Τα 5 πιο παράξενα γνωρίσματα της σύγχρονης αριστεράς
Τίποτα από αυτά δεν βγάζει νόημα. Είναι ένα συνονθύλευμα από παλαβωμάρες, που έρχονται σε πλήρη αντίφαση με όσα πίστευαν όλοι στο αριστερό στρατόπεδο, μόλις πριν από λίγα χρόνια
Ένας ακτιβιστής τοποθετεί πινακίδες διαμαρτυρίας στο έδαφος δίπλα σε μια φωτεινή πινακίδα που γράφει: «Βάλτε τέλος στην εποχή των ορυκτών καυσίμων» μετά από μια διαμαρτυρία για τη σταδιακή κατάργηση των ορυκτών καυσίμων τη δωδέκατη ημέρα της Διάσκεψης του UNFCCC COP28 για το κλίμα στο Ντουμπάι, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, στις 12 Δεκεμβρίου 2023. (Sean Gallup/Getty Images)
Άρθρο του Jeffrey Tucker, δημοσιευμένο στις 2/1/2024 από τους Epoch Times.
Η πολιτική αριστερά που γνώρισα στο κολέγιο – αυτή που συσπειρωνόταν γύρω από την ελευθερία του λόγου, τη λογική πάνω από την πίστη, τη δικαιοσύνη για όλους και την ειρήνη – φαίνεται να έχει εξαϋλωθεί εντελώς. Μετά βίας αναγνωρίζω αυτό που την έχει αντικαταστήσει. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ να βγάλω νόημα από τίποτα απ’ όλα αυτά. Μοιάζει σαν ένα χαοτικό συνονθύλευμα από φαινομενικά τυχαίες προκαταλήψεις, όλες μαζί σ’ ένα παράξενο και επικίνδυνο τσουβάλι.
Εδώ είναι πέντε από τα πιο περίεργα δόγματα που βρίσκετε στην αριστερά, τα οποία δεν βγάζουν νόημα για μένα:
1)Ρωσία. Η ενηλικίωση κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου σήμαινε ότι το κολέγιο ήταν γεμάτο με συζητήσεις σχετικά με τον χαρακτήρα αυτού που ονομαζόταν Σοβιετική Ένωση, δηλαδή της Ρωσίας και πολλών γειτονικών κρατών. Η συντηρητική Δεξιά έβλεπε τους Σοβιετικούς ως ιμπεριαλιστές κομμουνιστές που θα μπορούσαν να κατακτήσουν την παγκόσμια κυριαρχία μέσω της βιομηχανικής υπεροχής και των εξαγωγών όπλων. Ήταν ο πυρήνας της επαναστατικής συνωμοσίας που απειλούσε να ανατρέψει την παράδοση και την ελευθερία, και γι' αυτό έπρεπε να της αντισταθούμε και να την ανατρέψουμε.
Οι αριστεροί εκείνη την εποχή είχαν διαφορετική άποψη, η οποία πάντα με ιντριγκάριζε. Έλεγαν ότι η Ρωσία ήταν μια κανονική χώρα με κανονικά προβλήματα και ζητήματα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ρωσία ήταν ισχυροί σύμμαχοι στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και η χώρα έκανε μεγάλες θυσίες για να νικήσει τον ναζισμό. Έκτοτε, δεν ήταν πραγματικά ιμπεριαλιστική όσο εθνικιστική, υπερασπιζόμενη τα οικονομικά και πολιτικά της συμφέροντα. Επιπλέον, έλεγαν, ο κομμουνισμός στη Ρωσία δεν είναι πλέον μια κυρίαρχη πρακτική αλλά περισσότερο ένα σύνθημα. Έχουν μεταρρυθμιστεί ουσιαστικά και θέλουν να μεταρρυθμιστούν περαιτέρω, επομένως είναι καιρός να κάνουμε ειρήνη, την οποία το έθνος επιθυμεί απεγνωσμένα.
Αυτή η συζήτηση για το πώς να σκέφτονται τη Ρωσία ήταν διάχυτη παντού, επηρεάζοντας ακόμη και τον τρόπο που σκέφτονταν τον ρόλο των Σοβιετικών στο Αφγανιστάν. Οι συντηρητικοί των ΗΠΑ συσπειρώθηκαν κατά της σοβιετικής κατοχής, αλλά η αριστερά επισήμανε ότι στην πραγματικότητα οι Σοβιετικοί είναι μια μετριοπαθής δύναμη στη χώρα, που προσπαθεί να κρατήσει μακριά τον θρησκευτικό εξτρεμισμό και να καλλιεργήσει ένα είδος μετριοπαθούς κοσμικής κυβέρνησης. Το κύριο μήνυμα της αριστεράς ήταν, για πολλές δεκαετίες, να σταματήσει να δαιμονοποιεί αυτή τη χώρα και τις φιλοδοξίες της στην εξωτερική πολιτική και να αντιμετωπίζει τους Ρώσους σαν μια άλλη χώρα με τα δικά της ξεχωριστά προβλήματα και ζητήματα.
Όλο αυτό το παράδειγμα είναι πλέον αρχαία ιστορία. Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, οι συντηρητικοί των ΗΠΑ υιοθέτησαν γενικά μια νέα στάση, πολύ περισσότερο σε συμφωνία με αυτό που κάποτε πίστευε η αριστερά για τη χώρα. Εν τω μεταξύ, και σταδιακά κατά τον 21ο αιώνα ειδικά, η αριστερά έχει διαμορφώσει μια παρόμοια άποψη με αυτή που είχε κάποτε η δεξιά: αυτή η χώρα είναι ένα κράτος απατεώνων με επικεφαλής ένα τέρας που υποστηρίζει την αντιδραστική πολιτική σε όλο τον κόσμο, παρεμβαίνει σε εκλογές και σε πολέμους κατά της προόδου.
Το αντιρωσικό δόγμα στην αριστερά είναι πλέον χαλύβδινο και ακλόνητο. Ακόμη και αφ’ ότου ο ισχυρισμός ότι η Ρωσία με κάποιο τρόπο εξέλεξε τον Τραμπ το 2016 αποδείχθηκε ότι ήταν μια μπούρδα, η αριστερά επιμένει. Οτιδήποτε πάει στραβά οπουδήποτε, κατηγορείται η Ρωσία. Όποιος ειδήμων διαφωνεί με την αριστερά, σπιλώνεται ως Ρώσος πράκτορας (ναι, το έχουν πει αυτό και για μένα!).
Δεν έχω πραγματική εξήγηση για αυτή την παράξενη στροφή.
Δείτε σχετικά: « Το κατεστημένο απεχθάνεται τον Πούτιν γιατί δεν είναι πολιτικά «ορθός» ; »
2)Πετρέλαιο, φυσικό αέριο και άνθρακας. Μια άλλη περίεργη στροφή στην αριστερά είναι το πώς μέσα στους κύκλους της, θεωρείται αναμφισβήτητα αληθινό ότι όλη η ενέργεια για να τροφοδοτηθεί η ανθρώπινη εμπειρία πρέπει να προέρχεται από τον άνεμο, το νερό και τον ήλιο. Τίποτα άλλο. Η εξόρυξη λιγνίτη είναι κάτι κακό. Η γεώτρηση στους ωκεανούς πετρελαίου που βρίσκονται κάτω από τα πόδια μας είναι κάτι κακό. Συνειδητοποίησα σταδιακά ότι αυτοί οι άνθρωποι πραγματικά επιθυμούν τον πλήρη τερματισμό της χρήσης αυτού που αποκαλούν «ορυκτά καύσιμα» και είναι προσηλωμένοι στο να το επιτύχουν.
Κάτι που είναι επίσης περίεργο, επειδή η κυρίαρχη αριστερά πριν από έναν αιώνα πίστευε ακράδαντα στη βιομηχανοποίηση και την υλική πρόοδο. Αυτό ήταν το αρχικό όραμα του σοσιαλισμού: μέσω της συλλογικής προσπάθειας και ενός ισχυρού κράτους, θα βιομηχανοποιήσουμε τον κόσμο μέσω της ανθρώπινης δύναμης και των φοβερών μηχανών. Κοιτάξτε την παλιά σοβιετική προπαγάνδα: όλα έχουν να κάνουν με τη βιομηχανική ισχύ, τις τσιμινιέρες και την τεράστια παραγωγή. Πώς συνέβη και μετατράπηκε αυτή η φιλοδοξία σε μια νεο-μανιχαϊστική λαχτάρα για μια «κατάσταση της φύσης», όπου ένας ολιγάριθμος και ακινητοποιημένος ανθρώπινος πληθυσμός θα αναζητά τροφή και θα ζει σε σπηλιές;
Δεν έχω πραγματική εξήγηση για αυτή την παράξενη στροφή.
Δείτε σχετικά: « Ο κομπογιαννίτικος ακτιβισμός για την κλιματική αλλαγή είναι η αληθινή απειλή για την ανθρωπότητα »
3)Μεταβάσεις φύλου. Η ιδέα της χειραφέτησης των γυναικών από την υποταγή και την υποτέλεια είναι σίγουρα μέρος της φιλελεύθερης ιδέας του 19ου αιώνα. Αυτή η ιδέα μετανάστευσε στο κίνημα υπέρ της ψήφου των γυναικών και αργότερα στα κύματα φεμινισμού στις δεκαετίες του 1960 και του 1970. Το μήνυμα ήταν πάντα ότι οι γυναίκες είναι κανονικά ανθρώπινα όντα, διαφορετικά από τους άνδρες, αλλά αξίζουν πλήρη δικαιώματα, αξιοπρέπεια και σεβασμό. Αν οι άντρες έχουν αθλητικές ομάδες, θα πρέπει να έχουν κι οι γυναίκες. Αν οι άνδρες αμείβονται με υψηλούς μισθούς, θα πρέπει να αμείβονται έτσι και οι γυναίκες. Η ιδέα εδώ ήταν ότι η κοινωνία έπρεπε να αναγνωρίσει τη διακριτή συμβολή που έχουν οι γυναίκες ως γυναίκες στην πολιτισμένη κοινωνία.
Όλα καλά. Ωστόσο μετά, με μια φαντασμαγορική ανατροπή, το αριστερό δόγμα ξαφνικά μετατοπίστηκε. Δεν υπάρχει τίποτα βιολογικά διακριτό στις γυναίκες. Δεν υπάρχει τίποτα σχετικά με την ταυτότητα φύλου που να αντανακλά τις εσωτερικές βιολογικές διαφορές. Όλα μπορούν να μεταλλαχτούν μόνο με την ανθρώπινη βούληση, έτσι ώστε οι άνδρες να γίνουν γυναίκες και το αντίστροφο. Το μόνο που χρειάζεται να κάνει ένας άντρας για να αγωνιστεί στα γυναικεία αθλήματα είναι να μακρύνει τα μαλλιά του, να τα δέσει κότσο, να φορέσει φανταχτερά χρώματα, να κάνει πιο ψιλή την φωνή του και voila, είναι γυναίκα! Με τη βοήθεια των φαρμάκων και της επεμβατικής χειρουργικής, όλα είναι δυνατά.
Για λίγο, αυτή η στροφή έμοιαζε σαν να ανέχεται απλά τις εκκεντρικότητες. Οι περισσότεροι μπορούν να συμπλεύσουν με αυτό το παιχνίδι, ακριβώς όπως απολαμβάνουμε έναν οικογενειακό φίλο που μιμείται ξαφνικά την αγγλική προφορά για οποιονδήποτε λόγο. Είμαστε ευγενικοί άνθρωποι και συνήθως δεν θέλουμε να ντροπιάζουμε τους ανθρώπους για τις ιδιοτροπίες τους. Αλλά μετά συνέβη κάτι περισσότερο από αυτό. Η κωδικοποίηση αυτού του παλαβού φαινομένου ήρθε μόλις πρόσφατα, όταν τα έγγραφα της ομοσπονδιακής κυβέρνησης, ακόμη και από το CDC, εκτόπισαν την ύπαρξη των γυναικών από την πραγματικότητα συνολικά. Τώρα υπάρχουν μόνο «άνθρωποι που εγκυμονούν».
Η αριστερά, που παραδοσιακά είχε συσπειρωθεί γύρω από τα δικαιώματα των γυναικών, έκανε τον κύκλο της και τώρα κυριολεκτικά διαγράφει την ύπαρξη των γυναικών ως βιολογικών οντοτήτων! Έχει γίνει τόσο ακραίο το πράγμα, που η αριστερά μπορεί ακόμη και να κόβει τα γεννητικά όργανα των εφήβων στο όνομα της έμφυλης θεραπείας - μια βάρβαρη πρακτική από τον αρχαίο κόσμο που σχεδιάστηκε για να δημιουργεί ευνούχους ώστε να επιτηρούν τα χαρέμια, και σοπράνο για να τραγουδούν σε χορωδίες. Οι ίδιοι άνθρωποι που μόλις πριν από λίγα χρόνια μαίνονταν για το «μαύρο πρόσωπο» (σ.σ. το να μασκαρεύεται κανείς σαν μαύρος τις Απόκριες) τώρα ενθουσιάζονται με το «γυναικείο πρόσωπο».
Και πάλι, δεν έχω καμία πραγματική εξήγηση για αυτή την παράξενη στροφή.
Δείτε σχετικά: « Τρανς «δικαιώματα» σημαίνει τρανς προνόμια και το τέλος της κοινωνίας των πολιτών »
4)Ελευθερία του λόγου. Η ιδέα της ελευθερίας του λόγου ήταν κάποτε ένα καθιερωμένο δόγμα στα αριστερά, από τον John Stuart Mill και μετά. Πριν από εκατό χρόνια, ήταν μια κραυγή διαμαρτυρίας. Η ιδέα ήταν απόλυτη: κανείς δεν πρέπει να φιμώνεται, πολύ περισσότερο να λογοκρίνεται. Το να μιλάς και να ακούγεσαι ήταν η πεμπτουσία της ίδιας της ελευθερίας. Τίποτα δεν ήταν τόσο σταθερό όσο αυτή η ιδέα.
Το 1965, ο στοχαστής ονόματι Herbert Marcuse έγραψε ένα δοκίμιο με τίτλο «Η κατασταλτική ανοχή». Η ιδέα του ήταν πως η ελευθερία όπως την ξέρουμε δεν είναι στην πραγματικότητα παρά ένα αστικό σύνθημα που εκτοξεύτηκε για να συγκαλύψει την κυριαρχία της άρχουσας τάξης. Ο μόνος δρόμος για την πραγματική ελευθερία του λόγου ήταν μέσω της πλήρους φίμωσης των πολιτιστικά κυρίαρχων φωνών και της υποχρεωτικής ανύψωσης περιθωριακών φωνών. Μόνο η πρωτοπορία των αριστερών ελίτ γνωρίζει ακριβώς πώς να το πετύχει αυτό, επομένως αυτή θα πρέπει να είναι επικεφαλής.
Δείτε σχετικά: « Herbert Marcuse: Ο διεστραμμένος φιλόσοφος πίσω από την ιδεολογία των Antifa »
Τίποτα δεν προήλθε από αυτόν τον καταιγισμό ασυναρτησίας και ξεχάστηκε σε μεγάλο βαθμό. Φαίνεται όμως ότι κάποιοι ανακάλυψαν αυτό το δοκίμιο πριν από μερικά χρόνια και, φαινομενικά από το πουθενά, η αριστερά έγινε ένας τεράστιος υπέρμαχος της λογοκρισίας και του περιορισμού της έκφρασης. Τώρα κάθε μεγάλη πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης, εκτός από μία, χρησιμοποιείται συστηματικά ως εργαλείο λογοκρισίας κατόπιν εντολής του κράτους. Η αριστερά όχι μόνο το ανέχεται αυτό, αλλά το υπερασπίζεται ενεργά. Τώρα αυτή η ίδια συμμορία λέει ότι όποιος προωθεί την ελευθερία του λόγου είναι στην πραγματικότητα απλώς ένας δημιουργός συνθημάτων υπέρ των συμφερόντων των αστών, που πιθανότατα πληρώνεται από τη Ρωσία ή τη βιομηχανία των ορυκτών καυσίμων.
Δεν έχω πραγματική εξήγηση για αυτή την παράξενη στροφή.
Δείτε σχετικά: « Σε ποιον ανήκουν στ' αλήθεια οι μεγάλες ψηφιακές εταιρείες; »
5)Η Εργατική Τάξη. Ας τελειώσουμε αυτή τη λιτανεία του παραλόγου με μια προφανή παρατήρηση: η αριστερά έχει στραφεί ενάντια σε οτιδήποτε σχετίζεται με την εργατική τάξη. Το είδαμε αυτό κατά τη διάρκεια των περιορισμών για τον κορωνοϊό. Όλοι στα αριστερά φαινόταν να συμφωνούν ότι η επαγγελματική τάξη έπρεπε να ζει πλουσιοπάροχα στο σπίτι και να βλέπει ταινίες, ενώ οι εργατικές τάξεις έπρεπε να κυκλοφορούν σε φορτηγά με τρόφιμα και να τα παραδίδουν στις εξώπορτες της προοδευτικής πρωτοπορίας του ελέγχου του παθογόνου. Απλώς δεν τους ένοιαζε καθόλου για εκείνους που έκαναν πραγματική δουλειά. Αργότερα τους κυνήγησαν με πειραματικά φάρμακα και προσπάθησαν να τα επιβάλλουν δια της βίας σε όλους τους εργαζόμενους.
Τι αντίθεση σε σχέση με το παρελθόν! Η αριστερά ήταν για πολλές δεκαετίες ήταν η συνήγορος της εργασίας έναντι του κεφαλαίου. Αυτό ισχύει από το 1880 περίπου. Πράγματι, ο πυρήνας της σοσιαλιστικής θεωρίας ήταν ότι η εργασία είχε δικαίωμα σε πολύ μεγαλύτερο μερίδιο «υπεραξίας» που αποθησαυριζόταν άδικα από το κεφάλαιο. Αυτή η άποψη ήταν θεμελιώδης στην αριστερά, από τα μέσα του 19ου αιώνα μέχρι περίπου το 2016, όταν οι εργατικές τάξεις ψήφισαν έναν τύπο που δεν άρεσε στην αριστερά (σ.σ. Τραμπ). Τώρα, έχουν αλλάξει στρατόπεδο: ευνοούν το κεφάλαιο έναντι της εργασίας, υπό την προϋπόθεση ότι το κεφάλαιο χρηματοδοτεί τα πρότζεκτ τους, τις ΜΚΟ τους, και βοηθά στη νοθεία των εκλογών προς όφελός τους.
Δεν απολογούνται για την ιδιότητά τους ως οι νέοι Λήσταρχοι, που δικαιούνται να κυβερνούν εμάς τους υπόλοιπους. Για αυτή την παράξενη στροφή, υπάρχει πραγματικά μια εξήγηση. Τους αρέσει η εξουσία. Θέλουν να διατηρήσουν και να ασκήσουν την εξουσία. Για να συμβεί αυτό χρειάζονται χρήματα. Το κεφάλαιο είναι εκεί που βρίσκονται τα χρήματα και, ως εκ τούτου, εκεί συχνάζει η αριστερά. Ναι, αυτό είναι μια κυνική άποψη, αλλά προς τα εκεί δείχνουν όλα τα γεγονότα.
Ωστόσο, παραμένει ένα θεμελιώδες θεωρητικό πρόβλημα με την έκδοση της προοδευτικής/αριστερής ιδεολογίας του 2020. Τίποτα από αυτά δεν έχει νόημα. Είναι ένα μείγμα από παλαβωμάρες, που έρχεται σε πλήρη αντίφαση με όσα πίστευαν όλοι σε αυτό το στρατόπεδο μόλις πριν από λίγα χρόνια, το οποίο έχει ιστορία ενός αιώνα και περισσότερο. Κατ’ αυτόν τον τρόπο η νέα αριστερά είναι εντελώς μη βιώσιμη από πνευματική άποψη.
Μόνο αποστάτες από αυτή την ομάδα μπορούν να υπάρξουν στο μέλλον. Οι άνθρωποι με ακεραιότητα θα συνεχίσουν να φεύγουν, αφήνοντάς την να γίνει μια μικροσκοπική χούντα από φαφλατάδες γεμάτους γλυκερές κοινοτοπίες, επικεντρωμένων στην άσκηση εξουσίας για χάρη της εξουσίας. Πώς μπορεί να υπάρχει μέλλον σε όλο αυτό;