Ο πληθωρισμός δεν είναι αυτό που σας λένε οι «ειδικοί», και η διαστρέβλωση είναι σκόπιμη
Άρθρο του Manuel Tacanho,που δημοσιεύτηκε στις 5/4/2022 από το Mises Institute
Οι συνήθεις «ειδικοί» ισχυρίζονται ότι ο πληθωρισμός είναι η γενική αύξηση του επιπέδου των τιμών. Λάθος. Οι τιμές αυξάνονται εξαιτίας του πληθωρισμού, ο οποίος είναι η αύξηση της ποσότητας του χρήματος που τίθεται σε κυκλοφορία από τα κράτη
Ο πληθωρισμός, και συγκεκριμένα ο νομισματικός πληθωρισμός, είναι τόσο επιθυμητός και αναγκαίος για το κράτος, όσο είναι και το φαγητό για την θρέψη του ανθρώπου. Ο πληθωρισμός, περισσότερο κι από τη φορολογία, είναι η βασική τροφή που επιτρέπει στο κράτος να εξελιχθεί, αργά αλλά σταθερά, σε έναν μεγάλο και εκτεταμένο γραφειοκρατικό μηχανισμό που παρεμβαίνει σε όλες σχεδόν τις πτυχές των κοινωνικών και οικονομικών υποθέσεων.
Χωρίς τον πληθωρισμό, το κράτος βρίσκεται καθηλωμένο στα όρια του τι μπορεί να δημεύσει μέσω φορολόγησης. Ένα περιορισμένο και μη παρεμβατικό κράτος είναι, όπως δείχνουν τα υγιή οικονομικά και αποδεικνύει η ιστορία, ζωτικής σημασίας για την ελευθερία, την ευημερία και την ειρήνη.
Αλλά επειδή το κράτος είναι εγγενώς βίαιο και εξαναγκαστικό, κατέχοντας την εξουσία να νομοθετεί και να επιβάλλει τη νομοθεσία, είναι επομένως αναπόφευκτο ότι θα υπονομεύσει, μέσω πολιτικών τεχνασμάτων και οικονομικών ψεμάτων, το υγιές χρηματικό σύστημα υπέρ του συστήματος του πλασματικού (fiat) χρήματος που διευκολύνει τον πληθωρισμό. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το προτιμώμενο νομισματικό σύστημα του κράτους είναι αυτό που βασίζεται σε ένα παραστατικό νόμισμα, το οποίο προστατεύεται από τον ανταγωνισμό με νόμους περί νόμιμου κρατικού χρήματος, σε αντίθεση με το υγιές χρήμα που βασίζεται στην νομισματική ελευθερία.
Αυτός είναι επίσης ο λόγος για τον οποίο, από την άποψη του κράτους και της κρατικιστικής οικονομίας (π.χ. κεϋνσιανά οικονομικά), ο ορισμός του πληθωρισμού έπρεπε να διαστρεβλωθεί σκόπιμα - για να διευκολυνθεί ο νομισματικός πληθωρισμός και η υποτίμηση του νομίσματος. Κάτι το οποίο τροφοδοτεί το κράτος με τα θρεπτικά συστατικά που χρειάζεται για να μεγαλώσει σε μέγεθος, έκταση και εμβέλεια, εις βάρος της αλήθειας, της δικαιοσύνης και της ελευθερίας.
Ορισμός του πληθωρισμού
Ο δημοφιλής και συνήθης ορισμός του πληθωρισμού είναι η γενικευμένη αύξηση των τιμών των αγαθών και των υπηρεσιών. Συνήθως υπολογίζεται με τον δείκτη τιμών καταναλωτή (ΔΤΚ). Αυτός ο ορισμός δεν είναι λανθασμένος καθαυτός, αλλά είναι ανακριβής και κατάφωρα παραπλανητικός, και μάλιστα σκόπιμα.
Ο αυθεντικός και ακριβής ορισμός του πληθωρισμού είναι η τεχνητή αύξηση της προσφοράς χρήματος (και των πιστώσεων). Με τον όρο «τεχνητός» εννοείται ότι η επέκταση της προσφοράς χρήματος δεν καθορίζεται από την αγορά, αλλά από έναν οργανισμό που επιβλέπει το συγκεντρωτικό και μονοπωλιακό νομισματικό σύστημα - συνήθως μια κεντρική τράπεζα.
Επομένως στο σημερινό κρατικιστικό οικονομικό σύστημα του πλασματικού χρήματος που βασίζεται στον πληθωρισμό - το οποίο υφίσταται από το 1971, όταν κόπηκε ο τελευταίος δεσμός μεταξύ του δολαρίου και του χρυσού - είναι εξυπηρετικό και αναγκαίο για το κράτος το να προωθεί έναν διαστρεβλωμένο και παραπλανητικό ορισμό του πληθωρισμού.
Αυτή η διαστρέβλωση δεν είναι τυχαία. Είναι σκόπιμη. Δεδομένων των εγγενώς πληθωριστικών και εντελώς ανήθικων συνθηκών που ζούμε (ως ανθρωπότητα) εδώ και 50 χρόνια.
Η σκόπιμη διαστρέβλωση
Ο πληθωρισμός έχει διαστρεβλωθεί σκόπιμα για δύο κύριους λόγους. Πρώτον, το κράτος και η νομισματική του υπηρεσία - η κεντρική τράπεζα - προστατεύουν τους εαυτούς τους από κάθε μελλοντική ευθύνη για τη συνεχή αύξηση των τιμών και την απώλεια αγοραστικής δύναμης του νομίσματος που αναπόφευκτα συμβαίνει ως αποτέλεσμα του νομισματικού πληθωρισμού. Αυτό δίνει τη δυνατότητα στο κράτος και στα συνεργαζόμενα με εκείνο μέσα ενημέρωσης, να εκτρέψουν την ευθύνη σε κάτι άλλο, με τους συνήθεις υπόπτους ή αποδιοπομπαίους τράγους να είναι οι «άπληστοι επιχειρηματίες» ή οι «εταιρείες».
Δεύτερον, και πιο τραγικό, ο επίσημος και διαστρεβλωμένος ορισμός του πληθωρισμού -μια γενικευμένη αύξηση των τιμών των αγαθών και των υπηρεσιών- αποκρύπτει την αλήθεια, εμποδίζοντας έτσι το κοινό να γνωρίζει ότι ο πληθωρισμός και η απώλεια αγοραστικής δύναμης του νομίσματος είναι μια σκόπιμη πολιτική της κυβέρνησης/κεντρικής τράπεζας, εξ αρχής. Και αν δεν γνωρίζετε την πραγματική αιτία ενός προβλήματος, δεν θα μπορέσετε ποτέ να απαλλαγείτε απ' αυτό οριστικά.
Όταν ο πληθωρισμός «δαγκώσει» πολύ δυνατά και φτωχοποιήσει τους πολλούς (μεταξύ πολλών άλλων επιζήμιων συνεπειών για την κοινωνία), οι αξιωματούχοι της κυβέρνησης/κεντρικής τράπεζας δεν θα χρειαστεί να παραδεχτούν ότι δημιούργησαν την κρίση του πληθωρισμού. Για παράδειγμα, μια έρευνα υποστηρίζει ότι οι περισσότεροι Αμερικανοί πιστεύουν ότι «η εταιρική απληστία, η αισχροκέρδεια, και η αύξηση των τιμών» είναι η αιτία της σημερινής κρίσης πληθωρισμού στην Αμερική, όπου ο πληθωρισμός των τιμών έφτασε σε επίπεδο ρεκόρ 40ετίας.
Το πιο ανησυχητικό είναι ότι η ίδια έρευνα διαπίστωσε ότι η πλειοψηφία των ερωτηθέντων πιστεύει επίσης ότι το κράτος πρέπει να παρέμβει και να επιλύσει το πρόβλημα. Με άλλα λόγια, ο κόσμος θέλει η ίδια η αιτία του προβλήματος να επιλύσει το πρόβλημα. Πόσο τραγικό.
Τόσο είναι το βάθος της οικονομικής παραπληροφόρησης και της παραπαιδείας στο οποίο πνίγεται ο γενικός πληθυσμός. Ίσως αν ο κόσμος γνώριζε ότι, από την ίδρυση της σημερινής κεντρικής τράπεζας των ΗΠΑ το 1913 το δολάριο έχασε πάνω από το 95% της αγοραστικής του δύναμης σε σχέση με τον χρυσό, δεν θα κατηγορούσε για την κρίση του πληθωρισμού την «εταιρική απληστία».
Η νομισματική υπηρεσία του κράτους (σ.σ. η κεντρική τράπεζα) και το σημερινό σύστημα του πλασματικού χρήματος είναι η αιτία για τη σημερινή, ολοένα και πιο πληθωριστική και χαοτική, νομισματική κατάσταση. Όχι η απληστία των επιχειρήσεων, οι κερδοσκόποι, ο καπιταλισμός της ελεύθερης αγοράς, ο Βλαντιμίρ Πούτιν, ή ο κακός μας ο καιρός.
Όταν έχεις ένα σύστημα εικονικού χρήματος, που σημαίνει ότι οι κεντρικές τράπεζες μπορούν εύκολα, τεχνητά και συστηματικά να αυξάνουν την προσφορά χρήματος, σχεδόν ως δια μαγείας, ο πληθωρισμός (ήπιος ή σοβαρός) γίνεται ο κανόνας. Και αυτή η πληθωριστική διαδικασία καταστρέφει σταδιακά την αγοραστική δύναμη του νομίσματος, με αποτέλεσμα να αυξάνονται οι τιμές.
Ο οικονομολόγος Hans F. Sennholz έγραψε:
«Δεν είναι το χρήμα, όπως λέγεται μερικές φορές, αλλά η υποτίμηση του χρήματος - η σκληρή και πονηρή καταστροφή του χρήματος - που αποτελεί την ρίζα πολλών δεινών. Διότι καταστρέφει την ατομική αποταμίευση και την ανεξαρτησία, καθώς διαβρώνει σταδιακά τις ατομικές αποταμιεύσεις. Ωφελεί τους οφειλέτες εις βάρος των πιστωτών, καθώς μεταφέρει σιωπηλά πλούτο και εισόδημα από τους δεύτερους στους πρώτους. Δημιουργεί τους επιχειρηματικούς κύκλους, το «σταμάτα ξεκίνα», την τεχνητή άνθιση και το κραχ, στην πορεία των επιχειρήσεων, που προκαλούν
ανυπολόγιστη ζημιά σε εκατομμύρια ανθρώπους.»
Ο καθηγητής Sennholz σημείωσε περαιτέρω:
«Η νομισματική καταστροφή δεν γεννά μόνο την φτώχεια και το χάος, αλλά και την κρατική τυραννία. Ελάχιστες πολιτικές είναι περισσότερο σχεδιασμένες για να καταστρέφουν την υπάρχουσα βάση μιας ελεύθερης κοινωνίας, από ό,τι η υποτίμηση του νομίσματός της. Και ελάχιστα εργαλεία, αν υπάρχουν καν, είναι πιο σημαντικά για τον υπέρμαχο της ελευθερίας, από ό,τι ένα υγιές νομισματικό σύστημα.»
Συμπέρασμα
Εν κατακλείδι, η γενικευμένη αύξηση των τιμών των αγαθών και των υπηρεσιών είναι συνέπεια του πληθωρισμού, και όχι πληθωρισμός η ίδια. Έτσι οριζόταν διαχρονικά, πριν τα κεϋνσιανά, κρατικιστικά «οικονομικά».
Είναι λογικό να χρησιμοποιούμε τους όρους «νομισματικός πληθωρισμός» για να προσδιορίζουμε την τεχνητή αύξηση της προσφοράς χρήματος, αφενός, και «πληθωρισμός των τιμών» για να αναφερόμαστε στην γενικευμένη αύξηση των τιμών των αγαθών και των υπηρεσιών, αφετέρου.
Όπως και να έχει, ο πληθωρισμός σιγά-σιγά, κρυφά αλλά σταθερά, στρεβλώνει την οικονομία, κλέβει την αγοραστική δύναμη του λαού και εξαθλιώνει την κοινωνία, ενώ ωφελεί τις άρχουσες ελίτ. Έτσι, ο ορισμός του διαστρεβλώθηκε σκόπιμα για να εξαπατάται ο πληθυσμός, και να εξυπηρετούνται καλύτερα τα κρυφά, κρατικά συμφέροντα.
Η ιστορία (και η κοινή λογική στην πραγματικότητα) καθιστά σαφές ότι τα συστήματα του παραστατικού χρήματος είναι μη βιώσιμα, που πάντα και αναπόφευκτα αποτυγχάνουν. Ως εκ τούτου, αμφιβάλλω αν το σημερινό παγκόσμιο σύστημα παραστατικού χρήματος, με επικεφαλής το αμερικανικό δολάριο, θα αψηφήσει τους φυσικούς οικονομικούς νόμους ώστε να αντέξει στη δοκιμασία του χρόνου.
Τα καλά νέα είναι πως, όταν ο παγκόσμιος κανόνας του παραστατικού δολαρίου καταρρεύσει, [από τον (υπερ)πληθωρισμό ή από την αύξηση των επιτοκίων; Ίσως από έναν συνδυασμό και των δύο;] οι βαθιά ριζωμένες οικονομικές πλάνες και παρανοήσεις που έχουν προκύψει γύρω από αυτό τις τελευταίες δεκαετίες, θα καταρρεύσουν κι αυτές μαζί του.