To ΔΝΤ θα έπρεπε να καταργηθεί, όχι να επεκτείνεται
«Υπάρχουν αρκετοί καλοί οικονομολόγοι στο ΔΝΤ και συχνά παράγουν έρευνα υψηλής ποιότητας. Δυστυχώς, η λογική ανάλυσή τους δεν φαίνεται να έχει καμία επίδραση στις αποφάσεις των γραφειοκρατών του.»
Ετικέτες: Κράτος
Άρθρο του Daniel Mitchell, δημοσιευμένο στις 12/10/2021 από το AIER. Χρόνος ανάγνωσης 4’.
Δεν είμαι οπαδός του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ).
Δεδομένου ότι εργάζομαι ως επί το πλείστον σε δημοσιονομικά θέματα, δεν μου αρέσει το γεγονός ότι η γραφειοκρατία του είναι ένθερμος χειροκροτητής των ολοένα και υψηλότερων φόρων (πράγμα αποκρουστικά υποκριτικό αφού οι υπάλληλοι του ΔΝΤ παίρνουν πλούσιους, αφορολόγητους μισθούς).
Αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα με το ΔΝΤ είναι ότι προωθεί τον «ηθικό κίνδυνο». Πιο συγκεκριμένα, παρέχει προγράμματα διάσωσης για ανεύθυνες κυβερνήσεις και για όσους δανείζουν ανόητα σε αυτές τις κυβερνήσεις.
Το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι η κακή συμπεριφορά ανταμείβεται, κάτι που αποτελεί μια συνταγή για ακόμα περισσότερη κακή συμπεριφορά.
Όλα αυτά εξηγούν γιατί ορισμένα έθνη (και οι ανόητοι δανειστές τους) έχουν λάβει δεκάδες προγράμματα διάσωσης.
Α, και ας μην ξεχνάμε ότι αυτά τα ατελείωτα προγράμματα διάσωσης οδηγούν επίσης σε λανθασμένη κατανομή κεφαλαίων, μειώνοντας έτσι την παγκόσμια ανάπτυξη.
Σε άρθρο για τους New York Times , η Πατρίσια Κοέν αναφέρεται σε συζητήσεις για την επέκταση των εξουσιών του ΔΝΤ.
Κάποτε θεωρούμενο στενά ως χρηματοπιστωτικός επόπτης και πρώτος ανταποκριτής για τις χώρες σε χρηματοπιστωτικές κρίσεις, το ΔΝΤ βοήθησε πιο πρόσφατα στη διαχείριση δύο από τους μεγαλύτερους κινδύνους για την παγκόσμια οικονομία: της ακραίας ανισότητας και της κλιματικής αλλαγής. […] οι μακροχρόνιες πεποιθήσεις όπως η αποκλειστική εστίαση στο πόσο αναπτύσσεται μια οικονομία, χωρίς να λαμβάνονται υπ’ όψη προβλήματα όπως η ανισότητα και η περιβαλλοντική ζημιά, θεωρούνται ευρέως ξεπερασμένες. Και το προτιμώμενο κοκτέιλ μέτρων για να βοηθήσουμε τα υπερχρεωμένα έθνη, που ήταν δημοφιλές στη δεκαετία του 1990 και στις αρχές της δεκαετίας του 2000 - λιτότητα, ιδιωτικοποίηση κρατικών υπηρεσιών και απορρύθμιση - έχει χάσει την ελκυστικότητά του σε πολλούς κύκλους ως τιμωρητικό και συχνά αντιπαραγωγικό.
Υπάρχουν πολλά που δεν μου αρέσουν εδώ.
Ξεκινάμε με τον τίτλο του άρθρου, καθώς θα ήταν πιο σωστό να πούμε ότι οι πολιτικές διάσωσης του ΔΝΤ ενθαρρύνουν τις πυρκαγιές.
Πολλαπλές πυρκαγιές.
Κοιτάζοντας το κείμενο, το κομμάτι για την «ακραία ανισότητα» είναι ανόητο, και επειδή το ΔΝΤ δεν έχει κάνει τίποτα για να «διαχειριστεί» το ζήτημα, πέρα από το να υποστηρίζει φόρους ταξικού πολέμου.
Επιπλέον, δεν υπάρχει καμία βάση για τον κενό ισχυρισμό ότι η ανισότητα αποτελεί «κίνδυνο» για την παγκόσμια οικονομία (οι λογικοί άνθρωποι επισημαίνουν ότι το πραγματικό πρόβλημα είναι η φτώχεια, όχι η ανισότητα).
Η κ. Κοέν ισχυρίζεται επίσης ότι το «προτιμώμενο κοκτέιλ» των πολιτικών υπέρ της αγοράς (γνωστό ως Συναίνεση της Ουάσιγκτον) έχει «χάσει την ελκυστικότητά του», κάτι που σίγουρα είναι ακριβές.
Αλλά προσφέρει έναν ακόμα κενό –και ανακριβή– ισχυρισμό γράφοντας ότι ήταν «αντιπαραγωγικό».
Ακολουθούν μερικά επιπλέον αποσπάσματα.
Η συζήτηση για τον ρόλο του ΔΝΤ φουντώνει πριν από τον διορισμό της κυρίας Γκεοργκίεβα […] Όμως έχει υιοθετήσει έναν διευρυμένο ρόλο για τον οργανισμό. Ενίσχυσε την προσοχή των προκατόχων της στη διευρυνόμενη ανισότητα και έκανε την κλιματική αλλαγή προτεραιότητα, ζητώντας να σταματήσουν όλες οι επιδοτήσεις ορυκτών καυσίμων, να φορολογηθεί ο άνθρακας και να γίνουν σημαντικές επενδύσεις στην πράσινη τεχνολογία. […] Το βιώσιμο χρέος αντικατέστησε τη λιτότητα ως συνθηματικό. […] Το ΔΝΤ αντιτάχθηκε στη σκληρή γραμμή που υιοθέτησαν ορισμένοι πιστωτές της Wall Street το 2020 έναντι της Αργεντινής, τονίζοντας αντ' αυτού την ανάγκη να προστατευθούν οι «πιο ευάλωτοι της κοινωνίας» και να διαγραφεί το χρέος που υπερβαίνει την ικανότητα μιας χώρας να το αποπληρώσει.
Το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται ο κόσμος είναι «ένας διευρυμένος ρόλος» του ΔΝΤ.
Είναι ιδιαίτερα ανησυχητικό να διαβάζουμε ότι οι γραφειοκράτες θέλουν οι άστοχες κυβερνήσεις να έχουν περισσότερα περιθώρια για να ξοδέψουν χρήματα (αυτή είναι η πραγματική έννοια του «βιώσιμου χρέους»).
Και αν οι άνθρωποι του ΔΝΤ ανησυχούν πραγματικά για τους «πιο ευάλωτους της κοινωνίας» σε χώρες με κακοδιαχείριση όπως η Αργεντινή (σ.σ. πριν την εποχή του Μιλέι) θα απαιτούσαν από τη χώρα να αντιγράψει τις πολύ επιτυχημένες πολιτικές μείωσης της φτώχειας στη γειτονική Χιλή.
Περιττό να πούμε ότι δεν συμβαίνει αυτό.
Το άρθρο αναγνωρίζει ότι δεν είναι όλοι ευχαριστημένοι με την κρατικιστική ατζέντα του ΔΝΤ.
Ορισμένοι ενδιαφερόμενοι […] αντιτίθενται σε αυτό που εκλαμβάνεται ως προοδευτική τάση. […] Η ακτιβιστική ατζέντα της κα. Γκεοργκίεβα για το κλίμα [...] έρχεται σε αντίθεση με τους Ρεπουμπλικάνους στο Κογκρέσο […] Το ίδιο και η συνηγορία της για έναν ελάχιστο παγκόσμιο εταιρικό φόρο.
Θα ήταν ωραίο, όμως, αν η κ. Κοέν είχε κάνει το άρθρο πιο ισορροπημένο παραθέτοντας μερικούς από τους επικριτές του οργανισμού.
Το συμπέρασμα, όπως έγραψα πέρυσι, είναι ότι ο κόσμος θα ήταν καλύτερος αν καταργείτο το ΔΝΤ.
Με απλά λόγια, δεν χρειαζόμαστε μια διεθνή γραφειοκρατία που στην πραγματικότητα υποστηρίζει ότι είναι εντάξει να βλάπτουμε τους φτωχούς, εφόσον οι πλούσιοι βλάπτωνται κατά ένα μεγαλύτερο ποσό.
Η πολιτική ηγεσία του ΔΝΤ είναι απελπιστικά κακή, όπως και η πολιτική ατζέντα της γραφειοκρατίας του. Τούτου λεχθέντος, υπάρχουν πολλοί καλοί οικονομολόγοι που εργάζονται για το ΔΝΤ και συχνά παράγουν έρευνα υψηλής ποιότητας (δείτε εδώ , εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ). Δυστυχώς, η λογική ανάλυσή τους δεν φαίνεται να έχει καμία επίδραση στις αποφάσεις των κορυφαίων γραφειοκρατών του οργανισμού.
Δείτε επίσης:
