Αυτοί οι ανόητοι πατεράδες στην τηλεόραση
Η σχέση του πολέμου κατά της αρρενωπότητας με την υστερική αντιμετώπιση του κορωνοϊού.
Ετικέτες: Πολιτισμός , Κορωνοϊός
Άρθρο του Thomas Harrington, δημοσιευμένο στις 18/6/2023 από το Brownstone Institute.
Το έχετε πάρει πλέον το μήνυμα; Εάν όχι, πρέπει να είστε αρκετά καλοί στην εθελοτυφλία, καθώς διοχετεύεται στα σπίτια μας αρκετές φορές την ώρα από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης και τον διαφημιστικό τους μηχανισμό, τα τελευταία 25 περίπου χρόνια.
Μολονότι έχει πολλές στυλιστικές παραλλαγές, το κεντρικό μήνυμά του είναι το εξής:
Οι πατεράδες είναι συμπαθητικά διακοσμητικά στοιχεία, που τους ενδιαφέρει κυρίως να πηγαίνουν και να κάθονται μπροστά σε τηλεοράσεις με μεγάλες οθόνες, ενώ οι πολύ πιο έξυπνες σύζυγοί τους τρέχουν για αυτούς και παρέχουν σχεδόν οτιδήποτε διαχρονικής αξίας, που μπορεί να χρειαστούν τα παιδιά.
Μετά υπάρχει και το άλλο κομμάτι.
Ξέρετε, αυτό που λέει πως, όταν δεν είναι άχρηστοι βλέποντας ποδόσφαιρο όπως είναι, φυσικά, τότε εκτονώνουν τη γνωστή και προϋπάρχουσα τάση τους για λεκτική και σωματική βία στον κόσμο γύρω τους.
Παρακολουθώντας αυτή τη συνεχή σειρά μηνυμάτων, σχεδόν θα πίστευε κανείς ότι υπάρχουν μερικοί ισχυροί άνθρωποι εκεί έξω στη χώρα των μέσων ενημέρωσης, που φαντασιώνονται αρκετά ενεργά έναν κόσμο χωρίς άνδρες, ή τουλάχιστον, έναν κόσμο στον οποίο το 49 τοις εκατό των ανθρώπων θα κατέληγαν να αισθάνονται διστακτικοί και λίγο ανόητοι για την άσκηση των ρόλων που έχουν παίξει σε όλες τις υγιείς κοινωνίες από τις απαρχές της ανθρώπινης ιστορίας.
Και ποια μπορεί να είναι αυτά τα μηνύματα;
«Ανόητα μικροπράγματα», όπως το να αποτελούν πρότυπα βασικών αξιών όπως το θάρρος και η ανθεκτικότητα ή η προσφορά, μέσω της προσεκτικά παρατηρούμενης και αγαπητικής γνώσης για τη μοναδική προσωπικότητα κάθε παιδιού τους, των ακριβών παραμέτρων για τη δυναμική εξερεύνηση του κόσμου έξω από το σπίτι από αυτό το μοναδικό και αναπτυσσόμενο άτομο.
Ή, η αντιστάθμιση της αξιέπαινης μητρικής τάσης να προστατεύει το παιδί πάσει θυσία με ένα ήθος μιας μεγαλύτερης αφοβίας, που αναγνωρίζει τη συνεχή ύπαρξη φόβου και κινδύνου, αλλά τα θέτει ως προβλήματα που πρέπει να τα διαχειρίζονται τα παιδιά, αντί να τα αποφεύγουν.
Και τελευταίο, αλλά όχι λιγότερο σημαντικό, να είναι, λόγω της γενικά πιο επιβλητικής σωματικής και, όταν χρειάζεται, επιθετικής φύσης τους, η τελευταία γραμμή άμυνας ενάντια σε όσους βρίσκονται εκτός οικογένειας, που θα μπορούσαν να απειλήσουν ανοιχτά την ηθική ή σωματική ανάπτυξη των παιδιών τους.
