Τι κοινό είχαν οι Ναζί με κάθε άλλο κολεκτιβιστικό καθεστώς του 20ου αιώνα
Ακριβώς όπως ο Λένιν, ο Μάο, ο Πολ Ποτ κι οι υπόλοιποι, οι Ναζί δήλωσαν ευθαρσώς ότι ήταν σοσιαλιστές, συγκέντρωσαν την εξουσία στο Κράτος, και παραβίασαν τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Άρθρο του Lawrence Reed, που δημοσιεύτηκε στις 29 Ιουλίου 2021 από το FEE.
Η σημερινή ημέρα σηματοδοτεί μια διαβόητη επέτειο. Πριν από εκατό χρόνια - στις 29 Ιουλίου του 1921 - ο Αδόλφος Χίτλερ ανέλαβε την ηγεσία του Εθνικοσοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος, πιο γνωστού ως Ναζί, το οποίο έγινε το όχημα του προς την εξουσία.
Σημειώστε το επίσημο όνομα του κόμματος. Δεν ήταν το Εθνικό Καπιταλιστικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα. Δεν ήταν το Εθνικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα της Ελεύθερης Αγοράς. Ούτε ήταν το Εθνικό Χριστιανικό Γερμανικό Εργατικό Κόμμα. Κι όμως, έναν αιώνα αργότερα, ακούγονται περιστασιακά κάποιοι ισχυρισμοί - όσο εξωφρενικοί κι αν είναι- ότι οι Ναζί ήταν καπιταλιστές, ή Χριστιανοί, ή και τα δύo.
Αν και ο Χίτλερ παρέθετε αποσπάσματα της Αγίας Γραφής στην αρχή της καριέρας του, όταν ήταν πολιτικά εξυπηρετικό (ψευδόταν συχνά, παρεμπιπτόντως), έλεγε επίσης ότι η Αγία Γραφή ήταν «ένα παραμύθι που σκαρφίστηκαν οι Εβραίοι». Διόρισε πολλούς ένθερμους αντι-χριστιανούς σε υψηλά αξιώματα, συνέλαβε, φυλάκισε, βασάνισε, και σκότωσε πολλούς ιερείς και ποιμένες· αρνήθηκε ότι ο Ιησούς ήταν Εβραίος και διέταξε ακόμη την έκδοση μιας «νέας Βίβλου» χωρίς όλες τις αναφορές στους Εβραίους και την εβραϊκή ιστορία.
Ο Baldur von Schirach, επικεφαλής της Νεολαίας του Χίτλερ, πήρε σίγουρα το μήνυμα. «Η καταστροφή του χριστιανισμού αναγνωρίστηκε ρητά ως σκοπός του εθνικοσοσιαλιστικού κινήματος», δήλωσε, όπως αποδεικνύεται από τα τεκμήρια που παρουσιάστηκαν στις δίκες της Νυρεμβέργης, και σε αυτό το βίντεο.
Σε ένα ρεπορτάζ για τη ναζιστική Βίβλο, η Daily Mail του Λονδίνου ανέφερε ότι,
«Ο Χίτλερ θαύμαζε το τελετουργικό και τη μεγαλοπρέπεια της εκκλησίας - παραδέχτηκε το ίδιο στο Mein Kampf - αλλά μισούσε τις διδαχές της, οι οποίες δεν είχαν θέση στο όραμά του για τους Γερμανούς υπεράνθρωπους που θα κυβερνούν υποδεέστερες φυλές απαλλαγμένοι από «παρωχημένες» έννοιες όπως το έλεος και η αγάπη. Αλλά είχε επίγνωση της δύναμης της εκκλησίας στη Γερμανία και, ακόμη και εκείνος, δεν μπορούσε να την εξαλείψει από τη μια μέρα στην άλλη. Αναγκάστηκε μέχρι και να εγκαταλείψει τη συστηματική δολοφονία των ατόμων με ειδικές ανάγκες και των παραφρόνων πριν από τον πόλεμο, όταν άρχισαν να μιλούν ανοιχτά κάποιοι θαρρετοί επίσκοποι εναντίον του. Αντ’ αυτού, το σχέδιό του ήταν να «ναζιστοποιήσει» σταδιακά την εκκλησία ξεκινώντας από ένα θεολογικό κέντρο που ίδρυσε το 1939 για να ξαναγράψει την Αγία Γραφή.»
Στην πραγματική Αγία Γραφή, ο Ματθαίος (7:16) δηλώνει ως γνωστόν: «Από τον καρπό τους θα τους αναγνωρίσετε. Μαζεύουν οι άνθρωποι σταφύλια από αγκάθια, ή σύκα από γαϊδουράγκαθα; » Αυτό που παρήγαγαν ο Χίτλερ και ο ναζισμός - γενοκτονίες, πολέμους, έλεγχο του κράτους, και ατελείωτο κακό σε διαφορετικές μορφές - αποτελεί την αντιδιαμετρική αντίθεση με τις διδαχές του Ιησού.
Το ψέμα ότι ο ναζισμός ήταν καπιταλιστικός, αντί για αυτό που οι Ναζί παραδέχονταν ότι ήταν (δηλαδή, σοσιαλιστικός ) προέρχεται από το γεγονός ότι το καθεστώς του Χίτλερ δεν ασχολήθηκε με τη μαζική ή εκτεταμένη κρατικοποίηση των επιχειρήσεων. Στο Τρίτο Ράιχ, μπορεί να διατηρούσατε τον νόμιμο ιδιοκτησιακό σας τίτλο σε ένα εργοστάσιο, αλλά αν δεν ενεργούσατε σύμφωνα με τις διαταγές των Ναζί, θα σας...απομάκρυναν, για να το πούμε ήπια.
Γράφοντας το μεγάλο του έργο, Human Action, ο Αυστριακός οικονομολόγος Ludwig von Mises εξήγησε ότι ο Ναζισμός ήταν «σοσιαλισμός υπό τον μανδύα της ορολογίας του καπιταλισμού»:
«Το δεύτερο είδος σοσιαλισμού (μπορούμε να το ονομάσουμε χιντενβουργιανό ή γερμανικό) διατηρεί ονομαστικά και φαινομενικά την ιδιωτική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και το πρόσχημα των κανονικών αγορών, των τιμών, των μισθών και των επιτοκίων. Ωστόσο, δεν υπάρχουν πλέον επιχειρηματίες, αλλά μόνο διαχειριστές καταστημάτων ( Betriebsführer στην ορολογία της ναζιστικής νομοθεσίας). Αυτοί οι διαχειριστές καταστημάτων είναι φαινομενικά καθοριστικής σημασίας για τη διαγωγή των επιχειρήσεων που τους έχουν εμπιστευτεί. Αγοράζουν και πωλούν, προσλαμβάνουν και απολύουν εργαζόμενους, και αμείβουν τις υπηρεσίες τους, συνάπτουν δάνεια και πληρώνουν τόκους και αποσβέσεις. Αλλά σε όλες τις δραστηριότητές τους είναι υποχρεωμένοι να υπακούν άνευ όρων στις εντολές που εκδίδονται από το ανώτατο κυβερνητικό γραφείο διαχείρισης παραγωγής. Αυτό το γραφείο (The Reichswirtschaftsministerium στη Ναζιστική Γερμανία) λέει στους διευθυντές καταστημάτων τι και πώς να παράγουν, σε ποιες τιμές και από ποιον να αγοράσουν, σε ποιες τιμές και σε ποιον να πουλήσουν. Αναθέτει σε κάθε εργαζόμενο τη δουλειά του, και καθορίζει τους μισθούς του. Καθορίζει σε ποιον και με ποιους όρους οι καπιταλιστές πρέπει να αναθέσουν τα κεφάλαιά τους. Η συναλλαγές στην ελεύθερη αγορά είναι απλώς μια επίφαση. Όλοι οι μισθοί, οι τιμές και τα επιτόκια καθορίζονται από την κυβέρνηση. Είναι μισθοί, τιμές και επιτόκια μόνο κατ’ όψιν. Στην πραγματικότητα είναι απλώς ποσοτικοί όροι στις κρατικές εντολές που καθορίζουν τη δουλειά, το εισόδημα, την κατανάλωση και το βιοτικό επίπεδο κάθε πολίτη. Η κυβέρνηση κατευθύνει όλες τις παραγωγικές δραστηριότητες. Οι διαχειριστές καταστημάτων υπόκεινται στην κυβέρνηση, όχι στη ζήτηση των καταναλωτών και στη δομή των τιμών της αγοράς.»
Μοιάζει κάτι τέτοιο με καπιταλισμό σε κάθε στοχαστικό, τίμιο άνθρωπο, χωρίς καμία ατζέντα πέρα από την αλήθεια; Μετά βίας.
Όπως έγραψα στο The Only Spectrum that Makes Sense, ο Λένιν, ο Μάο, ο Πολ Ποτ, ο Κάστρο, ο Χίτλερ, ο Μουσολίνι ήταν όλα αντικαπιταλιστικά φασούλια μέσα στο ίδιο σοσιαλιστικό, κολεκτιβιστικό λουβί:
«Όλοι δήλωσαν ότι ήταν σοσιαλιστές. Όλοι προσπάθησαν να συγκεντρώσουν την εξουσία στο κράτος και να δοξάσουν το Κράτος. Όλοι ποδοπάτησαν τα άτομα που δεν ήθελαν τίποτε άλλο πέρα από το να επιδιώξουν τις δικές τους φιλοδοξίες μέσω ειρηνικού εμπορίου. Όλοι υποβάθμισαν την ιδιωτική ιδιοκτησία, είτε με την πλήρη κατάσχεσή της, είτε ρυθμίζοντάς την για την εξυπηρέτηση των σκοπών του Κράτους.»
Ο Μάικλ Ρίγκερ υποστηρίζει ότι κάποια σύγχυση σχετικά με το πώς να χαρακτηρίσουμε τα ναζιστικά οικονομικά προέρχεται από τις συνεχώς μεταβαλλόμενες εκδοχές του σοσιαλισμού. Οι σοσιαλιστές είναι διαβόητοι για το ότι δηλώνουν «αυτός είναι» όταν γράφουν ή ονειροπολούν για τον σοσιαλισμό, και για το ότι δηλώνουν στη συνέχεια ότι «αυτό δεν ήταν πραγματικός σοσιαλισμός» όταν αποτυγχάνει οικτρά. Ο Rieger γράφει,
Η μεγάλη διακύμανση μεταξύ του ουτοπικού σοσιαλισμού, του κομμουνισμού, του εθνικού σοσιαλισμού και του δημοκρατικού σοσιαλισμού καθιστά εξαιρετικά εύκολο για τα μέλη της κάθε ιδεολογίας να υψώνουν το δάχτυλο στους άλλους και να λένε: «Αυτό δεν ήταν πραγματικός σοσιαλισμός». Ωστόσο, υπάρχει ένα κοινό νήμα σε καθέναν από αυτούς τους ορισμούς του σοσιαλισμού. Από τον Saint-Simon έως την Alexandra Ocasio Cortez, όλοι οι αυτο-προσδιοριζόμενοι ως σοσιαλιστές έχουν την πεποίθηση ότι οι άνωθεν απαντήσεις στα προβλήματα της κοινωνίας είναι ανώτερες από τις απαντήσεις από τη βάση προς τα πάνω που δημιουργεί η ελεύθερη αγορά.
Αντί να παραδεχτούν ότι ο ναζισμός ήταν σοσιαλιστικός και καταστροφικός, οι σκληροί σοσιαλιστές δηλώνουν «αυτό δεν ήταν σοσιαλισμός». Θα ήταν πιο ειλικρινές αν έλεγαν απλώς: «Σόρυ». Αλλά συνήθως αντιδρούν με τον ίδιο τρόπο (με παθιασμένη άρνηση) ως προς τα αποτυχημένα σοσιαλιστικά πειράματα παντού, από τη Σοβιετική Ένωση έως τη Βενεζουέλα.
Ο υπεύθυνος ύλης του FEE, Dan Sanchez, προκάλεσε αναρίθμητες επιβεβαιώσεις αυτής της συνήθειας, όταν πρόσφατα έγραψε στο Twitter :
Περιπτώσεις σοσιαλισμού που δεν τους αρέσουν: «Όχι αληθινός σοσιαλισμός». Περιπτώσεις καπιταλισμού που τους αρέσουν: «Όχι αληθινός καπιταλισμός». Οι σοσιαλιστές χάνουν πάντα στα οικονομικά, οπότε προσπαθούν να κερδίσουν στο παιχνίδι των λέξεων.
Αναρωτηθείτε το εξής: Η ακόλουθη δήλωση μοιάζει με κάτι που θα έλεγε ένας σοσιαλιστής, ή με κάτι που θα υποστήριζε ένας καπιταλιστής υπέρμαχος της ελεύθερης αγοράς;
«Το καλό της κοινότητας έχει προτεραιότητα έναντι του ατόμου. Αλλά το Κράτος θα πρέπει να διατηρεί τον έλεγχο. Κάθε ιδιοκτήτης πρέπει να αισθάνεται ότι είναι πράκτορας του κράτους. Είναι καθήκον του να μην καταχραστεί τα υπάρχοντά του σε βάρος του κράτους ή των συμφερόντων των συμπατριωτών του. Αυτό είναι το κυρίαρχο σημείο. Το Τρίτο Ράιχ θα διατηρεί πάντα το δικαίωμα να ελέγχει τους ιδιοκτήτες ακινήτων.»
Αυτός ήταν ο Αδόλφος Χίτλερ σε μια συνέντευξη του στον Richard Breiting, το 1931. Είπε ουσιαστικά το ίδιο πράγμα εκατό φορές, και ακριβώς αυτό έκανε στην πράξη. Και πιο σοσιαλιστικό δεν θα μπορούσε να είναι. Δεν υπάρχει τίποτα σχετικό με τον καπιταλισμό ή την ελεύθερη αγορά σ’ αυτή τη δήλωση.
Πριν από έναν αιώνα σαν σήμερα, ένας μεγαλομανής ξεκίνησε την άνοδό του στην πολιτική εξουσία. Ο κόσμος υπέστη μια ανείπωτη καταστροφή στα χέρια αυτού του αντιχριστιανικού και αντικαπιταλιστικού κτήνους. Μην είστε τόσο ευκολόπιστοι ή αφελείς ώστε να υποθέτετε ότι ήταν κάτι διαφορετικό.
Δείτε επίσης:
