Ελευθερία και δημοκρατία δεν είναι καθόλου το ίδιο πράγμα
Το να δίνεται απλά σε όλους μια ψήφος δεν αποτελεί αποκατάσταση για τον εξαναγκασμό τους να συμμορφώνονται με τους κανόνες του κράτους.
Ετικέτες: Δημοκρατία
Άρθρο του Soham Patil, 22/06/2024.
Στον σύγχρονο κόσμο μας, τα περισσότερα κράτη είναι δημοκρατίες, ή τουλάχιστον αυτοαποκαλούνται «δημοκρατικά». Η υιοθέτηση της δημοκρατίας χαιρετίζεται ως ένα από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα της ανθρωπότητας. Μια φορά κι έναν καιρό, η ανθρωπότητα έσπασε τα δεσμά των μοναρχιών και έκτοτε δεν κοίταξε ποτέ πίσω. Σήμερα, όλοι οι πολίτες στις δημοκρατικές χώρες είναι ελεύθεροι και ασφαλείς από τον δεσποτισμό. Μόνο που αυτό απέχει πολύ από την αλήθεια.
Τα δημοκρατικά συστήματα υπάρχουν εδώ και πολύ καιρό. Η αρχαία Ελλάδα μας έρχεται στο μυαλό ως το πιο εξέχον παράδειγμα δημοκρατίας στην αρχαιότητα. Αν και οι σύγχρονες δημοκρατίες είναι πολύ διαφορετικές από αυτές της αρχαίας Αθήνας, εξακολουθούν να είναι ευάλωτες στις παγίδες που ισχύουν για όλες τις δημοκρατίες.
Οι δημοκρατίες παραβιάζουν την ελευθερία του συσχετίζεσθαι. Οι υποστηρικτές των δημοκρατιών συχνά υποστηρίζουν ότι όλοι έχουν δικαίωμα ψήφου και ότι αυτό ισοδυναμεί με μια δίκαιη και δίκαιη εκπροσώπηση. Ωστόσο, αυτό δεσμεύει τους πολίτες στο κοινωνικό συμβόλαιο, αφού αναγκάζονται να τηρήσουν τα αποτελέσματα της δημοκρατίας ακόμα κι αν δεν συναίνεσαν στην ύπαρξη κυβέρνησης. Το να δίνεται απλά σε όλους μια ψήφος δεν αποτελεί κάποια έγκυρη αποκατάσταση για τον εξαναγκασμό τους να συμμορφώνονται με τους κανόνες του κράτους. Αυτό δεν εμπόδισε τις δημοκρατίες από το να επιχειρήσουν να δημιουργήσουν μια συναίνεση για το κοινωνικό τους συμβόλαιο, υποστηρίζοντας ότι το δικαίωμα ψήφου αρκεί ως συναίνεση. Ωστόσο, εάν τέσσερις κλέφτες εισχωρήσουν κρυφά σε ένα σπίτι και στη συνέχεια υπερψηφίσουν την μεταβίβαση της κατοχής του σπιτιού από τον ιδιοκτήτη, το αποτέλεσμα δύσκολα θα μπορούσε να χαρακτηριστεί δίκαιο. Οι δημοκρατίες δεν είναι αλάνθαστες και δεν νομιμοποιούν τις αποφάσεις ως ηθικές με το να βασίζονται αποκλειστικά στη βούληση της πλειοψηφίας.
Επιπλέον, οι δημοκρατίες τείνουν προς την αναδιανομή της ιδιοκτησίας όταν αυτό γίνεται πολιτικά δημοφιλές. Κάτι τέτοιο μπορεί να συμβεί με πολλές μορφές. Συχνά, η δημοκρατία χρησιμοποιείται για να δικαιολογήσει την απαλλοτρίωση της ιδιοκτησίας από τους εύπορους και οικονομικά ικανούς σε μέλη της κοινωνίας ή πολίτες που είναι πιο επιδεκτικοί στους σκοπούς ενός πολιτικού κόμματος. Κάθε πολίτης είναι πιθανό να γίνει θύμα, εάν βρεθεί στην λάθος πλευρά της δημοκρατίας. Αυτό εξηγεί την ακραία πολιτικοποίηση της ζωής μας. Το να είσαι ένα φιλήσυχο, ευχάριστο άτομο δεν είναι πλέον αρκετό.
Υποστηρίζεται επίσης συχνά ότι τα δημοκρατικά συστήματα είναι μια έκφραση της ελευθερίας, καθώς δεν υπάρχουν άκαμπτες ιεραρχίες ηγεμόνων/υπηκόων, όπως σε μια μοναρχία. Παλαιότερα, επί μοναρχίας, η άρχουσα τάξη ήταν γνωστή σε όλους και όλοι οι άλλοι πολίτες ήταν υποτελείς. Έτσι, γινόταν μια σαφής διάκριση μεταξύ αυτών που κυβερνούν και αυτών που δεν κυβερνούν. Οι υποστηρικτές της δημοκρατίας υποστηρίζουν συχνά ότι όλοι οι πολίτες είναι κυρίαρχοι με κάποιο τρόπο, λόγω της δυνατότητάς τους να ψηφίζουν. Σύμφωνα με αυτή τη λογική, δεν σημειώνονται παραβιάσεις των δικαιωμάτων στις δημοκρατίες, επειδή όλοι οι πολίτες αποτελούν μέρος του κράτους. Οποιαδήποτε κλοπή περιουσίας (σ.σ. μέσω φορολόγησης) ενός πολίτη έγινε, υποτίθεται, συναινετικά, επειδή αποτελεί κι εκείνος μέρος του δημοκρατικού συστήματος. Αυτό είναι παραπλανητικό, γιατί οι πολίτες έχουν δικαιώματα που υπάρχουν ανεξάρτητα από το κράτος. Αυτά τα δικαιώματα είναι γνωστά ως φυσικά δικαιώματα και δεν μπορούν να παραχωρηθούν από το κράτος. Μπορούν μόνο να παραβιαστούν από το κράτος. Οι δημοκρατίες δεν απαλλάσσονται από την ηθική τους ευθύνη μέσω της διενέργειας των εκλογών.
Είναι σαφές ότι η δημοκρατία είναι επιρρεπής στην τυραννία. Αυτό συμβαίνει όχι μόνο όταν η δημοκρατία «δεν εφαρμόζεται σωστά», αλλά σχεδόν πάντα, καθώς οι δημοκρατίες αναπόφευκτα θα καταρρεύσουν σε έναν ανταγωνισμό ομάδων συμφερόντων. Παρά τις αποτυχίες αυτές, η δημοκρατία εξακολουθεί να παρουσιάζεται ως το πολιτικό σύστημα που πρέπει να ακολουθούν οι «ελεύθερες» χώρες. Ο λόγος για την καλή δημόσια εικόνα της δημοκρατίας είναι ότι ταιριάζει όμορφα με το προοδευτικό δόγμα της ισότητας και της συμπεριληπτικότητας. Εφόσον όλες οι ψήφοι είναι ίσες, θα πρέπει να διαμορφωθεί μια αρμονική κοινωνία που θα συμπεριλαμβάνει τους πάντες, όπως σε ένα έθνος-ουράνιο τόξο.
Δυστυχώς, η ελευθερία είναι ασυμβίβαστη με την ισότητα στις περισσότερες περιπτώσεις. Δεν πρέπει να προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι οι δημοκρατίες παραβιάζουν συστηματικά τα φυσικά δικαιώματα στην αναζήτηση μιας πιο ισότιμης κοινωνίας. Ευδοκιμώντας στον φθόνο και την απληστία, οι δημοκρατίες διαβρώνουν τα ηθικά θεμέλια μιας κοινωνίας. Παρ’ ό,τι οι προθέσεις των δημοκρατιών είναι ευγενείς, τα αποτελέσματά τους δεν είναι. Μια ελεύθερη κοινωνία θα βασίζεται στην ελευθερία του συσχετίζεσθαι και στα δικαιώματα ιδιοκτησίας και όχι στη δημοκρατία.
Δείτε επίσης:
