Θα νικήσει ο Τραμπ το διαχρονικό ιμπέριουμ των παρασίτων της Ουάσιγκτον;
Χάρη στις ενέργειες των Τραμπ και Μασκ, το καθεστώς του διαχρονικού βαθέως κράτους της Ουάσινγκτον εκτίθεται για πρώτη φορά μπροστά σε εκατομμύρια πολίτες.
Ετικέτες: Κράτος
Άρθρο του Tho Bishop, δημοσιευμένο στις 6/2/2025.
Το 1992, ο Murray Rothbard περιέγραψε μια στρατηγική για την αντιμετώπιση του αμερικανικού καθεστώτος, η οποία βασιζόταν στη μετατροπή των επικρίσεων κατά της κρατικής παρέμβασης σε έναν ολομέτωπο πολιτισμικό πόλεμο. Σύμφωνα με τα λόγια του, η διανοητική μάχη «πρέπει να είναι απαραίτητα μια στρατηγική τόλμης και αντιπαράθεσης, δυναμισμού και ενθουσιασμού, μια στρατηγική, με λίγα λόγια, που θα ξεσηκώσει τις μάζες από τον λήθαργο και θα εκθέσει τις αλαζονικές ελίτ που τις κυβερνούν, τις ελέγχουν, τις φορολογούν και τις κατακλέβουν».
Αυτή η ενέργεια έχει τροφοδοτήσει πολλαπλές απόπειρες πολιτικής αλλαγής στην Ουάσιγκτον, συμπεριλαμβανομένων των εκλογικά αποτυχημένων προεδρικών εκστρατειών των Buchanan, Perot και Ron Paul, της σύντομα προδομένης «Επανάστασης του Tea Party» του 2010 και της πρώτης νίκης του Donald Trump το 2016. Κατά την διάρκεια αυτής της τριακονταετούς περιόδου, η πρόκληση ήταν το να μετασχηματιστεί η ενέργεια των προεκλογικών εκστρατειών σε μια πολιτική αλλαγή που να έχει νόημα, εντός ενός οργανισμού αυστηρά σχεδιασμένου για την αυτοσυντήρησή του (σ.σ. το κράτος) και μιας ιμπεριαλιστικής πόλης (σ.σ. της Ουάσιγκτον), που πλουτίζει λεηλατώντας την πατρίδα μέσω της φορολογίας, της κρατικής ρύθμισης και της διαρκούς απειλής της εργαλειοποίησης της δικαιοσύνης.
Το 2025, ωστόσο, για πρώτη φορά το καθεστώς φαίνεται να βρίσκεται σε άμυνα. Η εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ υπήρξε ένα σημαντικό πλήγμα για το σύμπλεγμα των μέσων ενημέρωσης, που από καιρό λειτουργεί ως το βασικό εργαλείο προπαγάνδας για την Ουάσιγκτον. Το πιο σημαντικό είναι πως με την επιστροφή του στον Λευκό Οίκο έφερε μαζί του ένα ανορθόδοξο πολιτικό ταλέντο, που έχει επικεντρωθεί στα οικονομικά «υδραυλικά» της ομοσπονδιακής κυβέρνησης και έχει τοποθετήσει την κατ’ επάγγελμα πολιτική τάξη στο στόχαστρο.
Ο επικεφαλής «ταραχοποιός» ήταν ο Έλον Μασκ και το Τμήμα Κυβερνητικής Αποτελεσματικότητας του (DOGE), το οποίο παρείχε ορισμένες βασικές υπηρεσίες για τη μετατροπή της τυπικής ρητορικής εκστρατείας σε δράση. Οι ομάδες του Μασκ έχουν επικεντρωθεί στο να ακολουθήσουν τη ρίζα της κρατικής εξουσίας: τα χρήματα. Την τελευταία εβδομάδα έγινε μάρτυρας του πολιτικού λόγου που επικεντρώθηκε σε μια υπηρεσία που οι περισσότεροι Αμερικανοί πιθανότατα δεν γνώριζαν την ύπαρξη της, την USAID.
Όπως σημείωσε ο Connor O'Keefe, η USAID είναι ένα παράδειγμα της αμερικανικής κυβέρνησης στην πιο στρεβλή της εκδοχή, μια οργάνωση κατ’ όνομα αφιερωμένη στην «παγκόσμια φιλανθρωπία», που στην πράξη υπήρξε μια πηγή προπαγάνδας χρηματοδοτούμενη από την Ουάσιγκτον, εξάγοντας λογοκρισία, πολιτικές αναταραχές και ιδεολογικές σταυροφορίες στο εξωτερικό. Τα παραδείγματα περιλαμβάνουν εκστρατείες στείρωσης στο Περού, εκστρατείες για την προώθηση του αθεϊσμού στο Νεπάλ και μια σωρεία προσπαθειών κανονικοποίησης της τρανς ιδεολογίας σε όλο τον κόσμο.
Όσο αποτρόπαιες και αν είναι οι αποστολές αυτών των προγραμμάτων της USAID, η έκθεσή τους αναδεικνύει ένα σημαντικότερο στοιχείο του καθεστώτος. Από τα δισεκατομμύρια που δαπανήθηκαν για χρήματα της USAID είναι ένα δίκτυο διαχειριστών, διευθυντών και συμβούλων, που μπόρεσαν να δημιουργήσουν προσόδους για λογαριασμό τους, με το να ενσωματωθούν σε ένα δίκτυο πατρωνίας, που εξαρτιόταν αποκλειστικά από τη λεηλασία του πληθυσμού από το καθεστώς.
Η συμμετοχή του Μασκ εδώ είναι καίριας σημασίας, όχι μόνο για την τεχνογνωσία που έχει παράσχει η ομάδα του για την παρακολούθηση του περίπλοκου ιστού των κρατικών πιστώσεων, αλλά και για τον ρόλο του ως μία από τις φωνές με τη μεγαλύτερη επιρροή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Με την πλατφόρμα του, το Χ, οι Αμερικανοί έρχονται πλέον σε επαφή με καθημερινά παραδείγματα της ρουτίνας που αποτελεί ένα πολύ μεγάλο μέρος της λειτουργίας της Ουάσιγκτον. Και αυτό, μέχρι στιγμής, προέρχεται απλώς από μια σχετικά μικρή υπηρεσία που αποτελεί λιγότερο από το 1% της ομοσπονδιακής κυβέρνησης.
Η πραγματικότητα, φυσικά, είναι ότι το αμερικανικό καθεστώς είναι από μόνο του μια αυτοκρατορία κλεφτοκοτάδων, που διαποτίζει κάθε τμήμα υπό τον έλεγχο της Ουάσιγκτον. Από ένα Πεντάγωνο που δεν μπορεί να ολοκληρώσει επιτυχώς έναν έλεγχο, μέχρι τα τρισεκατομμύρια δολάρια απάτης σε προγράμματα «κυβερνητικής αρωγής», όπως το FEMA ή την αντίδραση στον κορωνοϊό, την οικονομική βοήθεια στο εξωτερικό που δεν σχετίζεται με την USAID, ή την κατάχρηση των συστημάτων περίθαλψης Medicare και Medicaid.
Μολονότι όλοι οι πολιτικοί εκφράζουν αναμενόμενα την επιθυμία τους να περιορίσουν τη «σπατάλη, την απάτη και την κατάχρηση» εντός της κυβέρνησης, τα υποκείμενα κίνητρα της εξουσίας ήταν πάντα να αγνοεί το προφανές. Οι προσπάθειες για τη διακοπή ενός παράλογου προγράμματος σε μια περιοχή του Κογκρέσου στην Αϊόβα, μπορεί να οδηγήσουν σε πρόσθετο έλεγχο στην περιφέρεια ενός μέλους στη Νέα Υόρκη.
Ως εκ τούτου, η αντίθεση με το πρόγραμμα DOGE έχει ήδη ξεκινήσει, ακόμη κι αν τα αρχικά αποτελέσματα είναι περισσότερο ιλαρά, παρά απειλητικά. Το θέαμα των ογδοντάχρονων που κραδαίνουν τα μπαστούνια τους, καταγγέλλοντας τις περικοπές σε τρανς κόμικς στο Περού (!), είναι πιο χρήσιμο ως απόδειξη του πόσο εντυπωσιακά είναι τα κυρίαρχα παράσιτα της Αμερικής ως άτομα παρά είναι μια ουσιαστική γραμμή αυτοσυντήρησης από τον Λεβιάθαν. Η πραγματική αντίδραση, ωστόσο, μόλις ξεκίνησε.
Τους επόμενους μήνες, μπορούμε να περιμένουμε μια δικομματική συγκέντρωση υποστήριξης για να χαλιναγωγήσουν τις προσπάθειες του DOGE. Ήδη, οι Ρεπουμπλικάνοι Γερουσιαστές προσπαθούν απεγνωσμένα να εντοπίσουν εξαιρέσεις στο πάγωμα των επιχορηγήσεων και άλλες απόπειρες να αποκόψουν το κύμα και να υπερασπιστούν τις προσπάθειες της USAID για τυπικούς λόγους «εθνικής ασφάλειας».
Η απλή πραγματικότητα είναι ότι, παρ’ ό,τι είναι εύκολο να αναδεικνύονται τα πιο παράλογα ιδεολογικά σχέδια σαν τροφή για το κοινό των Ρεπουμπλικανών, η έκταση της κλεψιάς είναι διακομματική και συστημική. Είναι το αίμα και το οξυγόνο του σύγχρονου κράτους.
Εφορμήστε στο κρατικό ταμείο, επιβραβεύστε τους φίλους σας, πλουτίστε τα παιδιά σας, πείτε ψέματα στους ψηφοφόρους και κλέψτε τον πληθυσμό, μέσω της φορολογίας ή του πληθωρισμού. Αυτό είναι το τυπικό βιβλίο οδηγιών για την άσκηση πολιτικής στις μέρες μας, το οποίο δεν θα αποσυρθεί χωρίς αληθινό αγώνα.
Το μοντέλο DOGE του Musk προσφέρει μια συναρπαστική περίπτωση εφαρμογής των στόχων του Ροθμπαρντιανού λαϊκισμού (σ.σ. με την αυθεντική, αρχική έννοια του όρου, που σημαίνει ότι εκφράζει τον λαό και δεν τον περιφρονεί). Μπορεί άραγε να καταφέρει να διατηρήσει την οργή και την αποστροφή του κοινού τόσο, ώστε να οικοδομήσει το είδος του πολιτικού κεφαλαίου που είναι απαραίτητο για την επίτευξη ουσιαστικών νικών; Μόνο ο χρόνος θα δείξει.
Τουλάχιστον, η αυτοκρατορία της Ουάσιγκτον εκτίθεται σε εκατομμύρια πολίτες, σε πολλούς εκ των οποίων για πρώτη φορά.
Δείτε επίσης:
