Η προϊστορία του «Great Reset», ή πώς να καταστρέψετε τον κλασικό φιλελευθερισμό
Ας μην είμαστε τόσο αφελείς, ώστε να νομίζουμε ότι το σχέδιο της Μεγάλης Επανεκκίνησης γεννήθηκε εκ του μηδενός. Στην πραγματικότητα είναι το αποκορύφωμα δεκαετιών σκέψης και ακτιβισμού των ελίτ
Άρθρο του Michael Rectenwald, που δημοσιεύτηκε στις 28/5/2022 από το Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 4'.
Όπως θα έπρεπε να είναι σαφές μέχρι τώρα, η δήλωση του Francis Fukuyama στο βιβλίο του «Το τέλος της ιστορίας» (1992), ότι φτάσαμε στο «τέλος της ιστορίας» δεν σήμαινε ότι ο κλασικός φιλελευθερισμός ή η οικονομία του laissez-faire καπιταλισμού αναδείχθηκαν νικητές έναντι του κομμουνισμού και του φασισμού, ή ότι η τελική ιδεολογική ηγεμονία σηματοδότησε το τέλος του σοσιαλισμού.
Στην πραγματικότητα, για τον Φουκουγιάμα, το τέλος της ιστορίας ήταν πάντα ο δημοκρατικός σοσιαλισμός ή η σοσιαλδημοκρατία. Όπως σημείωσε ο Hans-Hermann Hoppe στο βιβλίο του Democracy: The God That Failed, «ο τελευταίος άνθρωπος» που έμεινε όρθιος δεν ήταν ένας καπιταλιστικός «homo economicus», αλλά αντίθετα ένας «homo socio-democraticus» (222). Το τέλος της ιστορίας, με όλα τα Εγελιανά προσχήματά του, δεν συνεπαγόταν την ήττα του σοσιαλισμού-κομμουνισμού, αλλά αντίθετα, του κλασικού φιλελευθερισμού. Προφανώς, το μεγάλο κράτος και το μεγάλο κεφάλαιο υποτίθεται ότι είχαν φτάσει σε μια αναπόφευκτη και τελική ύφεση της διαμάχης τους. Η Μεγάλη Επανεκκίνηση είναι η ολοκλήρωση αυτής της τελικής ύφεσης .
Η υπονόμευση του συστήματος της ελεύθερης αγοράς και της ρεπουμπλικανικής δημοκρατίας από την ελίτ είχε ήδη ξεκινήσει για πολλές δεκαετίες πριν από το «τέλος της ιστορίας». Σύμφωνα με τον Cleon W. Skousen στο The Naked Capitalist, οι ελίτ που ήταν τοποθετημένες μέσα στις μεγάλες τράπεζες, τις μεγάλες εταιρείες, τις κορυφαίες δεξαμενές σκέψης (think-tanks), τις εκδοτικές εταιρείες με επιρροή, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τα αφορολόγητα ιδρύματα, το εκπαιδευτικό σύστημα, και την κυβέρνηση των ΗΠΑ προσπαθούσαν να ξαναφτιάξουν τις ΗΠΑ κατ' εικόνα του (πρώην) κολεκτιβιστή αρχηγού τους, τουλάχιστον από τις αρχές της δεκαετίας του 1930 (σελ. 57-68). Όπως σημείωσε ο Carrol Quigley στο βιβλίο του Tragedy and Hope: A History of the World in Our Time (1966), οι ελίτ προπαγάνδιζαν σοσιαλιστικές, κομμουνιστικές και άλλες κολεκτιβιστικές ιδεολογίες στο εσωτερικό, ενώ παράλληλα χρηματοδοτούσαν και εξόπλιζαν τους μπολσεβίκους στη Ρωσία και τους κομμουνιστές στο Βιετνάμ και προωθούσαν διεθνείς πολιτικές που οδήγησαν στην εσκεμμένη εγκατάλειψη της ανατολικής Ευρώπης και της νοτιοανατολικής Ασίας στην κομμουνιστική μάστιγα.
Για πολλούς, ο στόχος της προώθησης του σοσιαλισμού ήταν πιο εμφανής στην προθυμία με την οποία τα ιδρύματα της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης απορρόφησαν και διέδωσαν τις μαρξιστικές, νεο-μαρξιστικές και μετα-μαρξιστικές κολεκτιβιστικές ιδεολογίες με τις διάφορες μορφές τους, τουλάχιστον από τις αρχές της δεκαετίας του 1930 -συμπεριλαμβανομένης της σοβιετικής προπαγάνδας, της κριτικής θεωρίας, της μεταμοντέρνας θεωρίας και των πιο πρόσφατων παραλλαγών τους, δηλαδή της κριτικής θεωρίας των φυλών, των κριτικών σπουδών της λευκότητας, και της LGBTQIA+ ιδεολογίας.
Η φοβερή «μακρά πορεία μέσα από τους θεσμούς» δεν ήταν ποτέ ένα σχέδιο από τα κάτω προς τα πάνω, από τη βάση. Αντίθετα, ήταν μια δουλειά εκ των έσω που ανέλαβαν οι ελίτ σε θέσεις εξουσίας και επιρροής. Όταν οι φιλόσοφοι, κοινωνιολόγοι και ψυχολόγοι της κριτικής θεωρίας της σχολής της Φρανκφούρτης μετανάστευσαν στις ΗΠΑ το 1933 -οπλισμένοι με τη μαρξιστική θεωρία της επανάστασης και το μοντέλο του Αντόνιο Γκράμσι για τη σοσιαλιστική πολιτισμική ηγεμονία - δύσκολα μπορεί να ισχυριστεί κανείς πως «εγκαινίασαν» αυτή την πορεία. Αντίθετα, έγιναν δεκτοί από τις ελίτ και χρηματοδοτήθηκαν από αφορολόγητα ιδρύματα, των οποίων το έργο είχε ήδη ξεκινήσει. [1] Η λεγόμενη μακρά πορεία μέσα από τους θεσμικούς ήταν μια πορεία μέσα σε αυτά τα θεσμικά όργανα.
Για να κατανοήσουμε, λοιπόν, τη Μεγάλη Επανεκκίνηση, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι το εγχείρημα αντιπροσωπεύει την ολοκλήρωση μιας εκατονταετούς συνεχιζόμενης προσπάθειας να καταστραφεί ο κλασικός φιλελευθερισμός (η ελεύθερη αγορά, η ελευθερία του λόγου κι η φιλελεύθερη δημοκρατία), ο αμερικανικός συνταγματισμός και η εθνική κυριαρχία. Η ιδέα της «επανεκκίνησης του καπιταλισμού» υποδηλώνει ότι ο καπιταλισμός ήταν προηγουμένως αμιγής. Ωστόσο, η Μεγάλη Επανεκκίνηση είναι το αποκορύφωμα μιας πολύ μεγαλύτερης διαδικασίας κολεκτιβοποίησης και ενός πλάνου δημοκρατικού σοσιαλισμού, με την αντίστοιχη ανάπτυξη του κράτους.
Παρά το γεγονός ότι προβάλλεται ως το αντίδοτο στις υποτιθέμενες αδυναμίες της ελεύθερης αγοράς, την οποία ο ιδρυτής και πρόεδρος του Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ Κλάους Σβαμπ και η παρέα του εξισώνουν με τον «νεοφιλελευθερισμό», η Μεγάλη Επανεκκίνηση έχει ως στόχο να εντείνει και να ολοκληρώσει έναν ήδη διαδεδομένο οικονομικό παρεμβατισμό και να χρησιμοποιήσει τη στρατιωτική ισχύ υπό την ηγεσία των ΗΠΑ για να ολοκληρώσει αυτή τη διαδικασία, όταν η οικονομική παρέμβαση αποδειχθείανεπιτυχής. Αυτό εξηγεί, εν μέρει, τον εξοπλισμό και τη χρηματοδότηση της Ουκρανίας από τη Δύση εναντίον του Ρώσου επιτιθέμενου.
Δεν θέλω να υπονοήσω ότι η παγκόσμια νεομαρξιστική οικονομία της Μεγάλης Επανεκκίνησης και ο διεθνιστικός -και όχι εθνικός- οικονομικός φασισμός της δεν είναι κάτι καινούργιο. Είναι όντως κάτι καινούργιο, όπως είναι και τα μέσα με τα οποία πρόκειται να επιτευχθούν. Αλλά δεν πρέπει να είμαστε τόσο αφελείς ώστε να νομίζουμε ότι το σχέδιο της Μεγάλης Επανεκκίνησης γεννήθηκε εκ του μηδενός - είναι το αποκορύφωμα δεκαετιών σκέψης και ακτιβισμού των ελίτ.
-------------------------------------------------------
[1] Ο θεωρητικός της σχολής της Φρανκφούρτης Herbert Marcuse, για παράδειγμα, χρηματοδοτήθηκε από το American Council of Learned Societies, το Louis M. Rabinowitz Foundation, το Rockefeller Foundation και το Social Science Research Council. Βλέπε Herbert Marcuse, One-Dimensional Man (1964- ανατύπωση, Λονδίνο: Routledge, 2002), σ. iv, όπου ο Marcuse αναγνωρίζει την εν λόγω χρηματοδότηση.
Ο Michael Rectenwald είναι ο συγγραφέας έντεκα βιβλίων, συμπεριλαμβανομένων των Thought Criminal , Beyond Woke , Google Archipelago και Springtime for Snowflakes.