Σύνδρομο Στοκχόλμης: H σοσιαλιστική «δημόσια υγεία» σκότωσε χιλιάδες αθώους επί covid, αλλά για κάποιους φταίει ο καπιταλισμός, όχι το κράτος
Άρθρο του Lawrence Reed, που δημοσιεύτηκε στις 12 Μαϊου του 2020 από το FEE
Ένα προφητικό, όπως αποδείχτηκε, άρθρο του 2020, που δείχνει τα δύο μέτρα και σταθμά με τα οποία πολλοί άνθρωποι αντιμετωπίζουν το κράτος - δυνάστη από την μία, και την ελεύθερη κοινωνία και οικονομία από την άλλη
Την 1η Απριλίου του 2020, μια επιστολή ενός αναγνώστη εμφανίστηκε στην εφημερίδα της πόλης μου, στην οποία ο συντάκτης της δήλωνε ότι η πανδημία του COVID-19 αποδεικνύει ότι ο καπιταλισμός είναι «θλιβερά ανεπαρκής για να είναι βιώσιμος σε κάθε είδους σοβαρή κρίση». Πρότεινε ότι πρέπει να υιοθετήσουμε μια μαζική επέκταση του κράτους χωρίς να παρουσιάζει την παραμικρή νύξη ότι αυτή η συνταγή μπορεί να δημιουργήσει μερικά «μικρά προβληματάκια».
Ήταν απίστευτο να την διαβάζεις. Περίμενα στο τέλος την ατάκα «Πρωταπριλιά!» αλλά αυτός ο τύπος δεν αστειευόταν. Διαβάστε την μόνοι σας εδώ . Μόλις λίγες εβδομάδες μετά την πανδημία, εξέφραζε μια σαρωτική άποψη για ένα ολόκληρο οικονομικό σύστημα (το οποίο στην καθαρή του μορφή, δεν το έχουμε καν!) — όχι μόνο προς ώρας, αλλά για όσο διαρκέσει αυτή η κρίση.
Προσπαθήστε να παρακολουθήσετε τη λογική: Ένας απροσδόκητος ιός εμφανίζεται στην άλλη άκρη του κόσμου. Μια μονοκομματική σοσιαλιστική δικτατορία τον αποκρύπτει, φυλακίζει γιατρούς που επιχειρούν να ενημερώσουν τον κόσμο για την αλήθεια, και φιμώνει τους επικριτές – μια δολιότητα τεράστιας κλίμακας, που οδηγεί άμεσα στο θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων σε όλο τον κόσμο. Αυτό κανονικά θα προκαλούσε τουλάχιστον ένα ψήγμα αμφιβολίας για τις σοσιαλιστικές δικτατορίες, αλλά όχι σε αυτήν την περίπτωση. Ο συγγραφέας σπεύδει κατευθείαν στο συμπέρασμα ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί να το διαχειριστεί, και ότι αυτό που χρειαζόμαστε εδώ είναι η άκριτη αποδοχή ενός φαραωνικού κράτους (όπως ακριβώς είναι το κράτος από όπου προήλθε ο ιός).
Φυσικά, δεν μπορείτε να παρακολουθήσετε τη λογική γιατί δεν υπάρχει. Ούτε ίχνος. Είναι η παλιά, γνώριμη, σπασμωδική αντίδραση που αντιμετωπίζουμε καθημερινά οι υπερασπιστές της ελευθερίας και των αγορών. Ο καπιταλισμός, ακόμη και όταν νοθεύεται με ατελείωτους περιορισμούς, φόρους, πολιτικούς υπολογισμούς και άλλα παρόμοια, είναι μονίμως στο στόχαστρο μιας απερίσκεπτης, σαρωτικής καταδίκης. Το «καλοπροαίρετο» κράτος, παρά τις αλλεπάλληλες και συχνά θανατηφόρες αποτυχίες του, παίρνει το πράσινο φως.
Οι άνθρωποι που σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο κρίνουν τον καπιταλισμό σε σχέση με ένα φανταστικό, ουτοπικό ιδανικό και τον βρίσκουν ανεπαρκή. Το κράτος το κρίνουν μόνο σε σχέση με τις καλές προθέσεις που διακηρύσσει. Κλείνουν τα μάτια τους όταν οι προθέσεις του δεν είναι πραγματικά καλές, ή όταν προξενεί καταστροφικά αποτελέσματα. Ο συντάκτης της επιστολής δεν άντεχε να περιμένει μέχρι το τέλος της πανδημίας για να κάνει μια τεκμηριωμένη αξιολόγηση. Έκρινε ότι το Μεγάλο Κράτος (σ.σ. η βάση της «Μεγάλης Επανακκίνησης» της κλίκας του Νταβός υπό τον Κλάους Σβαμπ) είχε βάλει γκολ προτού καν βγει από την μεγάλη του περιοχή. Ό,τι κάνει το κράτος για να χειριστεί το θέμα πρέπει οπωσδήποτε να είναι σωστό! Αυτός είναι ένας τόσο εκτός πραγματικότητας ισχυρισμός, που θα έκανε ακόμα κι έναν τσαρλατάνο να ντραπεί.
Εν τω μεταξύ, ενώ οι πολιτικοί αντιμετωπίζουν την πανδημία κλείνοντας τα πάντα και αυξάνοντας το δημόσιο χρέος, οι καπιταλιστές αυξάνουν την παραγωγή ακριβώς των ιατρικών συσκευών και του εξοπλισμού που απαιτούνται για την επίλυση του προβλήματος. Θα έπρεπε να τους συγχωρήσουμε αν αποφάσιζαν όλοι: «Γιατί να μπλέξω; Ας ρισκάρει κάποιος άλλος. Περπατώ ξυπόλυτος στ’ αγκάθια».
Από πού πηγάζει αυτή η ανόητη νοοτροπία του να παρουσιάζεται ο καπιταλισμός σαν ο βασικός ύποπτος για οτιδήποτε στραβό συμβαίνει; Αυτό είναι ένα ενδιαφέρον θέμα, αλλά για ένα άλλο άρθρο.
[ Στοιχεία της Eurostat, που αποκαλύπτουν σε όλο του το μακάβριο «μεγαλείο» το έγκλημα των μαζικών εγκλεισμών. Η Σουηδία, η μοναδική χώρα του δυτικού κόσμου που αντιστάθηκε στον κομπογιαννίτικο ολοκληρωτισμό των μαζικών κατ’ οίκον εγκλεισμών σημείωσε -όπως αναμενόταν- την χαμηλότερη συνολική θνησιμότητα στην Ευρώπη -και στον δυτικό κόσμο γενικώς. Είναι χαρακτηριστικό ότι η Ελλάδα, με παρόμοιο πληθυσμό, είχε τριπλάσια θνησιμότητα (12%), κάτι που ισοδυναμεί με πάνω από 20.000 πρόωρους και άδικους θανάτους εξαιτίας των ολέθριων μέτρων. ]