Η Δύση, ο Καντ και οι Ρώσοι, που επιλέγουν την ζωή αντί του θανάτου
Υπάρχουν όλες οι ενδείξεις ότι η Ρωσία δεν συμμετέχει στην θανατηφόρα, νεοφασιστική προσπάθεια υποδούλωσης της ανθρωπότητας μέσω των διαβατηρίων «εμβολίων», των «πόλεων των 15 λεπτών» και των CBDCs.
Άρθρο του Bert Olivier, δημοσιευμένο στις 17/5/2024 από το Brownstone Istitute. Χρόνος ανάγνωσης 12'.
Η γυναίκα μου και εγώ βρισκόμαστε στο Καλίνινγκραντ της Ρωσίας – σε αυτό που οι Ρώσοι αποκαλούν «Μικρή Ρωσία» σε αντίθεση με τη «Μεγάλη Ρωσία» – όπου μόλις τελείωσε το συνέδριο «Kant 300» για τον εορτασμό της 300ής επετείου από την γέννηση αυτού του μεγάλου στοχαστή. Όπως θα γνωρίζουν όσοι ασχολούνται με την φιλοσοφία, ο διαφωτιστής στοχαστής Immanuel Kant γεννήθηκε το 1724 σε αυτή την πόλη, η οποία ήταν τότε τμήμα της Πρωσίας και ονομαζόταν Königsberg (Βουνό του Βασιλιά). Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, έγινε μέρος της Ρωσίας, σε ένα σχετικά μικρό κομμάτι γης – την περιοχή της περιφέρειας του Καλίνινγκραντ – σφηνωμένο μεταξύ Πολωνίας και Λιθουανίας.
Τον Σεπτέμβριο του 2023 υπέβαλα μια γραπτή πρόταση και ενημερώθηκα για την αποδοχή της τον Φεβρουάριο του τρέχοντος έτους. Αμέσως μετά έλαβα άλλη μια επιστολή, που με ενημέρωνε ότι η οργανωτική επιτροπή του συνεδρίου θα κάλυπτε τα έξοδα του ταξιδιού μου (τα αεροπορικά εισιτήρια) καθώς και τη διαμονή εμού και της συζύγου μου στο Καλίνινγκραντ. Δεν νομίζω ότι έχω βιώσει ποτέ μια τόσο γενναιόδωρη φιλοξενία. Ο μόνος πιθανός λόγος, υποθέτω, είναι ότι οι συνάδελφοί μου στο Πανεπιστήμιο Καντ στο Καλίνινγκραντ εκτιμούν την δημοσιευμένη βιβλιογραφία μου για τη φιλοσοφία του Καντ.
Αν και λίγοι άνθρωποι στον κόσμο μας, που πλέον πάσχει σε μεγάλο βαθμό από πλύση εγκεφάλου, θα το παραδέχονταν –ακόμα και όσοι γνωρίζουν για αυτό το μεγάλο διεθνές συνέδριο– είναι πιθανώς […] το πιο σημαντικό διεθνές συνέδριο φιλοσοφίας του 2024. Τίποτε λιγότερο από αυτό. Στο συνέδριο αυτό συμμετείχαν περισσότεροι από 700 εκπρόσωποι, από χώρες που περιλαμβάνουν το Καμερούν, τις Ηνωμένες Πολιτείες, την Ιρλανδία, τη Βρετανία, τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ιταλία, τη Νότια Αφρική, τη Δανία, την Αργεντινή και πολλές άλλες. Το κοινό σημείο όλων είναι ο άνευ όρων σεβασμός για τη φιλοσοφική κληρονομιά του Immanuel Kant και η αναγνώριση ότι ήταν ίσως ο πιο σημαντικός στοχαστής του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού. Και για σοβαρό λόγο.
Από αυτό προκύπτει ότι ο Immanuel Kant –ή μάλλον η πνευματική του κληρονομιά– ανήκει σε ολόκληρο τον κόσμο. Και όμως, ο γερμανός καγκελάριος, Όλαφ Σολτς, είχε το θράσος να κατηγορήσει τον Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν -του οποίου η εναρκτήρια ομιλία για το συνέδριο του Καντ εκφωνήθηκε στους εκπροσώπους από έναν από τους συντονιστές- ότι παρέπεμψε -ως μη όφειλε- στον Καντ, ισχυριζόμενος ότι ο Ρώσος ηγέτης δεν είχε δικαίωμα να «καπηλευτεί» τον Καντ. Ο Πούτιν είναι προφανώς μεγάλος υποστηρικτής της έρευνας για τον Καντ – η οικοδέσποινα μας, η καθηγήτρια Anna Belova, μας πήγε στο παλιό σπίτι ενός ιερέα όπου δίδασκε ο Καντ στην περιοχή του Καλίνινγκραντ, το οποίο έχει αναστηλωθεί και μετατραπεί σε μουσείο Καντ […] με τη βοήθεια πόρων που παρείχε ο Πούτιν.
Τι έκανε ο Καντ για τη Φιλοσοφία
Ο Καντ άλλαξε κυριολεκτικά τον τρόπο που σκεφτόμαστε για τον εαυτό μας. Ό,τι πέτυχε ο Κοπέρνικος για την αστρονομία – αλλάζοντας τις υποθέσεις μας για τη θέση του πλανήτη Γη σε αυτό που τώρα αντιλαμβανόμαστε ως το ηλιακό μας σύστημα – ο Καντ το έκανε για τη φιλοσοφία, γι' αυτό θεωρείται ότι έφερε μια κοπερνίκεια επανάσταση στη φιλοσοφία. Εν συντομία: Ο Καντ απέδειξε, με διεξοδική επιχειρηματολογία, ότι αντί οι άνθρωποι να βιώνουμε τον κόσμο «παθητικά», απλώς καταγράφοντας στις αισθήσεις μας τις εντυπώσεις μας από την εξωτερική «πραγματικότητα», στην πραγματικότητα συμβάλλουμε εμείς οι ίδιοι στο πώς μας φαίνεται ο κόσμος. Το κάνουμε αυτό παρέχοντας την ορθολογική δομή του κόσμου, η οποία οργανώνει την εμφάνιση, στο χώρο και στο χρόνο, αυτού που ονόμασε «η πολλαπλότητα της εμπειρίας», με εύληπτο για εμάς τρόπο.
Αυτό δεν ήταν καθόλου ασήμαντο. Τον 17ο αιώνα, υπήρξε μια παρατεταμένη γνωσιολογική μάχη ανάμεσα στους λεγόμενους «ορθολογιστές» (κυρίως στη Γαλλία και τη Γερμανία) και τους «εμπειριστές», κυρίως στη Βρετανία, για τις πηγές της αληθινής γνώσης. Η πρώτη ομάδα περιελάμβανε ανθρώπους όπως ο Ντεκάρτ, ο Σπινόζα και ο Λάιμπνιτς, και η δεύτερη γνωστές προσωπικότητες όπως ο Λοκ, ο Μπέρκλεϋ και ο Χιουμ. Ο Καντ, έχοντας «ξυπνήσει από τον δογματικό του λήθαργο» (όπως το έθεσε ο ίδιος) χάρη στον σκεπτικισμό του εμπειρισμού, στον οποίο κατέληξε η σκέψη του Χιουμ – βασικά, ότι δεν μπορεί κανείς να βιώσει μια αιτία αυτή καθαυτή, αλλά μόνο τα γεγονότα που πιστεύουμε ότι συνδέονται αιτιακά μ’ αυτήν – επιχείρησε να εξηγήσει από πού προέρχεται η (αυθεντική) έννοια της «αιτίας», χωρίς την οποία θα κατέρρεε όλη η ανθρώπινη γνώση. Και, κατά την ταπεινή μου γνώμη (και πολλών άλλων) τα κατάφερε, διασώζοντας έτσι τη μακρο-μηχανική του Νεύτωνα.
Ωστόσο, ο Καντ δεν έγραψε μόνο για την επιστημολογία (την θεωρία της γνώσης). Ήταν ένας οικουμενικός στοχαστής, αλλά ακόμα κι αν αφήσουμε κατά μέρος, προς το παρόν, τη συμβολή του στην πολιτική φιλοσοφία, την φυσική φιλοσοφία, την γεωγραφία και αρκετούς άλλους κλάδους, και μόνο οι τρεις Κριτικές του (όπως είναι γνωστές) – η Κριτική του Καθαρού Λόγου (για την επιστημολογία, 1781), η Κριτική του Πρακτικού Λόγου (για την ηθική, 1788) και η Κριτική της Κριτικής Ικανότητας (για την τέχνη, την αισθητική και την σκοπιμότητα στη φύση, 1790) θα ήταν αρκετές για να εγγυηθούν τη φιλοσοφική του αθανασία.
Το δοκίμιό μου: Η «διαρκής ειρήνη» και η σύγκρουση Ουκρανίας/ΝΑΤΟ
Το δικό μου δοκίμιο αφορούσε τη συνάφεια του δοκιμίου του Καντ για την Διαρκή Ειρήνη με την σύγκρουση Ουκρανίας/ΝΑΤΟ – Ρωσίας και οδήγησε σε μια παθιασμένη συζήτηση, όπως ήταν αναμενόμενο. Εδώ είναι η περίληψη:
«Το έργο στο οποίο θέλω να επικεντρωθώ εδώ, το Perpetual Peace , βρίσκεται τουλάχιστον στα συγκλίνοντα πεδία (διεθνούς και συνταγματικού) δικαίου και πολιτικής. Δεδομένης της ημερομηνίας έκδοσής τους (1795), τα προηγούμενα έργα του Καντ μπορεί ασφαλώς να ειπωθεί ότι προετοίμασαν τη σκέψη του για τις προοδευτικές ιδέες που εκφράζονται εκεί, αλλά το να αποκαλυφθούν τα συγκεκριμένα νήματα που συνδέουν καθένα από αυτά τα δώδεκα προηγούμενα έργα με την ‘‘Διαρκή Ειρήνη’’ θα απαιτούσε πολύ περισσότερα παρά ένα απλό άρθρο. Για αυτόν τον λόγο, περιορίστηκα σε μεγάλο βαθμό στο να δημιουργήσω τέτοιες συνδέσεις μεταξύ του τελευταίου έργου και του θεμελιώδους (και διάσημου) δοκιμίου του Καντ, Τι είναι ο Διαφωτισμός; (1784) προτού επεξεργαστώ την ‘‘Διαρκή Ειρήνη’’ και τις επιπτώσεις της στην τρέχουσα παγκόσμια κατάσταση, η οποία, επομένως, θα πρέπει επίσης να ανακατασκευαστεί, αναπόφευκτα, από τη δική μου οπτική γωνία. Αυτό το δοκίμιο, επομένως, αντιμετωπίζει το ζήτημα της «διαρκούς» παγκόσμιας ειρήνης μέσα από το πρίσμα του δοκιμίου του Καντ σχετικά με τις προϋποθέσεις για την «αιώνια ειρήνη». Αυτό γίνεται με την απαρίθμηση καθενός από τα έξι «Προκαταρκτικά Άρθρα» και τα τρία «Κατηγορικά Άρθρα» που δηλώνει ο Καντ, με τη σειρά του, και συγκρίνοντας τις αντίστοιχες απαιτήσεις τους με τα τρέχοντα γεγονότα στον υφιστάμενο κόσμο, ειδικά με εκείνα που περιβάλλουν τη σύγκρουση Ρωσίας-Ουκρανίας/ΝΑΤΟ. Καταδεικνύεται ότι, αν και ο Καντ παραδέχτηκε ότι οι αρχές που απαρίθμησε αποτελούν ένα «ιδανικό», η παρούσα εποχή σηματοδοτεί ένα σύνολο συνθηκών που απομακρύνονται περισσότερο από ποτέ από τη διαρκή ειρήνη.»
Δεν θέλω να υπεισέλθω στις λεπτομέρειες του δοκιμίου μου εδώ – όποιος ενδιαφέρεται για αυτό μπορεί να έχει πρόσβαση στον σύνδεσμο που παρέχεται πιο πάνω. Αρκεί να πω ότι πρώτα απαρίθμησα τα έξι «προκαταρκτικά άρθρα» (προϋποθέσεις για την παύση των εχθροπραξιών μεταξύ των εθνών) και τα τρία «κατηγορικά άρθρα», προτού συζητήσω πώς εφαρμόζονται στην παρούσα σύγκρουση Ρωσίας/Ουκρανίας (ΝΑΤΟ) και, -αυτό δεν αποτελεί έκπληξη- φαίνεται ότι, ενώ κανένα από τα αντιμαχόμενα μέρη δεν βγήκε αλώβητο από αυτή την καντιανή «δοκιμασία», η Ρωσία βρέθηκε πολύ πιο κοντά από τους αντιπάλους της στην ικανοποίηση των όρων του Καντ. (Διαβάστε το δοκίμιό μου, που παρατίθεται πιο πάνω, για τις περιπλοκές του επιχειρήματος.)
Μερικοί αναγνώστες μπορεί να βρουν αυτό το συμπέρασμα απρόσμενο, κάτι που είναι αναμενόμενο υπό το φως όλων των ψευδών πληροφοριών που διαδίδονται από τα κύρια μέσα ενημέρωσης για τη Ρωσία. Επιπλέον, το RT - ο ρωσικός διεθνής ειδησεογραφικός ιστότοπος - έχει απαγορευτεί στο Ηνωμένο Βασίλειο, την Ευρώπη και πιθανώς επίσης στις ΗΠΑ. Γιατί; Επειδή (όπως γνωρίζουν οι επίσημοι λογοκριτές) το RT παρέχει πολύ πιο αξιόπιστη κάλυψη ειδήσεων από οποιαδήποτε από τις επίσημες πηγές μέσων ενημέρωσης, εν μέρει επειδή έχει ανταποκριτές στις περισσότερες χώρες (συμπεριλαμβανομένου του Ηνωμένου Βασιλείου και των ΗΠΑ), έτσι ώστε οι ειδήσεις και τα άρθρα γνώμης που συναντώνται εκεί δεν ισοδυναμούν με μονόπλευρη προπαγάνδα.
Πολλοί άνθρωποι το γνωρίζουν αυτό, όπως επιβεβαίωσαν οι εργασίες και οι συζητήσεις με άλλους αντιπροσώπους στο συνέδριο για τον Καντ. Το πιο σημαντικό, ωστόσο, είναι η αυξανόμενη συνειδητοποίηση, που καταδεικνύεται ευρέως από πολλές παρουσιάσεις, ότι η Ρωσία «έχει αποκτήσει (εξαιρετικά) κακή φήμη» σήμερα και ότι τα μέρη που βρίσκονται εν αδίκω, όπως έχουν τα πράγματα, είναι η Ουκρανία, οι ΗΠΑ και ΝΑΤΟ – ας μην ξεχνάμε ότι ήταν οι τρεις τελευταίοι που αθέτησαν την παλαιότερη υπόσχεσή τους, να μην μετακινήσουν το ΝΑΤΟ πιο κοντά στα σύνορα της Ρωσίας, κάτι που δεν άφησε στη Ρωσία άλλη εναλλακτική πέρα από το να ενεργήσει στρατιωτικά, όταν η Ουκρανία φαινόταν να βρίσκεται στην αναμονή για την ένταξή της στο ΝΑΤΟ. Σημαντικό φως έπεσε σε αυτή τη δήλωση από μια εργασία του καθηγητή Bruce Matthews από το Bard College της Νέας Υόρκης.
Η κριτική του Ρόμπερτ Κάγκαν στην «καντιανή» Ευρώπη
Δουλεύοντας από μνήμης, θυμάμαι ότι ο Δρ Μάθιους –αναφερόμενος σε ένα έγγραφο του Ρόμπερτ Κάγκαν, συζύγου της νεοσυντηρητικής πολεμοχαρούς πολιτικού, Βικτόρια Νούλαντ (η οποία ενορχήστρωσε το φιλοδυτικό πραξικόπημα του Μαϊντάν στην Ουκρανία το 2014) – υπενθύμισε στο κοινό του ότι ο Κάγκαν έκανε έναν παραλληλισμό μεταξύ της Αμερικής και της Ευρώπης πριν από μερικά χρόνια, με όρους που σχετίζονται άμεσα με το συνέδριο για τον Καντ. Η Αμερική, υποστήριξε ο Κάγκαν εκείνη την εποχή, αντιπροσωπεύει την απολυταρχική αυταρχική φιλοσοφία του Τόμας Χομπς, επιβεβαιώνοντας το μονομερές δικαίωμα του απόλυτου ηγεμόνα να συμμετέχει σε οποιαδήποτε ενέργεια κρίνει απαραίτητη ώστε να διασφαλιστεί η συνέχεια της ύπαρξης και της ασφάλειας του κράτους, ενώ η Ευρώπη καθιέρωσε τη φιλοσοφία του Immanuel Kant για την παγκόσμια ειρήνη και την ηθική συνύπαρξη. Το υπονοούμενο, που διατυπώθηκε από τον Κάγκαν, ήταν ότι η Ευρώπη πρέπει να ακολουθήσει το παράδειγμα των ΗΠΑ.
Ο Κάγκαν συνέδεσε επίσης τη φιλοσοφία του Χομπς, όπως ενσωματώνεται στην αμερικανική εξωτερική πολιτική, με έναν μονοπολικό κόσμο, που λειτουργεί σύμφωνα με τους κανόνες που θέτει η ίδια, και η «Καντιανή» Ευρώπη με έναν πολυπολικό κόσμο διαφορετικών εθνών, το καθένα με τη δική του ξεχωριστή κουλτούρα. Η Ευρώπη θα πρέπει να ακολουθήσει το παράδειγμα της Αμερικής εγκαταλείποντας την, υπερβολικά ειρηνική, καντιανή προσέγγιση και υιοθετώντας την εξύμνηση της εριστικότητας, σύμφωνα με την προσέγγιση του Hobbes «ο άνθρωπος είναι λύκος για τον άνθρωπο» – ένα είδος avant la lettre του πολιτικού δαρβινισμού του «ο πιο δυνατός θα επιβιώσει».
Μου λείπει ένα αντίγραφο της εργασίας του συνεδρίου του Δρ Μάθιους και ελπίζω να το έχω αναφέρει με ακρίβεια εδώ, αλλά μπορώ τουλάχιστον να παραθέσω τμήματα από την εργασία του Ρόμπερτ Κάγκαν την οποία παρέθεσε ο Μάθιους για να επιβεβαιώσει την από μνήμης ανακατασκευή μου. Για να το θέσουμε αυτό σε ένα πλαίσιο, σε ένα άρθρο της New Republic από το 2023, ο Samuel Moyn αναφέρει τα εξής σχετικά με το άρθρο του Kagan:
«Σε ένα άρθρο του Policy Review το καλοκαίρι του 2002, ο Kagan επιτέθηκε στους Ευρωπαίους, επειδή δίσταζαν να συμμετάσχουν στον πόλεμο στο Ιράκ. Δεν εντόπισε την απροθυμία τους στις προβλέψιμες συνέπειες του τρελού σχεδίου επίθεσης κατά του Ιράκ, ή στην αφοσίωση της ίδιας της Ευρώπης σε μια φιλελεύθερη τάξη πραγμάτων με κανόνες. Αντίθετα, υποστήριξε ότι οι Αμερικανοί είχαν παραμείνει ανδροπρεπείς μέσω του μιλιταρισμού τους, ενώ οι Ευρωπαίοι είχαν γίνει θηλυπρεπείς και παθητικοί, υπό την ιπποτική κηδεμονία του Αμερικανού προστάτη τους. «Στα μεγάλα στρατηγικά και διεθνή ζητήματα σήμερα», έγραψε ο Kagan, «οι Αμερικανοί είναι από τον Άρη και οι Ευρωπαίοι από την Αφροδίτη».
Η τελευταία πρόταση αρθρώνει ήδη, αν και με λιγότερο φιλοσοφικούς όρους, αυτό που έγραψε ο Kagan (το 2022) συγκριτικά με τους Χομπσιανούς και Καντιανούς όρους της Αμερικής και της Ευρώπης (και το οποίο υπαινίσσεται ο Dr Matthews στην εργασία του):
«Είναι καιρός να σταματήσουμε να προσποιούμαστε ότι οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί μοιράζονται μια κοινή άποψη για τον κόσμο, ή ακόμη ότι ζουν στον ίδιο κόσμο. Σχετικά με το πολύ σημαντικό ζήτημα της ισχύος - την αποτελεσματικότητα της ισχύος, την ηθική της ισχύος, το επιθυμητό της ισχύος - οι αμερικανικές και οι ευρωπαϊκές προοπτικές διίστανται. Η Ευρώπη απομακρύνεται από την ισχύ, ή για να το θέσω λίγο διαφορετικά, κινείται πέρα από την ισχύ, σε έναν αυτόνομο κόσμο νόμων και κανόνων και διακρατικών διαπραγματεύσεων και συνεργασίας. Εισέρχεται σε έναν μετα-ιστορικό παράδεισο ειρήνης και σχετικής ευημερίας, την πραγματοποίηση της «Διαρκούς Ειρήνης» του Καντ. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, εν τω μεταξύ, παραμένουν βυθισμένες στην ιστορία, ασκώντας την ισχύ τους σ’ έναν Χομπσιανό, άναρχο κόσμο, όπου οι διεθνείς νόμοι και κανόνες είναι αναξιόπιστοι και όπου η πραγματική ασφάλεια και άμυνα και η προώθηση μιας προοδευτικής τάξης πραγμάτων εξακολουθούν να εξαρτώνται από την κατοχή και τη χρήση της στρατιωτικής ισχύος.»
Περιττό να επισημάνουμε ότι τόσο ο Κάγκαν όσο και η σύζυγός του ανήκουν στην ομάδα ατόμων που αυτή τη στιγμή προωθούν την ιδέα μιας (ολοκληρωτικής) παγκόσμιας διακυβέρνησης νεοφεουδαρχικού τύπου, όπου οι λίγοι θα κυριαρχούν στους επιζώντες των γενοκτονιών τους, όπως οι μεσαιωνικοί φεουδάρχες που κυβερνούσαν τους δουλοπάροικους που ήταν στο έλεός τους. Ενδέχεται, ωστόσο, να αποτελέσει έκπληξη για όσους είναι εν πολλοίς ανενημέρωτοι για τη θέση της Ρωσίας σε όλα αυτά, δεδομένης της συσκότισης των αξιόπιστων ειδήσεων σχετικά με τη Ρωσία και τον πρόεδρό της, Βλαντιμίρ Πούτιν, το να μάθουν μερικά πιθανώς απροσδόκητα πράγματα για τη χώρα και για τον πρόεδρό της (και για τα δύο θέματα έχω γράψει παλαιότερα).
Η Ρωσία επέλεξε τη ζωή αντί του θανάτου
Κατ' αρχήν, όπως επισημαίνω σε ένα από τα κείμενα που παρατίθενται με λινκ πιο πάνω, ο Πούτιν φαίνεται, απ’ όσο μπορώ να ξέρω, ότι είναι διαμετρικά αντίθετος με την ιδέα ότι το ανθρώπινο είδος πρέπει να «θανατωθεί» με οποιονδήποτε τρόπο. Αντίθετα, ενθαρρύνει τους Ρώσους να κάνουν μωρά, ώστε το ποσοστό γεννήσεων του ρωσικού λαού να αποτρέψει τυχόν μη βιώσιμα δημογραφικά στοιχεία στο μέλλον. Δεν απέχει άραγε αυτό παρασάγγας από τον αυξανόμενο αριθμό πλεοναζόντων θανάτων στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ (μαζί με τον μεγάλο αριθμό βρεφών που χάνονται από έγκυες γυναίκες) – πιθανώς από τα λεγόμενα «εμβόλια» – πόσο μάλλον από την αδυσώπητη εκστρατεία για να εδραιωθεί η άμβλωση, όχι απλώς ως δικαίωμα των γυναικών (το δόγμα της «προσωπικής επιλογής»), αλλά ουσιαστικά σαν καθήκον; Βρισκόμενοι στη Ρωσία αυτή τη στιγμή, μπορούμε να πιστοποιήσουμε τα εμφανή οπτικά στοιχεία των νεαρών Ρώσων που ανταποκρίθηκαν θετικά στο κάλεσμα του προέδρου τους, καθώς σπρώχνουν τα μωρά τους σε καροτσάκια κατά μήκος του πεζόδρομου δίπλα στον ποταμό Pregolya στο Καλίνινγκραντ.
