν δηλώνουν ότι οι μεγάλες κρατικές δαπάνες για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο έβγαλαν την Αμερική από την Ύφεση (οι οποίες ήταν σαν τις δαπάνες του New Deal, αλλά στο πολλαπλάσιο). Αυτή πρέπει να είναι μία από τις πιο επιτυχημένες κινήσεις δημοσίων σχέσεων στην ιστορία —μετατρέποντας την οικονομική καταστροφή και την αποτυχία του New Deal σε μια ανεπιφύλακτη επιτυχία.
Το επαναλανσάρισμα (rebranding) του κορωνοϊού
Στις 26 Φεβρουαρίου 2025, ένας τίτλος στους New York Times γράφει: «Οι κινδυνολογούντες για τον Covid ήταν πιο κοντά στην αλήθεια από οποιονδήποτε άλλον». (Θυμηθείτε ότι πρόκειται για την ίδια εφημερίδα που έλεγε ότι δεν υπήρχε λιμοκτονία στη Σοβιετική Ένωση).
Πέντε χρόνια αργότερα, το rebranding της πανδημίας (sic) του covid ήδη συμβαίνει και, δυστυχώς, παρουσιάζει κάποια επιτυχία. Καθώς οι άνθρωποι αρχίζουν να ξεχνούν τις λεπτομέρειες, θέλουν να ξεχάσουν και να πάψουν να ακούν για τον covid, και ο χρόνος περνά, κατά κάποιο τρόπο η αντίδραση της κυβέρνησης στον covid αρχίζει να εκλαμβάνεται σαν μια καλοπροαίρετη, αλλά ατελής καθοδήγηση, που έκανε ό,τι μπορούσε με ό,τι ήξερε εκείνη την εποχή. Προσωπικά έχω διαβάσει δηλώσεις ανθρώπων που βίωσαν τον κορωνοϊό -και οι οποίοι ακόμα υφίστανται τις επιπτώσεις του πληθωρισμού των τιμών, του πολιτιστικού διχασμού και πολλών άλλων- λέγοντας βασικά ότι η αντίδραση της κυβέρνησης στον κορωνοϊό ήταν περιορισμένης επιτυχίας, ότι προστάτεψε τους ανθρώπους, ότι τους βοήθησε να μην καταλήξουν άποροι και ότι αναδυθήκαμε πιο ενωμένοι σαν λαός.
Αυτό ίσως δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη, καθώς η φρενοβλαβοποιητική προπαγάνδα του covid συνέβαινε ακατάπαυστα. Η ανακριβής επανεγγραφή της ιστορίας συνέβαινε σε πραγματικό χρόνο, κατά τη διάρκεια των γεγονότων, ακολουθούμενη από μια αποτελεσματική εκ των υστέρων ερμηνεία. Επομένως, δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι πολλοί παραπλανούνται.
Αυτός είναι ο λόγος που χρειαζόμαστε επαγρύπνηση κι έναν συνεπή, αυστηρό, συμπαγή σε τεκμήρια αναθεωρητισμό σε πραγματικό χρόνο, αλλά και μετά. Οι κρατικές ελίτ και οι σύμμαχοί τους έχουν ήδη τη εξουσία και τους πόρους για να πλάσουν ένα αφήγημα, και ο μέσος πληθυσμός είναι επιρρεπής να ξεχάσει και να συνεχίσει τη ζωή του. Διαφορετικά, η κατάσταση κλίνει εκ των προτέρων -όπως συνέβη και με το New Deal- προς το να αφηγηθεί μια ψευδή ιστορία, που απεικονίζει τις κυβερνητικές ελίτ ως ουδέτερους προς καλούς, ουδέτερους παράγοντες, που προσπάθησαν τουλάχιστον να «κάνουν κάτι» για να μετριάσουν την καταστροφή. Αντίθετα, πρέπει να διασφαλίσουμε ότι οι άνθρωποι θα μάθουν ότι αυτές οι ελίτ εξουσίας και οι φίλοι τους ήταν το κύριο πρόβλημα.
Λάβετε υπόψη τα βασικά: ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ συνέβαλε στη χρηματοδότηση έρευνας gain of function (προσθήκης ιδιοτήτων σε ιούς), η κυβέρνηση έκλεισε την οικονομία για χρόνια (οι μεγαλύτερες «δύο εβδομάδες» όλων των εποχών), εξανάγκασε τους ανθρώπους σε ανεργία, διόγκωσε την προσφορά χρήματος και δαπάνησε πόρους, ενώ είχε έλλειμμα, για να πληρώνει τους ανθρώπους ώστε να μην εργάζονται με επιταγές «τόνωσης» της οικονομίας (συντελώντας στην οικονομική κατάσταση που βιώνουμε τώρα), δημιούργησε ένα σύστημα από κάστες (εμβολιασμένοι/μη εμβολιασμένοι, «απαραίτητοι»/«μη απαραίτητοι» κλάδοι κι εργαζόμενοι, μασκοφόροι/μη μασκοφόροι, κ.λπ.), περιόρισε τις ελευθερίες και βασικά δικαιώματα των πολιτών (ενώ τους αποκαλούσε «εγωιστές» επειδή ζήλευαν τα δικαιώματά κάποιων προνομιούχων), μηχανεύτηκε απαιτήσεις και περιορισμούς που αποδείχτηκαν αυθαιρεσίες, εμπόδισε τους ανθρώπους να λάβουν απαραίτητες ιατρικές θεραπείες, που σε διαφορετική περίπτωση θα είχαν λάβει, αγνόησε τον παράγοντα της ηλικίας και των υποκείμενων νοσημάτων, καλλιέργησε τον πολιτισμικό διχασμό, κατηγόρησε ανθρώπους σαν εγωιστές και δυνητικά δολοφόνους, εφάρμοσε επιλεκτικές πολιτικές, πίεσε τους ανθρώπους να λάβουν μια πειραματική ιατρική θεραπεία βασισμένη σε ψέματα (ότι το εμβόλιο εμπόδιζε την μετάδοση, σταματούσε τον Covid κ.λπ.) με κίνδυνο να χάσουν την δουλειά τους ή/και να εξοστρακιστούν από την κοινωνία, δεν επέδειξε διακριτά αποτελέσματα μεταξύ των συμμορφούμενων και των μη συμμορφούμενων, κατηγόρησε τον λαό για την αποτυχία των μέτρων της, επέτρεψε ουσιαστικά στον Φάουτσι να κυβερνά την χώρα για χρόνια, χρησιμοποίησε τις κυβερνητικές υπηρεσίες για να πιέσει τις εταιρείες μέσων κοινωνικής δικτύωσης να λογοκρίνουν τη διαφωνία —ακόμα και όταν ήταν αλήθεια!— για την καταπολέμηση της «παραπληροφόρησης», έκλεισε τα σχολεία, πυροδότησε τον φόβο, έκλεψε από τους ανθρώπους χρόνο και ευκαιρίες που δεν μπορούν να ανακτηθούν, και πολλά περισσότερα. Μετά από όλα αυτά, προσπάθησαν να ξαναγράψουν την ιστορία, λέγοντας ότι έκαναν απλώς προτάσεις, ότι κανείς δεν εξαναγκάστηκε, ότι απλώς έκαναν ό,τι μπορούσαν με ό,τι γνώριζαν εκείνη τη στιγμή, και μετά ο Φάουτσι έλαβε χάρη (παρόλο που, υποτίθεται, δεν έκανε τίποτα κακό).
Ως κάποιος που βίωσε τον covid ως ενήλικας και απολύθηκε από τη δουλειά του για θρησκευτικο-φιλοσοφικές και συνταγματικές αντιρρήσεις στους υποχρεωτικούς εμβολιασμούς ή/και στα εβδομαδιαία τεστ, και ως ιστορικός που ενδιαφέρεται για την ακριβή αφήγηση της ιστορίας, έχω προσωπικό συμφέρον να διασφαλίσω ότι ο Φάουτσι και άλλοι δεν θα λάβουν την ευνοϊκή μεταχείριση που έλαβε ο Ρούσβελτ και το New Deal στα βιβλία της Ιστορίας.
(Μια πρόσθετη σημείωση: η προσωπική μου κατάσταση λειτούργησε για καλό, καθώς εγκατέλειψα την κρατική εκπαίδευση την κατάλληλη στιγμή για μένα, εργάστηκα προσωρινά για την UPS, βρήκα τον δρόμο μου σε ένα μεγάλο ιδιωτικό χριστιανικό σχολείο και τώρα διδάσκω σε ένα ιδιωτικό χριστιανικό κολέγιο στο διαδίκτυο και εργάζομαι περήφανα για το Mises Institute).
Χρειαζόμαστε έγκυρο υλικό για τον μακροπρόθεσμο ορίζοντα —άρθρα, βιβλία, μαθήματα, βίντεο, συζητήσεις κ.λπ.—που θα παρέχει συνεπείς, βασισμένες σε στοιχεία, καλά διερευνημένες, αληθινές αναθεωρήσεις των ψευδών, προπαγανδιστικών αναθεωρήσεων τους σε πραγματικό χρόνο. Κάποια έργα έχουν κάνει την αρχή, όπως το Ημερολόγιο μιας Ψύχωσης του Tom Woods, αλλά χρειάζεται περισσότερη δουλειά. Πράγματι, πρέπει να γραφτεί μια έγκυρη ιστορία της περιόδου 2000-2025.
Το New Deal και ο Covid έχουν την ιστορική αντιμετώπιση που έχουν, επειδή είναι πολύ βολικοί μύθοι, ώστε να δικαιολογήσουν περισσότερη εξουσία στο κράτος και προσφέρονται για ανθρώπους που προϋποθέτουν την εγκυρότητα και την ευεργετική παρέμβαση του κράτους. Μπορούν πάντα να καταφύγουν στο επιχείρημα «φανταστείτε πόσο χειρότερα θα ήταν τα πράγματα χωρίς αυτές τις παρεμβάσεις». Λατρεύουν τις κρίσεις, γιατί τους δίνουν ευκαιρίες για περισσότερη εξουσία και παρεμβατισμό. Ο γενικός πληθυσμός -συχνά αγνοώντας τα Οικονομικά, την Ιστορία και υποθέτοντας έναν ουδέτερο και καλοπροαίρετο ρόλο για το κράτος και για την ανάγκη να «κάνουμε κάτι»- μπορεί εύκολα να παραπλανηθεί σχετικά με την ιστορία, όπως παραπλανήθηκε κατά την ίδια την διάρκεια των γεγονότων.
Κάποια καλά νέα είναι ότι, για πολλούς, η πολιτική ελίτ, οι φίλοι τους (π.χ. η Pfizer, κ.λπ.) και τα κατεστημένα μέσα ενημέρωσης μπορεί να το παρατράβηξαν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Όσο για εκείνους που επεδείκνυαν την ηθική τους ανωτερότητα «εμπιστευόμενοι την επιστήμη» και ακολουθούσαν οποιεσδήποτε αυθαίρετες απαιτήσεις -ενώ παράλληλα πίστευαν πως αποτελούσαν την «αντίσταση» και ότι θα είχαν αντισταθεί στον Χίτλερ, αν ζούσαν στη ναζιστική Γερμανία- δεν ξέρω αν μπορούμε να προσεγγίσουμε αυτούς τους ανθρώπους.
Ωστόσο, πολλοί πολίτες αφυπνίστηκαν σχετικά με την φύση του κράτους, την λεγόμενη «δημόσια υγεία», τις εξουσίες στον μη εκλεγμένο «τέταρτο κλάδο» της κυβέρνησης (τις ομοσπονδιακές γραφειοκρατίες, τις υπηρεσίες και υπο-υπηρεσίες που κυβερνούν με «ρυθμίσεις»), την ανεντιμότητα των κατεστημένων μέσων ενημέρωσης, κ.λπ. Ας χρησιμοποιήσουμε αυτή τη δυναμική, ακόμα και χρόνια αργότερα, για να βάλουμε τα δυνατά μας ώστε να εξασφαλίσουμε ότι η εποχή του κορωνοϊού δεν θα ξαναγραφτεί, όπως ξαναγράφτηκε η εποχή του New Deal.
Ή, τουλάχιστον, ας συντρίψουμε κάθε ψέμα, κάθε μύθο και κάθε παραποίηση.
Δείτε επίσης:
