Η αναρχία δεν είναι αυτό που σας λένε οι αριστεροί
Οι αριστεροί ψευδο-αναρχικοί έχουν εργαστεί σκληρά για να καταστρέψουν τη φήμη της, όμως η αληθινή (φιλελεύθερη) αναρχία σημαίνει αυθόρμητη τάξη και πολιτισμένη κοινωνία, όχι αταξία και βία
Άρθρο του Andreas Granath, δημοσιευμένο στις 9/5/2024 από το Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 4’
Στην καθομιλουμένη και ίσως σε οποιοδήποτε λεξικό, η αναρχία είναι συνώνυμη με το χάος και την αταξία. Αυτό μπορεί να μην αποτελεί έκπληξη, καθώς οι αριστεροί αναρχικοί έχουν εργαστεί σκληρά για να καταστρέψουν τη φήμη της αναρχίας.
Ως πρώην κρατιστής, είχα την ίδια άποψη για την αναρχία —μια χαοτική δυστοπία. Αλλά, όπως έχω μάθει με τα χρόνια, η αναρχία είναι το αντίθετο από αυτό. Ωστόσο, αυτό μπορεί να γίνει αντιληπτό μόνο αν το δει κανείς ορθολογικά.
Ορισμός της αναρχίας
Η λέξη αναρχία προέρχεται από την αρχαία ελληνική και σημαίνει «χωρίς ηγεμόνα ή εξουσία». Κατά τον ορισμό της αναρχίας είναι κρίσιμο να καθοριστεί ο ρόλος του ηγεμόνα. Οι αριστεροί αναρχικοί αντιτίθενται στις φυσικές ιεραρχίες, την ιδιωτική ιδιοκτησία και το κράτος. Σύμφωνα με τη λογική τους, ηγεμόνας είναι κάποιος που κατέχει ιδιωτική περιουσία, κατέχει διευθυντική θέση ή είναι κυβερνητικός αξιωματούχος.
Από την άλλη, κάποιος που αναγκάζει τον άλλον να μοιράζεται τα μέσα παραγωγής του δεν θα θεωρείτο εξουσιαστής (κατ’ εκείνους). Ως εκ τούτου, αυτή η άποψη για την αναρχία είναι ασυνάρτητη και αντιφατική. Τούτου λεχθέντος, πρέπει να εξετάσουμε μια πιο συνεκτική πολιτική φιλοσοφία: τον αναρχοκαπιταλισμό, μια δεξιά αναρχική πολιτική φιλοσοφία.
Οι δεξιοί αναρχικοί ορίζουν έναν εξουσιαστή με τον φιλελεύθερο τρόπο—ως κάποιον που χρησιμοποιεί τη βία, ή την απειλή χρήσης βίας, για να ελέγξει τους άλλους. Αυτό συνάγεται από το φιλελεύθερο αξίωμα της αυτοκτησίας ως φυσικό δικαίωμα. Αυτό το δικαίωμα πρέπει για λόγους ορθολογισμού να επεκταθεί ώστε να συμπεριλαμβάνει την ιδιοκτησία περιουσίας.
Τώρα που έχουμε μια λογική και συνεκτική άποψη για έναν εξουσιαστή, μπορούμε να ορίσουμε την αναρχία. Είναι μια κοινωνική σχέση μεταξύ ανθρώπων που βασίζεται στην απουσία εξαναγκασμού μέσω της βίας ή της απειλής χρήσης βίας. Αυστηρά μιλώντας, η αναρχία είναι η εθελούσια κοινωνική συνεργασία μεταξύ αυτόνομων ατόμων και των ιδιόκτητων υπαρχόντων τους.
Βρίσκοντας την αναρχία
Ο τυπικός κρατιστής σχεδόν πάντα θα ζητήσει από έναν αναρχικό να του υποδείξει έναν συγκεκριμένο χρόνο και τόπο όπου έχει λειτουργήσει η αναρχία. Σε αυτό το ερώτημα, ο τυπικός (δεξιός) αναρχικός θα υποδείξει τις περισσότερες φορές την Ισλανδική Κοινοπολιτεία ή την Κοσπάια. Αν και αυτά είναι σπουδαία παραδείγματα μεγαλύτερων κοινωνιών που λειτουργούν καλά, υπάρχουν πολλά άλλα παραδείγματα που θα σας δείξω.
Δείτε σχετικά τα άρθρα:
H αναρχοκαπιταλιστική, αναγεννησιακή πολιτεία της Cospaia και
300 χρόνια οργανωμένης κοινωνίας, χωρίς κράτος. Το παράδειγμα της μεσαιωνικής Ισλανδίας
Η αναρχία, η οποία είναι μια διαπροσωπική σχέση μεταξύ ατόμων χωρίς βία ή την απειλή χρήσης βίας, μπορεί να βρεθεί παντού. Εξετάζοντας το θέμα σε μια μικρο-προοπτική, διαπιστώνουμε ότι οι αναρχικές σχέσεις είναι πιο κοινές από τις μη αναρχικές σχέσεις.
Οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν άναρχες σχέσεις μεταξύ τους. Ανταλλάσσουν αγαθά, υπηρεσίες, ιδέες, πληροφορίες, αγάπη και πολλά άλλα πολύτιμα πράγματα σε καθημερινή βάση. Με άλλα λόγια, η αξία ανταλλάσσεται για μια άλλη αξία οικειοθελώς.
Βάσει αυτής της αρχής της ανταλλαγής αξιών, χτίζουμε οικογένειες, κοινωνίες, επιχειρήσεις και άλλα σύνολα. Ωστόσο, ενώ υπάρχει η αναρχία στις μικρότερες κοινωνίες, εξακολουθεί να υπάρχει μια μη αναρχική σχέση με το κράτος. Οι περισσότεροι άνθρωποι δεν μπορούν να το δουν αυτό, γιατί δεν μπορεί να υπάρξει μια διαπροσωπική σχέση με ένα άτομο και μια απρόσωπη συλλογικότητα. Αυτό συμβαίνει επειδή μόνο τα άτομα ενεργούν και αλληλεπιδρούν.
Έτσι, το κράτος κρύβεται και καμουφλάρεται μέσα από τους υπαλλήλους του με τα διαφορετικά τους επαγγέλματα. Σκεφτείτε κάποιον που αποφασίζει να μην πληρώσει τους φόρους του. Αν και γνωρίζει τις συνέπειες που θα υποστεί από το κράτος, υπάρχουν πολλές διαπροσωπικές σχέσεις που θα πρέπει να μελετήσει κανείς σε αυτό το ζήτημα.
Στην αρχή μπορεί να λάβει ειδοποίηση από κάποιον στην Υπηρεσία Εσωτερικών Εσόδων. Αφού αγνοήσει πολλές προειδοποιήσεις, θα εμφανιστούν στο σπίτι του ένοπλοι αστυνομικοί. Ενόσω βρίσκεται υπό κράτηση και περιμένει τη δίκη του, θα φυλάσσεται από κάποιους δεσμοφύλακες. Τελικά θα γίνει η δίκη του και όταν βρεθεί στο δικαστήριο θα έρθει αντιμέτωπος με δικαστές και εισαγγελείς.
Λάβετε υπ’ όψη ότι αυτοί οι άνθρωποι που εμπλέκονται άμεσα αντιπροσωπεύουν μόνο την κορυφή του παγόβουνου. Κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, έχουμε πολιτικούς που θεσπίζουν νόμους, φορολογούμενους και ψηφοφόρους που τροφοδοτούν το κράτος μαζί με τους λομπίστες.
Όταν αναλύουμε τη «σχέση κράτους και ατόμων» σε διαπροσωπικές σχέσεις, η εικόνα γίνεται πιο ξεκάθαρη. Το κράτος λειτουργεί σαν μια συμμορία ληστών, αλλά με έναν πολύ εκλεπτυσμένο και ύπουλο τρόπο.
Επιπλέον, θα πρέπει να θεωρήσουμε ότι και οι δημόσιοι υπάλληλοι βρίσκονται σε άναρχη σχέση μεταξύ τους. Εν τω μεταξύ, αυτοί -όπως και οι ιδιώτες- βρίσκονται σε μη αναρχική σχέση με το κράτος. Υπάρχει επίσης, όπως επισημαίνουν οι Ludwig von Mises και Murray Rothbard, αναρχία μεταξύ των κρατών. Τουλάχιστον μέχρι να ξεσπάσει ένας πόλεμος. (σ.σ. υπό την έννοια ότι δεν υπάρχει μια παγκόσμια διακυβέρνηση, που να ορίζει τις σχέσεις μεταξύ εθνών)
Συμπερασματικά, αναρχία σημαίνει χωρίς εξουσιαστή. Σε μια μικρο-προοπτική, είναι μια κοινωνική σχέση μεταξύ δύο ατόμων χωρίς βία ή την απειλή βίας. Αυτή η μικροαναρχία μπορεί να επεκταθεί, και πράγματι επεκτείνεται, σε μεγαλύτερα σύνολα ανθρώπων. Έτσι, δεν υπάρχει όριο για το πόσο μεγάλη μπορεί να γίνει η κοινωνία προτού η αναρχία γίνει αναποτελεσματική και το κράτος «πρέπει» να αναλάβει τον έλεγχο.
Τέλος, η αναρχία είναι αυθόρμητη τάξη, όχι χάος. Αυτή η αυθόρμητη τάξη μπορεί να βρεθεί παντού, και το να είσαι αναρχικός δεν είναι τόσο αμφιλεγόμενο όσο νομίζει ο κόσμος.
