Η «δημόσια ιδιοκτησία» καίει τα δάση. Αποκρατικοποιήστε τα για να επιβιώσουν
Άρθρο του Lew Rockwell που δημοσιεύτηκε την 1/11/2000 από το Μises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 5'
Με το σύστημα της ιδιωτικής ιδιοκτησίας τα δάση θα καταλήξουν στα χέρια εκείνων που τα εκτιμούν περισσότερο. Δεν πρόκειται για κάποιο ουτοπικό πείραμα. Σε όλο τον αμερικανικό Νότο, τα ιδιωτικά δάση δημιουργούν κέρδη παρέχοντας το μεγαλύτερο μέρος της ξυλείας που χρειάζεται η χώρα
Έχετε ακούσει ότι οι κρατικές πολιτικές μπορούν να προκαλέσουν απρόσμενες παρενέργειες; Αυτή η άποψη επιβεβαιώνεται με το παραπάνω όταν λάβουμε υπ’ όψη το τωρινό φιάσκο με τις δασικές πυρκαγιές. Το κράτος είναι η αιτία των πυρκαγιών που ξέσπασαν εκτός ελέγχου σε όλη τη δυτική χώρα αυτό το καλοκαίρι, και είναι εξίσου βέβαιο ότι η δασική υπηρεσία λειτούργησε σαν να περιέλουσε τον τόπο με εύφλεκτο υγρό και μετά να άναψε το σπίρτο.
Πράγματι, οι περιορισμοί της κυβέρνησης κατά τη δεκαετία του 1990 και η αδυσώπητες πυρκαγιές, μαζί με μια μακρά σειρά από εξωφρενικές καταπατήσεις γης, οδήγησαν στην μείωση της υλοτομίας κατά 75% σε δημόσιες εκτάσεις (εκτάσεις που δεν θα έπρεπε καν να είναι κρατικές εξ υπαρχής). Δεν επιτρέπεται η φύση να βλασταίνει ανέγγιχτη από ανθρώπινα χέρια και κινητήρες εσωτερικής καύσης; Εντάξει, ναι, για λίγο, αλλά μέχρι να εμφανιστεί η άλλη πλευρά της φύσης.
Τα χαμόκλαδα και τα νεκρά δέντρα συσσωρεύονται, και τα νέα δενδρύλλια, όπως συνθλίβονται όλα μαζί σε μια μη βιώσιμη πυκνότητα, απορροφούν όλο το διαθέσιμο νερό προκαλώντας τον μαρασμό των παλαιότερων, ανεπτυγμένων δέντρων και τη μόλυνσή τους από έντομα, αυξάνοντας ολοένα και περισσότερο τη μάζα των χαμόκλαδων. Όλα αυτά αποτελούν τις τέλειες προϋποθέσεις για μια τεράστια πυρκαγιά, και με την ξηρασία, εκατομμύρια στρέμματα μετατρέπονται σε προσάναμμα, και το πράγμα βγαίνει εκτός ελέγχου.
Ως εκ τούτου, έχουμε μια απρόβλεπτη συνέπεια των κρατικών ρυθμίσεων: όχι την διατήρηση της φύσης, αλλά τις μεγάλες πυρκαγιές και καταστροφές. Οι δασικές πυρκαγιές, για τις οποίες μας προειδοποιούν οι ειδικοί εδώ και χρόνια, μας διδάσκουν το μάθημα ότι τα δάση πρέπει να υλοτομούνται. Εάν αυτό δεν γίνει από ανθρώπινα χέρια με σκοπό την εξυπηρέτηση των ανθρώπινων αναγκών, θα γίνει από χέρια της φύσης και δεν θα εξυπηρετήσει καμία απολύτως ανθρώπινη ανάγκη.
Οι πυρκαγιές εξάντλησαν τον προϋπολογισμό των πυροσβεστικών υπηρεσιών, εξαφάνισαν 5,22 εκατομμύρια στρέμματα δασών, έκαψαν εκατοντάδες σπίτια και σκότωσαν έναν απροσμέτρητο αριθμό πολύτιμων κοπαδιών και θηραμάτων. Και πώς μπορεί να συγκρίνει κανείς την τεράστια ατμοσφαιρική ρύπανση που δημιουργούν ολόκληρα μίλια μετώπων της πυρκαγιάς, με τη μέτρια ρύπανση ενός συνηθισμένου εργοστασίου;
Αφ’ ότου συντελεστεί η ζημιά, υπάρχει πλέον μόνο μία λογική πορεία ενεργειών: να επιτρέπεται στις εταιρείες υλοτομίας να αραιώνουν από εδώ και στο εξής τα δάση. Σίγουρα, τεράστια τμήματα αυτών των δημόσιων εκτάσεων καλύπτονται από άρρωστα και αποσυντιθέμενα δέντρα, που είναι άχρηστα για τη βιομηχανία υλοτομίας. Αυτό οφείλεται επίσης στις κρατικές ρυθμίσεις. Επιτρέποντας όμως στους υλοτόμους να ξεκινήσουν τη διαδικασία της δασικής αραίωσης, τουλάχιστον θα εισέλθουμε ξανά στον σωστό δρόμο.
Τι προτείνει λοιπόν η κυβέρνηση; Όχι την ιδιωτική υλοτομία, αλλά ένα νέο, τεράστιο κρατικό πρόγραμμα που θα κάνει το κράτος υπεύθυνο για την αραίωση των δασών, με κόστος εκατοντάδων εκατομμυρίων για τον φορολογούμενο! Αντί να επιτρέψει σε ιδιωτικές επιχειρήσεις να βγάλουν λεφτά συμμαζεύοντας την καταστροφή που προκλήθηκε από το κράτος, η κυβέρνηση προτείνει να κλέψει τα χρήματα των φορολογουμένων για να αραιώσει η ίδια την δασοκάλυψη. Και χωρίς αμφιβολία, το κράτος θα κάνει τη δουλειά μπάχαλο, όπως κάνει μπάχαλο τα πάντα.
Ένα προσχέδιο που κυκλοφορεί εντός της Δασικής Υπηρεσίας φαντασιώνεται ένα παλιό πλάνο ηλικίας 40 ετών για την εκκαθάριση των δασών από ξερόκλαδα σε 40 εκατομμύρια στρέμματα και σε βάθος 15ετίας, αφαιρώντας τα μικρά δέντρα και αφήνοντας τα μεγάλα. Και τι θα κοστίσει αυτό σε χρήματα και εργατικό δυναμικό; Σχεδόν 1 δισεκατομμύριο δολάρια ετησίως, και αυτός είναι μόνο ο πρώτος γύρος των εκτιμήσεων. Υπολογίστε ότι θα είναι πέντε και δέκα φορές αυτό το ποσό. Μιλάμε για έναν πλήρους κλίμακας, κεντρικό βιομηχανικό σχεδιασμό σοβιετικού τύπου, για να κάνουμε αυτό που θα έκαναν με ευχαρίστηση οι υλοτόμοι βγάζοντας κέρδος, εάν τους επιτρεπόταν.
Η παραφροσύνη αυτής της ιδέας κάνει το μυαλό να μουδιάζει. Γιατί η κυβέρνηση δεν σκέφτεται να επιτρέψει σε ιδιωτικές επιχειρήσεις να κάνουν τη δουλειά της εκκαθάρισης των δασών; Πρώτον, είναι θέμα υπερηφάνειας, καθώς η κυβέρνηση ήταν που πρωτοεμφάνισε την ιδέα ότι τα δάση πρέπει να «διατηρηθούν» στην παρθένα τους κατάσταση. Δεύτερον, είναι σοσιαλιστές πουριτανοί, που αναλώνονται από τον φόβο τους ότι κάποιος, κάπου, μπορεί να αποκομίσει κέρδος. Τρίτον, έχουν καταστεί όμηροι των περιβαλλοντιστών, των οποίων η παράξενη θρησκεία ιεραρχεί τα «δικαιώματα» της φύσης πάνω από τα δικαιώματα των ανθρώπων.
Όμως, όπως δείχνουν αυτές οι πυρκαγιές, η κρατική παρέμβαση μπορεί να προκαλέσει συμφορές, που ούτε καν διανοούνται οι κεντρικοί σχεδιαστές. Ποιος ξέρει τι είδους δαίμονες θα εξαπολύσει το προτεινόμενο κρατικό σχέδιο αραίωσης των δασών; Κατά έναν ειρωνικό τρόπο, εάν πρόκειται να σταματήσει αυτός ο κεντρικός σχεδιασμός, πιθανότατα θα οφείλεται στην αντίπραξη από το λόμπυ των περιβαλλοντικών ομάδων που δεν μπορούν να παραδεχτούν (ή κατά βάθος χαίρονται για το) ότι το σχέδιο τους να σώσουν τα δάση διατηρώντας τα ανέπαφα, κατέληξε τελικά στην καταστροφή τους.
Αλλά αν δεν θέλουμε να βλέπουμε τα δάση να γίνονται παρανάλωμα ανεξέλεγκτων πυρκαγιών, καταστρέφοντας πολύτιμη ξυλεία, κοπάδια και θηράματα, και ταυτόχρονα δεν θέλουμε έναν γκροτέσκο κρατικό σχεδιασμό που θα έστελνε τους γραφειοκράτες να πριονίσουν τυφλά κάθε δεύτερο δέντρο που θα έβλεπαν, ποια είναι η λύση;
Σίγουρα όχι κάποια καινούργια κρατικά συστήματα διαχείρισης. Μια τέτοια πορεία μπορεί να παραλληλιστεί με την επιθυμία του Γκορμπατσόφ να εισαγάγει κίνητρα της ελεύθερης αγοράς σε μια σοσιαλιστική οικονομία. Η μόνη πραγματική απάντηση είναι η ιδιωτική ιδιοκτησία. Αυτός ο δρόμος είναι η μόνη απάντηση στο πρόβλημα των δασικών πυρκαγιών. Με το σύστημα της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, οι ιδιοκτήτες είναι ελεύθεροι να υλοτομούν (επιλεκτικά) και να αραιώνουν την δασοκάλυψη. Οι ίδιοι οι ιδιοκτήτες επωφελούνται από την υλοτόμηση και την αναδάσωση. Είναι ελεύθεροι να επιτρέπουν την είσοδο στους τουρίστες. Είναι εξίσου ελεύθεροι να αφήσουν τον φυσικό κύκλο της δασικής ανάπτυξης και της φωτιάς να λάβει χώρα, υπό την προϋπόθεση ότι δεν καταστρέφουν την ιδιοκτησία κάποιου άλλου ταυτόχρονα. Με το σύστημα της ιδιωτικής ιδιοκτησίας τα δάση θα καταλήξουν στα χέρια εκείνων που τα εκτιμούν περισσότερο.
Δεν πρόκειται για κάποιο ουτοπικό πείραμα. Σε όλο τον αμερικανικό Νότο, τα ιδιωτικά δάση δημιουργούν κέρδη παρέχοντας το μεγαλύτερο μέρος της ξυλείας που καταναλώνει η χώρα. Διευθύνονται από ανθρώπους που αγαπούν τα δάση, επειδή καταλαβαίνουν ότι αυτά πρέπει να καλλιεργούνται και να φροντίζονται, ώστε να μην γίνονται επικίνδυνα, αλλά αντίθετα, να βελτιώνουν τη ζωή μας. Τα οικογενειακής ιδιοκτησίας δάση του Νότου αποτελούν εξίσου μέρος της οικονομίας της ελεύθερης επιχειρηματικότητας, όπως η Silicon Valley ή οι πολυεθνικοί όμιλοι πετρελαίου. Και ο Νότος διαθέτει επίσης τεράστιες εκτάσεις ιδιωτικών φυσικών καταφυγίων, όπως το Callaway Gardens (φωτο). Και αυτό αποτελεί επίσης μέρος του καπιταλιστικού τρόπου διατήρησης της φύσης.
Ο Llewellyn H. Rockwell, Jr., είναι ιδρυτής και πρόεδρος του Mises Institute στο Auburn της Αλαμπάμα, και συντάκτης του LewRockwell.com .