Ταξικός πόλεμος: Η εκμετάλλευση των φορολογουμένων από τους κρατικούς υπαλλήλους
Οποιαδήποτε συζήτηση για τους κρατικούς υπαλλήλους, που δεν αναφέρει τους φορολογούμενους που πληρώνουν τους μισθούς τους, είναι βασικά ελλιπής και ανέντιμη.
Ετικέτες: Κράτος
Άρθρο του Ryan McMaken, δημοσιευμένο στις 19/02/2025.
«Οι εργαζόμενοι σε όλη τη χώρα αντέδρασαν με θυμό και σύγχυση», ανέφερε το Associated Press την περασμένη εβδομάδα, ως απάντηση στις απολύσεις συμβασιούχων από την κυβέρνηση Τραμπ. Το CBS News μας λέει ότι «οι ομοσπονδιακοί εργαζόμενοι εκφράζουν σοκ και οργή για τις μαζικές απολύσεις» και οι New York Times γράφουν ότι οι κρατικοί υπάλληλοι αντιμετωπίζουν «αϋπνία, θυμό και δάκρυα».
Μερικοί εργαζόμενοι ξεκίνησαν μηνύσεις κατά της κυβέρνησης Τραμπ. Άλλοι πήγαν σε τηλεοπτικές εκπομπές των μέσων ενημέρωσης, για να ισχυριστούν ότι τους κακομεταχειρίστηκαν.
Οι συνεντεύξεις στα μέσα ενημέρωσης, οι μηνύσεις, οι διαμαρτυρίες και οι ανοιχτές επιστολές έχουν όλα ένα παρόμοιο θέμα: ότι είναι λάθος και άδικο οι κρατικοί υπάλληλοι που χρηματοδοτούνται από τους φορολογούμενους να πρέπει να αναζητούν δουλειά στην αγορά όπως οι απλοί άνθρωποι. Οι κανονικοί εργαζόμενοι, σε τελική ανάλυση - ο άνθρωποι χωρίς κρατικές θέσεις εργασίας από τις οποίες, ιστορικά, είναι σχεδόν αδύνατο να απολυθεί κανείς - συχνά πρέπει να αλλάζουν θέσεις εργασίας κάθε φορά που υπάρχει κάποια αναδιάρθρωση, συγχώνευση, χρεοκοπία ή περικοπή προϋπολογισμού. Έτσι είναι η ζωή έξω από τον άνετο, φαντασιακό κόσμο της κρατικής απασχόλησης. Φυσικά, στους κρατικούς υπαλλήλους δεν αρέσει καθόλου η ιδέα αυτή.
Τα κατεστημένα μέσα ενημέρωσης τα παρουσιάζουν όλα αυτά σαν μια σύγκρουση μεταξύ του σκληρά εργαζόμενου, τίμιου εργαζόμενου για το κράτους από τη μια πλευρά, και των αναίσθητων, κακών ανθρώπων της κυβέρνησης Τραμπ από την άλλη. Υπάρχει ένα τρίτο μέρος σε όλα αυτά που ουσιαστικά δεν αναφέρεται ποτέ από τα μέσα ενημέρωσης: οι φορολογούμενοι που πληρώνουν για όλα αυτά.
Το λησμονημένο τρίτο μέρος: Οι φορολογούμενοι
Εντέλει, οι μισθοί των κρατικών υπαλλήλων υπάρχουν αποκλειστικά επειδή μεταφέρονται —δια της βίας— χρήματα από τους φορολογούμενους στους κρατικούς υπαλλήλους. Εάν ένας φορολογούμενος δεν θέλει να πληρώσει για τα αμέτρητα αριστερίστικα προπαγανδιστικά προγράμματα της USAID σε όλο τον κόσμο, τότε δεν έχει άλλη επιλογή. Πρέπει να πληρώσει ή να πάει φυλακή για φοροδιαφυγή.
Έτσι, οποιαδήποτε συζήτηση για τους κρατικούς υπαλλήλους, η οποία δεν αναφέρει τους φορολογούμενους που πληρώνουν τους μισθούς των γραφειοκρατών, είναι βασικά ανέντιμη και ελλιπής. Δεν πληρώνει ο Ντόναλντ Τραμπ από την τσέπη του για αυτές τις θέσεις εργασίας. Οι Αμερικανοί εργαζόμενοι στα φαστ φουντ, οι ασφαλιστικοί πράκτορες και οι πωλητές κινητών τηλεφώνων πληρώνουν για όλα αυτά.
Πράγματι, στην Αμερική, υπάρχουν περισσότερες από δέκα εκατομμύρια θέσεις εργασίας που χρηματοδοτούνται από ομοσπονδιακούς φόρους, συμπεριλαμβανομένων των ομοσπονδιακών υπαλλήλων, των εργολάβων και των κρατικά επιχορηγούμενων θέσεων εργασίας. Αυτές οι θέσεις εργασίας πληρώνονται από περίπου 131 εκατομμύρια εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Αυτό σημαίνει ένας (1) ομοσπονδιακός εργαζόμενος για κάθε 13 ιδιωτικούς εργαζόμενους. Δεδομένου ότι οι φόροι επί του εισοδήματος είναι η κύρια πηγή των κρατικών εσόδων, κάθε εργαζόμενος στο κράτος χρωστάει σχεδόν τα πάντα στους 13 εργαζόμενους που πληρώνουν γι' αυτόν. Οι κρατικοί υπάλληλοι τείνουν επίσης να απολαμβάνουν μισθούς πολύ πάνω από τον εθνικό μέσο όρο, πράγμα που σημαίνει ότι οι άνθρωποι που πληρώνουν τον λογαριασμό είναι συχνά άτομα με χαμηλότερους μισθούς και λιγότερα επιδόματα από τους εργαζόμενους στο κράτος.
Οι κρατικοί υπάλληλοι και οι υπερασπιστές τους έχουν μια έτοιμη την απάντηση σε όλα αυτά. Επιμένουν ότι όλες οι κρατικές θέσεις εργασίας είναι απολύτως απαραίτητες και ότι οι φορολογούμενοι παίρνουν ένα κελεπούρι για τα χρήματα που αναγκάζονται να πληρώνουν για τους κρατικούς μισθούς. Συμφωνούν οι φορολογούμενοι; Ένας εύκολος τρόπος για να μάθετε θα ήταν να δώσετε στους φορολογούμενους την επιλογή να διατηρήσουν τα χρήματα που πληρώνουν για τους κρατικούς μισθούς. Εάν οι φορολογούμενοι πιστεύουν ότι λαμβάνουν πολλά (σ.σ. για τους φόρους που δίνουν), είμαι σίγουρος ότι θα χαρούν να συνεχίσουν οικειοθελώς να πληρώνουν. Για παράδειγμα, θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε τη μαμά των 3 παιδιών που εργάζεται στο Burger King αν θέλει να συνεχίσει να πληρώνει για τον διευθυντή επιχορηγήσεων της USAID που αμείβεται με 120.000 $ για να εργάζεται από το σπίτι. Φυσικά, θα εξηγούσαμε καταλλήλως στον εργαζόμενο στο drive-thru ότι χωρίς αυτόν τον εργαζόμενο της USAID, ενδέχεται να μην υπάρχουν νέες όπερες με τρανς στην Κολομβία το επόμενο έτος. Για να κάνουμε τα πράγματα πιο εύκολα, θα μπορούσαμε ακόμη και να συμπεριλάβουμε ένα πλαίσιο ελέγχου στις φορολογικές δηλώσεις, του τύπου «ναι, φορολογήστε με για να πληρώνω για τους πράκτορες του FBI που θα κάνουν έρευνα για μένα, επειδή επέκρινα την τοπική σχολική επιτροπή».
Εάν πιστεύουμε ότι η απάντηση ενδέχεται να είναι «όχι» σε όλα αυτά, τότε αυτό δείχνει ένα θεμελιώδες πρόβλημα στο να εξαναγκάζονται οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα να πληρώνουν όλους αυτούς τους κρατικούς μισθούς.
Η κλασική φιλελεύθερη Θεωρία της Εκμετάλλευσης
Υπάρχει μια λέξη γι’ αυτή τη σχέση μεταξύ των εργαζομένων στο κράτος και των φορολογουμένων. Η λέξη είναι «εκμετάλλευση». Ένας άλλος όρος για όλα αυτά μπορεί να είναι «ταξική σύγκρουση». Όπως και να την ονομάσουμε, η σχέση είναι αυτή: το κράτος, με όλη του την ισχύ να εξαναγκάζει, αποσπά χρήματα από μια ομάδα ανθρώπων και τα παραδίδει σε μια άλλη ομάδα ανθρώπων. Σε αυτή τη σχέση, η κρατική τάξη εκμεταλλεύεται την τάξη του ιδιωτικού τομέα. Με μια ευρύτερη έννοια, αυτό περιγράφει τη σχέση μεταξύ του κράτους και των φορολογουμένων που το πληρώνουν.
Οι μαρξιστές είχαν δίκιο ότι υπάρχει ταξικός πόλεμος, αλλά είχαν άδικο για τη φύση των τάξεων. Η σύγκρουση δεν είναι μεταξύ καπιταλιστών και εργατών. Η σύγκρουση είναι μεταξύ της παραγωγικής τάξης των φορολογουμένων που πληρώνει για τα πάντα, και της τάξης των παρασίτων που εκμεταλλεύεται την παραγωγική τάξη.
Πράγματι, σε αντίθεση με έναν μύθο που διαδίδεται συχνά από τους συντηρητικούς, δεν ήταν οι μαρξιστές εκείνοι που επινόησαν την ιδέα της ταξικής σύγκρουσης ή του ταξικού πολέμου. Ήταν, αντίθετα, οι laissez-faire φιλελεύθεροι -γνωστοί και ως «κλασικοί φιλελεύθεροι» ή «ελευθεριστές/λιμπερταριανοί» - που πρωτοστάτησαν στην ιδέα αυτή. Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς το γιατί. Οι φιλελεύθεροι κατάλαβαν ότι η παραγωγή της αγοράς βασίζεται στην οικειοθελή ανταλλαγή. Στην ελεύθερη αγορά, κανείς δεν αναγκάζεται να πληρώσει για αυτό που δεν θέλει. Οι παλιοί φιλελεύθεροι προσδιόρισαν τις τάξεις της αγοράς ως τους ιδιοκτήτες επιχειρήσεων, τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, και όλους όσοι ήταν καθαροί φορολογούμενοι (*) και των οποίων το εισόδημα προερχόταν από το ελεύθερο εμπόριο.
(*Καθαρός φορολογούμενος είναι όποιος δίνει στο κράτος περισσότερους έμμεσους και άμεσους φόρους από όσο κοστίζουν τα όποια κρατικά επιδόματα λαμβάνει.)
[Διαβάστε περισσότερα: «Classical Liberal Roots of the Marxist Doctrine of Classes», του Ralph Raico]
Υπήρχαν και άλλες τάξεις, όμως. Αυτές ήταν οι τάξεις εκτός αγοράς, που βασίζονταν στους κρατικούς μισθούς, στις κρατικές συμβάσεις και στις κρατικές επιδοτήσεις για το εισόδημά τους. Μέχρι τον 19ο αιώνα, οι φιλελεύθεροι το είχαν ήδη χαρτογραφήσει: οι τάξεις της αγοράς ήταν οι υφιστάμενοι την εκμετάλλευση. Οι κρατικές τάξεις ήταν τα παράσιτα.
Ή, όπως το έθεσε ο ιστορικός Ralph Raico, πρόκειται για μια σύγκρουση στην οποία είναι «η τάξη των φορο-φαγάδων» εναντίον της «τάξης που πληρώνει».
Ωστόσο, η αφήγηση των μέσων ενημέρωσης για αυτό το θέμα ήταν σταθερά πως το θύμα εδώ είναι η τάξη των φορολογουμένων. Είναι τα θύματα του Τραμπ ή του Έλον Μασκ, ή οποιουδήποτε δημόσιου προσώπου μπορεί να χρησιμεύσει σαν εχθρός στους, υποτίθεται ανιδιοτελείς, «δημόσιους λειτουργούς». Ο φορολογούμενος, μέσα από όλα αυτά, συνήθως παραμένει αόρατος.
Ευτυχώς, η ίδια η αφήγηση των μέσων ενημέρωσης μας πείθει ότι δεν χρειάζεται να ανησυχούμε πολύ για τους εργαζόμενους που έχουν απολυθεί. Μας λένε εδώ και χρόνια ότι οι κρατικοί υπάλληλοι είναι η αφρόκρεμα: εξαιρετικά ικανοί, σκληρά εργαζόμενοι, υψηλής μόρφωσης, αφοσιωμένοι υπηρέτες του δημοσίου συμφέροντος. Εάν ισχύει αυτό, τότε αυτοί οι απολυμένοι εργαζόμενοι δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα να βρουν νέες θέσεις εργασίας πολύ σύντομα.
Δείτε επίσης:
