Μαρξισμός και κεϋνσιανισμός: τα δύο θεμελιώδη εμπόδια στην οικονομική ανάκαμψη
Άρθρο του George Reisman, μαθητή του Ludwig von Mises, δημοσιευμένο στις 30/3/2009. Χρόνος ανάγνωσης 5'
Οι πτωτικές τιμές, μακράν του να αποτελούν αποπληθωρισμό, είναι στην πραγματικότητα το αντίδοτο στον αποπληθωρισμό. Παρά το γεγονός ότι η ελευθερία των τιμών και των μισθών να πέφτουν είναι ο απλός και προφανής τρόπος για να επιτευχθεί η οικονομική ανάκαμψη, δύο θεμελιώδη εμπόδια στέκονται στον δρόμο της
Σε ένα προηγούμενο άρθρο, εξήγησα το πώς η πτώση των τιμών, αντί να αποτελεί αποπληθωρισμό, είναι στην πραγματικότητα το αντίδοτο στον αποπληθωρισμό. Αποτελεί το αντίδοτο, εξήγησα, επειδή επιτρέπει στο μειωμένο ποσό δαπανών που συνεπάγεται ο αποπληθωρισμός να αγοράσει τόσα όσα αγόραζε το προηγουμένως μεγαλύτερο ποσό δαπανών οι οποίες λάμβαναν χώρα στο οικονομικό σύστημα πριν από τον αποπληθωρισμό.
Παρά το γεγονός ότι η ελευθερία των τιμών και των μισθών να πέφτουν είναι ο απλός και προφανής τρόπος για να επιτευχθεί η οικονομική ανάκαμψη, δύο θεμελιώδη εμπόδια στέκονται στον δρόμο της. Η μία είναι η θεωρία περί εκμετάλλευσης του Καρλ Μαρξ. Το άλλο είναι το δόγμα της ισορροπίας της ανεργίας, το οποίο προτάθηκε από τον Λόρδο Keynes.
Δείτε σχετικά : «Ο Καρλ Μαρξ δεν υπήρξε ποτέ οικονομολόγος» και «Η ηθική και πνευματική χρεοκοπία της αριστεράς: Ρουσσώ, Μαρξ, Τσε Γκεβάρα, Μπρεχτ, Σαρτρ, Κέυνς, και άλλοι»
Σύμφωνα με τον μαρξισμό, κάθε ελευθερία των μισθών να πέφτουν είναι μια ελευθερία για τους καπιταλιστές να εντείνουν την εκμετάλλευση της εργασίας και να οδηγούν τους μισθούς στο επίπεδο της ελάχιστης διαβίωσης, ή ακόμα και κάτω από αυτό. Το τρομερό αυτό αποτέλεσμα φέρεται να μπορεί να αποτραπεί μόνο με κρατική παρέμβαση με τη μορφή της νομοθέτησης κατώτατου μισθού και υπέρ των συνδικάτων. Μια τέτοια νομοθεσία, φυσικά, καθιστά τις μειώσεις στους μισθούς απλώς παράνομες σε όλες εκείνες τις περιπτώσεις στις οποίες θα έπρεπε να παραβιαστεί ο «νόμιμος» κατώτατος μισθός. Επίσης, καθιστά παράνομες τις μειώσεις στους μισθούς σε όλες εκείνες τις περιπτώσεις στις οποίες η πραγματοποίησή τους εξαρτάται από την δυνατότητα αντικατάστασης των συνδικαλιζόμενων εργαζομένων με μη συνδικαλιζόμενους εργαζόμενους, κατά παράβαση των υφιστάμενων νόμων ή κυβερνητικών κανονισμών. Η επιρροή των εργατικών συνδικάτων στους μισθούς διαπερνά το οικονομικό σύστημα, με την κρατική προστασία των εργατικών συνδικάτων να αποτρέπει την πτώση των μισθών, ακόμη και σε εταιρείες και κλάδους όπου δεν υπάρχουν συνδικάτα. Αυτό συμβαίνει επειδή οι εργοδότες των μη συνδικαλιζόμενων εργαζομένων είναι αναγκασμένοι να πληρώνουν μισθούς αρκετά κοντά σε αυτούς που λαμβάνουν οι συνδικαλιζόμενοι, μήπως και οι εργαζόμενοί τους αποφασίσουν να συνδικαλιστούν. Σε αυτή την περίπτωση, οι επιχειρήσεις θα αντιμετώπιζαν όχι μόνο τους μισθούς των συνδικάτων αλλά και όλη την αναποτελεσματικότητα που προκαλείται από τους κανόνες εργασίας των συνδικάτων.
Ένα μόνο από τα εξαιρετικά βιβλία του μαθητή του Ludwig von Mises, George Reisman, που μπορεί κανείς να αγοράσει διαδικτυακά από το Amazon με κόστος 1 δολάριο (!)
Το κεϋνσιανό δόγμα της ισορροπίας της ανεργίας ισχυρίζεται ότι δεν θα είχε καμία διαφορά ακόμη κι αν οι μισθοί και οι τιμές ήταν εντελώς ελεύθερα να πέφτουν. Σε αυτή την περίπτωση, λένε οι κεϋνσιανοί, το μόνο που θα συνέβαινε θα ήταν ότι η συνολική δαπάνη στο οικονομικό σύστημα θα μειωνόταν κατ’ αναλογία με την πτώση των μισθών και των τιμών.
Έτσι, λένε οι κεϋνσιανοί, εάν -ως απάντηση σε μια πτώση των συνολικών δαπανών κατά 10% σε όλη την οικονομία- οι μισθοί και οι τιμές μειώνονταν επίσης κατά 10%, τότε αντί το ποσό του 90% των αρχικών συνολικών δαπανών να αγοράζει τώρα όσα αγόραζε η αρχική δαπάνη, οι συνολικές δαπάνες θα μειώνονταν κατά ένα 10% επιπλέον. Ως αποτέλεσμα, λένε οι Κεϋνσιανοί, δεν θα αγοραζόταν κανένα επιπλέον αγαθό ή υπηρεσία. Το μόνο που υποτίθεται ότι θα επιτυγχανόταν θα ήταν να γίνει ο αποπληθωρισμός χειρότερος από πριν, καθώς τα έσοδα από τις πωλήσεις και τα εισοδήματα σε όλο το οικονομικό σύστημα θα μειώνονταν έτι περαιτέρω.
Εν ολίγοις, ενώ η επιρροή του μαρξισμού φράζει τον δρόμο της πτώσης των μισθών και των τιμών, εμποδίζοντας την πορεία της με νόμους και απειλές, ο κεϋνσιανισμός στοχεύει να αποτρέψει κάθε προσπάθεια να ξεπεραστούν αυτά τα εμπόδια, επιδεικνύοντας την δήθεν ματαιότητα και την βλαπτικότητα του να το προσπαθεί κανείς.
Και τα δύο δόγματα αποτελούν θεμελιώδη εμπόδια στην πορεία της οικονομικής ανάκαμψης και πρέπει να στερηθούν την επιρροή τους στην κοινή γνώμη, προκειμένου να υπάρξει οικονομική ανάκαμψη. Προϋπόθεση αυτής της αναγκαίας αλλαγής της κοινής γνώμης είναι η ύπαρξη μιας ισχυρής τεκμηρίωσης της απόλυτης πλάνης αυτών των δογμάτων, που να αποδεικνύει ταυτόχρονα ότι μια ελεύθερη αγορά είναι το θεμέλιο, τόσο της πλήρους απασχόλησης όσο και των σταδιακά αυξανόμενων πραγματικών μισθών.
Ευτυχώς, αυτή η τεκμηρίωση υπάρχει ήδη, με πλήρη λεπτομέρεια. Μπορεί να βρεθεί στο βιβλίο μου Capitalism: A Treatise on Economics, (σ.σ. μπορείτε να το κατεβάσετε νόμιμα και δωρεάν κλικάροντας πάνω στον σύνδεσμο) στις 269 σελίδες που περιλαμβάνουν τα Κεφάλαια 11, 13–15 και 18, τα οποία φέρουν αντίστοιχα τους τίτλους «Ο καταμερισμός της εργασίας και η έννοια της παραγωγικής δραστηριότητας», «Ο παραγωγισμός, Ο νόμος του Say και η ανεργία», «Η θεωρία της παραγωγικότητας των μισθών», «Συνολική παραγωγή, συνολικές δαπάνες και ο ρόλος της αποταμίευσης στις δαπάνες» και «Κεϋνσιανισμός: μια κριτική».
Ο George Reisman, Ph.D., είναι Ομότιμος Καθηγητής Οικονομικών του Πανεπιστημίου Pepperdine και συγγραφέας του Capitalism: A Treatise on Economics (Οττάβα, Ιλινόις: Jameson Books, 1996· Kindle Edition, 2012). Περισσότερα άρθρα όπως αυτά μπορείτε να βρείτε στο blog του .