2020-22: Ένα πραξικόπημα χωρίς να πέσει τουφεκιά
Άρθρο του Jeffrey Tucker, δημοσιευμένο στις 20/4/2024 από το Brownstone Institute. Χρόνος ανάγνωσης 8’.
Είναι πιο εύκολο να περιμένουμε τους ιστορικούς να πουν στην επόμενη γενιά τι συνέβη. Αλλά ίσως, λέω ίσως, βγαίνοντας μπροστά και αφηγούμενοι την ιστορία όπως τη βιώνουμε σε πραγματικό χρόνο, μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά, να σταματήσουμε αυτή την τρέλα και να αποκαταστήσουμε κάποια λογική και φυσιολογική ελευθερία στον κόσμο.
Μπορούμε να παρακολουθήσουμε τα τελευταία χρόνια σε δύο επίπεδα: στη φυσική πραγματικότητα γύρω μας, και στην πνευματική, διανοητική και ψυχολογική σφαίρα.
Το πρώτο επίπεδο παρουσιάζει ένα χαοτικό αφήγημα του μέχρι τότε αδιανόητου. Ένας δολοφονικός ιός που αποδείχθηκε ότι ήταν αυτό ακριβώς που πολλοί άνθρωποι είχαν πει ότι ήταν, τον Φεβρουάριο του 2020: μια κακή γρίπη με γνωστό δημογραφικό κίνδυνο, που θα αντιμετωπιζόταν καλύτερα με γνωστά θεραπευτικά μέσα. Αλλά αυτό το πρότυπο και η επακόλουθη εκστρατεία του φόβου και των συνθηκών έκτακτης ανάγκης οδήγησαν σε εκπληκτικές αλλαγές στη ζωή μας.
Η κοινωνική λειτουργία ανατράπηκε πλήρως καθώς τα σχολεία, οι επιχειρήσεις, οι εκκλησίες και τα ταξίδια τερματίστηκαν με τη βία. Είπαν σε ολόκληρο τον πληθυσμό του κόσμου να φορέσει μάσκα, παρά τις τεράστιες αποδείξεις ότι με αυτόν τον τρόπο δεν θα επιτύγχαναν τίποτα όσον αφορά την αναχαίτιση ενός αναπνευστικού ιού.
Ακολούθησε μια προπαγανδιστική εκστρατεία που έκοβε την ανάσα, για μια ένεση που δεν ανταποκρίθηκε στις υποσχέσεις. Η ίδια η θεραπεία για την ασθένεια προκάλεσε τεράστια ζημιά στην υγεία, συμπεριλαμβανομένων των θανάτων, ένα θέμα για το οποίο όλοι νοιάζονταν έντονα πριν από την ένεση και μετά παραδόξως το λησμόνησαν. (σ.σ. θυμηθείτε το ψυχοπονάρικο κλισέ των Πιστών του εγκλεισμού «και μια ζωή να σωθεί, αξίζει τον κόπο!»)
Οι διαμαρτυρίες κατά των όσων διαδραματίζονταν αντιμετωπίστηκαν με συκοφαντίες εκ μέρους των μέσων ενημέρωσης, φίμωση, ακόμη και ακύρωση τραπεζικών λογαριασμών. Ωστόσο, και ταυτοχρόνως, ενθαρρύνθηκαν άλλες μορφές διαμαρτυρίας, στο βαθμό που υποκινούνταν από μια πιο σωστή πολιτική ατζέντα ενάντια στις δομικές αδικίες, στο παλιό σύστημα του δικαίου και της τάξης. Αυτή ήταν μια παράξενη συρροή γεγονότων, το λιγότερο.
Εν μέσω όλων αυτών, που ήταν αρκετά παράλογα, ήρθαν νέες μορφές επιτήρησης, λογοκρισίας, ενοποίησης εταιρειών, μια έκρηξη κρατικών δαπανών και εξουσίας, ένας ανεξέλεγκτος και παγκόσμιος πληθωρισμος και θερμοί πόλεμοι από μακροχρόνιες συνοριακές συγκρούσεις σε δύο κρίσιμες περιοχές.
Οι παλιές Διακηρύξεις κανόνων στο Διαδίκτυο θέτουν την ελευθερία του λόγου ως πρώτη αρχή. Σήμερα, ο ιστότοπος φιλοξενίας της πιο διάσημης διακήρυξης, με την υπογραφή της Διεθνούς Αμνηστίας και της ACLU, έχει εξαφανιστεί, σχεδόν σαν να μην υπήρξε ποτέ. Το 2022, ήρθε να αντικατασταθεί από μια Διακήρυξη του Λευκού Οίκου για το Μέλλον του Διαδικτύου, που εξυμνεί τον έλεγχο των ενδιαφερομένων ως κεντρική αρχή.
Εν τω μεταξύ, οι κάποτε αξιόπιστες πηγές πληροφόρησης – μέσα ενημέρωσης, ακαδημαϊκή κοινότητα, δεξαμενές σκέψης – αρνήθηκαν σταθερά να αναφέρουν και να απαντήσουν με ειλικρινή τρόπο, οδηγώντας σε περαιτέρω απώλεια της εμπιστοσύνης του κοινού, όχι μόνο στο κράτος και την πολιτική, αλλά και σε οτιδήποτε άλλο, συμπεριλαμβανομένων της εταιρικής τεχνολογίας και όλους τους τομείς της ανώτερης τάξης του πολιτισμού.
Επίσης, μέρος αυτής της άρνησης ήταν μια πολιτική κρίση σε πολλά έθνη, συμπεριλαμβανομένης της χρήσης πρόχειρων εκλογικών στρατηγικών που δικαιολογούνται από την επιδημιολογική «έκτακτη ανάγκη»: ο μόνος ασφαλής τρόπος για να ψηφίσετε (είπε το CDC) είναι η απουσία, μέσω αλληλογραφίας. Εδώ βρίσκουμε έναν από τους πολλούς αλληλοεπικαλυπτόμενους παραλληλισμούς με ένα σενάριο που δύσκολα φανταζόμασταν ποτέ: η λοιμώδης νόσος χρησιμοποιείται ως κάλυμμα για πολιτική χειραγώγηση.
Το κρίσιμο και δυσοίωνο είναι ότι όλες αυτές οι συγκλονιστικές εξελίξεις έλαβαν χώρα με περίπου παρόμοιους τρόπους σε όλο τον κόσμο και με την ίδια γλώσσα και το ίδιο μοντέλο. Παντού έλεγαν στους ανθρώπους «Είμαστε όλοι μαζί σε αυτό» και ότι η κοινωνική αποστασιοποίηση, οι μάσκες κι οι ενέσεις ήταν η σωστή διέξοδος. Τα μέσα ενημέρωσης λογοκρίθηκαν επίσης παντού, ενώ οι διαδηλωτές κατά του lockdown (ή ακόμα και όσοι ήθελαν απλώς να προσκυνήσουν στις εκκλησίες μαζί ειρηνικά) αντιμετωπίζονταν όχι ως αντιφρονούντες που έπρεπε να γίνουν ανεκτοί, αλλά ως ανεύθυνοι φορείς ασθενειών.
Δεν ήταν απλώς εθνικό. Είχε παγκόσμια εμβέλεια, απίστευτα παρόμοια σε κάθε χώρα.
Μπορούμε πραγματικά να προσποιηθούμε ότι όλα αυτά είναι φυσιολογικά, ή -πολύ λιγότερο- δικαιολογημένα; Η προτροπή που λαμβάνουμε καθημερινά είναι ότι μπορούμε και πρέπει.
Αλήθεια τώρα; Σε ποιο σημείο συνειδητοποιήσατε ότι έπρεπε να αρχίσετε να σκέφτεστε μόνοι σας;
Όλοι έχουμε διαφορετικές αφετηρίες και πορείες, αλλά ο καθένας μας έχει τα εξής κοινά: Έχουμε συνειδητοποιήσει ότι οι επίσημες πηγές, αυτές που εμπιστευτήκαμε στο παρελθόν, δεν πρόκειται να έχουν κανένα νόημα από τα παραπάνω για εμάς. Πρέπει να αναζητήσουμε εναλλακτικές και να συνθέσουμε την ιστορία μόνοι μας. Και αυτό πρέπει να το κάνουμε γιατί η μόνη άλλη επιλογή είναι να αποδεχτούμε ότι όλα τα παραπάνω αποτελούνται από μια τυχαία σειρά αποσυνδεδεμένων και άσκοπων γεγονότων, κάτι που σίγουρα δεν είναι αλήθεια.
Αυτό οδηγεί στο δεύτερο επίπεδο κατανόησης: το διανοητικό, νοητικό και ψυχολογικό. Εδώ βρίσκουμε το πραγματικό δράμα και τις ανυπολόγιστες δυσκολίες.
Στην αυγή των lockdown, αυτό που φαινόταν να λαμβάνει χώρα κάτι σαν ένα ένα πρωτόγονο σφάλμα δημόσιας υγείας. Φαινόταν ότι ορισμένοι επιστήμονες στην κορυφή, που απέκτησαν απίστευτη επιρροή στην κυβερνητική πολιτική, είχαν ξεχάσει τη φυσική ανοσία και είχαν την εντύπωση ότι ήταν καλό για την υγεία μας να μένουμε σπίτι, να απομονωνόμαστε προσωπικά, να αποφεύγουμε την άσκηση και να τρώμε μόνο φαγητό σε πακέτο. Σίγουρα, τέτοιες εξωφρενικές συμβουλές θα αποκαλυπτόταν σύντομα ότι ήταν ανοησίες.
Πώς στο καλό θα μπορούσαν να είναι τόσο ανόητοι; Πώς απέκτησαν τόση επιρροή, όχι μόνο σε εθνικό επίπεδο, αλλά σε όλο τον κόσμο; Μήπως ολόκληρη η ανθρωπότητα ξέχασε ξαφνικά όλη τη γνωστή επιστήμη σε κάθε τομέα από την ιολογία μέχρι την οικονομία και την ψυχολογία;
Καθώς περνούσε ο καιρός, εμφανίζονταν όλο και περισσότερες ανωμαλίες που έκαναν αυτό το συμπέρασμα να φαίνεται αφελές. Όπως αποδεικνύεται, αυτό που στην πραγματικότητα συνέβαινε είχε να κάνει με μια πρωτοβουλία από την πλευρά των υπηρεσιών ασφαλείας και πληροφοριών. Ήταν αυτοί που έλαβαν εξουσία για τη θέσπιση κανόνων στις 13 Μαρτίου 2020, και γι' αυτό τόσα πολλά από αυτά που έπρεπε να γνωρίζουμε ήταν, και θεωρούνται ακόμα, απόρρητα.
Υπήρχαν πρώιμες αρχικές αναφορές ότι ο ίδιος ο ιός μπορεί να είχε διαρρεύσει από ένα εργαστήριο που υποστηριζόταν από τις ΗΠΑ στη Γουχάν, κάτι που εισάγει το όλο ζήτημα του αμερικανικού προγράμματος βιολογικών όπλων. Αυτός είναι ένας πολύ βαθύς λαβύρινθος, ο οποίος έχει εκτεθεί πλήρως στο βιβλίο The Wuhan Cover-Up του Robert F. Kennedy, Jr. Υπήρχε ένας λόγος που λογοκρίθηκε το ζήτημα: ήταν όλα αληθινά. Και όπως αποδεικνύεται, το ίδιο το εμβόλιο μπόρεσε να παρακάμψει την κανονική διαδικασία έγκρισης περνώντας κάτω από το πρόσχημα της έκτακτης ανάγκης. Στην πραγματικότητα, προεγκρίθηκε από τον στρατό.
Καθώς τα στοιχεία συνεχίζουν να κυκλοφορούν, εμφανίζονται όλο και περισσότεροι λαβύρινθοι, χιλιάδες από αυτούς. Κάθε ένας έχει ένα όνομα: Μεγάλες Φαρμακευτικές, Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας, Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας (WHO), Μεγάλες Ψηφιακές Εταιρείες, Κατεστημένα ΜΜΕ, CBDC (ψηφιακά νομίσματα των Κεντρικών Τραπεζών), Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ (WEF), Βαθύ Κράτος, Μεγάλη Επανεκκίνηση (Great Reset), Λογοκρισία, FTX, Κλιματική Αλλαγή, BlackRock (σ.σ. εταιρεία επενδυτικών κεφαλαίων) και πολλά άλλα. Κάθε μία από αυτές τις θεματικές περιοχές έχει νήματα, ή χιλιάδες από αυτά, που το καθένα συνδέεται με περισσότερα και μεταξύ τους. Σε αυτό το σημείο, απλά δεν είναι δυνατόν να τα παρακολουθήσει όλα ένα άτομο.
Για εκείνους από εμάς που παρακολουθούμε τις αποκαλύψεις μέρα με τη μέρα και προσπαθούμε να συνεχίσουμε να τις συνθέτουμε σε ένα συνεκτικό μοντέλο του τι μας συνέβη και του τι συμβαίνει ακόμα, η δυσοίωνη πραγματικότητα είναι ότι η παραδοσιακή κατανόηση των δικαιωμάτων, των ελευθεριών, του δικαίου, των επιχειρήσεων, των μέσων ενημέρωσης και της επιστήμης ανατράπηκαν δραματικά μέσα σε λίγους μήνες και χρόνια.
Τίποτα δεν λειτουργεί σήμερα όπως το 2019. Δεν είναι μόνο ότι καταστράφηκε η λειτουργία τους. Καταστράφηκε και μετά αντικαταστάθηκε. Και το κρυφό πραξικόπημα χωρίς πυροβολισμούς εξακολουθεί να βρίσκεται σε εξέλιξη, ακόμα κι αν δεν είναι στους τίτλους των εφημερίδων.
Για αυτό το γεγονός, πολλοί από εμάς σήμερα είμαστε σίγουροι. Πόσο κοινή είναι όμως αυτή η γνώση; Είναι μια αόριστη διαίσθηση που έχουν πολλά μέλη του πληθυσμού, ή είναι γνωστή με περισσότερες λεπτομέρειες; Δεν υπάρχουν αξιόπιστες δημοσκοπήσεις. Μας μένει να μαντέψουμε. Αν κάποιος από εμάς το 2019 πίστευε ότι έπιανε τον παλμό των διαθέσεων του λαού ή της κοινής γνώμης γενικότερα, σίγουρα δεν το πιστεύουμε πια.
Ούτε έχουμε πρόσβαση στις εσωτερικές λειτουργίες της κυβέρνησης στα υψηλότερα επίπεδα, πολύ λιγότερο στις συζητήσεις που γίνονται μεταξύ των «νικητών» της εποχής μας, των καλά διασυνδεδεμένων κυβερνουσών ελίτ, που φαινόταν να έχουν «σημαδέψει» ολόκληρο το σύστημα για δικό τους όφελος.
Είναι πολύ πιο εύκολο να θεωρήσει κανείς το όλο θέμα ως μια τεράστια σύγχυση ή ένα ατύχημα με το σκεπτικό ότι μόνο οι παλαβιάρηδες και οι τρελοί πιστεύουν σε θεωρίες συνωμοσίας. Το πρόβλημα με αυτή την προοπτική είναι ότι ισχυρίζεται κάτι ακόμη πιο απίθανο: ότι κάτι τόσο γιγαντιαίο, εκτεταμένο και δραματικό θα μπορούσε να είχε συμβεί χωρίς πραγματική πρόθεση ή σκοπό, ή ότι όλα συνέβησαν σαν ένα τεράστιο ατύχημα.
Το Ινστιτούτο Brownstone έχει δημοσιεύσει περισσότερα από 2.000 άρθρα και 10 βιβλία που εξερευνούν όλα τα παραπάνω θέματα. Άλλοι χώροι και φίλοι είναι εκεί έξω και μας βοηθούν σ’ αυτήν την έρευνα και ανακάλυψη, θέμα προς θέμα. Παρόλα αυτά, μεγάλη ευθύνη βαρύνει αυτό το ίδρυμα, το κύριο έργο του οποίου είναι η υποστήριξη των αντιφρονούντων και των εκτοπισμένων φωνών, κάτι που είναι δύσκολο, αφού ιδρύθηκε μόλις πριν από τρία χρόνια.
Όσο για τους διανοούμενους, που κάποτε σεβόμασταν για την περιέργειά τους και τη σοφία τους, οι περισσότεροι φαίνεται να κρύβονται, είτε ανίκανοι να προσαρμοστούν στη νέα πραγματικότητα είτε απλά απρόθυμοι να ρισκάρουν την καριέρα τους εξερευνώντας δύσκολα θέματα. Είναι κατανοητό αλλά και πάλι τραγικό. Οι περισσότεροι χαίρονται να προσποιούνται ότι δεν συνέβη τίποτα ή να χαιρετίζουν την αλλαγή που συντελέστηκε σαν πρόοδο. Όσο για τους δημοσιογράφους, οι New York Times δημοσιεύουν καθημερινά σχόλια που απορρίπτουν το Σύνταγμα σαν έναν παρωχημένο αναχρονισμό που πρέπει να φύγει και κανείς δεν προβληματίζεται.
Υπάρχουν πολλά να διευθετηθούν. Τόσα πολλά άλλαξαν τόσο γρήγορα. Μόλις η σκόνη φαίνεται να καταλαγιάζει από την μια ανατροπή, υπάρχει μια άλλη και μετά μια άλλη. Το να συμβαδίζεις με όλα αυτά προκαλεί ένα επίπεδο σύγχυσης του εγκεφάλου και της ψυχολογίας σε μια κλίμακα που δεν έχουμε ξαναζήσει.
Είναι πιο εύκολο να περιμένουμε τους ιστορικούς να πουν στην επόμενη γενιά τι συνέβη. Αλλά ίσως, λέω ίσως, βγαίνοντας μπροστά και αφηγούμενοι την ιστορία όπως τη βλέπουμε σε πραγματικό χρόνο, μπορούμε να κάνουμε τη διαφορά, να σταματήσουμε αυτή την τρέλα και να αποκαταστήσουμε κάποια λογική και φυσιολογική ελευθερία στον κόσμο.
Αν θέλεις να δείξεις έμπρακτα την εκτίμησή σου για την δουλειά που κάνω και να μου δώσεις ώθηση να συνεχίσω, τώρα μπορείς είτε να κάνεις μια δωρεά χωρίς δέσμευση, είτε να γίνεις συνδρομητής-τρια με το ελάχιστο ποσό που επιτρέπει η πλατφόρμα του Substack:
5 ευρώ/μήνα ή 30 ευρώ/έτος.
Ο Jeffrey Tucker είναι ιδρυτής, συγγραφέας και πρόεδρος στο Brownstone Institute. Είναι επίσης Senior Economics Columnist για την Epoch Times, συγγραφέας 10 βιβλίων, συμπεριλαμβανομένου του Life After Lockdown , και πολλών χιλιάδων άρθρων στον επιστημονικό και δημοφιλή τύπο. Μιλάει ευρέως για θέματα οικονομίας, τεχνολογίας, κοινωνικής φιλοσοφίας και πολιτισμού.