Δεν σ' αρέσει; Φύγε! Η στρεψοδικία των συνηγόρων της φορολόγησης
Εάν η κυβέρνηση μπορεί να απαιτήσει από εμένα την καταβολή φόρων υπό την απειλή της απέλασής μου από τη χώρα, τότε τα πάντα πρέπει να της ανήκουν.
Ετικέτες: Κράτος
Άρθρο του Jason Montgomery, δημοσιευμένο στις 4/5/2023.
Μάλλον το έχετε ξανακούσει αυτό: «Η φορολογία δεν είναι κλοπή. Είναι απλά ο νόμος αυτής της χώρας. Αν θέλεις να ζεις σ’ αυτή τη χώρα, πρέπει να πληρώνεις τον πάγιο, συνταγματικό, εθιμικό φόρο. Εάν δεν συμφωνείς μ’ αυτό, υπάρχουν πολλές άλλες χώρες για να διαλέξεις, τα έθιμα και τα διατάγματα των οποίων μπορεί να τα βρεις πιο ευχάριστα. Απλά πήγαινε να ζήσεις εκεί και καλή σου τύχη! Έτσι, εφόσον έχεις αυτό το δικαίωμα εξόδου, οι φόροι που κατασχέθηκαν από το εισόδημά σου δεν αντιπροσωπεύουν οποιαδήποτε εκκίνηση βίας, εξαναγκασμού ή παραβίασης.»
Αυτό είναι ένα αξιοπρόσεκτο επιχείρημα, οπωσδήποτε. Όχι μόνο είναι εντελώς εσφαλμένο, αλλά η υποκείμενη παραδοχή του αποκαλύπτει μια συγκεκριμένη νοοτροπία που είναι, τουλάχιστον, ενδιαφέρουσα. Μπορούμε να διαπιστώσουμε την δυνατότητα του ομιλητή να κατανοεί κάποιου είδους ηθική, ίσως ακόμη και κάποια οικονομικά στοιχεία, επιβεβαιώνοντας τις υποψίες μας ότι ξέρει τι είναι σωστό και σκόπιμα το αποφεύγει. Ένας υπαινιγμός διορατικότητας εμφανίζεται εδώ, έστω και ασυνείδητα, στο ότι η ίδια η ελευθερία εξαρτάται από τα ιδιωτικά ιδιοκτησιακά δικαιώματα, καθώς προσπαθεί απεγνωσμένα να πλαισιώσει αυτή την ανοησία του «δικαιώματος εξόδου» ως επιχείρημα που εκπορεύεται από την ιδιωτική ιδιοκτησία.
Ας δούμε μερικά σενάρια εδώ:
Κάνω ένα πάρτι μασκέ. Για να παρευρεθείτε, πρέπει να ντυθείτε κάτι. Δεν θα γίνετε δεκτοί διαφορετικά. Εάν αρνηθείτε, λόγω κάποιας προσωπικής αντίρρησης να φορέσετε μια στολή, τότε απολαύστε τη βραδιά σας σε κάποιο άλλο μέρος εκτός από το πάρτι μασκέ μου. Ούτε γάτα, ούτε ζημιά.
Δεν επιτρέπω να φορούν παπούτσια στο σπίτι μου. Εάν θέλετε να το επισκεφθείτε, στην πόρτα θα είστε ξυπόλητοι. Αν επιμένετε να φοράτε τα παπούτσια σας, τότε καλό περπάτημα, αλλά όχι στο σπίτι μου. Ούτε γάτα, ούτε ζημιά.
Είστε έτοιμοι για κάτι που δεν είναι τόσο εύκολο να το καταπιείτε;
Στο εστιατόριό μου, δεν επιτρέπεται να δειπνήσει κανένα άτομο γερμανικής καταγωγής. Όποιος θέλει να φάει εδώ πρέπει πρώτα να παρουσιάσει γενεαλογική απόδειξη ότι δεν έχει γερμανική καταγωγή. Με οποιοδήποτε γερμανικό ίχνος στο υπόβαθρό σας ή οποιαδήποτε άρνηση να προσκομίσετε την κατάλληλη τεκμηρίωση, δεν υπάρχει πρόβλημα. Φάτε, απλά, τα λουκάνικά σας κάπου αλλού. Ούτε γάτα, ούτε ζημιά.
Να λοιπόν τι παρουσιάζεται στο επιχείρημα υπέρ της φορολογίας:
Σε αυτή τη χώρα πληρώνουμε τους φόρους μας. Δεν θέλετε να πληρώσετε το χρέος σας; Φύγετε! Και αν δεν το κάνετε και συνεχίσετε να ζείτε, να εργάζεστε και να εμπορεύεστε σε αυτή τη χώρα, έχετε δώσει τη σιωπηρή συγκατάθεσή σας να συμμορφωθείτε με τον φορολογικό κώδικα και να αποδώσετε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι. Το να μένετε, το να απολαμβάνετε όλους τους καρπούς της φορολογίας, κι όμως να συνεχίζετε να γκρινιάζετε γι' αυτήν και να επικαλείστε κάποια παραβίαση των «δικαιωμάτων» σας είναι απλώς μια υποκριτική, παιδαριώδης έκκληση να έχετε και την πίτα ολόκληρη, και τον σκύλο χορτάτο.
Αν αυτό είναι που τίθεται πραγματικά στο τραπέζι, τότε ας δούμε τι μας λένε.
Τι κοινό έχει καθεμία από τις παραπάνω «πολιτικές»; Θεσπίζονται από τον νόμιμο ιδιοκτήτη του ακινήτου. Τι τους καθιστά νόμιμους ιδιοκτήτες; Απέκτησαν τον χώρο του εστιατορίου/του σπιτιού/του πάρτι μέσω αγοράς, εμπορίου, κληρονομιάς, δωρεάς, αρχικής ιδιοποίησης, ή κάποιας άλλης ΟΙΚΕΙΟΘΕΛΟΥΣ συμφωνίας. Η κατοχή και η ιδιοκτησία τους προέκυψε με το μόνο αληθινό μέτρο της νομιμότητας: την απουσία εξαναγκασμού, βίας ή απάτης. Η εξουσία τους να ορίζουν τους κανόνες για την αποδοχή ή τον αποκλεισμό προέρχεται από αυτήν την ιδιοκτησία.
Έτσι, για να συμπλεύσει κανείς μ’ αυτήν την παραδοχή περί «δικαιώματος εξόδου», θα πρέπει να αποδεχτεί την ιδέα ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση είναι ο νόμιμος ιδιοκτήτης των Ηνωμένων Πολιτειών, ολόκληρης της χερσαίας της έκτασης. Ομοίως, θα έπρεπε με κάποιο τρόπο να υποθέσει κανείς ότι, την ίδια στιγμή, υπάρχουν αλληλεπικαλυπτόμενες απαιτήσεις ιδιοκτησίας που κατέχονται από το κράτος, την πόλη και τις τοπικές κυβερνήσεις των περαιτέρω υποδιαιρεμένων εκτάσεων. Αυτό δεν είναι μικρό θέμα, καθώς σημαίνει ότι εμείς οι άνθρωποι, ουσιαστικά, δεν κατέχουμε τίποτα. Κάθε σπίτι, κτίριο, έκταση γης, επιχείρηση, όχημα, ζώο, λαχανικό και ορυκτό εντός των εθνικών συνόρων (και ορισμένα εκτός) αποτελεί κρατική ιδιοκτησία, την οποία όλοι απλώς ενοικιάζουμε από το κράτος.
Οτιδήποτε κατέχετε εσείς ή εγώ επαφίεται στην διακριτική ευχέρεια και την ιδιοτροπία τους. Μας επιτρέπουν το προνόμιο να κατέχουμε αυτά τα πράγματα μόνο εφόσον το κρίνουν κατάλληλο. Αυτοί είναι οι μόνοι όροι υπό τους οποίους ισχύει η παραπάνω συλλογιστική. Εάν η κυβέρνηση μπορεί να απαιτήσει από εμένα την καταβολή φόρων υπό την απειλή της απέλασής μου από τη χώρα, τότε τα πάντα πρέπει να της ανήκουν.
Όμως ποια είναι η αρχική προέλευση οποιασδήποτε αξίωσης ιδιοκτησίας; Τεχνικά όλες οι «αλυσίδες» (πίσω στον χρόνο) των τίτλων γης προέρχονται από την κυβέρνηση των ΗΠΑ. Ομολογουμένως τα πράγματα γίνονται λίγο δύσκολα εδώ, αν και όχι για το υπό συζήτηση θέμα. Η ίδρυση των ΗΠΑ ήταν εξ αρχής μια νόμιμη απόκτηση ιδιοκτησίας; Εάν ναι, αυτό κατέστησε την ομοσπονδιακή κυβέρνηση τον de facto αρχικό ιδιοκτήτη; Αν ναι, τότε δεν θα διέθετε περισσότερο συνεχή έλεγχο πάνω σε αυτήν από την στιγμή που έφυγε από τα δικά της χέρια, απ’ όσο έλεγχο έχει ο προηγούμενος ιδιοκτήτης του σπιτιού σας στις οικογενειακές σας επιλογές.
Αν όχι —και η χώρα κλάπηκε χάρη σε μια επιθετική κατάκτηση, κι έτσι δεν ανήκε ποτέ κανονικά σε κανέναν από τους προγόνους μας και εισβολείς— τότε αυτό είναι ένα δυσεπίλυτο πρόβλημα, που υπερβαίνει το θέμα αυτού του άρθρου. Όμως θα σας ρωτήσω το εξής: Θα δικαιολογούσε αυτό το ενδεχόμενο την συνεχιζόμενη πληρωμή φόρων και την υπακοή στην οργάνωση που διέπραξε την εισβολή;
Κάποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι το κράτος δεν ενεργεί ως ιδιοκτήτης ακινήτου αλλά απλώς ως εμπορικός εταίρος. Προσφέρει ορισμένα προνόμια και υπηρεσίες σε αυτήν τη γεωγραφική τοποθεσία—δηλαδή, την υποδομή που καθιστά δυνατή την παραγωγή και την απόκτηση της δικής σας ιδιοκτησίας— επομένως η επιλογή είναι δική σας: Εάν θέλετε να καταλάβετε κάποιον χώρο εδώ και να απολαύσετε το μερίδιό σας από αυτά τα οφέλη, τότε θα πρέπει να κερδίσετε με το σπαθί σας το δίκαιο μερίδιό σας. Αν δεν το κάνετε, τότε καλύτερα να απομακρυνθείτε από τη ζώνη εξυπηρέτησης, βρε τζαμπατζήδες!
Αυτό είναι στην πραγματικότητα το ίδιο επιχείρημα, αλλά από διαφορετική οπτική γωνία. Υπό ποια αιγίδα προσφέρουν τα εν λόγω προνόμια και τις υπηρεσίες; Με μια εμφατική δήλωση ότι πρόκειται να είναι οι μοναδικοί και οι αποκλειστικοί δικαιούχοι της οριοθετημένης περιοχή. Η συγκατάθεσή σας, των κατοίκων, των «πελατών» τους, δεν έχει σημασία. Αν σας πιάσουν στο αποκαλούμενο έδαφός τους να προσπαθείτε, είτε να παράσχετε, είτε να λάβετε αυτές τις υπηρεσίες με οποιονδήποτε άλλο όρο, κάποιοι άνδρες με όπλα θα έρθουν να σας πουν δυο λογάκια.
Για άλλη μια φορά, λοιπόν, είναι απλώς μια βίαια αρπαγή ιδιοκτησίας, αυτή τη φορά για πιο εμπορικούς σκοπούς και σε καμία περίπτωση για μια καλόπιστη οικονομική συναλλαγή. Μπορείτε να το ονομάσετε πολλά πράγματα, αλλά δεν μπορείτε να το ονομάσετε εμπόριο, δεν μπορείτε να το ονομάσετε επιλογή και δεν μπορείτε να το ονομάσετε οικειοθελές.
«Όμως έχουμε δημοκρατικό σύστημα, όπου το κράτος ενεργεί μόνο ως πληρεξούσιος του λαού, επομένως η κυβέρνηση δεν διεκδικεί την καθολική ιδιοκτησία, αλλά απλώς διαχειρίζεται την περιουσία του λαού γενικότερα». Αυτό το επιχείρημα είναι παραπλανητικό, μια υπεκφυγή και αρκετά αποκαλυπτικό. Παρέχει μια ενδιαφέρουσα σπουδή στον εσφαλμένο συλλογισμό και στην επιστήμη της συμπεριφοράς και επικαλείται έναν εντελώς νέο τρόπο εκποίησης της περιουσίας σας. Η κυβέρνηση θα την καταλάβει με τη βία, μόνο όταν οι γείτονες και οι συμπατριώτες σας ψηφίσουν να αφαιρεθεί από εσάς. Ό,τι και να συμβεί εξαρτάται από τις ιδιοτροπίες του 50,1 τοις εκατό. Φανταστείτε την περίεργη, μακάβρια δυστοπία που σκιαγραφείται εδώ, όπου δεν υπάρχει καμία ιδιοκτησία, καμία ηθική ιδεολογία, και στην πραγματικότητα κανένα απολύτως δικαίωμα. Ωστόσο, για άλλη μια φορά, το θέμα αυτό ξεφεύγει από το πεδίο αυτού του άρθρου.
Και τέλος, θα ήταν παράλειψη να μην επισημάνω ότι δεν υπάρχει δικαίωμα εξόδου. Δεν μ’ αρέσει που σας το λέω, αλλά αν εμφανιστείτε στο αεροδρόμιο χωρίς τίποτα άλλο εκτός από τις αποσκευές σας και την κάρτα επιβίβασης στο χέρι, έτοιμοι να μάθετε αν η Ουκρανία είναι τόσο ωραία όσο λένε οι άνθρωποι αυτή την εποχή, δεν θα πάτε πουθενά! Αυτό θα έπρεπε στην πραγματικότητα να είναι το μοναδικό πράγμα που θα χρειαζόταν να κάνετε για να «φύγετε απλώς», εάν υπήρχε πραγματικά μια τέτοια επιλογή. Αλλά, φυσικά, πρέπει να έχετε αυτό το μικρό μαγικό βιβλιαράκι, αυτό που αποκτάται μέσω της προβλεπόμενης διαδικασίας πιστοποίησης, συν την πληρωμή σε όσους βρίσκονται στα υψηλά κλιμάκια για να σας δοθεί η άδεια να φύγετε από τη χώρα.
Αυτός ακριβώς είναι ο ορισμός του μη δικαιώματος να φύγετε. Σίγουρα, μπορεί να πείτε ότι δεν πειράζει που είστε αναγκασμένοι να ρωτήσετε, επειδή σχεδόν πάντα το κράτος απαντά θετικά, επομένως πρακτικά είναι δικαίωμα. Τι γίνεται αν εμφανιστώ με ένα διαβατήριο που έληξε την περασμένη εβδομάδα; Εννοώ ότι πρακτικά ισχύει ακόμα. Είναι εκπληκτικό το πώς χαρίζονται τόσα σημασιολογικά περιθώρια σε εκείνους που δεν μας επιτρέπουν τίποτα.
Ορίστε λοιπόν. Εάν το «πλήρωσε ή φύγε» είναι πραγματικά μια νόμιμη πρόταση υπό την οποία μπορούμε να ζήσουμε, πρέπει να είναι επειδή τίποτα δεν είναι δικό μας. Τα πάντα γύρω μας, τα οποία συμπεριλαμβάνουν εσάς κι εμένα, ανήκουν στο κράτος. Στην καλύτερη περίπτωση, έχουμε στην κατοχή μας μερικά από αυτά που κερδίζουμε, παράγουμε ή μας δίνονται, έως ότου ο υποτιθέμενος νόμιμος κάτοχος δεν το εγκρίνει πλέον και επιθυμήσει να τα διεκδικήσει ξανά. Έτσι, την επόμενη φορά που κάποιος θα σας πει αυτό το σύνθημα, φροντίστε να του υπενθυμίσετε το πλήρες νόημά του. Αν δεν θέλει να αποδεχτεί αυτή την πραγματικότητα, μπορεί πάντα «απλώς να φύγει».
Δείτε επίσης:
