Σοσιαλισμός αλά Ισραήλ
Ακούγεται απίστευτο, κι όμως το 93% της συνολικής επικράτειας του Ισραήλ ανήκει στο κράτος.
Ετικέτες: Κράτος, Σοσιαλισμός, Ιστορία
Άρθρο του Oscar Grau, δημοσιευμένο στις 26/07/2024 από το Mises Institute.
Στην πραγματεία του A Theory of Socialism and Capitalism, ο Hans-Hermann Hoppe θέτει τα θεωρητικά θεμέλια για την κατανόηση και τον προσδιορισμό του φαινομένου του σοσιαλισμού, όχι ως απλή επινόηση των μαρξιστών του δέκατου ένατου αιώνα, αλλά ως την πολύ παλαιότερη ιδέα της θεσμοθετημένης παρέμβασης ή της επίθεσης κατά της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και των διεκδικήσεων για ιδιωτική ιδιοκτησία. Στη συνέχεια, ο Hoppe θεωρεί τον θεσμό του κράτους «ως την κατ’ εξοχήν ενσωμάτωση των σοσιαλιστικών ιδεών περί ιδιοκτησίας» και εκφράζει την άποψη ότι το κράτος είναι, στην ουσία, «αυτός ακριβώς ο θεσμός που θέτει τον σοσιαλισμό σε λειτουργία». Και καθώς ο σοσιαλισμός «στηρίζεται στην επιθετική βία που στρέφεται εναντίον αθώων θυμάτων», η επιθετικότητα είναι η φύση κάθε κράτους.
Το αντίθετο του σοσιαλισμού είναι η αναγνώριση και η υπεράσπιση των δικαιωμάτων ιδιωτικής ιδιοκτησίας ή, όπως γράφει ο Hoppe, «ένα κοινωνικό σύστημα που βασίζεται στη ρητή αναγνώριση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και των μη επιθετικών, συμβατικών ανταλλαγών μεταξύ κατόχων ιδιωτικής ιδιοκτησίας». Είτε σε γη είτε σε οτιδήποτε άλλο, τα δικαιώματα ιδιωτικής ιδιοκτησίας εκχωρούνται δίκαια σε συγκεκριμένα άτομα με βάση την αρχική πρόσκτηση ή την εθελούσια μεταβίβαση περιουσίας. Και όλες οι αξιώσεις ιδιοκτησίας που δεν βασίζονται σε αυτές τις αρχές είναι άδικες.
Ο Hoppe αναλύει τέσσερις μορφές σοσιαλισμού: τον σοσιαλισμό ρωσικού στυλ, τον σοσιαλισμό σοσιαλδημοκρατικού στυλ, τον σοσιαλισμό του συντηρητισμού και τον σοσιαλισμό της κοινωνικής μηχανικής. Όσον αφορά τη ανάλυση για κάθε στυλ, η εγκυρότητα των συμπερασμάτων που προέκυψαν διαπιστώνεται ανεξάρτητα από την εμπειρία. Χωρίς καμία οιονεί πειραματική μελέτη περίπτωσης που από μόνη της θα μπορούσε να παρέχει τα θεωρούμενα «συντριπτικά» στοιχεία, όλα τα είδη των πολιτικών —η μαρξιστική-σοσιαλιστική πολιτική, η σοσιαλδημοκρατική, η συντηρητική, αλλά και η καπιταλιστική-φιλελεύθερη— είναι τόσο αναμεμειγμένες και συνδυασμένες μεταξύ τους, «που τα αντίστοιχα αποτελέσματά τους δεν μπορούν συνήθως να αντιστοιχηθούν με συγκεκριμένες αιτίες, αλλά πρέπει να ξεμπερδευτούν και να συνταιριάξουν ξανά μέσα από αμιγώς θεωρητικούς τρόπους».
Τώρα, μπορούμε να προσθέσουμε μιαν ακόμα μορφή σοσιαλισμού: Ενώ κάθε κράτος, όπως εξηγεί ο Hoppe, εξαρτάται από τη φορολόγηση και την υποχρεωτική ένταξη (ιθαγένεια) για την ύπαρξή του, εδώ, θεμελιωμένο πρωτίστως στην θεσμοθετημένη επίθεση κατά της ιδιωτικής ιδιοκτησίας και των διεκδικήσεων ιδιωτικής ιδιοκτησίας στη γη, ένα Κράτος και η επέκτασή του, με βάση την εθνοτική ένταξη και την μερικώς αβίαστη ιθαγένεια —ωστόσο επίσης εξαρτώμενο από την φορολόγηση των πολιτών του— εξωτερικοποιεί εν μέρει τις δαπάνες του μέσω της φορολόγησης ξένων και της υποχρεωτικής πολιτογράφησης ξένων: Aυτός είναι ο σοσιαλισμός αλά Ισραήλ: Πολλοί Εβραίοι που έπεσαν θύματα του σοσιαλισμού στην Ευρώπη, εξασκήθηκαν και έγιναν μέτοχοι του δικού τους σοσιαλιστικού πειράματος στην Παλαιστίνη, με τη δημιουργία και την επέκταση του Κράτους του Ισραήλ. Ωστόσο, σε αυτή την περίπτωση, πολλοί Ισραηλινοί Εβραίοι έχουν έρθει για να συμμετάσχουν στα οφέλη αυτού του σοσιαλισμού, ξεκάθαρα και απλά, επειδή τα κύρια θύματα του ήταν μη Εβραίοι.
Το κράτος του Ισραήλ
Δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι σε μια επιστολή του 1937 προς τον γιο του, ο Ντέιβιντ Μπεν-Γκουριόν, ο κύριος ιδρυτής του Κράτους του Ισραήλ καθώς και ο πρώτος πρωθυπουργός του, πλαισίωσε το Σιωνιστικό σχέδιο για την Παλαιστίνη ως εξής:
Κανένας Σιωνιστής δεν μπορεί να παραιτηθεί κι από το μικρότερο ακόμα τμήμα της Γης του Ισραήλ. [Ένα] Εβραϊκό Κράτος εν μέρει [της Παλαιστίνης] δεν είναι ένα τέλος, αλλά μια αρχή… μέσω αυτού αυξάνουμε την ισχύ μας, και κάθε αύξηση της ισχύος διευκολύνει την εγκόλπωση της χώρας στο σύνολό της. Η ίδρυση Κράτους… θα χρησιμεύσει ως πολύ ισχυρός μοχλός στην ιστορική μας προσπάθεια να λυτρώσουμε ολόκληρη τη χώρα.
Όπως και να έχει, το Κράτος του Ισραήλ ιδρύθηκε το 1948 από, Ευρωπαίους κυρίως, Εβραίους Σιωνιστικών πεποιθήσεων. Μόνο περίπου το 7% του σημερινού Ισραήλ θα μπορούσε να ειπωθεί ότι αποκτήθηκε δίκαια από Εβραίους -είτε είναι ντόπιοι Εβραίοι της Παλαιστινιακής γης, είτε νέοι μετανάστες Εβραίοι- πριν από το 1948, και ως εκ τούτου να διεκδικείται ως νόμιμη ιδιοκτησία. Από τότε μέχρι σήμερα, η ίδρυση και η συνεχιζόμενη επέκταση του Ισραήλ είναι σε συντριπτικό βαθμό το αποτέλεσμα απαλλοτρίωσης, εκφοβισμού, τρομοκρατίας, πολέμου και κατακτήσεων κατά των τότε παρόντων, κυρίως Άραβων κατοίκων της Παλαιστίνης και των Αράβων κατοίκων που παραμένουν τώρα στη Δυτική Όχθη και τη Λωρίδα της Γάζας. Ωστόσο, όπως υποδεικνύει ο Hoppe, η αξίωση των σημερινών Σιωνιστών για μια πατρίδα στην παλαιστινιακή γη μπορεί να γίνει μόνο εάν εγκαταλείψει κάποιος «την έννοια της ατομικής υπόστασης, της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, του ιδιωτικού προϊόντος και επιτεύγματος, του ιδιωτικού εγκλήματος και της ιδιωτικής ενοχής», και αντ' αυτού, αν υιοθετήσει «κάποια μορφή συλλογικότητας που επιτρέπει έννοιες όπως η ομαδική ή φυλετική ιδιοκτησία και δικαιώματα ιδιοκτησίας, η συλλογική ευθύνη και η συλλογική ενοχή».
Από τη μία πλευρά, στη Δυτική Όχθη, η οικοδόμηση εβραϊκών οικισμών έχει μετατρέψει την περιοχή σε διάσπαρτες υπαίθριες φυλακές που ελέγχονται από τις ισραηλινές δυνάμεις. Υπήρξε πάνω από μισός αιώνας κατοχής, στερήσεων, κατεδαφίσεων, τειχών, αποκλεισμών, αδειών, σημείων ελέγχου, επιδρομών, κρατήσεων, πολιτικών φυλακίσεων, στρατιωτικών δικαστηρίων, στοχευμένων δολοφονιών και βασανιστηρίων. Και με όλα αυτά, πόλεις, χωριά, σπίτια και επιχειρήσεις έχουν καταστραφεί για να επανακατοικηθούν οι περιοχές με Εβραίους εποίκους.
Από την άλλη πλευρά, στη Λωρίδα της Γάζας, μετά τις επιθέσεις της Χαμάς τον Οκτώβριο του 2023, το κράτος του Ισραήλ, με τη βοήθεια αμερικανικών κονδυλίων, όπλων και πυρομαχικών, ανταπέδωσε με όσα μέσα διέθετε, σκοτώνοντας δεκάδες χιλιάδες αθώους και κατέστρεψε σχεδόν ολόκληρη τη Λωρίδα της Γάζας. Και οι σκοτωμοί κι οι καταστροφές συνεχίζονται.
Επιπλέον, μέχρι σήμερα, η ισραηλινή κυβέρνηση συνεχίζει να παρεμβαίνει στο εμπόριο με την Δυτική Όχθη και την Λωρίδα της Γάζας, καθώς και με ολόκληρη σχεδόν την αγορά γης στην Παλαιστίνη.
Η ιδιοκτησία της γης
Η επίσημη βάση για το σοσιαλιστικό σχέδιο του Εβραϊκού Κράτους ήταν παρούσα στον οργανωμένο Σιωνισμό πολύ πριν από την επιστολή του Μπεν-Γκουριόν. Ο περιορισμός στη μεταβίβαση της κρατικής περιουσίας που έχει κατά κανόνα το Κράτος του Ισραήλ από το 1960 αντανακλά τις αρχές του Εβραϊκού Εθνικού Ταμείου που εγκρίθηκε στο πέμπτο Σιωνιστικό Συνέδριο που πραγματοποιήθηκε το 1901. Ο οργανισμός ιδρύθηκε με σκοπό την αγορά γης για εβραϊκούς οικισμούς στην Παλαιστίνη και αποτέλεσε την ίδια την βάση της ισραηλινής δημόσιας ιδιοκτησίας γης. Ομοίως, το 1929, το Σύνταγμα της Εβραϊκής Υπηρεσίας για το Ισραήλ (παλαιότερα γνωστής ως Εβραϊκή Υπηρεσία για την Παλαιστίνη), Άρθρο 111, δήλωνε: «Η γη πρέπει να αποκτηθεί ως εβραϊκή ιδιοκτησία… [και] να διατηρηθεί ως αναφαίρετη περιουσία του εβραϊκού λαού. Ο Οργανισμός θα προωθήσει τον αγροτικό αποικισμό με βάση την εβραϊκή εργασία…»
Στο Ισραήλ, όλη η γη βρίσκεται υπό δημόσια κηδεμονία. Παρομοίως με το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, που ζητά «την κατάργηση της ιδιοκτησίας στη γη» έτσι ώστε να χρησιμοποιείται μόνο για «δημόσιους σκοπούς», το ισραηλινό Σύνταγμα ορίζει ότι «η γη δεν πρέπει να βρίσκεται σε αποκλειστική ιδιωτική ιδιοκτησία». Γενικά, η γη διακρίνεται μεταξύ αστικής και αγροτικής. Η πρώτη μισθώνεται συνήθως για περιόδους 49 ετών, με δυνατότητα παράτασης της μίσθωσης. Η κρατική ιδιοκτησία στο Ισραήλ αντιπροσωπεύει περίπου το 93% της συνολικής ισραηλινής επικράτειας.
Η ισραηλινή υπηκοότητα
Στην εποχή πριν από το 1948, η σιωνιστική μίσθωση προέβλεπε ότι η υπό εκμετάλλευση γη θα κατεχόταν πάντα από Εβραίους, και ότι όσον αφορούσε την καλλιέργειά της, μόνο Εβραίοι εργάτες θα μπορούσαν να απασχοληθούν. Και από το 1948, η Εβραϊκή Υπηρεσία για το Ισραήλ ισχυρίζεται ότι έχει φέρει 3 εκατομμύρια μετανάστες στο Ισραήλ.
Με τον Νόμο της Επιστροφής του 1950, οποιοσδήποτε Εβραίος, ή άτομο με έναν ή περισσότερους Εβραίους παππούδες, δικαιούται να μετακομίσει στο Ισραήλ μαζί με την (ή ον) σύζυγό τους, και να αποκτήσει την ισραηλινή υπηκοότητα, υπό την προϋπόθεση ότι δεν αποτελεί απειλή για τη δημόσια υγεία, την κρατική ασφάλεια ή τον εβραϊκό λαό, ούτε έχει εγκληματικό παρελθόν που μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη δημόσια ευημερία. Κατά την άφιξή, η κυβέρνηση μπορεί να βοηθήσει στην εγκατάσταση των νέων πολιτών. Πολλές φορές οι Εβραίοι καταλαμβάνουν γη και σπίτια και εγκαθίστανται σε απαλλοτριωμένες ιδιοκτησίες για τις οποίες υπάρχουν ακόμη τίτλοι σε αραβικά χέρια. Και την απαλλοτρίωση προωθεί και βοηθά νομικά και στρατιωτικά η ισραηλινή κυβέρνηση υπέρ της επέκτασης του Ισραήλ και προς όφελος των Εβραίων.
Η «φορολογία εξωτερικού»
Τα φιλοϊσραηλινά λόμπι έχουν ασκήσει τεράστια επιρροή στην κυβέρνηση των ΗΠΑ εδώ και δεκαετίες - δημιουργώντας υποστήριξη προς το Ισραήλ εκ μέρους της γενικότερης αμερικανικής πολιτικής αλλά και της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ. Τόσο πολύ μάλιστα, που το Ισραήλ έχει λάβει - παρά τον πλούτο του - μοναδικά προνόμια έναντι των φορολογουμένων των ΗΠΑ και είναι ο κύριος αποδέκτης της εξωτερικής βοήθειας των ΗΠΑ. Αν και αυτή η σχέση μεταξύ των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ισραήλ παίζει ρόλο στην ενίσχυση της ηγεμονίας των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, η ασύμμετρη σχέση με τους Αμερικανούς φορολογούμενους καθιστά την κυβέρνηση των ΗΠΑ εργαλείο του κράτους του Ισραήλ, ώστε να εξωτερικεύει τις δαπάνες του στην φορολογία ξένου κράτους και στην υποχρεωτική ένταξη αλλοεθνών, και διαδραματίζει έναν κρίσιμο ρόλο για το κράτος του Ισραήλ.
Αυτή είναι μια αμοιβαία επωφελής σχέση μεταξύ των κυβερνώντων συμμοριών (δηλαδή των κρατών) του Ισραήλ και των Ηνωμένων Πολιτειών, που περιλαμβάνει τα συμφέροντα του στρατιωτικού-βιομηχανικού συμπλέγματος, επειδή ο πόλεμος και η προετοιμασία για τον πόλεμο είναι μια μεγάλη μπίζνα για ορισμένους ανθρώπους. Και μολονότι η Μέση Ανατολή είναι μια δεξαμενή ενεργειακών πόρων παγκόσμιας σημασίας, οι φορολογούμενοι των ΗΠΑ δεν χρειάζονται τη χρηματοδότηση της κυβέρνησης του Ισραήλ, ή να διεξάγουν πολέμους στην περιοχή, για να αποκτήσουν πετρέλαιο - το οποίο είναι άφθονο σε πολλά μέρη, και όλες οι χώρες μπορούν να το αγοράσουν στις παγκόσμιες αγορές χωρίς να εισβάλουν σε άλλες χώρες ή να χτίζουν στρατιωτικές βάσεις σε όλο τον κόσμο. Ως εκ τούτου, η ενδυνάμωση και η χρηματοδότηση του Ισραήλ, κάτι περισσότερο από μια πράξη αποδυνάμωσης του αραβικού εξτρεμισμού και πίεσης των αραβικών κρατών να διευκολύνουν τα συμφέροντα των ΗΠΑ, λειτουργεί τέλεια για τα επεκτατικά και κυριαρχικά συμφέροντα του κράτους του Ισραήλ.
Η αναγνώριση της αδικίας
Δεν μπορούν να επιλύονται πάντοτε όλες οι αδικίες υπέρ των θυμάτων. Μπορούμε όμως να γνωρίζουμε πότε συμβαίνει κάτι άδικο. Κάποιες φορές αυτές οι αδικίες δεν μπορούν πλέον να αποδειχθούν, οπότε δεν υπάρχει άλλη επιλογή από το να αποδεχθούμε τις τρέχουσες συνθήκες. Συνήθως, όσο πιο παλιές είναι οι αδικίες, τόσο πιο δύσκολο είναι να αποδοθεί η δικαιοσύνη. Και το βάρος της απόδειξης το έχει όποιος ισχυρίζεται ότι είναι ο δίκαιος ιδιοκτήτης ενός ακινήτου, το οποίο κάποιος άλλος έχει υπό την κατοχή του. Ο τελευταίος είναι, καταρχήν, ο νόμιμος ιδιοκτήτης — εκτός αν ισχύει το αντίθετο. Αυτά τα ζητήματα μπορεί να είναι αδύνατον να επιλυθούν δίκαια. Ωστόσο, για την περίπτωση του Ισραήλ, όχι μόνο υπάρχει ένα συντριπτικό αρχείο αποδεδειγμένων αδικιών, αλλά το γεγονός ότι ο θεσμός ενός κράτους ισχυρίζεται ότι είναι ο ιδιοκτήτης αυτής της έκτασης γης καθιστά όλη αυτή την ιδιοκτησία αναγκαστικά άδικη.
Είτε είναι εφικτή η δικαιοσύνη είτε όχι, το κράτος του Ισραήλ είναι μια μοναδική περίπτωση μεταξύ των κρατών του κόσμου. Και ακόμη και με την παρούσα κατάσταση στην ιστορική περιοχή της Παλαιστίνης, η δυνατότητα αναγνώρισης των αδικιών και της αληθινής ιστορίας είναι ένα ζήτημα που δεν εξαρτάται από τη εφικτότητα της απόδοσης δικαιοσύνης. Κατά συνέπεια, είναι δυνατό να υπερασπιστούμε και να προωθήσουμε μια σωστή ανάλυση από την προοπτική της δικαιοσύνης και των δικαιωμάτων ιδιωτικής ιδιοκτησίας, παρά την αδυναμία της απόδοσης πλήρους δικαιοσύνης.
