Η πολιτική θεολογία που συντηρεί την κρατική εξουσία
Στο παρελθόν οι βασιλείς μπορούσαν να νομιμοποιήσουν την εξουσία τους συμμαχώντας με την Εκκλησία. Σήμερα, οι πολιτικοί χρησιμοποιούν τις επιστήμες και τους ειδικούς για να εδραιώσουν την εξουσία τους
Ετικέτες: Κράτος, Πολιτισμός
Άρθρο του John Kennedy, δημοσιευμένο στις 25/10/2024 από το Μises Institute.
Για τις θρησκείες σε όλο τον κόσμο, οι καθιερωμένοι κανόνες, τα αναγνώσματα κι οι πρακτικές είναι πράγματα καθοριστικά για τη νομιμοποίησή τους. Οι καθιερωμένοι θρησκευτικοί θεσμοί σε όλο τον κόσμο εκπαιδεύουν θεολόγους για να μελετήσουν τη φύση του Θεού και το σύστημα των πεποιθήσεών τους. Για τους Σουνίτες Μουσουλμάνους, η θεολογία της σχολής Hanafi συνίσταται σε νομικές σπουδές σύμφωνα με το Ισλάμ, ενώ άλλες, όπως η αίρεση Murji'ah, εστιάζουν σε ηθικές διδασκαλίες σχετικά με την εργασία και την πίστη. Οι καθολικοί επίσης επιβάλλουν εξειδικευμένους τομείς μελέτης στους θεολόγους, είτε πρόκειται για κοινωνικές διδασκαλίες σχετικά με την ηθική ζωή είτε για μεταφυσικές μελέτες περί του Θεού.
Όπως και να έχει, κάθε μία από αυτές τις μελέτες προσφέρει νομιμοποίηση στην πίστη και στον κλήρο, οπότε το κράτος, με όλη του την παντοδυναμία, ακολουθεί το παράδειγμά τους. Ο αείμνηστος Γερμανός νομικός Carl Schmitt υποστήριξε ότι το «παντοδύναμο κράτος» ασκεί τη νομιμοποίησή του με παρόμοιο τρόπο. Γράφοντας στο βιβλίο του, Πολιτική Θεολογία, ότι «όλες οι σημαντικές έννοιες της σύγχρονης θεωρίας του κράτους είναι εκκοσμικευμένες θεολογικές έννοιες». Καθώς η εποχή των μοναρχών έφτασε στο τέλος της στις αρχές του 20ού αιώνα και μπήκε η εποχή των μαζικών ιδεολογικών κρατών, έπρεπε να αναπτυχθούν νέες έννοιες και ιδέες, καθώς δεν είχαν «θεϊκή εντολή» για να νομιμοποιήσουν την εξουσία τους.
Η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών, για παράδειγμα, είχε έναν στρατό ακαδημαϊκών, εμπειρογνωμόνων και διασημοτήτων για να νομιμοποιεί τις ενέργειές της. Η πολιτική τους θεολογία αποτελείται από μερικά από τα ακόλουθα: οικονομικά, δίκαιο και θετικές επιστήμες. Αναλύοντας αυτές τις έννοιες, μπορούμε να δούμε το πώς το κράτος και οι κληρικοί του τις χρησιμοποιούν ως όπλα προκειμένου να διατηρήσουν την εξουσία τους.
Οικονομικά
Το 1994, ο Charlie Rose πήρε συνέντευξη από τον Βρετανό επιχειρηματία James Goldsmith. Ο σερ Goldsmith διεξήγαγε εκστρατεία στην Ευρωπαϊκή Ένωση κατά της Γενικής Συμφωνίας Δασμών και Εμπορίου (GATT), ενός συστατικού στοιχείου της συμφωνίας του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου. Το 1995, 125 χώρες είχαν υπογράψει τη συμφωνία, η οποία περιελάμβανε και αγροτικές επιδοτήσεις. Ο Goldsmith προειδοποίησε στην συνέντευξη ότι αυτό θα οδηγούσε σε μαζική μετανάστευση από τις τριτοκοσμικές χώρες και ότι οι άνθρωποι των δυτικών κοινωνιών είχαν φτάσει να υπηρετούν έναν οικονομικό δείκτη που τους βλάπτει. Υποστήριξε ότι, αν υιοθετηθεί η GATT, θα :
Προκληθεί μια μαζική μετανάστευση, την οποία κανείς μας δεν θα μπορούσε να ελέγξει. Θα καταστραφούν οι πόλεις, οι οποίες έχουν ήδη καταστραφεί σε μεγάλο βαθμό. Κοιτάξτε το Μεξικό, κοιτάξτε τις δικές μας πόλεις. Και το κάνουμε αυτό για το οικονομικό δόγμα, επειδή πρέπει να το κάνουμε μέχρι το τέλος Δεκεμβρίου. Δεν μπορούμε να περιμένουμε άλλα ένα ή δύο χρόνια, για να δούμε τα αποτελέσματα. […] Τι είναι αυτή η ανοησία; Τα πάντα στη σύγχρονη κοινωνία μας βασίζονται στη βελτίωση ενός οικονομικού δείκτη. Πώς να πετύχουμε μεγαλύτερη οικονομική ανάπτυξη. Πώς να αυξήσουμε το ΑΕΠ. Το αποτέλεσμα είναι ότι καταστρέφουμε τη σταθερότητα των κοινωνιών μας, επειδή λατρεύουμε τον λάθος θεό: τον οικονομικό δείκτη.
Η οικονομική ορθοδοξία σήμερα είναι ότι το ΑΕΠ πρέπει να αυξάνεται και ότι ένας τρόπος για να επιτευχθεί αυτό είναι η χρηματοπιστωτική «τόνωση». Κατά τη διάρκεια της επιδημίας του κορωνοϊού, η κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών εξέδωσε επιταγές τόνωσης, από το χαμηλό των 600 δολαρίων έως το υψηλό των 1.400 δολαρίων ανά άτομο. Η επίκουρη καθηγήτρια Christina Patterson του Πανεπιστημίου του Σικάγο υποστήριξε πως, όταν το Κογκρέσο διοχέτευσε τα χρήματα στην οικονομία κατά τη διάρκεια του κορωνοϊού, η υψηλότερη ανάπτυξη προήλθε από τα νοικοκυριά. Η πρότασή της: «Οι νομοθέτες θα πρέπει να δώσουν τα χρήματα σε ανθρώπους οι οποίοι θα ξοδέψουν το μεγαλύτερο μέρος τους, αντί να τα μετατρέψουν σε αποταμιεύσεις».
Ο ισχυρισμός ότι τα κίνητρα της εποχής του κορωνοϊού μεγέθυναν την οικονομία είναι εξωφρενικός. Ορισμένες από τις πραγματικές επιπτώσεις των «κινήτρων» είναι οι εξής: σχεδόν 7.000 επιχειρήσεις θεωρούνται «επιχειρήσεις-ζόμπι» που είναι φορτωμένες με χρέη, μια αύξηση της τάξης του 30% τα τελευταία δέκα χρόνια —ο μέσος ρυθμός πληθωρισμού των τιμών το 2022 ήταν 8%, με υψηλό 9,1% τον Ιούνιο του 2022— οι τιμές των ειδών διατροφής αυξήθηκαν κατά 20%. Η πληθωριστική επέκταση της προσφοράς χρήματος και η προσαρμογή των επιτοκίων από την Κεντρική Τράπεζα των ΗΠΑ κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου προκάλεσαν την αύξηση των τιμών. Η στήριξη του χρηματιστηρίου από την Κεντρική Τράπεζα οδήγησε στην αύξηση των επιχειρήσεων-ζόμπι λόγω των άστοχων επενδύσεων, αλλά οι κατεστημένοι οικονομολόγοι αρνούνται να πιστέψουν ότι η ορθοδοξία τους είναι λανθασμένη.
Δικαιοσύνη
Οι Ηνωμένες Πολιτείες υπερηφανεύονται ότι είναι μια χώρα του νόμου, όπου το κράτος δικαίου βασιλεύει και όλοι οι υπήκοοί τους, ακόμη και ο πρόεδρος, δεν μπορούν να το σφετεριστούν. Αυτό είναι μια ψευδαίσθηση στην τρέχουσα πολιτική μας θεολογία. Ο «υπέρτατος νόμος της χώρας» της Αμερικής, το Σύνταγμα, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια προτροπή, για μεγάλο μέρος της ιστορίας της. Είτε πρόκειται για την λογοκρισία κατά της ελευθερίας του λόγου και του Τύπου, όπως είδαμε με τον νόμο περί κατασκοπείας του 1917, είτε με την παράνομη μαζική παρακολούθηση από την NSA, όπως αποκαλύφθηκε από τον Edward Snowden το 2013. Κάθε περίπτωση παραβίαζε τις τροπολογίες του Συντάγματος, την 1η και την 4η αντίστοιχα. Παρά τη διαμάχη, ο νόμος περί κατασκοπείας εξακολουθεί να ισχύει και ο Edward Snowden βρίσκεται εξόριστος στη Ρωσία.
Παρόλα αυτά, τα μέλη του κατεστημένου εξακολουθούν να ισχυρίζονται αταλάντευτα ότι είναι υπερασπιστές του Αμερικανικού νόμου και της δημοκρατίας. Αυτό που πραγματικά υπερασπίζονται είναι η λεγόμενη θεϊκή εντολή. Ακριβώς όπως οι Κινέζοι αυτοκράτορες είχαν αυτή την μεταφυσική εντολή, έτσι και ο πρόεδρος, το Κογκρέσο και οι γραφειοκράτες έχουν ο καθένας την μεταφυσική έννοια του «νόμου» με το μέρος τους. Ο Hugo Krabbe, ένας Ολλανδός πολιτικός επιστήμονας, ανέπτυξε μια ερμηνεία για τη νομιμότητα του συνταγματικού δικαίου στο βιβλίο του, The Modern Idea of the State, λέγοντας:
Δεν ζούμε πλέον υπό την κυριαρχία προσώπων, είτε φυσικών είτε πλασματικών νομικών προσώπων, αλλά υπό την κυριαρχία κανόνων [νόμων], πνευματικών δυνάμεων. Σε αυτήν την κυριαρχία αποκαλύπτεται η σύγχρονη ιδέα του κράτους.[...] Αυτές οι δυνάμεις κυβερνούν με την αυστηρότερη έννοια της λέξης. Η υπακοή μπορεί να παρέχεται ελεύθερα σε αυτές τις δυνάμεις, για τον ίδιο ακριβώς λόγο ότι προέρχονται από την πνευματική φύση της ανθρωπότητας.
Επομένως, ολόκληρη η συνταγματική έννομη τάξη βασίζεται στην αίσθηση του ανθρώπου για το σωστό και το λάθος. Όπως ο Μωυσής κατέβασε τις Δέκα Εντολές από το όρος Σινά στους Ισραηλίτες, έτσι και εμείς λαμβάνουμε τον νόμο από τους πολιτικούς στο Καπιτώλιο και στους διαδρόμους των γραφειοκρατικών υπηρεσιών. Με αυτόν τον τρόπο το κατεστημένο είναι σε θέση να διατηρήσει την εξουσία του, συνδέοντας τις θέσεις εξουσίας τους με την αμερικανική «ηθική» που ισχυρίζονται ότι συνδέεται με τον νόμο. Κάθε επίθεση εναντίον τους, ή εναντίον του νόμου, αποτελεί απειλή για τον αμερικανικό τρόπο ζωής, και το καθεστώς θα χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα που έχει στη διάθεσή του για να σας φιμώσει. Ο πρώην πρωθυπουργός της Βρετανίας, Τόνι Μπλερ, είχε περιγράψει τον εαυτό του και όλους όσοι κυβερνούν ως μια μορφή που μοιάζει με τον Μωυσή στο βιβλίο του «On Leadership». Ο ίδιος είχε δηλώσει:
Παρομοιάζω τη διακυβέρνηση με την καθοδήγηση των ανθρώπων σε ένα ταξίδι. Δεν ξεκινάς απλά με το να βγεις έξω. Ξεκινάς με μια περιγραφή του προορισμού - το σπίτι στον λόφο θα μπορούσες να το αποκαλέσεις. [...] Σκεφτείτε τον Μωυσή και την Έξοδο από την Αίγυπτο. Θα μπορούσατε να σκεφτείτε ότι αφού οδηγούσε τον λαό του έξω από τη σκλαβιά και την καταπίεση, ο λαός θα ήταν διαρκώς ευγνώμων. Αλλά δεν ήταν. Διαμαρτύρονταν πικρά τις περισσότερες φορές. Διαφωνούσαν. Επαναστατούσαν. Συχνά υποστήριζαν ότι θα ήταν καλύτερα αν τους είχε αφήσει εκεί που ήταν.
Πολλοί από τους γραφειοκράτες που κυβερνούν, είτε προέρχονται από μέρη όπως το Λονδίνο κι οι Βρυξέλλες, είτε η Ουάσινγκτον, έχουν ένα σύμπλεγμα Μεσσία. Όλα όσα κάνουν είναι (υποτίθεται) προς όφελος του δημοκρατικού συστήματος και, επομένως, ολόκληρου του δυτικού κόσμου. Από εδώ και πέρα, το καθεστώς μπορεί να συνεχίσει να διαχειρίζεται την οικονομία και τους πολέμους του χωρίς παρεμβάσεις, όπως είπε ο James Burnham στο βιβλίο του The Managerial Revolution:
Διακηρύσσουν τους κανόνες, θεσπίζουν τους νόμους, εκδίδουν τα διατάγματα. Η μετατόπιση από το κοινοβούλιο στα γραφεία των γραφειοκρατών γίνεται σε παγκόσμια κλίμακα. Το πραγματικό διευθυντικό και διοικητικό έργο των γραφείων το αναλαμβάνουν νέοι άνθρωποι, ένας νέος τύπος ανθρώπων. Πρόκειται, συγκεκριμένα, για τον τύπο του «μάνατζερ». Οι ενεργοί επικεφαλής των γραφείων είναι οι κυβερνητικοί μάνατζερ, ίδιοι ή σχεδόν ίδιοι, όσον αφορά την εκπαίδευση, τις λειτουργίες, τις δεξιότητες, τις διανοητικές συνήθειες, με τους βιομηχανικούς μάνατζερ.
Εξαιτίας της μορφής που έχει πάρει ο νόμος, δεν μας κυβερνούν πλέον, μας διαχειρίζονται. Ο όρος «νόμος και τάξη» γίνεται απλώς ένα εργαλείο για τον περιορισμό αυτού που ο Carl Schmitt αποκάλεσε «εξαίρεση». Όταν το σημερινό καθεστώς βρίσκει την κατάσταση των πραγμάτων μη φυσιολογική, μπορεί να κηρύξει πόλεμο εναντίον της. Είτε πρόκειται για αφηρημένες έννοιες όπως η «παραπληροφόρηση», είτε εναντίον λαϊκιστών όπως ο Ντόναλντ Τραμπ, είτε εναντίον ιδεολογιών όπως ο «φασισμός» και η λευκή υπεροχή.
Συμπέρασμα
Στο παρελθόν, οι βασιλείς μπορούσαν να νομιμοποιήσουν την εξουσία τους μέσω συμμαχιών με την εκκλησία ή με έναν πνευματικό ηγέτη, για να δείξουν ότι η κυριαρχία τους είχε καθιερωθεί από μια ανώτερη αρχή, μια συμμαχία του θρόνου και του βωμού. Σήμερα, οι πολιτικοί και οι γραφειοκράτες χρησιμοποιούν τις «επιστήμες» και τους ειδικούς τους για να εδραιώσουν την εξουσία τους. Οι οικονομολόγοι της Κεντρικής Τράπεζας και του ΔΝΤ χρηματοδοτούν τα σχέδια του κράτους, οι δικαστές υποστηρίζουν τους νόμους μέσω θεωριών που παραβιάζουν το Σύνταγμα, και εσείς, ενώ διαφωνείτε, θα ακολουθήσετε τον «νέο Μωυσή» στο σπίτι πάνω στον λόφο.
Ο John Kennedy είναι απόφοιτος της Hartford Magnet Trinity College Academy. Οικονομολόγοι όπως ο Murray Rothbard, ο Hans-Hermann Hoppe και ο Ludwig von Mises του κέντρισαν το ενδιαφέρον για τα Αυστριακά οικονομικά και τον ενέπνευσαν να αρχίσει να γράφει.