Οι παλιοί μου συνάδελφοι στο πανεπιστήμιο λατρεύουν να μιλούν για το πόσο ανίδεοι μπορεί να είναι μερικοί άνθρωποι ως προς τις διαφορές των φύλων, όπως για το πώς, όταν μιλάει για ένα δεδομένο θέμα, ένας λευκός άνδρας μιας συγκεκριμένης ηλικίας, φυσικά , δεν γνωρίζει πόσο είναι βαθιά βυθισμένος στο ψυχικό του κλουβί του μισογυνισμού και/ή του υπεροχής του, και πώς πρέπει να εκπαιδευτεί ξανά για να δει την πραγματικότητα της συμπεριφοράς του.
Θα μπορούσε να είναι μια υγιής διαφορά απόψεων; Μπα... Σύμφωνα με τα λεγόμενά τους, είναι αναπόφευκτα μια περίπτωση ηθικού αμαρτήματος, που μπορεί να διορθωθεί μόνο με ένα δυναμικό πρόγραμμα πολιτισμικής επανεκπαίδευσης.
Αν και απορρίπτω παντελώς την ουσιοκρατία που τόσο συχνά υπονοείται σε αυτήν την προσέγγιση, θα ήμουν ο τελευταίος, όπως ισχυρίστηκα νωρίτερα, που θα αρνηθώ ότι υπάρχουν, και υπάρχουν εδώ και καιρό, έμφυλες προσεγγίσεις για την προβολή και την ανάλυση βασικών κοινωνικών ζητημάτων και φαινομένων.
Εκεί που διαφέρω με τους ζηλωτές της επανεκπαίδευσης, που κατέχουν σήμερα την εξουσία σε τόσους πολλούς κοινωνικούς μας θεσμούς είναι ότι: α) δεν με ενδιαφέρει να αλλάξω βίαια την άποψη κανενός για τον κόσμο υπό την απειλή κοινωνικών κυρώσεων και β) δεν είμαι διατεθειμένος να παραχωρήσω σε μια συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα το αποκλειστικό δικαίωμα να μιλάει για το πώς η ασυνείδητα εσωτερικευμένη έμφυλη νοοτροπία μπορεί, κατά καιρούς, να οδηγήσει σε άστοχες ή μη ισορροπημένες συμπεριφορές.
Η σχέση του πολέμου κατά της αρρενωπότητας με την αντιμετώπιση του κορωνοϊού
Κάτι που με οδηγεί σε αυτό που φαίνεται να είναι ένας εξαιρετικά μεγάλος «ελέφαντας στο δωμάτιο» όταν μιλάμε για τον Covid: σε ποιο βαθμό μπορούμε να μιλήσουμε για την αντίδραση στον Covid που εκδηλώθηκε από την κυβέρνησή μας και σχεδόν όλους τους κορυφαίους πολιτιστικούς θεσμούς μας ως έντονα έμφυλη , όπου η παραδοσιακή δυναμική άνδρα-γυναίκας στο θέμα της ασφάλειας έναντι του κινδύνου έγειρε ξαφνικά τόσο έντονα προς την στερεοτυπικά «γυναικεία» πλευρά των πραγμάτων;
Τουλάχιστον φαίνεται να είναι μια ερώτηση που αξίζει να τεθεί. Κι όμως, πουθενά δεν την βλέπω να τίθεται.
Και αν στις έρευνές μας για αυτό το θέμα μπορούσαμε να τεκμηριώσουμε την ύπαρξη μιας τέτοιας ανισορροπίας (παρακαλώ σημειώστε τη χρήση ενός υποθετικού τόνου), φαίνεται σωστό να ρωτήσουμε πώς προέκυψε αυτή η δραματική απόκλιση από την ιστορική ισορροπία των φύλων σε τέτοια θέματα περίπου, και/ή πώς σχεδιάστηκε για να προκύψει.
Θα ήταν σχεδόν αδύνατο να καταλήξουμε σε μια ακατάρριπτη ερμηνεία για ένα τέτοιο ερώτημα, το οποίο περιλαμβάνει αναγκαστικά πολυάριθμες κοινωνικές δυναμικές.
Τούτου λεχθέντος, νομίζω ότι θα είμασταν αμελείς εάν, στις προσπάθειές μας να ανταποκριθούμε στο θέμα, αποφεύγαμε τον τεράστιο ρόλο που τα μέσα μαζικής ενημέρωσης γενικά, και η διαφήμιση ειδικότερα, έπαιξαν σε αυτό που ο Even-Zohar αποκαλεί πολιτισμικό σχεδιασμό. Δηλαδή, ο τρόπος με τον οποίο οι ισχυρές ελίτ χρησιμοποιούν τον έλεγχο των βασικών κοινωνικών θεσμών για να δημιουργήσουν εκδοχές της κοινωνικής «πραγματικότητας» που κάνουν τους συχνά ληστρικούς στόχους τους να φαίνονται φυσιολογικοί, αν όχι αξιέπαινοι. Ή πώς προωθούν συνθήματα που ουσιαστικά ακυρώνουν εκείνες τις αξίες που ενστερνίζονται οι πολίτες, οι οποίες είναι πιο πιθανό να δημιουργήσουν αντίσταση στους μακροπρόθεσμους στόχους των ελίτ.
Μπορεί να κάνω λάθος, αλλά την τελευταία φορά που έλεγξα την κατηγορία αρπακτικών σε επίπεδο BlackRock (σ.σ. η πιο κολοσσιαία εταιρεία διαχείρισης κεφαλαίων στον κόσμο) ήταν ακόμα ένας συντριπτικά αντρικός προμαχώνας. Και αν υπάρχει κάτι που μαθαίνουν τα αρσενικά από νωρίς, ειδικά αν είναι φιλόδοξα και επιθετικά, είναι να μετρούν την πιθανή ισχύ των επίδοξων ανταγωνιστών τους ή/και εκείνων που είναι πιο πιθανό να εγείρουν έντονες και δύσκολες αντιρρήσεις για τα μεγάλα σχέδιά τους.
Ξέρω ότι αν ήμουν ένας από αυτά τα αρπακτικά, με δεδομένη την αναμφισβήτητα μεγαλύτερη ικανότητα -εάν τα πράγματα πάρουν αυτή την τροπή- των ανδρών να αντισταθούν σωματικά στις προσπάθειές μου να εδραιώσω τον συνολικό έλεγχό μου επί του πληθυσμού, θα έκανα ό,τι περνούσε από το χέρι μου μέσα από την διαδικασία του πολιτισμικού σχεδιασμού που θα βρισκόταν στην διάθεσή μου, ώστε να κάνω τους ανθρώπους να αμφισβητούν την εγκυρότητα των παραδοσιακών αντρικών συνεισφορών στην κοινωνία.
Αυτό, ενώ θα υπογράμμιζα την σημασία της πιο παραδοσιακά γυναικείας προσέγγισης της αναζήτησης υψηλότερων επιπέδων ασφάλειας μέσω μιας σειράς από quid pro quo (σ.σ. δοσοληψίες) με υπάρχοντα -και συνήθως ανδρικά- κέντρα εξουσίας.
Σκεφτείτε τα όλα αυτά την επόμενη φορά που θα ακούσετε την εξωφρενική συκοφαντία περί «τοξικής αρρενωπότητας» ή όταν θα παρακολουθείτε μια ακόμη συμπαθητική, και εν τέλει άχρηστη, διακοσμητική ανδρική παρουσία σε ένα οικογενειακό σκηνικό, στην οθόνη της τηλεόρασής σας.
Δείτε επίσης από τον Thomas Harrington:
Ο Thomas Harrington, Senior Brownstone Scholar και Brownstone Fellow, είναι ομότιμος καθηγητής Ισπανικών Σπουδών στο Trinity College στο Χάρτφορντ, CT, όπου δίδαξε για 24 χρόνια. Η έρευνά του αφορά τα ιβηρικά κινήματα εθνικής ταυτότητας και τη σύγχρονη καταλανική κουλτούρα. Τα δοκίμιά του δημοσιεύονται στο Words in The Pursuit of Light.