Δεν υπάρχει τίποτε το φυσικό στον σοσιαλισμό
Οι σοσιαλδημοκράτες είναι προσηλωμένοι στο να καταστρέψουν τις οικειοθελείς σχέσεις που αναπτύσσονται στην αγορά μεταξύ συναινούντων ατόμων, μέσω των αδιάκοπων προγραμμάτων αναδιανομής του πλούτου.
Ετικέτες: Σοσιαλισμός
Άρθρο του Άλεν Γκίντλερ, δημοσιευμένο στις 13/09/2019 από το Mises Institute.
Μπορείτε να ακούσετε αυτό το κείμενο μέσω της εφαρμογής του Substack για κινητά.
Η σοσιαλιστική ιδέα έχει πολλές μορφές και εκφάνσεις. Ωστόσο, μπορεί κανείς να παρατηρήσει τρεις κύριους δρόμους προς τον σοσιαλισμό. Αυτοί είναι η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, η αναδιανομή του πλούτου και η συλλογικοποίηση της συνείδησης. Διαφορετικά σοσιαλιστικά κινήματα χρησιμοποιούν αυτές τις τρεις προσεγγίσεις σε διαφορετικό βαθμό.
Οι κλασικοί Μαρξιστές και Μαρξιστές-Λενινιστές θεωρούν την άμεση απαλλοτρίωση της ιδιωτικής περιουσίας ως τον κύριο δρόμο προς μια σοσιαλιστική κοινωνία. Οι Ιταλοί Φασίστες και οι Γερμανοί Εθνικοσοσιαλιστές επέτρεψαν de jure την ιδιωτική περιουσία, αλλά εγκαθίδρυσαν de facto τον πλήρη έλεγχο σε όλες τις σφαίρες των οικονομικών δραστηριοτήτων. Η υποδούλωση του ατόμου στην συλλογικότητα, που είναι η κολεκτιβοποίηση της συνείδησης, και η αναδιανομή του πλούτου ήταν οι δικές τους προτιμώμενες οδοί προς τον σοσιαλισμό. Σε όλες αυτές τις περιπτώσεις, όμως, διαπιστώνουμε ότι ο ολοκληρωτισμός είναι ο κοινός παρονομαστής, και τα πιο απεχθή καθεστώτα του 20ού αιώνα αξιοποίησαν την κολεκτιβοποίηση της συνείδησης στον μέγιστο βαθμό.
«Εξελικτικοί» σοσιαλιστές
Η σοσιαλδημοκρατία, ή δημοκρατικός σοσιαλισμός, όπως έχει γίνει γνωστός στις ΗΠΑ, επέλεξε μια μέση οδό. Οι εξελικτικοί σοσιαλιστές δεν ζητούν ρητά την απαλλοτρίωση της ιδιωτικής περιουσίας, ούτε υποστηρίζουν την εγκαθίδρυση ενός ολοκληρωτικού κράτους. Αντίθετα, υποστηρίζουν τους δημοκρατικούς θεσμούς και τις ιδιωτικές επιχειρήσεις, ειδικά ενόσω βρίσκονται στην αντιπολίτευση. Ο τρόπος λειτουργίας τους είναι να υπονομεύουν σταδιακά τον καπιταλισμό από μέσα και να παρουσιάζουν αυτή τη διαδικασία ως μια φυσική εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας.
Οι παγκόσμιοι πόλεμοι έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην καθιέρωση της σοσιαλδημοκρατίας ως κύριας δύναμης της αριστεράς στις μεταβιομηχανικές χώρες. Έτσι, ο φασισμός, ο εθνικοσοσιαλισμός και ο κομμουνισμός είχαν δυσφημιστεί στα μάτια της πλειοψηφίας του λαού. Οι δύο πρώτοι κάηκαν στις φλόγες του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο τρίτος έσβησε κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. Έτσι, η αριστερά είχε έναν σαφή νικητή: την σοσιαλδημοκρατία. Οι αναρχικοί, οι συνδικαλιστές και τα υπολείμματα των μαρξιστών και των φασιστών δεν είχαν παίξει σημαντικό ρόλο στην πολιτική ζωή της Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής. Αντίθετα, έπαιξαν τον ρόλο ενός σκιάχτρου που υπενθύμιζε σε όλους: «καλύτερα εγώ (ο ήπιος σοσιαλισμός) παρά αυτοί».
Ηθική και ισότητα
Η φιλοσοφική βάση της σοσιαλδημοκρατίας είναι η καντιανή έννοια της ακεραιότητας του ανθρώπινου προσώπου, από την οποία — όπως ισχυρίζονται — προκύπτει η ηθική δικαιολόγηση του σοσιαλισμού. Οι σοσιαλδημοκράτες επικαλούνται την οικονομική ισότητα ως ηθική αρχή και επιδιώκουν να την αποκτήσουν μέσω του μηχανισμού της αναδιανομής του πλούτου. Πολυάριθμα κοινωνικά προγράμματα τροφοδοτούνται από την αναδιανομή του πλούτου, την οποία η κοινωνία οφείλει να υποστηρίζει σύμφωνα με τα «ηθικώς πλεονεκτικά» πρότυπα. Μόλις μια νέα, σοσιαλιστικά προσανατολισμένη ιδέα βρει τον δρόμο της στην νομοθεσία της χώρας, η επόμενη γενιά ανθρώπων θα την θεωρεί δεδομένη και δεν θα υποψιάζεται καν ότι θα ήταν δυνατό να ζει χωρίς αυτούς τους νόμους. Επιπλέον, θα καταστεί σχεδόν αδύνατο να καταργηθούν ορισμένοι νόμοι σοσιαλιστικού τύπου. Για παράδειγμα, η ιδέα της κατάργησης του Νόμου περί Κοινωνικής Ασφάλισης θα θεωρείτο παράλογη από πολλούς.
Το σοσιαλιστικό δόγμα που βασίζεται σε μια (υποτιθέμενη) ανώτερη ηθική έχει διεισδύσει σταθερά σε κυβερνήσεις, πανεπιστημιακούς χώρους, μέσα ενημέρωσης και διεθνείς θεσμούς όλα αυτά τα χρόνια. Ο σοσιαλισμός διοχετεύεται σε μικρές δόσεις με την επίκληση ηθικών επιχειρημάτων μετ’ επιτάσεως, προς όφελος ορισμένων ομάδων ή ατόμων ή της ανθρώπινης κοινωνίας στο σύνολό της. Το κλειδί για την επιτυχία του εξελικτικού σοσιαλισμού ήταν ο σταδιακός χαρακτήρας του και η σταθερότητά του. Αυτό έχει βοηθήσει στο καμουφλάζ των σοσιαλιστικών μετασχηματισμών ως διαρκών βελτιώσεων στην ανθρώπινη κοινωνία, λόγω της αποδοχής ολοένα και υψηλότερων ηθικών ιδιοτήτων και της υπεράσπισης ευγενών σκοπών. Για παράδειγμα, η σύγχρονη αριστερά χρησιμοποιεί την επιθυμία να «σώσει τον πλανήτη» ως πρόσχημα για να εμβολιάσει με ακόμη περισσότερο σοσιαλισμό το σώμα των ελεύθερων κοινωνιών.
Δεν είναι μια φυσική εξέλιξη
Ο 20ός αιώνας ήταν ο αιώνας των δαπανών. Όλες οι ανεπτυγμένες χώρες παρουσίασαν σταθερή αύξηση των κοινωνικών δαπανών, από σχεδόν μηδενικό ποσοστό στα τέλη του 19ου αιώνα έως και σχεδόν 32% του ΑΕΠ, όπως συνέβη στη Γαλλία, όπως φαίνεται στο γράφημα 1.
Η διεθνής γραφειοκρατία, εξετάζοντας την εικόνα, βλέπει μια τάση «προόδου», τις θετικές αλλαγές στην κοινωνία και τον μοναδικό ορθολογικό τρόπο ανθρώπινης ανάπτυξης. Ωστόσο, οι υποστηρικτές του οικονομικού φιλελευθερισμού βλέπουν, όπως είπε ο ποιητής, «την άλλη πλευρά του ουράνιου τόξου»: Την σταδιακή επίθεση στον καπιταλισμό και τις ενέσεις σοσιαλισμού, που καμουφλάρονται σαν αληθινή εξελικτική πρόοδος. Μέχρι στιγμής, οι σοσιαλιστές έχουν καταφέρει να πείσουν ψευδώς τους ανθρώπους ότι ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός είναι η φυσική μορφή της ανθρώπινης εξέλιξης.
Αλλά δεν είναι. Αντίθετα, ο δημοκρατικός σοσιαλισμός απαιτεί την συνεχή παρέμβαση στις ελεύθερες επιλογές των ανθρώπων στην αγορά.
Παρ’ όλα αυτά, η έννοια της αναδιανομής του πλούτου είναι η κεντρική αρχή του δημοκρατικού σοσιαλισμού, επομένως οι σοσιαλιστές αυτοί ενδιαφέρονται περισσότερο για την κεντρικά σχεδιασμένη αναδιανομή του πλούτου παρά για την παραγωγή του. Και αυτό καταδεικνύει την κύρια διαφορά μεταξύ των ελεύθερων οικονομιών και των σοσιαλιστικά σχεδιασμένων οικονομιών. Οι σοσιαλιστές θέλουν να αναδιανείμουν τον πλούτο με τρόπο που να εξυπηρετεί τους κρατικούς σχεδιαστές. Όμως οι υποστηρικτές των ελεύθερων επιλογών επιδιώκουν να επιτρέψουν στα ελεύθερα άτομα να διανέμουν τους πόρους μέσω της αγοράς - όπου ο πλούτος δημιουργείται ανάλογα με το πόσο εξυπηρετεί κανείς τους συνανθρώπους του. Οι δημοκρατικοί σοσιαλιστές έχουν δεσμευτεί να διαρρήξουν αυτό το φυσικό και αξιοκρατικό σύστημα μέσω της αναδιανομής του πλούτου, η οποία στην ουσία είναι μια λανθάνουσα και συνεχής απαλλοτρίωση της ιδιωτικής περιουσίας.
Συνεπώς, ο δημοκρατικός σοσιαλισμός είναι επικίνδυνος όπως και οι άλλες μορφές σοσιαλισμού και δεν αποτελεί φυσική εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας. Αντίθετα, είναι ένα τεχνητό κατασκεύασμα που οδηγεί τα έθνη σε ένα εξελικτικό αδιέξοδο. Όλες οι χώρες που εφάρμοσαν σοσιαλισμό διαφόρων μορφών δεν πέτυχαν ποτέ την οικονομική ισότητα, αλλά αντιθέτως μια ομοιομορφία στη δυστυχία τους. Η ιστορία των πρώην σοβιετικών δημοκρατιών δείχνει ότι ο μόνος τρόπος εξόδου από τη φτώχεια και την ηθική παρακμή είναι η εκ νέου υιοθέτηση του καπιταλισμού.
