Η αλληγορία της βραβευμένης ταινίας «Ζώνη Ενδιαφέροντος» για το υγειονομικό απαρτχάιντ
Άρθρο του Toby Rogers, που δημοσιεύτηκε στις 26/12/2023 από το Brownstone Institute. Χρόνος ανάγνωσης 5'
Για όποιον προσπαθεί να καταλάβει τις δολοφονικές ενέργειες των κορωνομανών και την απροθυμία τους να αναλάβουν την ευθύνη των εγκλημάτων τους, αυτή η ταινία είναι διαφωτιστική
Την περασμένη Πέμπτη οι New York Times δημοσίευσαν μια πολύ παράξενη κριτική για μια νέα ταινία για το Ολοκαύτωμα, το The Zone of Interest («Ζώνη Ενδιαφέροντος»). Η κριτική γράφτηκε από τη Manohla Dargis , η οποία είναι μια από τις καλύτερες κριτικούς κινηματογράφου στη χώρα. Όμως κάτι δεν πήγαινε καλά με αυτό της το κείμενο.
Η κ. Dargis γίνεται με το καλημέρα απαξιωτική, και αποκαλεί την ταινία κούφια, αυτάρεσκα κουλτουριάρικη και άσκοπη. Σκέφτηκα από μέσα μου, «Τι συμβαίνει εδώ;; Οι κριτικοί ταινιών των New York Times συνήθως αποδίδουν μεγάλους επαίνους για τις ταινίες σχετικές με το Ολοκαύτωμα!». Και οι λέξεις «κούφια» και «άσκοπη» διαφέρουν πολύ από το να αποκαλείται κάτι «αυτάρεσκα κουλτουριάρικο» (οι δύο πρώτοι όροι αφορούν την κενότητα, ο τελευταίος αφορά την υπερ-πληρότητα). Η διαίσθησή μου άρχισε να μυρμηγκιάζει — η κα Dargis νιώθει προσβεβλημένη! Μα γιατί;
Όσο περισσότερο διάβαζα την κριτική της, τόσο μεγάλωνε η περιέργειά μου. Η ταινία διαδραματίζεται στην κατοικημένη γειτονιά από την άλλη πλευρά του τείχους του Στρατοπέδου Συγκέντρωσης και Εξόντωσης του Άουσβιτς κατά τα έτη 1942 και 1943 — στο απόγειο της βιομηχανοποιημένης μαζικής δολοφονίας που διαπράχθηκε από τους Ναζί. Πάντως η ταινία δεν δείχνει ποτέ απευθείας τι συμβαίνει μέσα στο στρατόπεδο του θανάτου. Αντίθετα, η ταινία αφορά το πώς η οικογένεια του διοικητή του στρατοπέδου, Rudolf Höss, αγνοεί τη γενοκτονία που συμβαίνει παντού γύρω της. Ακουγόταν σαν μια συναρπαστική βασική ιδέα, ωστόσο η κριτική είναι απλώς μια μακρά σειρά από προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, που τελειώνει με το να αποκαλεί την ταινία «κενή».
Αναρωτήθηκα: μήπως η κα Dargis εκνευρίστηκε επειδή η ταινία είναι μια άψογη περιγραφή της σημερινής μας πραγματικότητας — μιας ολόκληρης κοινωνίας αφιερωμένης στην άρνηση της γενοκτονίας που υπάρχει παντού γύρω μας;
Έτσι, άφησα τα πλάνα μου για εκείνη την ημέρα και έσπευσα στο αυτοκίνητο, για να δω μια πρωινή προβολή της Ζώνης Ενδιαφέροντος σε μία από τις δύο αίθουσες του Λος Άντζελες που προβάλλεται η ταινία. Ήταν η πρώτη φορά που έβλεπα ταινία σε σινεμά εδώ και τέσσερα χρόνια. Ιδού το τρέιλερ:
Αποδεικνύεται ότι η ταινία είναι ένα απόλυτο αριστούργημα — ίσως η πιο εντυπωσιακή ταινία για το Ολοκαύτωμα που έχω δει ποτέ. Η ταινία ξεκινά με μια ποιμενική σκηνή, μιας οικογένειας που απολαμβάνει μια καλοκαιρινή μέρα κατά μήκος ενός ποταμού που περιβάλλεται από καταπράσινα δάση. Ωστόσο, σύντομα ανακαλύπτουμε ότι οι εθνικοσοσιαλιστές (σ.σ. ναζί) έχουν μετατρέψει αυτήν την Εδέμ σε κόλαση επί γης.
Η Ζώνη Ενδιαφέροντος μπορεί να γίνει καλύτερα κατανοητή ως ταινία τρόμου, ωστόσο ποτέ δεν δείχνει τη βία απευθείας. Όπως εξηγεί ο σκηνοθέτης σε μια συνέντευξή του, πρόκειται στην πραγματικότητα για δύο ταινίες — τα οπτικά στοιχεία της οικογένειας που κάνει τις καθημερινές της δραστηριότητες και ο ήχος στο φόντο, που δημιουργήθηκε μετά την ολοκλήρωση των γυρισμάτων.
Ο σχεδιαστής ήχου πήγε στο Άουσβιτς για να ηχογραφήσει τους φυσικούς ήχους της περιοχής και στη συνέχεια πήρε συνεντεύξεις από επιζώντες για να εντοπίσει όλους τους ήχους που θα πρέπει να προέρχονταν από τη μηχανή του θανάτου στο στρατόπεδο. Έτσι, ενώ παρακολουθείτε την οικογένεια στην οθόνη, ακούτε τους ήχους του στρατοπέδου του θανάτου παντού γύρω σας. Οι ήχοι γίνονται πανταχού παρόντες, καταπιεστικοί και τρομακτικοί, αλλά η οικογένεια κάνει ό,τι μπορεί για να αρνηθεί, να κανονικοποιήσει και να αποδεχθεί τη γενοκτονία που συμβαίνει στην άλλη πλευρά του τείχους.
Πολλές ταινίες για το Ολοκαύτωμα απεικονίζουν τους Ναζί σαν τέρατα - σε κάτι γκροτέσκα «αλλότριο». Μολονότι πράγματι υπήρξαν κάποια τέρατα, η Hannah Arendt μας διδάσκει ότι η γενοκτονία εκτελέστηκε από τους γραφειοκράτες. Το να βλέπεις την κοινοτοπία του κακού που απεικονίζεται σε αυτήν την ταινία —ο διοικητής του στρατοπέδου να φροντίζει τα παιδιά του για να είναι έτοιμα για το σχολείο και να φιλά τη γυναίκα του πριν πάει στη δουλειά— είναι πολύ πιο τρομακτικό, γιατί δείχνει το σκοτάδι που υπάρχει στις καρδιές όλων των ανθρώπων (παρόλο που δεν εκφράζεται πάντα).
Αυτό είναι ένα θέμα στο οποίο επανέρχομαι συνέχεια. Όπως έχω γράψει στο παρελθόν, νομίζω ότι είναι λάθος να βλέπουμε τους Ναζί ως μοναδικούς στην φρικαλεότητά τους. Ναι, είχαν ιδιαίτερο ζήλο στη βιομηχανοποιημένη δολοφονικότητά τους. Όμως υπό τις κατάλληλες συνθήκες, πολλοί άνθρωποι είναι πρόθυμοι να συμμετάσχουν σε ένα μεγάλο κακό.
Κάθε μέρα τα τελευταία τέσσερα χρόνια, η Νέα Υόρκη είναι το επίκεντρο της ιατρογενούς γενοκτονίας στις ΗΠΑ:
Η πόλη της Νέας Υόρκης είναι η έδρα της EcoHealth Alliance του Peter Daszak — της ψεύτικης, μη κερδοσκοπικής οργάνωσης που χρησιμοποίησε ο Tony Fauci για να στείλει χρήματα στη Wuhan για την ανάπτυξη του SARS-CoV-2 κατά παράβαση της απαγόρευσης των ΗΠΑ στα βιολογικά πειράματα τύπου gain-of-function.
Δείτε σχετικά: «Η αναπάντεχη αλήθεια για το πώς δημιουργήθηκε ο κορωνοϊός»
Όταν έμαθε για τον κορωνοϊό, η Υγειονομική Υπηρεσία της Πολιτείας της Νέας Υόρκης εκχώρησε στον εαυτό της την άδεια να δημιουργήσει στρατόπεδα καραντίνας, για την κράτηση οποιουδήποτε για οποιονδήποτε λόγο χωρίς τη δέουσα νομική διαδικασία. Σκεφτείτε το λίγο: το πρώτο ένστικτο των αρχών της δημόσιας υγείας στην πολιτεία με τον μεγαλύτερο εβραϊκό πληθυσμό ήταν: «Πώς μπορούμε να δημιουργήσουμε το νομικό πλαίσιο για στρατόπεδα καραντίνας;»
Τα νοσοκομεία της Νέας Υόρκης εφάρμοσαν τα δολοφονικά πρωτόκολλα της άμεσης διασωλήνωσης των ασθενών, σκοτώνοντας έτσι το 80% έως 90% των ανθρώπων που περιέθαλπαν, αντί να τους θεραπεύσουν με ιβερμεκτίνη ή με δύο ντουζίνες άλλα φάρμακα που είχαν αποσυρθεί από το ράφι.
Δείτε σχετικά: «Δολοφονικές διασωληνώσεις με οδηγία Π.Ο.Υ. και τρομοκρατία υπέρ του lockdown made in China»
Η Νέα Υόρκη εφάρμοσε ένα εμβολιαστικό απαρτχάιντ, που εμπόδιζε τους μη εμβολιασμένους, συμπεριλαμβανομένου του 75% του μαύρου πληθυσμού της πόλης, να τρώνε σε εσωτερικούς χώρους εστιατορίων.
Και η Νέα Υόρκη υιοθέτησε τα θανατηφόρα εμβόλια κατά του κορωνοϊού με υψηλότερο ποσοστό από την υπόλοιπη χώρα, και τώρα αντιμετωπίζει τις συνέπειες - την αύξηση της θνησιμότητας από κάθε αιτία και την αύξηση των χρόνιων παθήσεων.
Δείτε σχετικά: «Απαράδεκτο: 500 φορές πιο θανατηφόρα τα εμβόλια κατά του κορωνοϊού, σε σχέση με εκείνα κατά της γρίπης»
Οπότε νομίζω ότι η προαίσθησή μου ήταν σωστή: μια ταινία για μια ολόκληρη κοινωνία που αγνόησε τη γενοκτονία που συνέβαινε γύρω της έθιξε κάτι πολύ προσωπικό για τη Manohla Dargis και τα αφεντικά της στους New York Times, που πέρασαν τα τελευταία τέσσερα χρόνια αγνοώντας τη γενοκτονία γύρω τους. Όμως για όποιον προσπαθεί να καταλάβει τις δολοφονικές ενέργειες των κορωνομανών και την απροθυμία τους να αναλάβουν την ευθύνη για τα εγκλήματά τους, αυτή η ταινία είναι διαφωτιστική.
Η ταινία The Zone of Interest παίζει αυτήν τη στιγμή σε περιορισμένη κυκλοφορία στις ΗΠΑ. Θα κυκλοφορήσει στις 2 Φεβρουαρίου 2024 στο Ηνωμένο Βασίλειο και στις 9 Φεβρουαρίου στην Πολωνία. Φαντάζομαι ότι θα φτάσει σε υπηρεσίες ροής (streaming) στις ΗΠΑ αμέσως μετά. Αν την δείτε, με ενδιαφέρει να ακούσω τις αντιδράσεις σας. Να είστε προετοιμασμένοι όμως: η ταινία θα σας αναστατώσει, γιατί δείχνει τη χειρότερη πλευρά της ανθρωπότητας και μας υπενθυμίζει ότι το κακό συντελείται στις μέρες μας ξανά, για άλλη μια φορά.
Δείτε επίσης: «Πειθήνιοι πολίτες σε κορωνοκρατούμενη Δύση και ναζιστική Γερμανία: η Ιστορία επαναλαμβάνεται»
Ο Toby Rogers έχει Ph.D. στην πολιτική οικονομία από το Πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ στην Αυστραλία και πτυχίο Master of Public Policy από το Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Μπέρκλεϋ. Η έρευνά του εστιάζεται στην ομηρία των ρυθμιστικών αρχών και στη διαφθορά στη φαρμακευτική βιομηχανία. Ο Dr Rogers συντονίζει πολιτικές οργανώσεις βάσης με ομάδες για την ιατρική ελευθερία σε όλη τη χώρα που εργάζονται για να σταματήσουν την επιδημία των χρόνιων ασθενειών στα παιδιά. Γράφει για την πολιτική οικονομία της δημόσιας υγείας στο Substack.