Περί ανθρώπινης ζωής και αξιοπρέπειας, πολέμου στη Γάζα και υγειονομικού ολοκληρωτισμού
Άρθρο του David Bell, που δημοσιεύτηκε στις 13/10/2023 από το Brownstone Institute. Χρόνος ανάγνωσης 4'
Υπήρξε μια εποχή που η ιερότητα της ανθρώπινης ζωής σήμαινε περισσότερα για την κοινωνία μας -τουλάχιστον δημοσίως. Τώρα ζούμε σε έναν κόσμο διαφορετικό από εκείνον που ξέραμε. Αν και η ζωή πριν από το 2020 ήταν ίσως πιο νεφελώδης από ό,τι πολλοί από εμάς πιστεύαμε, τρία χρόνια αδιάκοπων ψεμάτων από επίσημα χείλη, θεσμοθετημένης δαιμονοποίησης των αντιφρονούντων, διαχωρισμού του πληθυσμού και δημόσιας υιοθέτησης της μισαλλοδοξίας, είχαν το τίμημά τους
Υπήρξε μια εποχή που η ιερότητα της ανθρώπινης ζωής σήμαινε περισσότερα για την κοινωνία μας -τουλάχιστον δημοσίως. Τώρα ζούμε σε έναν κόσμο διαφορετικό από εκείνον που ήταν πριν από 4 χρόνια. Αν και η ζωή πριν από το 2020 ήταν ίσως πιο νεφελώδης από ό,τι πολλοί από εμάς πιστεύαμε, τρία χρόνια αδιάκοπων ψεμάτων από επίσημα χείλη, θεσμοθετημένης δαιμονοποίησης, διαχωρισμού του πληθυσμού και δημόσιας υιοθέτησης της μισαλλοδοξίας, είχαν το τίμημά τους.
Την περασμένη εβδομάδα, κάποιοι άνθρωποι με αρρωστημένα μυαλά εξαπέλυσαν την φρίκη κατά του λαού στο Ισραήλ. Προκαλέσαν πόνο, ταπείνωση και θάνατο, με τρόπο που υποδηλώνει ότι οι δράστες έχουν απωλέσει τις βασικές αρχές της ανθρώπινης ευπρέπειας. Εξαπέλυσαν τον θάνατο κατά αθώων ανθρώπων, τόσο στο Ισραήλ όσο και στη Γάζα.
Ήξεραν ότι υποκινούσαν έναν πόλεμο που θα κατέστρεφε ζωές, οικογένειες, και το μέλλον των ανθρώπων και στις δύο πλευρές των συνόρων. Θα πρέπει να νιώθουμε θλίψη και αποτροπιασμό για όσα εκτυλίσσονται. Και απέχθεια για εκείνους που τα ενθαρρύνουν.
Για τον εβραϊκό λαό, που έχει υποστεί επαναλαμβανόμενα πογκρόμ σε όλη του την ιστορία, και μάλιστα τα χειρότερα πογκρόμ στη ζώσα μνήμη, θα είναι ιδιαίτερα δύσκολο να νοιαστούν για εκείνους που πεθαίνουν στην «άλλη πλευρά». Πολλοί θα το βρίσκουν αδύνατον για τα επόμενα χρόνια. Μόνο ένας ηλίθιος θα καταδίκαζε μια τέτοια συμπεριφορά, αντί να την κατανοεί.
Η γιαγιά μου δεν ξεπέρασε ποτέ τον τρόπο με τον οποίο ο γιος της πέθανε σκόπιμα από λιμοκτονία από κάποιους ανθρώπους ενός άλλου έθνους, αλλά ποιος δεν θα το κατανοούσε αυτό; Οι Εβραίοι το αντιμετώπισαν ξανά, από γενιά σε γενιά, ζώντας με τον φόβο αυτού που πρόσφατα συνέβη.
Αυτό που είναι διαφορετικό και πραγματικά ανησυχητικό, το 2023, είναι η δημόσια αντίδραση των υπολοίπων. Πολιτικοί ζητούν δημοσίως την εξόντωση ολόκληρων πληθυσμών, το ήμισυ των οποίων αποτελείται από παιδιά. Διατυπώνονται οι ισχυρισμοί ότι όσοι δεν υποστηρίζουν τον μαζικό θάνατο «είναι στο πλευρό των τρομοκρατών». Όσοι δείχνουν ανησυχία για τα αθώα παιδιά που πεθαίνουν στη Γάζα καταδικάζονται δημόσια. Ένα μέσο μαζικής ενημέρωσης έκανε έκκληση για αιματοχυσία, και δεν φαίνεται να ενδιαφέρεται τώρα που το αίμα προέρχεται από νεαρά κορίτσια, από έγκυες μητέρες, από ηλικιωμένους (αυτοί είναι ο λαός της Γάζας, όπως είναι και ο λαός του Ισραήλ).
Το να εκφράζουμε τη λύπη μας για τη δολοφονία αθώων ανθρώπων είναι δείγμα αξιοπρέπειας. Δεν αποτελεί, από μόνο του, καταδίκη εκείνων που διαπράττουν τη δολοφονία. Στον πόλεμο αποδεχόμαστε ότι θα σκοτωθούν αθώοι άνθρωποι. Διεξάγουμε πολέμους όταν δεν βλέπουμε άλλον τρόπο να αποτρέψουμε τη συνεχιζόμενη βλάβη. Αρκετοί άνθρωποι που πολεμούν νοιάζονται να μην προκαλέσουν περαιτέρω βλάβη, βλέπουν όλους τους εμπλεκόμενους ως ανθρώπους και αναγνωρίζουν ότι κάνουν δύσκολες επιλογές για κάποιο λόγο.
Πολλοί Ισραηλινοί στρατιώτες θα δουν αυτό που συμβαίνει τώρα ως την βέλτιστη ανάμεσα σε αποκλειστικά κακές επιλογές, όχι ως κάτι που επιθυμούν. Δεν μισούν τους αθώους ανθρώπους που βλάπτονται σκόπιμα από άλλους, που τους χρησιμοποιούν σαν ανθρώπινες ασπίδες. Αυτοί που αξίζουν την καταδίκη μας είναι εκείνοι που στέκονται στο περιθώριο, μακριά, και υποστηρίζουν τη δολοφονία ακόμα περισσότερων.
Ίσως να απαξιώσαμε τους εαυτούς μας στη Δύση, παρακολουθώντας διασημότητες και τηλεοπτικούς παρουσιαστές να ισχυρίζονται ότι «αφήνουμε τους δικούς μας να πεθάνουν», επειδή έκαναν ιατρικές επιλογές που δεν άρεσαν στις διασημότητες. Ή ακούγοντας τους ηγέτες μας να δυσφημούν ανθρώπους που προασπίστηκαν τα ανθρώπινα δικαιώματα και την προφανή αλήθεια, ή να δαιμονοποιούνται σαν βρώμικοι και επικίνδυνοι, επειδή αρνήθηκαν τις εντολές να εγκαταλείψουν την υγιή οικογενειακή ζωή, να κρύψουν τα πρόσωπά τους δημόσια φορώντας μάσκες, ή να αποδεχτούν τις υποχρεωτικές ενέσεις.
Είδαμε ανθρώπους να αφήνονται να πεθάνουν απλώς και μόνο επειδή αρνήθηκαν έναν εμβολιασμό χωρίς καμία απολύτως σχέση με τη θεραπεία τους, και ακούσαμε την σιωπή από τα μέσα ενημέρωσης, που πιστεύαμε ότι υπήρχαν για να αποκαλύπτουν και να συζητούν την προφανή αδικία. Κάπως υποβιβάσαμε τον εαυτό μας και μετατρέψαμε αυτή την υποβάθμιση σε αρετή.
Ο εβραϊκός λαός βίωσε τα αποτελέσματα της κοινωνικής αυτοκαταστροφής της Ευρώπης πριν από 80 χρόνια. Οι άνθρωποι στην πρώην Γιουγκοσλαβία και στη Ρουάντα έχουν όλοι βιώσει το ίδιο. Οι συμβιβασμοί στις βασικές αρχές της απαραβίαστης αξίας και της (σ.σ. νομικής) ισότητας των άλλων ανθρώπων ήταν πάντοτε ζοφερός.
Το Ισραήλ θα κάνει ό,τι θεωρεί απαραίτητο τώρα για να εξασφαλίσει τα σύνορά του και τον λαό του. Κάποια στιγμή στο μέλλον, μπορεί να καταλάβουμε περισσότερα για την απεχθή υποκείμενη εξαπάτηση και την αναισθησία, από τις οποίες προέκυψε αυτός ο νέος γύρος άσκοπης αιματοχυσίας, ποιος τον ενορχήστρωσε και ποιος γνώριζε.
Εναπόκειται σε εμάς, των οποίων τα παιδιά δεν έχουν πεθάνει και των οποίων τα μάτια δεν έχουν τυφλωθεί από το αίμα, να αναγνωρίσουμε τα βάσανα όλων εκείνων που πεθαίνουν απλώς λόγω των προγόνων τους και της γεωγραφικής περιοχής που γεννήθηκαν. Σε καιρούς σαν αυτόν, το χειρότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να δοξάζουμε την μοχθηρία και να καταδικάζουμε τους ειρηνοποιούς. Οι εμπλεκόμενοι χρειάζονται αυτούς που είναι πιο αποστασιοποιημένοι γεωγραφικά να βοηθήσουν, να κατανοήσουν τη δυσκολία της κατάστασης η οποία επιβάλλεται σε εκείνους που αντιδρούν στις επιθέσεις και σε εκείνους που σφυροκοπούνται, και να μην επευφημούν τις δολοφονίες.
Πρόσφατα (σ.σ. την περίοδο της υγειονομικής δικτατορίας) διακυβεύσαμε την αλήθεια, την ανθρώπινη ευπρέπεια και τις ιδέες του στοιχειωδώς σωστού και λάθους, σε δημόσια κλίμακα. Μπορούμε ωστόσο να υψωθούμε πάνω από αυτό το επίπεδο και τουλάχιστον να απέχουμε από τη δειλία του να υπερασπιζόμαστε την μαζική σφαγή παιδιών και αθώων. Ας αναγνωρίσουμε την σφαγή αυτή ως αυτό που είναι, ανεξαρτήτως του από ποιο στόμα, ποιο μέσο κοινωνικής δικτύωσης ή ποια ειδησεογραφική ιστοσελίδα προέρχεται. Και ας αναγνωρίσουμε τον πόνο όσων έχουν εγκλωβιστεί σ΄ αυτό το μακελειό.
Ο David Bell, Senior Scholar στο Brownstone Institute, είναι γιατρός δημόσιας υγείας και σύμβουλος βιοτεχνολογίας στον τομέα της παγκόσμιας υγείας. Είναι πρώην ιατρός και επιστήμονας στον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ), Επικεφαλής Προγράμματος για την ελονοσία και τις εμπύρετες ασθένειες στο Foundation for Innovative New Diagnostics (FIND) στη Γενεύη της Ελβετίας και Διευθυντής Global Health Technologies στην Intellectual Ventures Global Good Fund στο Bellevue, WA, ΗΠΑ.