«Με πνίγει το οξυγόνο!» [audio]
Μπορεί να μην ξεχάσαμε τους 57, αλλά φαίνεται πως ξεχάσαμε τους χιλιάδες ανθρώπους που σκότωσαν με τα λοκντάουν, με τα φάρμακα remdesivir και midazolam και με τις πειραματικές mRNA ενέσεις
Ετικέτες: Κράτος, Κορωνοϊός
Κείμενο του «Μίτσιγκαν Αματέρ», που δημοσιεύτηκε στο Substack στις 28 Ιανουαρίου του 2025 (με κάποιες ελάχιστες τροποποιήσεις από το X-press).
«Ακούσαμε το ηχητικό που έλεγε «δεν έχω οξυγόνο». Το είδαμε γραμμένο από ‘δω και από ‘κει. Και ήταν συγκλονιστικό. Νιώσαμε λίγη από την απόγνωση που ένιωσαν αυτοί οι δύστυχοι άνθρωποι. Το δέρμα μου σφίγγεται μόνο που σκέφτομαι τι πέρασαν αυτοί οι άνθρωποι τις τελευταίες τους στιγμές. Δεν καταλάβαιναν τι τους συνέβαινε. Δεν τους κατηγορώ όμως· δεν καταλαβαίνω ούτε κι εγώ τι έγινε στα Τέμπη. Είμαι καλός στο να καταλαβαίνω πράγματα, αλλά για τα Τέμπη δεν μπορώ να βρω πειστική εξήγηση.
Δεν ξέρω καν τι να νιώσω για τα Τέμπη. Δεν ξέρω αν χαίρομαι που ο κόσμος έχει εξοργιστεί. Από την μια ήταν τραγωδία —ίσως και εσκεμμένο έγκλημα— που δικαιολογεί την οργή του κόσμου, από την άλλη βλέπω τον κόσμο να κοιτάει το δέντρο και να μην βλέπει το δάσος. Έχουν γίνει πολύ χειρότερα εγκλήματα, και ο κόσμος δεν έχει τίποτα να πει. Πέθαναν πολλοί φωνάζοντας πως δεν έχουν οξυγόνο. Όμως, πέθαναν επίσης πολλοί θέλοντας να φωνάξουν πως τους πνίγει το οξυγόνο που τους κατέκλυζε, διασωληνωμένοι σ’ ένα κρεβάτι κάποιου νοσοκομείου, μακριά από τους συγγενείς τους. Δεν επιτρεπόταν στους συγγενείς να τους επισκεφτούν, να τους σφίξουν το χέρι, να τους ρωτήσουν τι δεν πάει καλά, να τους πουν ένα τελευταίο αντίο έστω. Πήγαν εκεί με γρίπη και φύγαν σε σακούλα με σαπισμένα νεφρά. Κανείς δεν μιλάει για τα σαπισμένα νεφρά. Συλλογιστείτε το λίγο αυτό. Ήταν τόσοι πολλοί. Και δεν παίξαν ούτε ένα ηχητικό από την απόγνωσή τους στα κανάλια. Και είχαν απόγνωση. Επειδή εμείς δεν την είδαμε ποτέ δεν σημαίνει ότι δεν τους έπνιγε η απόγνωση, μαζί με το οξυγόνο.
Μπορεί να μην ξεχάσαμε τους 57, αλλά φαίνεται πως ξεχάσαμε τις χιλιάδες των ανθρώπων που σκότωσαν με τα φάρμακα remdesivir και midazolam. Δεν ξέρω τι να πω. Αν είναι να ξεχάσουμε όλους αυτούς τους ανθρώπους, τότε είναι μάταιο να θρηνούμε για ένα έγκλημα που είχε πολύ, πολύ λιγότερα θύματα. Αν είναι να λησμονούμε τις χιλιάδες των ανθρώπων, τότε ας λησμονήσουμε και τους 57· ας λησμονήσουμε με συνέπεια. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θρηνούμε επιλεκτικά.
Δεν λέω πως δεν πρέπει να νιώθετε οργή και θλίψη για τα Τέμπη· να νιώθετε. Εγώ νιώθω. Πήγα και στη πορεία. Αλλά κάθε πράγμα στον καιρό του. Πριν από τους 57 πρέπει να θρηνήσετε εκείνους που τους φάγαν στα νοσοκομεία και δήθεν είχαν κορωνοϊό, (σ.σ. επειδή βγήκαν θετικοί σ’ ένα αναξιόπιστο τεστ), μετά πρέπει να θρηνήσετε εκείνους που πέθαναν από μυοκαρδίτιδες που δήθεν τις προκάλεσε η κλιματική αλλαγή, και μετά έρχονται οι 57. Προτού θρηνήσετε τους 57, θρηνήσατε άραγε όλους εκείνους που τους φάγαν στα νοσοκομεία; Δεν ξέρω. Δεν νομίζω όλοι αυτοί που είδα στην πορεία να καταλαβαίνουν τι άλλα εγκλήματα έχουν γίνει εναντίον μας. Και με ενοχλεί αυτό.
Δεν μου αρέσει ο τρόπος που αντιδρά ο κόσμος σε αυτές τις τραγωδίες. Τι μπορούν να καταφέρουν με τις πορείες; Δεν ξέρω γιατί πήγα. Αν είχε λιακάδα, θα με βρίσκατε να λιάζομαι σε καμιά αλάνα και να διαβάζω «ψεκασμένα» άρθρα, όπως κάνω τις περισσότερες Κυριακές. Δεν βρίσκεται λύση με τις πορείες.[…] Δεν μπορεί κάποιος που δεν έχει εξουσία να ζητήσει από αυτόν που έχει την εξουσία να σταματήσει να την έχει.
Η λύση στα προβλήματά μας θέλει πιο διεξοδικό τρόπο σκέψης. Φυσικά και οι πολιτικοί έχουν ευθύνη για αυτό έγινε στα Τέμπη. Μπορούμε να βγούμε στους δρόμους για να τους ζητήσουμε να σταματήσουν να είναι καθίκια; Δεν νομίζω να μας πάει μακριά αυτό το σχέδιο. Μπορούμε να τους διώξουμε ακόμα κι αν θέλουμε; Αμφιβάλλω πως μπορούμε να διώξουμε τα καθίκια· στην καλύτερη θα έρθουν άλλα καθίκια, στην χειρότερη δεν θα μπορέσουμε να τα διώξουμε. Το έχω δει το έργο. […]
Μήπως να αλλάξουμε τους εαυτούς μας; Λέω εγώ τώρα. Μήπως έχουμε ανατραφεί για να επιτρέπουμε να μας κυβερνούν καθίκια με διεφθαρμένα συστήματα; Μήπως μπήκαμε σ’ ένα καλούπι, για να μπορούν τα καθίκια να μας χειρίζονται πιο αποτελεσματικά; Μήπως πρέπει να ανατρέψουμε όλη τη διαμόρφωση του φρονήματος που έχουμε δεχτεί ολόκληρη τη ζωή μας; Λέω εγώ τώρα.
Εγώ βλέπω πως μας έχουμε πολλές πλάνες· μάλλον σκόπιμα. Και αν συνεχίσουμε να έχουμε πλάνες, τότε δεν υπάρχει νόημα να φωνάζουμε και να κάνουμε φασαρία. Δεν έχει ιδιαίτερο νόημα να βγαίνουμε στους δρόμους. Δεν υπάρχει νόημα στο να ψηφίζουμε […]. Δεν υπάρχει νόημα να φτιάχνουμε συνδικάτα και να μαζεύουμε υπογραφές. Οι απεργίες, οι καταλήψεις, τα μπαρ με ελεύθερη συνεισφορά δεν έχουν νόημα. Το καλύτερο που μπορεί να κάνει ένας πλανεμένος είναι να ξορκίσει τις πλάνες του. Και αυτό κάνω εγώ. Θα ξορκίσω και τις δικές σας· τα έχουμε ξαναπεί αυτά. Οπότε γράφοντας για τις πλάνες μου, κάνω κάτι πιο ουσιώδες από το να πάω σε κάποια πορεία. Τουλάχιστον αυτό ένιωσα αφ’ ότου έφυγα από την πορεία. Πήγα στην πορεία, αλλά δεν νομίζω πως ο σκοπός μου είναι αυτός· να είμαι ένα άτομο μέσα στον όχλο. Ο σκοπός μου είναι να είμαι ο Μίτσιγκαν Αματέρ και να ξορκίζω πλάνες με μαεστρία και χάρη…»
Δείτε επίσης:
Πολύ καλό άρθρο!
ακούγεται καλύτερο όταν το διαβάζεις εσύ, από όταν το διαβάζω εγώ από μέσα μου!!!