Η ανίερη σχέση πολιτικής ορθότητας και κορωνο-κρατίας
Οι οπαδοί του καθεστώτος του covid και της woke πολιτικής ορθότητας αποδείχθηκε ότι ήταν οι ίδιοι άνθρωποι και τα δύο «κοινωνικά ζητήματα» συγκλίνουν με κάθε τους βήμα
Άρθρο του Michael Rectenwald που δημοσιεύτηκε στις 16 Σεπτεμβρίου 2021 από το Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 6'.
Τα σημάδια των πρώιμων ολοκληρωτικών παρορμήσεων ήταν εμφανή από την ανάδυση της πολιτικής ορθότητας. [1] Ωστόσο, οι προειδοποιήσεις εκ μέρους εκείνων που έβλεπαν τον χαρακτήρα της σύγχρονης «κοινωνικής δικαιοσύνης» δεν εισακούστηκαν ιδιαίτερα. Παρ' όλα αυτά, ακόμη και πριν εκφυλιστεί σε πολιτικά ορθή «αφύπνιση» (wokeness), η «κοινωνική δικαιοσύνη» έφερε μέσα της τους σπόρους της πολιτισμικής παρακμής και ταυτόχρονα την ενίσχυση της κοινωνικής και πολιτικής τυραννίας.
Η εργαλειοποίηση της —ως επί το πλείστον— προσποιητής, ευθραυστότητας από τις «ευαίσθητες χιονονιφάδες» του ολοκληρωτισμού έχει σχεδιαστεί για να καταργήσει τα δικαιώματα όσων θεωρούνται προσβλητικοί, βλαβεροί και ακόμη και «επικίνδυνοι». Έχει επίσης καταδείξει τον «παραλογικό λόγο» δηλαδή τον «λόγο που είναι εκτός πραγματικότητας, που περιλαμβάνει παράλογες, λανθασμένες, αδικαιολόγητες προϋποθέσεις και συμπεράσματα». [2] Αυτή η σκέψη είναι χαρακτηριστικό της κοινωνικής υστερίας. [3] Η εργαλειοποίηση αυτή κλιμακώθηκε, αναπτύσσοντας την «κουλτούρα της ακύρωσης» (cancel culture), από τα μπουμπούκια της οποίας έχουν έκτοτε ανθίσει οι νεοσταλινικές εκκαθαρίσεις.
Όπως επεσήμανα πρώτος, η κοινωνική δικαιοσύνη ισοδυναμεί με «μεταμοντερνισμό στην πράξη». [4] Ο σχετικισμός της μεταμοντέρνας θεωρίας, ο υποκειμενισμός της, η εναντίωση της στην αντικειμενικότητα, καθώς και η προτεραιότητα που δίνει στη γλώσσα, έχουν αξιοποιηθεί από τους ακτιβιστές της κοινωνικής δικαιοσύνης και τους οπαδούς τους και έχουν τεθεί στην υπηρεσία πολιτικών στοχεύσεων. Η ιδεολογία της κοινωνικής δικαιοσύνης ισχυρίζεται ότι τα «αφηγήματα», η «αλήθεια μου» και η γλώσσα υπερισχύουν της πραγματικότητας, ή την παράγουν.
Όσον αφορά την τρανσέξουαλ ιδεολογία, αυτή σημαίνει ότι το να δηλώσει κανείς το φύλο του, ή απλά το να αλλάξει το όνομά του, αντικαθιστά και ακυρώνει τη βιολογία. Όσον αφορά την «κριτική θεωρία της φυλής» (critical race theory) και το κίνημα Black Lives Matter, σημαίνει ότι οι προσωπικές ιστορίες καταπίεσης αντικαθιστούν τα δεδομένα, τα στατιστικά στοιχεία και την πορεία της ιστορίας. Δεδομένου ότι οι εκκλήσεις σε αντικειμενικά κριτήρια αποκλείονται, τέτοιοι ισχυρισμοί είναι αναγκαστικά αυταρχικοί, όταν υποστηρίζονται από την απαιτούμενη εξουσία. Χωρίς αντικειμενικά κριτήρια, δεν υπάρχει υπέρτατος κριτής εκτός από την εξουσία, και έτσι τέτοιες «αλήθειες» θεωρούνται αδιαμφισβήτητες. [5] Οι νομικές προεκτάσεις του «υπαρκτού μεταμοντερνισμού» υπήρξαν —το λιγότερο— συγκλονιστικές.
Οι πολιτικές της λεγόμενης διαφορετικότητας, της ισότητας και της ένταξης (DEI) επιτάχυναν την ήδη επικρατούσα ανοδική κοινωνική κινητικότητα των ανειδίκευτων ατόμων, εκείνων που έχουν επιτύχει να βρεθούν σε σημαντικές θέσεις χάρη στα προγράμματα καταπολέμησης των διακρίσεων και την προσήλωσή τους στην κυρίαρχη πολιτική ιδεολογία. Το DEI (ή DIE) έκανε μεταστάσεις σε ολόκληρη την κουλτούρα γενικά, με σημάδια ανοδικής κινητικότητας των ανειδίκευτων στο κράτος, τον ακαδημαϊκό χώρο και τον εταιρικό κόσμο. Στο Twitter, οι λογαριασμοί ασήμαντων ακτιβιστών και, κατά τα άλλα, αστοιχείωτων αριστερών κερδίζουν το επίσημο μπλε σημάδι της αυθεντίας και της σημαντικότητας.
Ιστορικά, η ανέλιξη των αστοιχείωτων υπήρξε ο προάγγελος ενός αυξανόμενου αυταρχισμού. Οι ανεπαρκείς προτιμούν τον αυταρχισμό, ο οποίος προστατεύει το αναξιοκρατικό τους κύρος, και ο αυταρχισμός προτιμά τους ανεπαρκείς, που γίνονται άπληστοι πιστοί του αυταρχικού καθεστώτος. [6] Έτσι, η ανέλιξη των ανεπαρκών θα πρέπει να εκληφθεί ως ενδεικτικό σημάδι.
Το καθεστώς του Covid έχει επεκτείνει και βαθύνει την επιστημική κρίση που εγκαινίασε ο (θεωρητικός) μεταμοντερνισμός και ο υπαρκτός μεταμοντερνισμός. Ο παραλογιστικός λόγος έχει διεισδύσει τώρα στην «επιστήμη», η οποία έχει μετατραπεί σε μια σειρά από non sequitur (σ.σ. λογικά άλματα) που επιβάλλονται δια της βίας. Η επιστήμη έχει γίνει μεταμοντέρνα, αποδεικνύοντας τον ισχυρισμό του κοινωνιολόγου της επιστήμης Bruno Latour: «στον μεταμοντέρνο κόσμο, τα επιστημονικά δεδομένα είναι απλώς κοινωνικά κατασκευασμένες δηλώσεις που γίνονται «πολύ δαπανηρές» για να ανατραπούν». [7] Η επιστήμη είναι πλέον ένα παιχνίδι εξουσίας που βασίζεται στην στρατολόγηση «συμμάχων» σε μια διαδικασία ισχυρισμών-ταμπού σαν τα «μαύρα κουτιά» των αεροσκαφών. Τα δεδομένα είναι απλώς «μαύρα κουτιά» που αρνούνται να ανοίξουν. Αυτή η αντίσταση προέρχεται από τον αριθμό και τη δύναμη άλλων δεδομένων και συμμάχων —άλλων επιστημόνων, επιχειρηματιών, μέσων ενημέρωσης κ.λπ.— που οι επιστήμονες μπορούν να συνδέσουν με τους δικούς τους ισχυρισμούς, δημιουργώντας μαύρα κουτιά που γίνεται πολύ δύσκολο να τα ανοίξει κανείς. Η ισχύς ενός δεδομένου είναι το αποτέλεσμα του κοινωνικού δικτύου που δημιουργείται στη διαδικασία της δημοσιοποίησης ενός ισχυρισμού. [8]
Το καθεστώς του Covid είναι μια μεταμοντέρνα «επιστήμη εν δράσει», όπως αναφέρει ο Latour. Ποτέ δεν είχε να κάνει με την έντιμη επιστήμη, ή τη δημόσια υγεία. Διαφορετικά, οι γνωστές θεραπείες για τον Covid-19 και οι κίνδυνοι από τα εμβόλια δεν θα είχαν αποσιωπηθεί ποτέ.
Η woke πολιτική ορθότητα ετοίμασε το σκηνικό για την πλήρη τυραννία του Covid - τα lockdown, τη συγκάλυψη και τώρα τη δαιμονοποίηση των μη εμβολιασμένων και τον θεσμό του εμβολιαστικού διαβατηρίου. Η εργαλειοποίηση της ευαλωτότητας από τους, εύθραυστους σαν χιονονιφάδες, οπαδούς του ολοκληρωτισμού έχει επεκταθεί και ενισχυθεί από το καθεστώς του Covid, το οποίο ερμηνεύει όλους όσοι του αντιτίθενται σαν «εγχώριους βίαιους εξτρεμιστές». Οι μη εμβολιασμένοι είναι τα νέα «κακοποιά στοιχεία», οι άρρωστοι που πρέπει να τεθούν σε αποκλεισμό, να τεθούν σε καραντίνα και, σύμφωνα με ορισμένους, να τουφεκιστούν.
Οι οπαδοί της κορωνοκρατίας και της woke πολιτικής ορθότητας αποδειχθηκε ότι ήταν οι ίδιοι άνθρωποι και τα δύο «κοινωνικά ζητήματα» συγκλίνουν με κάθε τους βήμα. Για παράδειγμα, το καθεστώς του Covid υπερασπίστηκε το κίνημα των Black Lives Matter, όταν πάνω από 1200 υγειονομικοί υπέγραψαν μια ανοιχτή επιστολή υπερασπιζόμενοι τις διαμαρτυρίες του BLM, ισχυριζόμενοι ότι, όπως και ο covid, ο ρατσισμός των λευκών (white supremacy) αποτελεί μεγάλο κίνδυνο για τη δημόσια υγεία, και οι διαμαρτυρίες των BLM πρέπει να συνεχίσουν ανενόχλητες. Σαν αφελείς πεζικάριοι των φαρμακευτικών κολοσσών (Big Pharma) και πράκτορες του κράτους, τα «μέλη» της Antifa παρενόχλησαν και πυροβόλησαν διαδηλωτές κατά των υποχρεωτικών εμβολιασμών.
Εν τω μεταξύ, η Αμερικανική Ένωση Πολιτικών Ελευθεριών (ACLU), που τώρα έχει πλήρως μετατραπεί σε πολιτικά ορθή / woke οργάνωση, έχει σιωπήσει, όσον αφορά την κουλτούρα της ακύρωσης και τις πολιτικές ελευθερίες των μη αριστερών πολιτών. Πρόσφατα, η οργάνωση ξεσπάθωσε δηλώνοντας ότι «χωρίς να διακυβεύει τις πολιτικές ελευθερίες, ο υποχρεωτικός εμβολιασμός στην πραγματικότητα επεκτείνει περαιτέρω τις πολιτικές ελευθερίες» (η έμφαση στο πρωτότυπο). Αυτά τα ωραία για την έννοια των «πολιτικών ελευθεριών» και την υπεράσπιση της σωματικής αυτονομίας από την ACLU... Όπως πολλές εταιρείες και εμπορικές ενώσεις, η National Football League έχει επίσης «αφυπνιστει» από την πολτική ορθότητα. Η οργάνωση απαιτεί από τους παίκτες να εμβολιαστούν ή να απομονωθούν με άλλο τρόπο, και να τιμωρηθούν. Πρόσφατα ακύρωσε την ανάκρουση του εθνικού ύμνου από την βραβευμένη με Grammy, Victory Boyd, εξαιτίας της άρνησής της, για θρησκευτικούς λόγους, να εμβολιαστεί κατά του Covid, παρά το γεγονός ότι η τραγουδίστρια θα ήταν εκατοντάδες μέτρα μακριά από οποιονδήποτε άλλο μέσα στο γήπεδο. Ο κατάλογος των συνδέσεων μεταξύ πολιτικής ορθότητας και κορωνοκρατίας θα μπορούσε να συνεχιστεί επ’ άπειρον.
Ο ολοκληρωτισμός του Covid περιλαμβάνει τη μεταμοντέρνα αντιστροφή της πραγματικότητας και της ηθικής. Οι εμβολιασμένοι πρέπει τώρα να προστατεύονται από τους μη εμβολιασμένους, παρ’ όλο που υποτίθεται ότι αυτή την προστασία την παρέχει το εμβόλιο. Είναι πλέον «ηθικό» να απαιτείται από τους άλλους να κάνουν ενέσεις παρά τη θέλησή τους και «ανήθικο» να αντιστέκονται σε τέτοιες απαιτήσεις.
Το καθεστώς του Covid περιλαμβάνει την επιστήμη του υπαρκτού μεταμοντερνισμού. «Επιστήμη» είναι ό,τι ισχυρίζονται οι επίσημες αρχές ότι είναι αλήθεια, και κάθε άλλη επιστημονική έρευνα απαγορεύεται εκ των προτέρων. Όσοι ασχολούνται με την ανοιχτή επιστημονική έρευνα και συζήτηση, γελοιοποιούνται και απορρίπτονται εκ των προτέρων και η φήμη τους καταστρέφεται.
Όπως μια συνέλευση μεταμοντέρνων θεωρητικών, το καθεστώς του Covid είναι ένα συνέδριο τσαρλατάνων. Ο Λόρδος Fauci κάνει δηλώσεις ex cathedra, παρά την αντίφασή τους με τα αποδεκτά επιδημιολογικά πρότυπα αλλά και με τις δικές του προηγούμενες δηλώσεις, ενώ το ιατρικό κατεστημένο και τα μέσα ενημέρωσης παίζουν το παιχνίδι του με προθυμία.
Το καθεστώς του Covid είναι μια ομοφωνία υστερικών μεταμοντερνιστών. Οι συμμορφούμενοι τηρούν δεισιδαιμονικές τελετουργίες και κατευθύνουν την οργή τους στους μη εμβολιασμένους, και όχι στις αρχές που ευθύνονται για την παραφροσύνη τους.
Όλα αυτά συντείνουν στην αδιάκοπη εξάλειψη των ατομικών δικαιωμάτων και στην αυξανόμενη εξουσία ενός παραληρηματικού γραφειοκρατικού κράτους.
Μόνο μια «μετα-μεταμοντέρνα» στροφή μπορεί να επιφέρει την ανατροπή του ολοκληρωτισμού του Covid. Η παλίρροια πρέπει να αναστραφεί, ενάντια στην ομοφωνία του υπαρκτού μεταμοντερνισμού, οδηγώντας στην επαναφορά των κατάλληλων ανθρώπων, αντί της προώθησης των ακατάλληλων, στην αποκατάσταση της έντιμης επιστήμης, στην ανανέωση του σεβασμού για την αξία της αλήθειας και στην επακόλουθη εξάλειψη του αυταρχισμού από τη δημόσια σφαίρα. Εν ολίγοις, θα απαιτηθεί η πλήρης ανασυγκρότηση του κοινωνικού συστήματος.
Δείτε επίσης:
1.Michael Rectenwald, "Why Political Correctness Is Incorrect", International Business Times , 22 Νοεμβρίου 2020, https://www.ibtimes.com/why-political-correctness-incorrect-2645346.
2.Andrew M. Łobaczewski, Political Ponerology: The Science of Evil, Psychopathy, and the Origins of Totalitarianism , rev. εκδ., εκδ. Harrison Koehli (Otto, NC: Red Pill Press), προσεχώς, σελ. 87n173. (Οι αριθμοί σελίδων υπόκεινται σε αλλαγές.)
3.Andrew M. Łobaczewski, Political Ponerology , σελ. 87.
4.Michael Rectenwald, Springtime for Snowflakes: "Social Justice" and Its Postmodern Parentage: A Memoir (Nashville, TN: New English Review Press, 2018), σελ. xii, και 114–15.
5.Michael Rectenwald, "Why Postmodernism Is Incompatible with a Politics of Liberty", Mises Wire , 5 Απριλίου 2021. https://mises.org/wire/why-postmodernism-incompatible-politics-liberty .
6.Łobaczewski, Political Ponerology , σελ. 72.
7.Bruno Latour και Steve Woolgar, Laboratory Life: The Construction of Scientific Facts (Princeton, NJ: Princeton University Press, 2006), σελ. 243.
8.Bruno Latour, Science in Action: How to Follow Scientists and Engineers through Society (Cambridge, MA: Harvard University Press, 2015).
Ο Michael Rectenwald είναι συγγραφέας έντεκα βιβλίων, συμπεριλαμβανομένων των Thought Criminal , Beyond Woke , Google Archipelago και Springtime for Snowflakes .