Ε.Ε. : Μια χωματερή αποτυχημένων εξουσιομανών σοσιαλιστών
Η Ε.Ε. είναι εδώ και καιρό ο συλλογικός σκουπιδότοπος για τους κυνηγούς της εξουσίας που, είτε έχουν εκδιωχθεί από τα δικά τους εθνικά εκλογικά σώματα, είτε είναι απλώς μη εκλεγμένοι
Άρθρο του Alasdair Macleod, δημοσιευμένο στις 18/3/2020 από το Mises Institute. Χρόνος ανάγνωσης 3’.
Το Brexit προκάλεσε σοκ στην πολιτική γραφειοκρατία που απαρτίζει την Ευρωπαϊκή Ένωση. Είχαν και έχουν την στάση της στρουθοκαμήλου, με τα κεφάλια τους στην άμμο και τους πισινούς τους εκτεθειμένους σε διερχόμενους κινδύνους. Η οικονομική τους ανικανότητα έχει αποκαλυφθεί σε όλους, όπως και η πολιτική τους ακαταλληλότητα.
Οι επαγγελματίες πολιτικοί που έχουν έστω κάποια ψήγματα δημοκρατικής εντολής δεν εργάζονται στις Βρυξέλλες, αλλά διοικούν τα έθνη-κράτη που αποτελούν την ένωση. Μπορούμε να επικρίνουμε τους εθνικούς πολιτικούς για την άγνοιά τους σχετικά με το τι κάνει τους ψηφοφόρους τους πιο πλούσιους και πιο ευτυχισμένους. Εκλέγονται από τους αδαείς χάρη στην δική τους άγνοια, αλλά σύντομα μαθαίνουν τα πολιτικά κόλπα που θα τους κρατήσουν στην εξουσία. Ή αποτυγχάνουν και εκπαραθυρώνονται γρήγορα, καταλήγοντας συχνά στις Βρυξέλλες.
Η ΕΕ έχει διαχωρίσει τον εαυτό της από την ανάγκη για μια ρεαλιστική πολιτική εκπροσώπηση. Είναι ο συλλογικός σκουπιδότοπος για τους κυνηγούς της εξουσίας που, είτε έχουν εκδιωχθεί από τα δικά τους εθνικά εκλογικά σώματα, είτε είναι απλώς μη εκλεγμένοι. Είναι ένας παράδεισος για όσους λαχταρούν την εξουσία αλλά δεν είναι πρόθυμοι να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες των πράξεών τους. Και καθώς το σύνολο αυτών των επικίνδυνα ανίκανων ατόμων έχει μεγαλώσει, έχουν εξασφαλίσει την εξάπλωση ενός γραφειοκρατικού καρκίνου και στις εθνικές διοικήσεις. «Δεν μπορείτε να το κάνετε αυτό, κύριε Υπουργέ, γιατί οι Βρυξέλλες το απαγορεύουν.» Μια γραφειοκρατική ακινησία έχει εξαπλωθεί σε όλες τις διοικήσεις των κρατών μελών.
Αυτό ακριβώς αμφισβήτησε και αποκάλυψε το Brexit. Οι θεσμοί του Γουάιτχολ και του Γουέστμινστερ έχουν γίνει πλήρως ευρωκρατικοί, απορρίπτοντας την κοινοβουλευτική δημοκρατία της ίδιας της Βρετανίας και παραμένουν πλήρως αφοσιωμένοι στο ευρωπαϊκό εγχείρημα.
Τα λεξικά μας λένε ότι η ηθική ακινησία (‘‘moral statis’’) είναι μια κατάσταση όπου τα πράγματα δεν αλλάζουν, δεν μετακινούνται και δεν προσαρμόζονται, κάτι που ισχύει σίγουρα για τις οικονομικές πολιτικές της ΕΕ. Εκτός από το ένα στοιχείο που αλλάζει —την αδυσώπητη απόκτηση της εξουσίας για να παρεμβαίνει και να στρεβλώνει— αυτή η φράση περιγράφει τις Βρυξέλλες επακριβώς. Οι ευρωκράτες περιφρονούν τις ελεύθερες αγορές, την πηγή της έξωθεν αλλαγής, και επιδιώκουν να τις ελέγξουν μέσα από ολόκληρα βουνά ασφυκτικών κανονισμών. Ως αρχιερείς του προστατευτισμού θεωρούν αδύνατον να επιτρέψουν το ελεύθερο εμπόριο, παρά μόνο αν τους πιέσουν. Η συντριπτική πλειονότητα των συμφωνιών ελεύθερων συναλλαγών της ΕΕ είναι με μικρά ασήμαντα κράτη, που δεν έχουν σημασία για την ευρύτερη εικόνα. Όπως ένα ελεύθερο λιμάνι χωρίς δασμούς, η απόδραση της Βρετανίας θα δείξει συγκριτικά πόσο έχει γίνει η ΕΕ μια σοσιαλίζουσα οικονομία κεντρικού σχεδιασμού. Έχει πάρα πολλά κοινά με την παλιά, συγκεντρωτική ΕΣΣΔ και τους δορυφόρους της - μια πιο ελαφριά εσάνς, ίσως, και χωρίς τα γκουλάγκ.
Ωστόσο, η αλλαγή είναι ένα θεμελιώδες μέρος της ανθρώπινης κατάστασης και προέρχεται από μια εντελώς απροσδόκητη κατεύθυνση. Η εξάπλωση του κορωνοϊού κλείνει την ευρωπαϊκή οικονομία. Σε αυξανόμενους αριθμούς οι άνθρωποι δεν ταξιδεύουν πλέον. Η εξάπλωση του ιού —είτε εξαιτίας του εκφοβισμού είτε εξαιτίας της πραγματικότητας— μειώνει απότομα τόσο την παραγωγή όσο και τη ζήτηση. Οι υπερχρεωμένες επιχειρήσεις δεν θα έχουν τις ταμειακές ροές για να πληρώσουν τόκους χρέους και οι αλυσίδες εφοδιασμού θα κατακλυστούν από αδυναμίες πληρωμών. Το προηγουμένως αποδεκτό γίνεται μη εξυπηρετήσιμο. Οι τράπεζες θα πρέπει να διασωθούν από τους πελάτες που δεν θα πληρώνουν τις υποχρεώσεις τους και το μέλλον του ευρώ θα αμφισβητείται όλο και περισσότερο.
Προς το παρόν, οι ευρωκράτες μπορεί να είναι σε θέση να κλείνουν πιο εύκολα τραπέζια στα αγαπημένα τους εστιατόρια, ενώ οι εθνικές κυβερνήσεις δέχονται τα πυρά. Ωστόσο αυτή είναι μια προσωρινή κατάσταση που θα μπορούσε εύκολα να εξελιχθεί σε απειλή κατά της ένωσης, αρκετά σοβαρή ώστε, είτε να την τελειώσει είτε να την ευτελίσει, όταν τα εκ διαμέτρου αντίθετα συμφέροντα θα ενισχύονται από την εξέλιξη των γεγονότων και θα γίνονται ασυμβίβαστα.
Μετά την έξοδο της Βρετανίας, θα αρχίσουν οι τσακωμοί. Η Γερμανία, με κάποια κοινά σημεία με την Ολλανδία, την Αυστρία και τη Φινλανδία, έχει υποστεί τον πόνο του ακατάλληλου χρήματος για να δει τις αποταμιεύσεις των πολιτών της να φορολογούνται με αρνητικά επιτόκια και να ανακυκλώνονται για να στηρίξουν τους επισφαλείς οφειλέτες στα μεσογειακά κράτη. Τα μεσογειακά κράτη θα απαιτήσουν ακόμη περισσότερα χρήματα, εκτοξεύοντας τους δείκτες χρέους/ΑΕΠ στη στρατόσφαιρα (σ.σ. για την Ελλάδα τουλάχιστον, αυτή η πρόβλεψη επαληθεύθηκε πανηγυρικά). Οι νέοι γείτονες στα ανατολικά, οι Πολωνοί, οι Ούγγροι, οι Τσέχοι, οι Σλοβάκοι, οι Βούλγαροι και οι Ρουμάνοι, που εξακολουθούν να πιστεύουν ότι μπορούν να αλλάξουν τις Βρυξέλλες, θα συνειδητοποιήσουν, καθώς οι επιδοτήσεις από τις Βρυξέλλες τελειώνουν, ότι τους πούλησαν γουρούνι στο σακί.
Οι ευρωκράτες στις Βρυξέλλες που γευματίζουν ανέμελοι τις καραβίδες τους θα καταλήξουν στο συμπέρασμα ότι τίποτα δεν χρειάζεται να αλλάξει και ότι η ΕΚΤ μπορεί να το αντιμετωπίσει.
Μακάρι να ήταν τόσο απλό.
Απόσπασμα από το ‘‘ Will Brexit and Coronavirus End the EU? "