Ηans H. Hoppe: Ο πόλεμος στην Ουκρανία από την προοπτική ενός ελευθεριστή (βίντεο)
Το εισαγωγικό μέρος μιας πρόσφατης διάλεξης του Hans-Hermann Hoppe, που δημοσιεύτηκε σε μορφή άρθρου στις 20/10/2023 από το Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 6'
Πρώτα και κύρια: τα κράτη δεν είναι παραγωγικές επιχειρήσεις. Αντίθετα, τα κράτη είναι εγκληματικές οργανώσεις, συμμορίες «προστασίας» ή ξεκάθαρες μαφίες, που φορολογούν, ή κατακλέβουν με κάποιον άλλο τρόπο, τους παραγωγικούς ανθρώπους προς όφελος δικό τους και των μελών, των φίλων και των υποστηρικτών τους – και πρέπει να αναγνωρίζονται ως τέτοιες. Με αυτή τη θεμελιώδη και νηφάλια γνώση στη φαρέτρα μας, η πνευματική ομίχλη και η σύγχυση ξεκαθαρίζουν αμέσως
Στην πραγματικότητα, ακόμα κι από την ελευθεριστική προοπτική, ο μέντοράς μου, Murray Rothbard, έλεγε «ναι, έχουμε χιλιάδες ζητήματα, όμως το πιο σημαντικό ζήτημα είναι ο πόλεμος και η ειρήνη, που υπερβαίνει οτιδήποτε άλλο». Δηλαδή η ζωή και ο θάνατος. Όλα τα υπόλοιπα μπορείς να τα αντιμετωπίσεις με κάποιον τρόπο. Και θα μιλήσω για τον πόλεμο στην Ουκρανία από την ελευθεριστική προοπτική. Υπάρχουν, προφανώς, και διαφορετικές προοπτικές, αλλά θεωρώ πως αυτές είναι λανθασμένες.
Πέρυσι, δεν είχε ενθουσιώδη ανταπόκριση σε πολλούς υποτιθέμενους ελευθεριστές από τις πρώην χώρες του Ανατολικού μπλοκ, η ομιλία μου εδώ στην Αλικαρνασσό, για τον ρόλο της Γερμανίας στον συνεχιζόμενο πόλεμο μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, ή καλύτερα και ακριβέστερα: μεταξύ της Ρωσίας από τη μια πλευρά… και από την άλλη των ΗΠΑ, ως αφεντικών του ΝΑΤΟ, των διάφορων υποτελών τους στην Ευρώπη -και ειδικότερα της Γερμανίας- και της Ουκρανίας και των Ουκρανών ως αντιπροσώπων τους: ως αναλώσιμα εργαλεία τους, χρήσιμοι ηλίθιοι και αμνοί που θυσιάζονται.
Ενώ πάντα υπήρχαν συμμετέχοντες από την Πολωνία και τις χώρες της Βαλτικής που έρχονταν στο συνέδριό μας, στην πραγματικότητα, συχνά μάλιστα κάμποσοι από αυτούς, αυτή τη φορά υπάρχουν πολύ λίγοι εδώ. Το βρίσκω φυσικά απογοητευτικό, αλλά δεν μετανιώνω για όσα είπα πέρυσι για αυτό το θέμα, ούτε βρίσκω κάποιο σοβαρό λάθος στην ανάλυσή μου. Αντίθετα, αν μη τι άλλο, τα μεταγενέστερα γεγονότα όπως η καταστροφή του αγωγού North-Stream από, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, τις ΗΠΑ -ή σε στενή συνεργασία με τις ΗΠΑ- και η ειλικρινής και αφοπιλιστική παραδοχή της Μέρκελ, του Ολλάντ, του Μακρόν και του Ζελένσκι ότι δεν εννοούσαν ποτέ στα σοβαρά την συμφωνία του Μινσκ, αλλά ότι αυτή εξυπηρετούσε αποκλειστικά τον σκοπό της εξαγοράς περισσότερου χρόνου για την Ουκρανία για να οπλιστεί για μια στρατιωτική αντιπαράθεση με τη Ρωσία, ενίσχυσαν περαιτέρω τα επιχειρήματά μου.
[ Δείτε σχετικά το μεταφρασμένο άρθρο του Lew Rockwell «Η Μέρκελ επιβεβαίωσε ότι η ειρηνευτική συμφωνία της Ουκρανίας το '14 ήταν ένα τέχνασμα» ]
Η αγανακτισμένη απόρριψη της ομιλίας μου σχετικά με το θέμα που παρουσιάστηκε εδώ πέρυσι από τον τυπικό Ανατολικοευρωπαίο (αλλά και πολλούς Δυτικοευρωπαίους) «φιλελεύθερο», δεν έχει σχεδόν καθόλου σχέση με λανθασμένες εξηγήσεις ή εσφαλμένες αναλύσεις των φρικιαστικών γεγονότων που εξακολουθούν να εκτυλίσσονται έκτοτε μπροστά στα ίδια μας τα μάτια στην Ουκρανία, λοιπόν, αλλά οφείλονται αντιθέτως στην δική τους επιφανειακή ή εσφαλμένη κατανόηση του ελευθερισμού και των απαιτήσεων της ελευθεριστικής –και γενικότερα της αναθεωρητικής– ιστορικής έρευνας, κρίσης και αξιολόγησης. Στην πραγματικότητα, είναι το αποτέλεσμα των εθνικιστικών, κολεκτιβιστικών και κρατιστικών συναισθημάτων, που καταλαμβάνουν και υπερβαίνουν κάθε ήρεμη και νηφάλια ελευθεριστική σκέψη και ανάλυση ενώπιον του πολέμου.
(Μήπως όμως τα κράτη καταφεύγουν στον πόλεμο ακριβώς για αυτόν τον λόγο: ότι οι άνθρωποι τείνουν να «χάνουν το μυαλό τους» σε καιρό πολέμου;)
Οι ισχυρισμοί των διάφορων επικριτών μου, ότι απλώς δεν γνωρίζω επαρκώς τον Πούτιν, τους Ρώσους, τους Ουκρανούς, τους Πολωνούς, τους Λιθουανούς κ.λπ. ακόμη και τους Γερμανούς και τους Αμερικάνους και τις διάφορες ιδιαίτερες ιστορίες τους, συνήθως μοιάζουν να μηρυκάζουν κάποια επίσημη, εθνική ή εθνικιστική, και πάντα κρατικιστική, σχολική ιστορία και ιστορική αφήγηση, όπως διδάσκεται και προωθείται παντού, σε όλες τις εποχές και σε όλες τις χώρες. Κάποιοι με κατηγόρησαν ακόμη και για ανεπαρκή κατανόηση του σοβιετικού συστήματος και της ιστορίας της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, παρά το γεγονός ότι έχω γράψει εκτενώς για αυτό ακριβώς το θέμα και για τις φρικαλεότητες του σοσιαλισμού. Και μια πιο προσωπική σημείωση: οι παππούδες και η γιαγιά μου είδαν τους Σοβιετικούς να απαλλοτριώνουν τις περιουσίες τους το 1946, και ο παππούς μου σκοτώθηκε από αυτούς σε ένα στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας.
Μπορείτε να κατεβάσετε νόμιμα και δωρεάν το βιβλίο του Hoppe ‘‘A theory of socialism & capitalism’’ σε μορφή pdf ή audiobook εδώ.
Τούτου λεχθέντος, ποια ήταν, λοιπόν, η κεντρική θέση της περσινής μου ομιλίας; Και γιατί, και από ποια άποψη, η απόρριψή της από πολλούς υποτιθέμενους ή εικαζόμενους ελευθεριστές, ειδικά από την Ανατολική Ευρώπη, υποδηλώνει μια ελλιπή κατανόηση των ελευθεριστικών αρχών από την πλευρά τους;
Πρώτα και κύρια: τα κράτη δεν είναι παραγωγικές επιχειρήσεις. Αντίθετα, τα κράτη είναι εγκληματικές οργανώσεις, συμμορίες «προστασίας» ή ξεκάθαρες μαφίες, που φορολογούν, ή κατακλέβουν με κάποιον άλλο τρόπο, τους παραγωγικούς ανθρώπους προς όφελος δικό τους και των μελών, των φίλων και των υποστηρικτών τους – και πρέπει να αναγνωρίζονται ως τέτοιες. Με αυτή τη θεμελιώδη και νηφάλια γνώση στη φαρέτρα μας, η πνευματική ομίχλη και η σύγχυση ξεκαθαρίζουν αμέσως.
Οι πόλεμοι συμμοριών, λοιπόν, που συνήθως αφορούν ορισμένα εδαφικά ζητήματα, είναι πάντα πόλεμοι που διεξάγονται από αντίπαλους αρχηγούς συμμοριών με χρήματα, μηχανές και ανθρώπινο δυναμικό άλλων ανθρώπων (αναλογιστείτε απλώς τη φορολογία και την υποχρεωτική στράτευση). Το κόστος του πολέμου, είτε διεξάγεται με επιθετικό είτε με αμυντικό τρόπο, λοιπόν, κοινωνικοποιείται (ενώ τα προσδοκώμενα κέρδη ιδιωτικοποιούνται), καθιστώντας έτσι τον πόλεμο πιο πιθανό και πιο μακροχρόνιο απ’ ό,τι θα ήταν μια ιδιωτική διένεξη.
Με λίγα λόγια, το σενάριο που εκτυλίσσεται αυτή τη στιγμή στην Ουκρανία είναι το εξής: η συμμορία Ζελένσκι σκόπιμα και συνεχώς προκαλεί την πολύ μεγαλύτερη γειτονική συμμορία του Πούτιν, και έχει ενθαρρυνθεί και υποστηριχθεί ενεργά στις προκλήσεις της από τους ηγέτες της μεγαλύτερης -αν και γεωγραφικά απομακρυσμένης- συμμορίας όλων, την συμμορία ΗΠΑ-Μπάιντεν (επικουρούμενη από τους υποτελείς της στο ΝΑΤΟ και τους συνεργάτες της ηγέτες των συμμοριών της Ευρώπης), που θεωρεί -και πιέζει τις συμμαχικές της συμμορίες να θεωρούν επίσης- τη συμμορία Πούτιν ως «εχθρό»: ως ένα από τα δύο εναπομείναντα εμπόδια στο δρόμο προς την παγκόσμια ηγεμονία και την παγκόσμια κυριαρχία, ως τον δικό της, ρητά και επανειλημμένα, εκπεφρασμένο τελικό στόχο. (σ.σ. η έτερη είναι πιθανότατα η Κίνα)
Κάποια στιγμή, τον Φεβρουάριο του 2022, η συμμορία Πούτιν έκανε αυτό που είχε επανειλημμένα προειδοποιήσει ότι θα έκανε, εάν ο Ζελένσκι και η συμμορία του συνέχιζαν με ορισμένες ρητά δηλωμένες προκλήσεις. Η συμμορία Ζελένσκι, υποστηριζόμενη από την πανίσχυρη αλλά απομακρυσμένη συμμορία Μπάιντεν, αψήφησε αυτές τις προειδοποιήσεις, και η συμμορία Πούτιν εισέβαλε, κατά συνέπεια, και κατέλαβε εδάφη που προηγουμένως ελέγχονταν και διεκδικούνταν από τη συμμορία Ζελένσκι ως δικά της εδάφη .
Μόνη της, βασισμένη αποκλειστικά στις δικές της σχετικές δυνάμεις και πόρους, όσον αφορά το μέγεθος του πληθυσμού, τη στρατιωτική δύναμη και τις οικονομικές δυνατότητες, η συμμορία του Πούτιν θα είχε νικήσει σύντομα, εδώ και πολύ καιρό, τη συμμορία Ζελένσκι, και θα είχε εγκαταστήσει μια άλλη ηγέτιδα συμμορία συνεργατών, φιλική προς τη συμμορία Πούτιν. Το ότι ο πόλεμος συνεχίζεται -και στο μεταξύ έχει κοστίσει εκατοντάδες χιλιάδες ζωές, εκατομμύρια πρόσφυγες και μαζικές καταστροφές- είναι αποκλειστικά το αποτέλεσμα της τεράστιας οικονομικής, υλικοτεχνικής και στρατιωτικής βοήθειας που συνεχίζει να ρέει προς τον Ζελένσκι και τη συμμορία του από τη συμμορία Μπάιντεν και των υποτελών της, δευτερευουσών συμμοριών και αρχηγών των συμμοριών στη Γερμανία, τη Γαλλία, τη Βρετανία, κ.λπ. της ΝΑΤΟϊκής ένωσης των γκάνγκστερ. Η συμμορία ΗΠΑ-ΝΑΤΟ αναλαμβάνει τη χρηματοδότηση και η συμμορία Ζελένσκι αναλαμβάνει τις πραγματικές μάχες, τους πυροβολισμούς και τις δολοφονίες, σε έναν κοινό πόλεμο εναντίον της συμμορίας Πούτιν. Η συμμορία ΗΠΑ-ΝΑΤΟ πληρώνει για τον πόλεμο κατά της συμμορίας του Πούτιν ουσιαστικά με τη μορφή χρημάτων (που μπορεί τελικά απλώς να εκτυπώνει μέσω της Κεντρικής της Τράπεζας) και ο Ζελένσκι και η συμμορία του κάνουν την βρώμικη δουλειά, δηλαδή πληρώνουν το κόστος του πολέμου, υπό την μορφή των στρατευμένων ανθρώπων (από την αρχή του πολέμου, στους άνδρες από 18 έως 60 ετών είχε απαγορευθεί να εγκαταλείψουν το έδαφος της συμμορίας…εκτός, φυσικά, από τους ξεχωριστούς φίλους και συγγενείς αρχηγών συμμοριών), του ανθρώπινου πόνου, των θυσιών, του θανάτου και της καταστροφής.
Πώς μπορεί να τοποθετηθεί ένας ελευθεριστής ενώπιον αυτού του αστερισμού δυνάμεων; Η απάντηση που έδωσα πέρυσι ισχύει και σήμερα. Αντιμέτωπος με διακρατικούς πολέμους, δηλαδή πολέμους μεταξύ αντίπαλων συμμοριών που βασίζονται στην φορολογία, την κατάσχεση περιουσιών και την υποχρεωτική στράτευση, ένας ελευθεριστής θα πρέπει να παραμένει ουδέτερος.
[ Για περισσότερα σχετικά άρθρα, επιλέξτε την ετικέτα ‘‘Κράτος’’ στο πάνω μέρος της αρχικής σελίδας του X-Press ]