Αρκετά ακόμα πράγματα αξίζει να αναφερθούν. Πρώτον, η πλήρης έλλειψη οποιωνδήποτε «χημικών ιχνών» στους ρωσικούς ουρανούς, σε αντίθεση με τη Νότια Αφρική, την Ευρώπη και τις ΗΠΑ, όπου είναι πανταχού παρόντα, και δεδομένης της χημικής τους σύνθεσης (η οποία περιλαμβάνει αλουμίνιο, βάριο και στρόντιο), πρέπει σίγουρα να έχουν σοβαρή βλαβερή επίδραση στην υγεία όλων των έμβιων όντων. Όταν το συζήτησα με Ρώσους, έμειναν άναυδοι, όπως θα έπρεπε να αντιδράσει κάθε άνθρωπος. Δεύτερον, υπάρχουν άφθονα τρόφιμα στα σούπερ μάρκετ, συμπεριλαμβανομένου του κρέατος, και κανένα σημάδι ότι το κράτος ή κάποια εταιρεία ενθαρρύνει μια δίαιτα με βάση τα έντομα.
Έπειτα, υπάρχει η εμφανής απουσία μεταναστών, αν και είδαμε πολλούς (σ.σ. γηγενείς) ανθρώπους με μουσουλμανική ενδυμασία, να κάνουν τις καθημερινές τους δουλειές με χαρούμενο, πολιτισμένο τρόπο όπως οι υπόλοιποι Ρώσοι. Οι δρόμοι είναι εκπληκτικά καθαροί και δεν είδαμε κανένα σημάδι αστέγων στο Καλίνινγκραντ ή στις άλλες πόλεις που επισκεφτήκαμε στην περιοχή, όπως το Zelenogradsk και το Svetlogorsk. Προσθέστε σε αυτό ότι οι Ρώσοι θα ήταν τρομοκρατημένοι με τις συνθήκες υπό τις οποίες ζουν οι άστεγοι στους δρόμους του Λος Άντζελες, για παράδειγμα (σε μια από τις υποτιθέμενες πλουσιότερες χώρες στον κόσμο), που σήμερα είναι δύσκολα αναγνωρίσιμη ως η πόλη που ήξερα τη δεκαετία του 1980.
Εν ολίγοις, υπάρχουν όλες οι ενδείξεις ότι η Ρωσία δεν συμμετέχει στη θανατηφόρα, νεοφασιστική προσπάθεια υποταγής της ανθρωπότητας μέσω των διαβατηρίων «εμβολίων», των πόλεων των 15 λεπτών και των υποχρεωτικών κρατικών ψηφιακών νομισμάτων CBDCs – αν και τα τελευταία θα είναι διαθέσιμα για τους Ρώσους πολίτες που επιθυμούν να τα χρησιμοποιήσουν συμπληρωματικά ή αντί για τις ηλεκτρονικές κάρτες και τα μετρητά. Και οι ενδείξεις δείχνουν ότι οι νεοφασίστες στη Δύση είναι έτοιμοι ακόμη και να εξαπολύσουν έναν «θερμό» 3ο Παγκόσμιο Πόλεμο για να επιτύχουν τους άθλιους σκοπούς τους. Παρ' όλα αυτά, η Ρωσία προφανώς επέλεξε τη ζωή αντί του θανάτου, και με αυτόν τον τρόπο στέκεται φαρδιά πλατιά ως εμπόδιο στη Νέα Παγκόσμια Τάξη. Αυτός είναι ο πραγματικός λόγος για τον οποίο το ΝΑΤΟ επιδιώκει να καταστρέψει τη Ρωσία πάσει θυσία – δεν έχει καμία σχέση με τη «διάσωση της Ουκρανίας».
Ο Bert Olivier εργάζεται στο Τμήμα Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου Free State. Ο Bert κάνει έρευνα στην Ψυχανάλυση, τον μεταστρουκτουραλισμό, την οικολογική φιλοσοφία και τη φιλοσοφία της τεχνολογίας, τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο, την αρχιτεκτονική και την αισθητική. Το τρέχον έργο του είναι «Η κατανόηση του υποκειμένου σε σχέση με την ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού».