Η δημοκρατία κι ο πόλεμος έχουν κάτι κοινό
Άρθρο του Mises Institute, που δημοσιεύτηκε στις 4 Μαρτίου 2022
Η δημοκρατία, όταν απογυμνωθεί από όλα τα συνθήματα και τις σχολικές κοινοτοπίες, αποτελεί βία με άλλη μορφή
Η δημοκρατία θεωρείται η αποθέωση της διακυβέρνησης, το αποκορύφωμα της κοινωνικής οργάνωσης, που αντικατέστησε μια μακρά διαδοχή αποτυχημένων προκατόχων της (μοναρχίες, ολιγαρχίες, δικτατορίες κ.λπ.). Το sine qua non της είναι η ειρηνική άσκηση της ισχύος και της εξουσίας. Ωστόσο, η ειρηνική αυτή βιτρίνα είναι μια ψευδαίσθηση. Εκείνοι που υποτάσσονται στις επιθυμίες της πλειοψηφίας δεν το κάνουν από μια ευγενή αγάπη για τη δημοκρατία, αλλά από τον φόβο της επιβολής της. Η δημοκρατία, όταν απογυμνωθεί από όλα τα συνθήματα και τις σχολικές κοινοτοπίες, είναι βία με άλλη μορφή.
Όταν μια χώρα διεξάγει πόλεμο εναντίον μιας άλλης (Ρωσία εναντίον Ουκρανίας) αυτό μοιάζει με την επιβολή της δημοκρατίας στην πράξη. Σκεφτείτε το: Η Ρωσία, που καταλαμβάνει βίαια την Ουκρανία δεν διαφέρει από μία νεοεκλεγείσα κυβέρνηση, που επιβάλλει τις προθέσεις της στα μέλη του λαού που δεν την υπερψήφισαν, ή που δεν ψήφισαν κανέναν (μια λευκή ή άκυρη ψήφος είναι ψήφος κατά όλων των υποψηφίων). Συμβαίνει συνέχεια. Τολμήστε να μην πληρώσετε τους φόρους σας, να πουλήσετε προϊόντα που είναι «παράνομα», να μην κλείσετε την επιχείρησή σας όταν σας διατάξουν να το κάνετε - κι σας επισκέπτεται μια πλήρως οπλισμένη ομάδα αστυνομικών, με τα όπλα τραβηγμένα.
Εκείνοι που καταγγέλλουν τις ενέργειες της Ρωσίας στην Ουκρανία θα έγνεφαν επιδοκιμαστικά, εάν είχαν διεξαχθεί εκλογές στην Ουκρανία και τη Ρωσία, από κοινού, και η πλευρά των ηττημένων τύχαινε να είναι όλοι στην Ουκρανία (κάτι όχι πολύ διαφορετικό από κάθε προεδρική εκλογή των ΗΠΑ με τις 50 ηνωμένες Πολιτείες). Η εσωτερική βία κατά των ίδιων των πολιτών επαινείται υπό δημοκρατικό καθεστώς. Η εξωτερική βία κατά των πολιτών μιας άλλης χώρας καταδικάζεται έντονα. Δεν υπάρχει διαφορά όμως, εκτός από την ύπαρξη των συνόρων.
Για να είμαστε σαφείς, ο σκοπός εδώ δεν είναι να ισχυριστούμε πως το να εισβάλλει μια χώρα σε μια άλλη είναι «εντάξει». Ακριβώς το αντίθετο. Η επιθετικότητα είναι κατακριτέα. Εξίσου κατακριτέα με την οχλοκρατία, γνωστή αλλιώς και ως δημοκρατία. Η δημοκρατία είναι ο μανδύας της ευγένειας που κρύβει το ένστικτο του ψυχοπαθούς, που θέλει να εξουσιάζει (libido dominandi). Όταν οι κυβερνώμενοι αντιστέκονται, ο μανδύας σκίζεται, και αποκαλύπτεται η επιθετική φύση των υποτιθέμενων ηγετών.
Θα πρέπει λοιπόν, εμείς ως ξένοι, να εμπλακούμε στη σύγκρουση Ρωσίας-Ουκρανίας; Πολύ απλά, όχι. Κι όχι επειδή είναι ανεκτό να την γλιτώνουν οι νταήδες ατιμώρητοι για την ωμή τους επιθετικότητα, αλλά επειδή δεν υπάρχει κανένα «εμείς» εδώ. Δεν υπάρχουν Ηνωμένες Πολιτείες. Δεν υπάρχει Γερμανία. Δεν υπάρχει Καναδάς. Υπάρχουν μόνο άνθρωποι. Το να πούμε ότι «εμείς» πρέπει να επέμβουμε υπέρ της Ουκρανίας είναι σαν να λέμε ότι, αν ο γείτονάς σας εμπλακεί σε έναν καυγά σ’ ένα μπαρ θα πρέπει να διατάξετε τα παιδιά σας να επέμβουν. Κάτι τέτοιο είναι παράλογο. Εάν θέλετε να βοηθήσετε, τότε είστε ελεύθεροι να μπείτε σε ένα αεροπλάνο και να ζωστείτε τα όπλα στην Ουκρανία. Ομοίως, είστε ελεύθεροι να καλωσορίσετε Ουκρανούς πρόσφυγες στο σπίτι σας. Ωστόσο, δεν έχετε την ηθική εξουσία να αναγκάσετε κανέναν άλλο να συμμετάσχει σε αυτές τις ενέργειες. Αυτό ισχύει και για τις κυρώσεις. Οι κυρώσεις δεν είναι «ειρηνικές». Είναι μια πολεμική ενέργεια, και μια ηλίθια πράξη παρεμπιπτόντως. Ποτέ δεν βλάπτουν τους ηγέτες. Βλάπτουν μόνο τρίτους, κι από τις δύο πλευρές (για παράδειγμα: η Ιταλία και το Βέλγιο ζητούν οι προτεινόμενες ρωσικές κυρώσεις να μην περιλαμβάνουν τα αγαθά πολυτελείας, καθώς θα έβλαπταν τις οικονομίες τους). Οι κυρώσεις των ΗΠΑ σκότωσαν ένα εκατομμύριο παιδιά στο Ιράκ τη δεκαετία του 1990. Πείτε μου, πώς αυτό δεν είναι μια πράξη πολέμου (και μια αποκρουστική πράξη επίσης) ; Οι κυρώσεις προϋποθέτουν μια πατερναλιστική νοοτροπία εκ μέρους των ηγετών μιας χώρας, λες και το να βλάπτεις τους πολίτες τους να είναι σαν να βλάπτεις τα παιδιά τους. Δεν είναι τα παιδιά τους. Δεν τους νοιάζει. Οι κυρώσεις ποτέ δεν πετυχαίνουν το στόχο τους. Τιμωρούν το άτομο, που δεν έχει καμία εξουσία ή ευθύνη, ενώ οι υπεύθυνοι τις παρακάμπτουν εύκολα χάρη στις διασυνδέσεις τους.
Τι πρέπει να γίνει λοιπόν; Μια καλή αρχή θα ήταν η διάλυση του ΝΑΤΟ. Το θέμα του Πούτιν είναι επικείμενη ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ. Αυτό δεν θα πρέπει να προκαλεί έκπληξη, δεδομένων των επανειλημμένων αθετημένων υποσχέσεων του Μπους, του Κλίντον, του υιού Μπους, και του Ομπάμα να σταματήσουν την προς ανατολάς επέκταση του ΝΑΤΟ. Αν οι Σοβιετικοί ηγέτες είχαν υποσχεθεί να σταματήσουν την επέκταση του Συμφώνου της Βαρσοβίας στη Νότια Αμερική, αλλά αντ' αυτού του επέτρεπαν να πλησιάζει αργά κατά τη διάρκεια δεκαετιών μέχρι τη Λατινική Αμερική, και σήμερα το Μεξικό ήταν έτοιμο να ενταχθεί, πιστεύει κανείς ειλικρινά ότι οι Αμερικανοί ηγέτες δεν θα ένιωθαν ότι δικαιολογείται η αποστρατικοποίηση του Μεξικού;
Το ΝΑΤΟ είναι ένας αναχρονισμός που δεν εξυπηρετεί άλλον σκοπό από το να ανταγωνίζεται τη Ρωσία και να αυξάνει τις πιθανότητες να παρασύρει τον κόσμο στο Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο (δεδομένης της αμυντικής συμφωνίας του ΝΑΤΟ τύπου Β' Παγκοσμίου Πολέμου, όπου μια επίθεση σε ένα μέλος θεωρείται επίθεση σε όλους). Ολόκληρη η αποστολή του είναι φιλοπόλεμη, σε αντίθεση με τον ΟΗΕ (του οποίου η Ρωσία είναι μέλος) του οποίου η εντολή είναι μόνο η ειρήνευση. Η διάλυση του ΝΑΤΟ, ή τουλάχιστον η αποχή από κάθε πιθανότητα ένταξης της Ουκρανίας, θα υπονόμευε κάθε πρόσχημα που έχει ο Πούτιν για την συνέχιση της τρέχουσας σύγκρουσης. Ή ίσως να επανεξετάσουμε αυτό που πρότεινε ο νεοεκλεγείς Πούτιν το 2000 – η Ρωσία να προσχωρήσει στο ΝΑΤΟ.